DE FAMILIE-DICTATOR
door E. J. RATH
ZEVENDE l „Heeft zij gezegd, hoe laat
\/rD\//^il/~ zij thuis zou komen
j VERVEéLG j „Zij heeft niets gezegd."
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE:
De fabrikant J. TT. Brooke heeft, met behulp van
het Zakelijk-Economisch Bureau, op zijn fabriek zéér
veel bezuinigd, en wil nu ook in zijn huishouding be
zuinigen. Het Bureau zendt n bezuinigings-inspecteur,
H. Hedge, die in 't huis van J. W. Brooke de leiding
neemt en de voogdij over de drie kinderen aan vaardt,
met schriftelijke volmacht van den vader, die op reis
is gegaanDe nieuwe huisgenoot is natuurlijk weinig
welkom bij Constance Brooke, haar zusje Alice en
haar broer Bill, en evenmin bij het personeel, aan
gevoerd door den butler Horace. Hedge begint aan
stonds te drillen en te bezuinigen. Hij stelt een kaart
systeem in voor 't personeel ieder moet eiken dag
een werkkaart invullen en tracht Bill en Connie aan
kantoorwerk te zetten. Hij halveert het veel te hooge
zakgeld der jongelui en verbiedt het koopen op reke
ning. Een Kerstboom mag er niet in huis komen, en
op Kerstavond trekken de drie jeugdige Brookes uit,
om althans op straat wat feeststemming te vinden. Zij
blijven lang weg, Hedge wordt ongerust.. Nu kunt
u hiero'nder verder lezen.
EEN zwaar gevoel van verantwoordelijkheid
drukte Hedgehij werd ongerust. Nu en
dan ging hij naar een raam, duwde een
gordijn opzij en keek naar buiten. De
warrelende sneeuw schonk hem geen troost.
Hij belde, en tot zijn verwondering kwam niet
Horace, maar Matilda.
„Waar is de juffrouw V' vroeg hij.
„Weet ik niet," antwoordde Matilda ijzig. Het
woord „meneer" liet zij opzettelijk achterwege.
H. Hedge merkte niet, dat hij verzuimd had,
naar de twee anderen te vragen, 't Leek volkomen
natuurlijk, alleen aan Constance te denken.
„Had zij haar nieuwen hoed op was, zonder -
lingerwijze, zijn volgende vraag.
„Weet ik niet."
Hij schudde geërgerd het
hoofd.
1„Je bent de kamenier van
de juffrouw, is 't niet V'
„Ja."
„Hoe komt 't dan, dat je niets van haar weet t"
Matilda deed haar hoekige figuur verstrakken en
keek recht in de oogen van den hervormer.
„Als u haar behandelde, zooals 't hoort," zei
Matilda met verrassende heftigheid, „hoefde zij 't
huis niet uit te loopen op Kerstavond."
H. Hedge keek verwonderd. De beschuldiging
trof hem onvoorbereid.
„Er is niets aan te merken op de manier, waarop
ik de juffrouw behandel," zei hij vinnig. „Absoluut
niets. Ik behandel haar heel goed."
„0 ja snoof Matilda. „Ze denkt er zelf anders
over."
De bezuinigingsman raakte even aan 't peinzen.
Hij was werkelijk zeer verbaasd. Het idee reeds,
dat hij Constance niet behoorlijk behandelde,
kwetste hem. Hij wist, dat het zijn bedoeling was,
haar zoo goed mógelijk te behandelen. Hij liad zelfs
een hoed voor haar gekocht een van honderd -
vijftig dollar Hij wou alles doen, wat Constance
wenschte binnen de grenzen der redelijkheid.
Niet onredelijk natuurlijk.
„Zeg maar tegen de juffrouw.
Hij sprak niet uit. 't Was niet fijn, boodschappen
te laten overbrengen door een dienstbode. Als 't
noodig was, zou hij 't zelf wel zeggen.
„Wat vroeg Matilda.
„Zeg tegen de juffrouw, dat ze dadelijk andere
kousen en schoenen aantrekt, als ze thuiskomt,
't Is erg nat buiten."
Dit had hij eigenlijk niet willen zeggen. Matilda
trok haar neus op.
't Was twaalf uur. Hij stak zijn vijfde sigaar aan
en zette zijn bibliotheekwandeling voort. Het
sneeuwde harder dan ooit, en de wind was een
VEERTIENDE
HOOFDSTUK
VOOR zijn Kerstmis
maakte H. Hedge een
voornemeniets goed
te maken en als hij een
voornemen maakte, was
't al half uitgevoerd. Hij
riep de drie Brookes
uit de gymnastiekzaal.
Constance bloosde van
een stevig partijtje met
stormpje geworden. Toen de eerste asch van zijn
sigaar in den aschbak viel, ving zijn scherp gehoor
een gerucht op, dat hem deed opzien.
Er werd een sleutel in een slot omgedraaid. Een
seconde later hoorde hij gestamp van voeten, een
ingehouden koorlach en toen het dichtdoen van de
voordeur. Hedge kneep de lippen op elkaar en er
kwam een strenge blik in zijn oogen. Er was in de
hall een geheimzinnig gefluister, dat bijna een
minuut duurde.
Toen weken de portières en de drie Brookes
stonden op den drempel. Zij leken wel sneeuwpoppen,
op hun stralende oogen en hun roode wangen na.
Zij lachten.
De bezuinigingsman steunde tegen de tafel en
fronste.
„Waar zijn jullie geweest V' vroeg hij kortaf.
„Dat vertellen we niet," zei Constance. „We
wouen u alleen even een gelukkig Kerstfeest wen-
schen."
Vóór Hedge weer spreken kon waren de kinderen
Brooke verdwenen. Hij hoorde hen lachend de trap
op rennen.
Hij bleef nog een poosje tegen de tafel geleund
staan en keek kwaad tegen het kleed. Toen liep hij
het vertrek door en draaide het licht uit, mompelend:
„Wat donder
Alice, in 'n gewatteerden kimono gehuld, sloop
Constance's kamer binnen.
„Vond je 't niet lollig V' vroeg ze.
„Wat
„Dat H. H. voor ons op was gebleven."
Constance keek in den spiegel en ging door met
het kammen van haar haar.
„Niet zoo erg," zei ze.
„Wat
„Ik zeiNiet zoo erg."
Alice keek teleurgesteld.
„Hij zag er nogal neer
slachtig uit, vond ik,"
vervolgde Constance.
„NeerslachtigWat zou
dat 1 Wou je soms, dat hij
niét neerslachtig keek Hij
hóórt toch neerslachtig te
kijken
Constance ging met haar
vingers door een dikke lok
kastanjebruin haar en bekeek
critisch haar spiegelbeeld.
„Ik weet niet," zei ze op
een gedrukten toon. ,,'t Is
Kerstmis, Alice, en...."
„Je wordt sentimenteel,"
verklaarde Alice brutaal.
Constance stond op van
haar kaptafel, greep haar
zuster stevig bij de schouders
en duwde haar de kamer
uit. SentimenteelHaar
wangen gloeiden. Maar hij
hhd neerslachtig gekeken, 't
Kon haar natuurlijk niet
schelen.... Ja, 't kon haar
wél schelen
den stootzak, maar haar ademhaling ging rustig.
„Pittig meisje," dacht de bezuiniger, terwijl hij
haar met onverholen goedkeuring aankeek. „Werd
ze maar wat zakelijker
„Wat hebben we nu misdreven vroeg Billy.
„We geven een avondje," zei H. Hedge, ont
wakend uit zijn gedroom.
De jonge Brookes ploften in stoelen.
„Den 31en December," ging de bezuinigingsman
voort.
„0-oh riep Alice. „Van 't oude in 't nieuwe
„Dat wil zeggenja."
„Wét voor avondje V' vroeg Alice.
„Zijn daar soorten in V'
„Veel zelfs," zei Constance, weer tot spreken in
staat. „Bridge-avondjes, dansavondjes...."
„Dan een dansavondje. Dus 31 December.
Avondje."
Hij maakte een notitie op een bloc-note.
„Verder niets," zei hij. „Jullie kunnen gaan."
De Brookes rezen van hun stoelen en keerden
terug naar de gymnastiekzaal. Billy wees naar zijn
voorhoofd.
„Getikt," zei hij.
„Misschien wel," zei Constance. „Maar de kans
was te mooi, om voorbij te laten gaan. We gaan
dood, als we niet iets doen kunnen."
„En ik mag er ook bij riep Alice triom
fantelijk.
„Zou hij een beetje mènsch worden vroeg Billy,
nog bedwelmd door het nieuws.
„Niet duurzaam," zei Constance. „Zooveel mogen
we niet verwachten ineens. Maar hij schijnt alvast
een vrij avondje te nemen."
