DE VERRASSING
van Tante Barbara
door Clifton Hint
AANGEZIEN mijn nichtje Mary
na mijn overlijden onbeschermd
achterblijft, is het mijn wensch,
dat zij zoo spoedig mogelijk in het
huwelijk treedt," las notaris Tomkins
uit een gewichtig uitziende acte voor.
,.Mijn achterneef John Farrall lijkt me
een heel geschikte partij. Teneinde een
huwelijk tusschen hen aan te moedigen
en financieel mogelijk te maken, lega
teer ik aan ieder hunner duizend pond
op voorwaarde, dat zij binnen drie
maanden getrouwd zijn, en uit te
keeren onmiddellijk na de huwelijks
voltrekking. Mochten partijen aan die
voorwaarde niet voldoen, dan krijgen
deze legaten een nader te bepalen be
stemming.
Notaris Tomkins vouwde met groote
zorg het testament in de oude plooien
en borg het in de brandkast op. Toen
keek hij de beide begunstigden aan
Mary en John.
„Anders voorloopig niets, jongelui."
„Aardige inval is dat van tante
Barbara," zei Mary en zij trok misprij
zend haar neus op. „Zij wist, dat ik zoo
goed als verloofd ben met George
Kenham. Net iets voor haar, om ons
zoo'n kool te stoven."
„Je vergeet de tweeduizend pond,
beste Mary," zei neef John en hij pro
beerde haar te imponeeren met een
verliefden glimlach. Maar het ging
hem niet te best af en hij bracht het
slechts tot een hulpelooze grijns.
Mary wierp hem een raadselachtigen
blik toe, maar gaf hem geen antwoord.
Vlug stond ze op. „Ik dank u vriendelijk
voor de mededeeling, meneer Tomkins.
U hoort nog wel iets van me."
„Uiterlijk over "drie maanden, juf
frouw Farrall."
„Als ik trouw al eerder," zei Mary.
Het klonk als een belofte en neef John
glimlachte zalig. Hij stond eveneens op,
liet Marv zelf de deur openen, óók de
buitendeur en trachtte haar op straat
zijn geleide op te dringen. Natuurlijk
om haar eens te polsen, want nicht
Mary behoorde tot de soort vrouwen,
waaruit hij nooit goed wijs kon worden.
„We zullen hierheen gaan, dat loopt..."
„We zullen nergens heengaan, neef
John, ik loop wel op mijn eigen beenen.
En kom niet bij me zaniken over dat
dwaze denkbeeld van tante Barbara.
Als ik je hebben wil, zal ik je wel waar
schuwen, maar er is honderd procent
kans, dat ik je niet hebben wil.
Adieu...."
George. Ze vond het wel een bezwaar,
dat het nog drie of vier jaar kon duren,
voor je een behoorlijke positie had. En
ook vreesde ze, dat ik misschien nog
eens van meeriing veranderen zou.
Kwaad gezind was ze ons echter niet,
alleen een beetje al te voorzichtig."
„Maar waarom tracht ze je dan aan
dien meneer John te koppelen
„Wel, ik denk dat zij al haar best
heeft willen doen, om me zoo spoedig
mogelijk bezorgd te zien. John heeft
een behoorlijke positie en hij is degelijk
genoeg. Een kwade partij is hij dus niet.
tante Barbara had een slechtere keus
kunnen doen, vind ik."
George greep wild naar zijn hoed.
„Ik hoor het al, ik.
„Toe, jongen, wees niet zoo dwaas,"
trad Mary hem lachend in den weg.
„Ik zou John niet willen hebben, al
werd ik er tienduizend pond rijker van.
Jij en géén ander."
George was gerustgesteld en even
later was hij eerlijk genoeg, om tante
Barbara's verrassing ook eens vanuit
'n anderen, minder egoïstischen gezichts
hoek te bekijken.
„Is het eigenlijk wel fair van me, je
onder deze omstandigheden aan je
woord te houden, liefste Tweeduizend
pond is 'n aardig kapitaaltje en als je
met John op kon schieten...."
„Neen, duizendmaal neenviel
Mary vastbesloten uit. „Ik zou de
duizend pond wel willen hebben, maar
John, neen, nóóit
„En wat wou je nu doen vroeg
George overgelukkig.
„Doen Wel, we doen nietsEr
valt toch niets te doen We hooren
over drie maanden natuurlijk, dat het
legaat vervallen is en daar is het mee
afgeloopen."
„Mooi, laten we dan maar niet meer
spreken over die aardige verrassing
van tante Barbara, zij hangt me de
keel uit," besloot George en daar bleef
het voorloopig bij. Maar in tusschen
vergaten zij, dat er nog een derde
belanghebbende was.
Neef John vond, dat Mary en George
bezig waren hem te bestelen en daar
had hij ernstige bezwaren tegen. Om
zijn tweeduizend pond te redden,
trachtte hij aanvankelijk heel diploma
tiek Mary's gunst te winnen. Hij zond
haar bloemen en bonbons, overtuigd
van de waarheid van het gezegde, dat de
Zijn oogen waren grooter dan zijn maag.
Hier zit hij nu bij zijn Tantalus-plaag,
En peinst: hoe krijg 'k dit beentje toch naar binnen?
Hij durft er nauwelijks aan te beginnen.
kost voor de baat gaat. Na een paar
weken waagde hij zich aan een bezoek
en weidde enthousiast uit over het
geluk van de vrouw-in-den-echtelijken-
staatmits zij een degelijken man had
en in financieelen welstand verkeerde.
Mary liet hem rustig uitspreken. Zij
knabbelde smakelijk van de dure bon
bons, die neef John had meegebracht,
stemde enthousiast in met het geluk
van de vrouw-in-den-echtelijken-staat
en zei, dat George beslist een degelijke
jongeman was en eerlang, goed zijn
brood zou verdienen.
Toen werd neef John kwaad. Hij
begon met zijn vuist op tafel te slaan,
doch dit werd hem noodlottig. Toe
vallig was George in aantocht en hij
werkte neef John in een ommezien tijds
naar buiten, waarna hij hem de bloemen
en de bonbondoozen nawierp. Toen
droop neef John af en zette zijn huwe
lijksaanzoeken met dreigbrieven voort.
A/faar aan alles komt een einde, ook
aan de kwellingen van 'n halsstar-
rigen neef, die zich bestolen acht van
een geliefde bruid en nog veel geliefder
ponden. De drie maanden waren om en
den morgen daarop, toen George even
aan kwam loopen, slaakte Mary een
zucht van verlichting.
„Gelukkig, George, tante Barbara'sver-
rassing is van de baanDe woorden
waren ternauwernood gesproken, toen zij
notaris Tomkins den tuin in zag komen.
yij liet neef John met een mond vol
tanden staan en ging haar troost
zoeken bij George Kenham. „Een
aardige verrassing van tante Barbara,
beste jongen als John en ik binnen
drie maanden getrouwd zijn, krijgen
we samen tweeduizend pond."
„Trouwen. met John. dien
sijsjeslijmer?" viel George stotterend
uit.
„Precies, die zijige," knikte Mary.
„Aardige verrassing, hè 't Valt me
tegen van tante Barbara. Hoe zij
daar nu bij komt, begrijp ik niet."
„Ik welzei George nijdig, ,,'t
Is een gemeene streek van die lieve 3
tante. Ik vind het beneden alles,
iemand op zóó'n manier van je af te
troggelen. Jekanerecht aan bespeuren,
hoe 'n hekel het mensch aan me had."
„Dat is niet waar, eerlijk blijven,
„Zag ik zooeven goedging meneer
George Kenham hier binnen t" vroeg
hij stijf.
„Jawel, hier ben ik, meneer," kwam
George naar voren.
„Mooi, wilt u dan straks eens met
juffrouw Farrall op mijn kantoor ko
men Het testament van wijlen juf
frouw Barbara bevat namelijk nog een
bepaling en die.
„Hemellief, nog meer verrassingen
van tante Barbara viel Mary met een
doodschrik uit.
De notaris plooide zijn lippen tot een
flauw glimlachje. „Jawel, een aan
vullende verrassing van de eerste,
juffrouw. Die bepaling houdt in, dat als
liet meneer John Farrall niet gelukt
uw. hm, hart te veroveren, zijn
legaat van duizend pond weer aan de
nalatenschap vervalt, behalve honderd
pond, die hij krijgt voor zijn moeite.
„Jawel, de bloemen en de bonbons en
de dreigbrieven," somde Mary wraak
zuchtig alle inoeites op.
„Ahumde duizend pond, die u
ten deel zouden zijn gevallen, indien u
met meneer John Farrall was getrouwd,
worden u echter straks uitbetaald.
Uw tante wenschte die in dit geval
beschouwd te zien als een belooning
voor de beproefde trouw, waarmee u uw
woord hebt gehouden tegenover meneer
Kenham. De bepaling in het testament
dat u zoo spoedig mogelijk moet hu
wen, blijft echter van kracht. Tot dat
doel heeft zij u samen nog vijfduizend
pond gelegateerd, waarmee het hu
welijk op een stevige financieele
basis komt te rusten. Voorwaarde is
echter, dat het huwelijk binnen drie
maanden voltrokken wordt...."
De deftige notaris liet voor een
oogenblik het plechtige decorum val
len, waarin hij gehuld ging. En met
een knipoogje besloot hij „Ja, die
tante Barbara was nog zoo dom niet,
jongelui. Zij kende de wispelturigheid
van je aanstaande vrouw, meneer
Kenham, en voor zij u bij elkander
bracht, wilde zij eerst eens zien, of
haar liefde een stootje verdragen kon.
Niet slecht bekeken, vind je wel,
meneer George Kenham
Meneer George Kenham had heusch
geen tijd om te antwoorden. De
laatste verrassing van tante Barbara
had hem iets veel gewichtigere te
doen gegevenden datum van den
trouwdag te bepalen.
