13
toe en tegelijk stond zij op. „Ik eindig met vissehen
wilt u uw geluk soms eens beproeven V'
„Graag, als u tenminste bij me blijft," stelde
Hugh voor.
„O, ik denk er zelfs niet aan. Ik moet naar huis
terug."
„Naar het kasteel, het park door Prachtig, dan
ga ik zoover met u mee. Ik moet nog antwoord
hebben op mijn voorstel, nietwaar Ik dien toch te
weten, wat ik Hare Genade over 'n uur zeggen moet?"
Het meisje schudde lachend het hoofd. Toen keek
ze hem nog eens aan, maar niets in haar gelaat of
in haar blik liet hem raden, wat er in haar omging.
„Bent u werkelijk vastbesloten naar Indië terug
te keeren, meneer Darney
„Vastbesloten Tenzij mijn voorstel wordt geac
cepteerd. Ik neem de hertogin op proef, mits u mij
op proef neemt. Als u Hare Genade dus een genoegen
wilt doen met een beschaafden secretaris, weet u
wat u mij te antwoorden hebt."
„U is een vreeselijke man," zuchtte het meisje.
„Om de hertogin niet te bedroeven, die dank zij de
voorspraak van meneer Huntley nogal prijs op u
schijnt te stellen, zou ik dus verplicht zijn
„Juist, om mij in genade aan te nemen," vulde
Hugh aan. „Zeg maar liever terstond ja, dan kunnen
we hier onzen verlovingskus wisselen."
Het meisje schaterde het uit. „U is nog voort
varender, dan ik dacht. Maar toch zal ik u nu nog
geen antwoord geven. Ik wil er dadelijk eerst eens
over nadenken. Straks, bij de audiëntie, zooals u
het noemde, ziet u mij wel en zoolang zult u dus uw
ongeduld moeten bedwingen."
„Weet u heel zeker, dat ik u zal zien vroeg
Hugh met schitterende oogen.
,,Heel zeker, maak u niet ongerust," antwoordde
het meisje, haar hengel opnemend. Toen snelde zij
haastig heen, alsof zij hem wilde beletten haar te
volgen.
Hugh keek haar met een droomenden glimlach
na. Het was geen offer, om harentwil de nukken van
een ongemakkelijke gebiedster te verdragen. Boven
dien kon het meevallen. Hare Genade was misschien
genadiger voor haar intieme omgeving, dan voor
anderen, die van haar afhankelijk waren. Het
meisje zag er althans niet naar uit, dat zij een ver
drietig of ongezellig leven had. En als secretaris
hoefde hij ook niet den héélen dag achter den sleeprok
van de hertogin aan te wandelen. De betrekking
zou hem voldoende vrijheid laten en was dat on
verhoopt niet 't geval, dan kon hij altijd nog verderzien.
Tegen vijf uur begaf hij zich opnieuw naar Stan
ford Castle. Hij was intusschen tot de ontdekking
gekomen, dat hij er niet erg voordeelig uitzag. Zijn
linnengoed was smoezelig geworden van de reis en
de stoffige wandeling, zijn
pantalon was gekreukt
van het liggen in het gras
en zijn schoenen waren
bedekt met stof. Want hij
had zijn koffers in Londen
gelaten en hij hoopte maar,
dat Hare Genade deze in
breuk op de strenge eti
quette door de vingers
zou zien en zijn verwaar
loosd uiterlijk voor lief
zou nemen.
Dezelfde huisknecht van
straks opende hem ook
nu. Maar er was 'n opmer
kelijk verschil in zijn op
treden met dat van straks.
Hjj boog diep en pre
velde ter begroeting een
naam, dien Hugh alleen
bjj zijnwettelijkemeerder-
jarigheidsverklaringonder
de oogen had gehad.
„Mylord Darney...."
„Laat dat mylord er maar af, Bert," glimlachte
Hugh. „Je koopt niets voor die deftigheid."
„Orders, mylord," verontschuldigde de oude man
zich.
Hugh grinnikte zachtjes. Hare Genade leefde
bepaald in de gelukkige verbeelding, dat zij haar
huis luister zou bijzetten met een grafelijken secre
taris. Intusschen ging de huisknecht hem voor naar
boven, een heele reeks zalen door en een vertrek
binnen met vergulde banken en tafels, vergulde
wanden en een verguld plafond.
De antichambre, dacht Hugh. De huisknecht
verzocht hem te gaan zitten en verwijderde zich
geruischloos. Hugh hoopte eindelijk de gezelschaps
dame van Hare Genade te zien verschijnen. Hij was
vastbesloten zich niet te verkoopen zonder zekerheid,
dat hij den prijs zou krijgen dien hij verlangd had,
en een beetje angstig overwoog hij reeds, wat hij
Hare Genade zeggen zou, als het hem eens niet
gelukte het meisje vóór het onderhoud te spreken
te krijgen.
plotseling ging de deur open. Hij sprong zenuw
achtig op en boog zich diep, niet anders denkend
of het was de hertogin, die binnentrad. Toen hij zich
echter oprichtte, trok hij een verbluft gezicht het
was meneer Budd.
„Hallo, bent u met denzelfden trein gekomen,
meneer Budd vroeg Hugh, grijnzend om de idiote
figuur, die hij sloeg.
„Neen, mylord, een trein na u," antwoordde Budd
zeer ernstig en fluisterend vanwege zijn eerbied
voor het verguldsel. Hij plaatste zich aan een
tafeltje en legde er een papier op. Toen stond Hugh,
die dit alles met eenige verbazing had aangezien,
van zijn bank op en legde een hand op den schouder
van den ouden zaakwaarnemer van Hare Genade.
„Zeg me eens, meneer Budd, wat beteekent
eigenlijk die overdreven eerbied voor mijn bescheiden
persoon Ik kan me niet herinneren, dat ik ooit
aanspraak heb doen gelden op mijn titel."
„Orders van Hare Genade, mylord," antwoordde
meneer Budd. „Hare Genade heeft uitdrukkelijk
bevolen, dat men recht zal doen wedervaren aan
uw titel."
„Zoo, nu, dat begrijp ik niet goed. Maar enfin,
van haar standpunt heeft Hare Genade misschien
gelijk. Eigenlijk betreft dat meer die geschiedenis van
1346. Als de tweede Stanford den vierden Darney
rustig in het bezit had gelaten van zijn hoofd, dan
waren we wel in staat geweest voor ons eigen aanzien
te zorgen. Ga door, meneer Budd u is toch zeker
hier gekomen, om iets met me te bespreken of te
regelen.
„De voorwaarden, waarop u voorloopig in be-
Gratie de be
kende filmster Olga
Tschechowa in haar
prachtige Horch.
trekking zou treden, mylord," antwoordde Budd.
„Hare Genade wenscht een proeftijd van drie maan
den. Als u zich daar mee vereenigen kunt
„Volkomen, die regeling voorkomt mijn eigen
wensch," zei Hugh en hij wierp een verlangenden
blik op de deur, of het meisje nog niet kwam.
„Ik zal Hare Genade even gaan meedeelen, dat u
accoord gaat met de voorwaarden," zei meneer Budd.
„Heel goed," antwoordde Hugh en thans ver
trouwde hij vast, dat het meisje verschijnen zou.
als de zaakwaarnemer het vertrek verlaten had.
Doch weer wachtte hij tevergeefs.
Toen ging de deur open van het naastgelegen ver
trek eu verscheen opnieuw meneer Budd. Hij boog
zich heel diep voor Hugh, sloeg een hemelsch eer
biedigen blik op naar het plafond met de vergulde
engeltjes en verdween voorgoed. En daarop kwam
eindelijk de huisknecht te voorschijn, om Hugh
aan te dienen.
„Graaf Darney," hoorde Hugh hem zeggen als in
een droom.
Hij deed twee passen het vertrek in en achter
hem ging de deur dicht. In het boudoir, waar hij zich
bevond, zag hij Hare Genade tronen. Hare Genade
het meisje van de beek. Maar er was een hemels
breed verschil met 's middags. Thans was het meisje
een vorstin, gekleed in een kostbaar avondtoilet
en getooid met een schitterend diadeem. Alleen
haar schoonheid was dezelfde gebleven, haar schoon
heid en haar ondeugende lach.
Hugh droomde. Het was een verrukkelijke droom,
maar helaas een bedrieglijke. Want dit kón geen
werkelijkheid zijn, alleen een amusante fopperij.
Doch toen klonk plotseling de stem van het meisje.
Een stem, met een zilveren lach er doorheen van
moeilijk ingehouden pret.
„Meneer Darney, u hebt niet geweten, dat de
vorige hertogin van Stanford al anderhalf jaar dood
is. Ik erfde als achternicht den titel en tot opdat
oogenblik was ik een doodarm meisje op een Lon-
densch kantoor. Ik stelde er prijs op, u dit te zeggen
en laten we thans spreken over uw voorstel. Ik neem
uw vereering aan en u verdraagt gedurende een
proeftijd van drie maanden de nukken van Hare
Genade. Gelooft u het zoo lang te kunnen uithouden
bij 'n oude, zure tante, of verkort u den proeftijd
liever
Het duizelde Hugh. Hij deed een pas en nog een
pas en daarop gebeurde er iets, dat Hugh Darney
voor geen prijs ter wereld voor de oude hertogin
zou hebben gedaan hij knielde
„Den proeftijd verkorten, mylady stamelde
hij, de hand van Hare Genade nemend. ..Zie mij lig
gen ik ken géén grooter geluk, dan mij voor mijn
heele leven te mogen bukken onder uw juk
