DE DAME UIT DEN
BLAUWEN EXPRESS
K
door CAxel Rudolph
ft
ft
22
EERSTE
VERVOLG
R INN ER zag den gom-kauwenden
Yankee, dien men makkelijk op een
bankrekening van honderdduizend
dollar zou schatten, op haar toe treden en
iets tegen haar zeggen maar toen nam hij den
hoed af en keerde zich schouderophalend naar
den trein. Met een paar stappen maakte Krinner
zich vrij uit het gevoel der passagiers, die de
wagens binnenstroomden, en twee mannen in gele
uniform, die hem in den weg stonden, werden door
zijn gespierde armen gedwongen, plaats tè maken.
Adrian stond voor den aanvoerder, die verbaasd
opkeek.
„Ik wou u even spreken over die dame," zei hij
ruw. „Zij heeft geen familie in den trein, maar ik
hen bereid, losgeld voor haar te betalen."
„Zoo De Chinees keek hem aan met een zoo
trotschen blik, dat Krinner zijn bloed voelde op-
„Ja zei hij kortaf, en hij haalde het chèque-boek,
dat men hem had laten houden, uit zijn binnenzak.
„Ik heb zesduizend pond op de Oostersche Handels
bank te Shanghai, en ik hen bereid.
Krinner zweeg, want de Chinees luisterde niet
eens naar hem. Hij had het hoofd omgewend en
knikte naar de onbekende dame, die langzaam
naderde.
„Deze heer wil u vrijkoopen, madame."
„Vrijkoopen Hoogmoedig keek de blik der
onbekende langs Krinner heen. Hij trok ongeduldig
zijn vulpen te voorschijn.
„Nu hoeveel
„Pardon De Chinees drong de hand met den
vulpenhouder zacht weg. „Ik ontneem die dame haar
vrijheid niet, mijnheer. Zij heeft uw hulp niet noodig,
want zooals ik al gezegd heb ik ben tevreden met
het bedrag, dat de reizigers reeds hij elkaar hebben
gebracht."
Een seconde zagen de twee mannen elkaar aan,
met een strakken glans in beide paren oogen. Toen
keerde Krinner zich af en hij maakte een buiging
voor zijn landgenoote.
„Als u zoo vriendelijk wilt zijn, mevrouw.
Ik zal u naar uw coupé brengen."
Toen gebeurde het onbegrijpelijke, het ondenkbare.
De onbekende bewoog zich niet maakte niet
de minste aanstalten, om zich naar den trein te
begeven. Adrian Krinner zag vlak voor zich haar
gelaat, wondermooi en koel als-een portret van een
mode-schilder, die angstvallig vermijdt, door de
oppervlakte heen te schilderen, hart en ziel te toonen.
„Ik heb uw hulp inderdaad niet noodig," sprak
zij met een heldere, ietwat verlegen stem, en zij
gebruikte de Engelsche taal, als wou zij te kennen
geven, dat hun gemeenschappelijke nationaliteit
haar koud liet. „Ik dank u voor uw aanbod, maar
ik heb generaal Lin" haar oogen gingen even naar
den glimlachenden Chinees „zelf verzocht, hier
te mogen blijven. Hij is zoo goed geweest, mij verlof
te geven, om mee te gaan het binnenland in."
Hier blijven Meegaan 1 Adrian Krinner kon
die woorden niet zoo aanstonds verwerken. Er
leunden passagiers uit de raampjes der coupé's.
Eenigen hunner hadden de woorden der onbekende
dame verstaan en praatten er druk over. Een der
jonge Engelsche officieren verscheen in het open
portier, rood van toorn, met de hand aan de revol-
vertasch, gereed, om de overmacht te trotseeren
en te schieten, als men de blanke dame tegen haar
wil wou meevoeren.
Krinner's oogen zochten het gelaat van den Chi
neesehen aanvoerder.
„Wat bent u van plan t" siste hij tusschen de
tanden. „Wilt u haar wegsleepenf Gevangen houden?"
De Chinees haalde berustend de schouders op
en wees een paar zijner mannen terug, die neiging
vertoonden, zich op den woedenden Duitscher te
werpen. „Ik zeg u nog eens, meneer, dat ik madame
volkomen vrij laat. Zij heeft mij zooeven zelf verzocht,
onze expeditie te mogen meemaken."
„Bemoei er u toch niet mee," hoorde Krinner,
KORTE INHOUD VAN HF.T VOORAFGAANDE:
Een jonge Duitsche ingenieur, Adrian Krinner, reist
met den „Blauwen Express' van Peking naar Shanghai
en voert een gesprek met een kleinen Japanner over
dezen trein, die reeds zoovele romannetjes en roover-
geschiedenissen in de wereld heeft gebracht. Krinner
ontmoet in den „Blauwen Express'' een beeldschoon
jong Duitseh meisje, maakt kennis met haar, doch
ze laat blijken, dat ze van z'n attenties niet gediend is.
Een Chineesche rooverbende overvalt den trein en plun
dert de reizigers, waarna ze toestemming krijgen den
tocht te vervolgenDe Duitsche dame blijft echter vrij
willig bij de roovers achter. Nu kunt u verder lezen.
loeiend van toorn, naast zich de stem der onbekende,
een dier stemmen, die bevelen kunnen zonder te
kwetsen. „Ik heb u toch gezegd, dat het mijn eigen
vrije wil is Ik word niét gedwongen, hier te blijven,
en u kunt me óók niet dwingen, om weer in den trein
te stappen. Gaan we, generaal Lin Zij keerde
Krinner den rug toe en langzaam liep zij, naast het
bende-hoofd, naar de vracht-auto's, die ginds in 't
donker wachtten.
Adrian Krinner keek haar wezenloos na. Als in
een droom zag hij aan, hoe de heele troep Chineezen
zich onderwijl, onder geroep der officieren, in de
richting der vracht-auto's begaf, hoe het telefoon
toestel ingepakt werd, het machine-geweer inloop
pas weggesleepthoe het trein-personeel onder
druk gepraat met eenige soldaten de koffers en reis
dekens der onbekende dame door de raampjes naar
buiten reikten.
„Hallo, meneer We gaan
De stem van den jongen Britschen officier riep
hem wakker uit zijn verstarring. Hij kon juist nog
den stalen stang van het balkonnetje grijpen en
zich op de treeplank zwaaien. Een paar stevige
handen trokken hem den trein in. De locomotief
hijgde en kreunde, de wielen bonkten over de rails,
alsof de trein zich haasten wou, om zoo snel mogelijk
weg te komen van die plek des onheils. Ver in het
donker schommelden nog een paar lampions. Toen
werden ook die lichtjes gedoofd.
Het kostte Adrian Krinner moeite, naar zijn
coupé te komen. De gang stond vol opgewonden
menschen, die hem staande wilden houden.
„Is ze werkelijk met die gauwdieven meegegaan?"
„'t Is toch afschuwelijk
„Wat heeft ze gezegd Vertelt u dan toch
,,'t Is een schandaalDe jonge officier gaf zijn
kameraad verbitterd een stoot in de ribben. „We
hadden haar niet moeten laten gaan, Ben
„Ze wou toch zelf Ik heb 't duidelijk gehoord,"
zei een dame.
De officier wendde zich met een korte beweging
naar haar om. „Een blanke vrouw vrijwillig met die
citroenen mee Met dien rooverhoofdman We
hadden haar met geweld weer in den trein moeten
halen Waar zijn die lafaards gebleven, die ons
beschermen moesten snauwde hij een der kellners
Door deze provinciën schokten nu de vracht-auto' s
van generaal Lin-Kwong.
toe, die bang langs hem heen probeerde te
sluipen. „Gewapend geleide, notabene
Speelden zeker met die struikroovers onder
één hoedje, hè
„Geen lafaards, meneer De gele bediende hief
smeekend de handen op. „Liggen allemaal dood op
de lijn. Machine-geweren, meneer."
„Ze hadden ons wel allemaal kunnen vermoorden
Ik moet er niet aan denken De oude dame wrong
zich de handen. „We mogen nög blij zijn, dat we
er zoo goedkoop af zijn gekomen."
„Noemt u dat goedkoop mopperde de Ameri
kaan naast haar. „Ik had tachtigduizend dollar in
mijn portefeuilleGoed Amerikaansch geldDe
ontvangst over 't laatste kwartaal vau ons filiaal
in Peking. Ik dorst 't geld niet aan de post toe te
vertrouwen in dit mooie land. En nuvervloekt
„Hélas Ons heele kapitaaltje, Charles zei de
FranQaise bedroefd tot haar man, die somber op
zijn knevel zat te bijten, en weemoedig tastte zij
aan haar hals, waar het mooie parelsnoer gehangen
had.
Eindelijk lukte het Krinner, los te komen van de
nieuwsgierigen
In den coupé werd hij door Yokushima ontvangen
met een nederig-verlegen, om vergiffenis smeekenden
blik. Nietig klein zat hij ineengedoken in den hoek,
als wilde hij erkennen, dat hij een niemendal, een
schaduw was. Krinner ging tegenover hem zitten
en vocht tegen het ongenoegen, dat door den aanblik
van zijn reisgenoot in hem opkwam.
„We zullen maar zwijgen over de papieren, die
op een onverklaarbare manier in mijn jaszak waren
geraakt, meneer Yokushima," zei hij zoo kalm, als
hem op dat moment mogelijk was. „Ook over uw
persoon zullen we maar niet spreken. Misschien bent
u werkelijk ambtenaar op 't departement van ver
keer, misschien. enfin, doet er niet toe. In ieder
geval bent u beter met de toestanden hier op de
hoogte dan wij allemaal. Wilt u me helpen
Het lachje kwam weer op in het gezicht van den
Japanner. „Ik zou u heel graag van dienst zijn,
meneer Krinner. Dat trucje zooeven.
„Daar praten we niet over Hoe denkt u over
dien aanval Waren het soldaten of bandieten
„Er zullen wel een massa bandieten bij zijn,"
zei knersend de stem van den Japanner, „maar 't
zijn soldaten, 't Was generaal Lin-Kwong, ik kén
dien knaap. Hij heeft eerst onder Tsjang-So-Lin
gevochten. Na den dood van den maarschalk heeft
hij naar 't binnenland moeten vluchten, en toen heeft
hij een nieuw leger verzameld. Hij zet het werk van
den maarschalk voort, zegt hij 't gaat tegen de
regeering in Kanton. Er hebben zich een massa
ontevredenen bij hem aangesloten, en er moeten
zelfs Amerikanen onder hem dienen maar ik geloof,
dat zijn manschappen het zaakje meer als een gele
genheid tot rooven en plunderen beschouwen."
„Heeft hij iets speciaals in dezen trein gezocht
Uw papieren misschien
Yokushima lachte genoeglijk. „Neen, zóó be
langrijk waren die papieren niet, meneer Krinner.
Ik wou ze alleen wegstoppen, omdat 't dan toch
officieele stukken waren. Ik denk, dat 't hem alleen
om geld te doen was. Belasting heffen, zooals hij 't
noemt."
„En hoe verklaart u dat geval met die Duitsche
dame Krinner voelde weer opwinding in zich
stijgen en zich als een brok vastzetten in zijn keel.
Hij moest slikken, om verder te kunnen spreken.
..Begrijpt u er iets van Een blanke vrouw, een dame,
die vrijwillig den trein in den steek laat, om met een
Chineesche rooverbende, of laten we zeggen een leger,
mee te trekken Zonder den minsten dwang Zonder
de minste reden, voor zoover we weten Als 't nu
nog een avonturierster geweest was. maar zoo'n
vrouw.
„Neen," zei Yokushima langzaam, „een avontu
rierster is die dame beslist niet."
„Hoe zit 't dan bleef Krinner vragen, het
hoofd op de handen steunend en den Japanner
