VACANTIE AAN HET STRAI
5
Toen ving hij aan, zijn rede in te studeeren. Met
luide stem en vóór den spiegel, teneinde zijn mimiek
te controleeren. Mevrouw en de kinderen waagden
het slechts fluisterend te spreken en slopen als
geesten door het huis. Tot diep in den nacht duurde
die studie, weken achtereen, en meneer Pinner
kon zelfs de poes niet hooren miauwen, of hij ver
scheen boven aan de trap en brulde naar beneden,
wie het in 's hemelsnaam in zijn hoofd had gekregen,
dat instrumentaal concert op de radio aan te zetten.
Mevrouw Pinner vermagerde met den dag, Alice
werd bleekzuchtig en Eddy werd kribbig als een
weeshuismannetje.
Op een avond, toen meneer Pinner de laatste
bestuursvergadering van de Kiesclub bijwoonde,
voor hij zijn verkiezingscampagne aanving, en
Bucky met duizend voorzorgen de huiskamer binnen
gesmokkeld was, klaagde mevrouw Pinner met
bittere stem haar nood.
,,'t Is géén leven meer, Bucky," zei ze half schrei
end. „We worden behandeld als babies en afgesnauwd
als honden. En nu moet de eigenlijke verkiezings
campagne nog beginnen. Wat zullen we nog beleven,
als hij vier-, vijfmaal in de week op reis moet, om
te gaan spreken Hoelang duurt die geschiedenis
wel niet
„De verkiezing is pas over vier maanden, me
vrouw," antwoordde Bucky terneergeslagen.
„Hoor eens aan, over vier maanden En al dien
tijd zitten we hier in een gekkenhuis. En alles voor
niets.
„Alles voor niets," beaamde Bucky. „Uw man
maakt geen schijn van kans tegenover lord Barry -
doone. Hij is candidaat gesteld, om de verhoudingen
eens te meten, maar hij krijgt nog geen tiende deel
van de stemmen, die lord Barrydoone op zich zal
vereenigen."
„En voor zoo'n comedie moeten wij allemaal
lijden, vier maanden lang," schreide mevrouw Pinner.
„Kwam hij toch maar eens tot zichzelf. Wilde hij
maar inzien, dat het toch allemaal vruchteloos is.
Maar hij holt zichzelf voorbij en loopt van verwaand
heid naast zijn schoenen. Ik hoop, dat hij op de eerste
de beste vergadering zóó'n blunder maakt, dat het
heele district hem uitlacht. Werkelijk, dat meen ik.
Mijn huiselijk leven sla ik liooger aan dan dat
politiek gedoe, vooral als het toch op vruchtelooze
moeite uitloopt.
U Ap dat oogenblik sprongen ze alle vier verschrikt
overeind er werd een sleutel in de voordeur
gestoken.
„Pafluisterde Alice, hevig ontsteld. „Gauw,
de tuinkamer in, Bucky. Blijf even op me wachten,
de tuindeur is gesloten en als je haar opent, hoort
pa je."
Bucky werd de donkere tuinkamer ingeduwd en
het volgende oogenblik trad de Lagerliuiscandidaat
de huiskamer binnen.
„Hallo, samen zei hij opgewekt. „Lieve, ik
heb nu een reuzen-idee, een echt Amerikaansch
verkiezingsidee. Iets om een imposant en tegelijk
treffend slot aan mijn rede te geven, begrijp je 1
Eddy moet me helpen.
Meer verstond Bucky niet, de deur ging open en
Alice kwam de tuinkamer in.
„Vlug, en zachtjes," fluisterde zij.
Zij ontsloot de tuindeur en na een vlugge om
helzing stond Bucky veilig in den tuin. Den volgen
den dag ontmoette hij Eddy.
„Hallo," zei hij grijnzend. „Wat hoorde ik gis
terenavond, mag je je vader helpen bij de
comedie t"
„Oh, Bucky, 't i s een comedie," lachte Eddy.
„Echt Amerikaansche humbug. Verbeeld je, pa is
een van mijn duiven aan 't africhten, om het effect
van zijn rede te verhoogen."
„Een van je duiven 1" vroeg Bucky verbluft.
„Ja, begrijp je 't niet, de duif is toch het symbool
van den Vrede f Welnu, als pa aan 't slot van zijn
speech gekomen is, hoe noemen ze dat gloedvol
einde ook weer. 1"
„Een peroratie t"
„Juist, aan de peroratie van zijn rede, dan moet
iemand achter in de zaal een duif loslaten, die regel
recht op pa toevliegt. Hoe vind je 't Echt Ameri
kaansch of niet
„Het lijkt er veel op, maar gaat dat f" informeerde
Bucky.
„Natuurlijk, heel gemakkelijk zelfs. Die duif is
apart gezet en krijgt van niemand voer dan van pa.
In twee dagen tijds is zij aan hem gewend en als zij
honger heeft, zal zij hem volgen als een schoot
hondje."
„Een aardig idee," zei Bucky bewonderend. Toen
trok hij een diepen denkrimpel in zijn voorhoofd
en vervolgde „Als ik die duif los mocht laten, had
ik óók een aardig idee."
„0, ja V' vroeg Eddy met een listig knipoogje.
„Nou, misschien weet ik daar raad op. Pa vroeg me
of ik niet iemand wist, die er verstand van had
zoo'n beest vast te houden. Zondagavond eerste
verkiezingsvergadering in „De Bonte Os", weet
je 't t"
Bucky knikte en legde met een plechtig gebaar
zijn hand op Eddy's schouder.
„Beste jongen, speel jij me Zondagavond die duif
in handen en laat de rest maar aan mij over. Maar
zeg niet, dat je haar aan mij gegeven hebt. En ga
nu naar huis en zeg Alice, dat onze kansen op een
bruiloft stijgende zijn
Dien gedenkwaardigen Zondagavond was de
tooneelzaal van „De Bonte Os" dicht bezet met
een nieuwsgierig publiek. Het bestuur van de Kies
club zat aan een tafel op het podium, meneer Pinner
zat terzijde in een zetel en vlak vooraan in de zaal
hadden de correspondenten van de provinciale -
pers een plaatsje gevonden, die morgen aan het
heele district Cummingham de blijde mare zouden
verkondigen, welk 'n nieuw, schitterend licht er
aan den politieken hemel was opgegaan.
Toen de vergadering geopend was, stak de voor
zitter van de Kiesclub een gelegenheidsspeechje
af. Vervolgens stelde hij den heer Pinner voor en
noemde het onderwerp van de rede „Doelstelling
van onze buitenlandsche politiek behoort hand
having van den Vrede te zijn". En daarop kreeg
meneer Pinner, „onze hooggeachte candidaat", het
woord
Meneer Pinner veegde zijn bezweet voorhoofd af,
spreidde de vellen van zijn rede voor zich uit en nam
een slok water. Toen ving hij aan, de geschreven
wijsheid te verklanken uit zestig boekwerken,
waarvan hij er niet één zelf geschreven, of zelfs
maar goed gelezen had. Het ging stotterend in het
begin en er klonk precies evenveel geestdrift in zijn
woorden als in een lijkzang. Maar allengs ging het
beter, meneer Pinner vond zijn pose. Hij betoogde,
doceerde, ontkende en bewees. Hij gebaarde en
stampvoette en werkte even ijverig met zijn hoofd
en zijn oogen als een Chineesch afgodje, dat bij de
minste aanraking ja of neen schudt. De zaal hing
aan zijn lippen en de correspondenten noteerden,
noteerden
En toen kwam het groote moment, het onvergete
lijke. Meneer Pinner zag zichzelf in zijn verbeelding
weer in den spiegel en trok een verheerlijkt gelaat.
Toen rekte hij zich en strekte met een smeekend
gebaar allebei zijn armen boven zijn hoofd.
„Kom, gij liefelijk zinnebeeld van den Vrede
riep hij uit. „Ik roep u hier voor het forum der
wereld tot getuige" (zoo stond het ook in een der
zestig boekdeelen), „dat al mijn krachten gewijd
zullen blijven aan de bereiking van dat heerlijkste
der menschelijke idealen het behoud van den
Vrede.
Meneer Pinner werd ongerustwaar blééf het
zinnebeeld 1
„Kom, o, gij liefelijk zinnebeeld van den Vrede
herhaalde hij luider, maar het zinnebeeld gaf ook
nu „niet thuis". Het angstzweet brak hem uit en
de menschen in de zaal keken elkaar een beetje
bevreemd aan waarop wachtte de geachte spreker
na dien zielsverheffenden aanroep
Meneer Pinner probeerde het ten derden male,
nu nóg luider. „0, kom, gij liefelijk zinnebeeld,
kom
Toen klonk er plotseling een sombere stentorstem
van achter uit de zaal„Ik hoop, dat meneer het me
niet kwalijk neemt, maar de kat heeft het zinnebeeld
opgesoupeerd.
A/Teneer Pinner stond een oogenblik verwezen
bij die onheilstijding. De zaal zat perplex, doch
slechts één enkele seconde. Toen ging er wéér
van achter uit de zaal een giebelend gelach op.
En daarop klonk een gebrul, waarvan de vloer
daverde en de stoelen dansten. Meneer Pinner wist
geen raad met de belachelijke figuur, die hij sloeg
en nam hals over kop de vlucht. En voorgoed de
vlucht. Want niets is fnuikender voor 's menschen
ingebeelde waardigheid dan het belachelijke. Toen
meneer Pinner zich den volgenden morgen voor
het heele district Cummingham uitgemaakt zag voor
een politieken protsen maker, had hij genoeg van
zijn politieke carrière. Maar toch duurde het nog
drie volle maanden, voor hij zijn oude plaats weer
teruggevonden had en op Alice's bedeesde vraag,
of Bucky over den trouwdag mocht komen spreken,
een stom „ja" kon knikken.
