mms?
dat juist met lichte voeten door den ingang
zweefde, gevolgd door den jongen. Ilaar
zwarte gitoogen gingen éénmaal aandachtig
de zaal rond, en kwamen toen rustig naar
htm nis.
Tsi-Loe was, voor den Chineeschen smaak,
kostbaar gekleed. Haar zoetelijke poppenge
zichtje was bijna wit geschminkt, de lippet
waren vuurrood, de vingernagels oranjerood
geverfd. Voor Europeesche oogen wat over
laden aan kleur en geur, maar Krinner moest
erkennen voor een Chineesche zag het meisje
er heel innemend uit.
Peter Suhr had een bankbiljet, dat Krinner hem
gegeven had, uit zijn zak gehaald en waaierde er
zich mee. ,.Kom bij ons zitten, schoone Tsi-Loe, en
bereid de theezei hij plechtig .„We willen met je
praten over den grooten Lin-Kwong en over de
twee blanke vrouwen."
Tsi-Loe keek maar heel vluchtig naar hot bank
biljet in Peter Sulir's hand toen ging haar blik
naar Krinner, en bleef daar.
„Je weet, waar ze zijn," stiet Krinner uit, in de
zwakke hoop, dat Tsi-Loe zijn Engelsch verstaan
zou. „Zeg het me, en ik zal je betalen, wat je wilt!"
„Tsi-Loe, je weet, naar wie mijn hart uitgaat
en mijn vriend is een bloedverwant van de andere
vrouw," vertaalde Sulir diplomatisch. „De zielen
van haar familie schreien om haar. Mijn vriend wil
haar zoeken, en hij zal je rijk en gelukkig maken,
als je hem zegt, waarheen men de vrouwen gebracht
heeft."
Tsi-Loe keek nog altijd naar Krinner, eerst naar
zijn gezicht, toen van zijn schouders naar zijn vuisten
en snel weer terug. Het was, alsof ze zijn geldswaar
de taxeerde. Heel langzaam kwam er een lachje om
haar mond. Zonder het hoofd te wenden, nam zij
Peter Suhr het bankbiljet uit de hand, glimlachte
Krinner toe en ging zwijgend de speelzaal in.
„De gewone truc mopperde Suhr. „Lokvogel
tje Goudfazantje Maar er is niets aan te doen.
We moeten meespelen, anders krijgen we haar niet
aan 't praten."
Zij gingen aan de speeltafel zitten, Krinner naast
Tsi-Loe. Telkens, als hij naar haar keek, zag hij door
blauwen sigarettenwalm haar kindergezichtje met
de gloeiende kooloogen, die enkel op de fiches en de
speelstaafjes schenen te letten.
Krinner's gezicht bleef donker en gesloten. Dat
meisje naast hem, dat lachende schepsel in haar
ritselende zijde, zij wist, waar Helga Lethus was
Het nachtelijk tafereel bij den aaflval op den Blau
wen Express stond scherp en helder weer voor zijn
oogen. Lin-Kwong, de bandietengeneraai, had ten
minste nog een mensch geleken. Maar do anderen
Krinner huiverde, als hij aan die tronies dacht. En
bij die bandieten bevond zich misschien op 't oogen-
blik Helga Lethus. Woede en afgrijzen zaten hem
tot in de keel. Opeens ging er een schok door
Adrian Krinner. Zelfbeheersching als hij die nog
niet geleerd had, kon hij aan dien Peter Suhr een
voorbeeld nemen. Die ging voorzichtig en geduldig
op zijn doel af. Met harden wil temde hij zijn
verbeelding. Nog wist hij niet, hoe het met Helga
Lethus stond. Misschien kon hij haar nog helpen,
redden. En daar naast hem zat het meisje, dat
misschien alles wist.
„Hooger spelen," ried aan zijn andere zijde
de stem van Peter Suhr. ..Anders denkt die kat,
dat u spijt hebt om die paar centen, die u ver
liest. Daardoor dalen we in haar achting."
Adrian Krinner had geen klein geld meer. Hij
haalde zijn portefeuille te voorschijn, en nam er een
paar dollarbiljetten uit, Een biljet van hooger waarde
stak hij in een klein zakje van zijn jasje. Hij was geen
verkwister. Wie zijn geld moeizaam bij elkaar heeft
gespaard, gooit het niet weg. Maar nu kon 't hem
niet schelen, hoeveel hij verspeelde. Het ging om
iets hooger» dan geld Helga Lethus
Tsi-Loe had snel opzij gekeken, toen Krinner zijn
portefeuille open had. en zij had het bankbiljet
gezien, dat hij in een jaszakje stak. Vlak daarna
stond zij op, en Peter Suhr volgde haar. Op eenigen
afstand van de spelers wisselde hij zacht een paar
woorden met haar, toen kwam hij terug naar Krinner.
„Dat bankbiljet, dat u uit uw portefeuille gehaald
hebt," zei Suhr in 't Duitsch.
Krinner gaf het hem, en Suhr ging terug naar Tsi-
Loe, die met haar ondoorgrondelijke lachje om den
rooden mond naar een der nissen geloopen was.
Een minuut later draaide Peter Suhr haar met
een tevreden gezicht den rug toe en ging de speelzaal
weer in. Hjj nam Krinner, die hem vol verwachting
aankeek, bij den arm en trok hem mee.
„Ik wil niet onbescheiden zijn, meneer Krinner,"
zei hij op straat, „maar hoe staat het met de dollars
Krinner greep naar zijn borstzak. „Ik heb ongeveer
tweehonderd pond. Maar als 't noodig is, kan ik
„Zal niet hoeven," viel Suhr hem in de rede.
„Tweehonderd pond is waarschijnlijk royaal genoeg."
„Waarvoor vroeg Krinner. „Wil ze nog meer
geld hebben
„Dan zou ik haar verkeerd aangepakt hebben,"
zei Suhr. „Maar met dat geld kunt u een paar muil
dieren en de noodige proviand koopen. Voor een
reis naar Tibet."
„Tibet
„Tibet. Oiize dames zijn niet meer bij de bandieten
van Lin-Kwong. De brave jongens hebben ze
verkocht."
„Hoe bedoel je Praat er alsjeblieft niet omheen.
Is Helga Lethus. zijn de twee dames in Tibet
„Dat schijnt wel. In ieder geval heeft de bende
van Lin-Kwong al heel kort na den aftocht uit
Soei-foe de twee dames als slavinnen verkocht aan
een karavaan Tibetaansche pelgrims, die op den
terugweg waren naar hun vaderland. Hoeveel er
voor ze betaald is, weet ik niet, maar ik weet wèl,
naar welke plaats de karavaan trok naar het
kloosterdorp Rongbuk."
„Is dat zeker t"
„Als Tsi-Loe niet liegt ja
„Slavin Krinner balde de vuisten. „Blanke
vrouwen als slavinnen verkocht Dat moest
toch
„Natuurlijk." Peter Suhr knikte ernstig. „Daar
moet de politie naar kijken. De consul en de gezant.
We kunnen naar Shanghai trekken en een klacht
indienen. Dan sturen de Duitsche en de Amerikaan-
sche consul bericht naar Berlijn en naar New York,
waar ze de zaak gaau onderzoeken. Wanneer 't waar
blijkt te zijn, en als die knapen dan weigeren, de
dames tegen losgeld vrij te laten, sturen ze misschien
een straf-expeditie wie weet vliegtuigenals
er tenminste geen gewichtige politieke redenen zijn,
om 't niét te doen. Maar in dien tijd.
„Ik ga zelf Ik ga naar Tibetriep Krinner luid.
„De autoriteiten in den arm nemen kunnen we
altijd nog. Ik wil eerst zelf zienHier heb je
geld, Suhr Doe ine 'n pleizier, en koop al 't noodige."
Vervolg op pagina 34.
en waaide zich er mee.
