8
probeeren," zei de sla ven-sheik. „Maar wanneer
de anderen zien wat er dan gebeurt, geven ze dat
idee zoo gauw mogelijk op."
„Wat gebeurt er dan informeerde Kessel.
„Allah is goed," antwoordde de sheik. „Hij heeft
gezorgd voor hongerige haaien, die het eiland
bewaken."
Maar het „Eiland der Wanhoop" was té geschikt.
Er werden zooveel duizenden negers aan land gezet,
dat de Britsehe patrouille-booten het gingen bewa
ken en een internationale overeenkomst tusschen
Frankrijk, Italië en Engeland tot stand kwam om
de plek voortaan te blokkeeren. Deze plannen werden
nooit ten uitvoer gebracht, omdat de Arabieren het
eiland verlieten om een andere roden.
Het eiland lag zoo dicht bij den vasten wal, dat
een aantal land-sheiks het er op waagde over te
steken en de slaven weg te stelen, voordat de agenten
ze kwamen halen.
Al deze zwarte slaven komen hoofdzakelijk uit
Abessinië, ook wel Ethiopië genaamd. De stam
hoofden innen in de dorpen hun belastingen in den
vorm van een gedeelte van den oogst of van liet vee.
Wanneer er misoogst is of het vee sterft, moeten
de belastingen tóch worden opgebracht en dan is
het stamhoofd zoo welwillend om met een aantal
van de gezondste en flinkste jonge mannen en vrou
wen uit het dorp genoegen te nemen. Dezen worden
dan als slaven verkocht. Mensehen, beschuldigd
van een of andere misdaad, worden in plaats van ze
op kosten der regeering in de gevangenis te stoppen,
als slaven verkocht en de opbrengst verdwijnt in
de schatkist. Echter ongeveer de helft van de
inboorlingen-slaven wordt zonder eenigen vorm
van proces gevangen genomen en ontvoerd. De
stamhoofden kunnen dit echter niet te ver doorvoe
ren bij de eigen bevolking. Vandaar dat reeds vele
jaren het grootste aantal Afrikaansche slaven komt
uit de aan Abessinië grenzende gebieden. Hierbij
doen zich de vreemdste practijken voor. Indien een
misdadiger uit de Britsehe kolonie Kenya over
de grens van Abessinië vlucht, weet hij, dat hij
binnen korten tijd in slavernij zal vallen. Brengt hij
echter een anderen jongen man of jonge vrouw als
gevangene mee, dan zullen de Abessiniërs dezen
gevangene aceepteeren, zelfs al zou het de zuster
van den misdadiger zijn. Het bezit van een slaaf of
slavin is voor hen van veel grooter belang. Als
tegenprestatie nemen zij den misdadiger in be
scherming, geven hem te eten en zorgen, dat hij
ongehinderd kan wegkomen.
Keizer Haile Selassie van Abessinië heeft onlangs
een proclamatie uitgevaardigd, waarbij aan alle
slayen de vrijheid werd gegeven hetgeen neer
kwam op bijna een derde van de heele bevolking
en de slavenhandelaars met straf werden bedreigd.
De keizer maakte dit „gebaar" toen hij zich bedreigd
zag door de veroveringsplannen van Italië. In zijn
beroep op den Volkerenbond om hem te helpen,
kwam het in zijn kraam te pas, te beweren, dat hij
de slavernij in zijn rijk had afgeschaft. Het staat
echter te bezien of zijn proclamatie resultaat heeft
gehad of nog zal hebben. Hij legde de belofte twaalf
jaar geleden af, maar tot op heden is er nog bitter
weinig van te merken. Al nemen we aan. dat de
keizer van Abessinië met de beste bedoelingen is
bezield, dan toch is liet voor hem een onmogelijkheid
de wilde stammen in (1e binnenlanden te dwingen
aan zijn bevelen te gehoorzamen.
\7an tijd tot tijd lezen we in de Engelsche bladen
'n klein bericht, dat tweehonderd vijftig menschen
werden gedood bij een slavenraid op een Kenya-
dorp. De aanvallers volgen daarbij steeds dezelfde
perfecte tactiek, waartegen de Kenya-inboorlingen
zich niet kunnen verdedigen. lederen avond gaan
de Kenya-negers, die bij de grens wonen, slapen met
de vrees, dat het thans hun beurt zal zijn.
Wanneer eenmaal het plan is opgevat om een dorp
„onderhanden" te nemen, wordt systematisch als
volgt gewerkt Een spion sluipt eerst om het dorp
en bestudeert den weg naar het dichtst nabijzijnde
punt van de Abessinische grens. De leider van den
overval moet vervolgens wachten op de berichten
van andere spionnen, dat de Britsehe militaire
patrouilles op veiligen afstand zijn. Omstreeks den
middag vertrekt hij met dertig it vijftig gewapende
mannen, geleid door den spion. Tegen het vallen
van den avond wordt men uiterst voorzichtig,
want indien ze werden ontdekt door een Kenya-
inboorling, zou deze de inwoners van alle dorpen in
den omtrek waarschuwen om_ zich te verbergen
in do wildernis. Na een rust van een paar uren trekt
Een negerkoning met een muts en Ujfkeurs van
koralen.
de expeditie verder en de tijd is zoo afgemeten, dat
het dorp ongeveer een uur voor zonsopgang wordt
bereikt.
Geruischloos begint de omsingeling en zoodra de
leider het geluid van een nachtvogel nadoet, weten
zijn mannen, dat het oogenblik van handelen is
aangebroken. Op wel vijftig verschillende plaatsen
worden de van takken gevlochten hutten in brand
gestoken. De slapenden ontwaken door het felle
schijnsel der vlammen en het kraken van het hout,
dat door liet vuur wordt aangetast. Ze vliegen uit de
hutten en zien zich omringd door dreigende geweren.
De spion, die hun dialect kent, beveelt hun zich
te verzamelen op de open ruimte, midden in 't dorp.
En allen, behalve de allerjongsten, weten wat dit
beteekent. Niet gehoorzamen staat gelijk met te
worden neergeschoten en gehoorzamen beteekent
öf de slavernij of den dood. Voor den enkeling, die
het er op waagt om een poging tot ontsnapping te
doen, is de kans over het algemeen dan ook uiterst
gering. De anderen verzamelen zich in de grootste
wanhoop op de open ruimte, waar de Abessinische
leider, door den spion, zijn bevelen geeft aan het
hoofd van het dorp.
Eerst moet al het vee bijeengedreven worden
en bij het aanbreken van den dag wordt dit, onder
geleide van een paar gewapende mannen, naar de
grens gevoerd. Dan defileert de bevolking voor den
leider, die met een geoefend oog bepaalt wie in de
slavernij zal worden gevoerd en wie zal achterblijven.
Slechts de flinke, sterke jonge mannen en vrouwen
zullen datgene, wat hun staat te wachten, kunnen
doorstaan. Vandaar dat ouderen en kinderen buiten
beschouwing blijven.
Zoodra de mannen van hun vrouwen, de ouders
van hun kinderen zijn gescheiden waarbij de
zweep en zoo noodig de kogel een handje helpt
worden zij, die werden „uitverkoren", aan elkaar
vastgebonden. Dit gebeurt door middel van een
touw, dat van den nek van den eenen naar den nek
van den anderen gaat. Deze troep wordt eveneens
onder bewaking van een aantal gewapende mannen
gesteld en verdwijnt in dezelfde richting, die even
tevoren het vee is gegaan.
Degenen, die overblijven, weten dat de dood hun
te wachten staat. Ze vragen zich alleen nog af of
dit zal geschieden door marteling of door een snellen
genadeslag. De leider beveelt zijn slachtoffers nu,
dat ze hem moeten vertellen waar ze hun olifants
tanden hebben begraven, want bijna ieder dorp
bezit een zekere hoeveelheid kostbaar ivoor. Indien
het antwoord niet snel komt, worden meestal een
half dozijn kinderen dicht in de buurt van de vlam
men gebracht. Hun angstige kreten hebben natuur
lijk ten gevolge, dat de ouders haastig de schuil
plaats onthullen. Wanneer de leider eindelijk tevre
den is, laat hij iedereen, van den jongste tot den
oudste, (looden en de lichamen in het vuur werpen.
Daarna trekt hij met zijn achtergebleven mannen af
om de overigen, die reeds naar de grens marcheer
den, in te halen.
De slavenjagers hebben hun redenen, dat ze hen,
die niet als slaven worden meegenomen, niet in het
leven laten. Ze vreezen, dat de militaire patrouilles
zullen worden gewaarschuwd. Eu al hebben de
spionnen, voordat de raid begon, verklaard, dat
deze zich op minstens twee dagen afstand bevonden,
het gebeurt wel eens, dat het juist de bedoeling van
de militairen is geweest om de aanvallers om den
tuin te leiden en zij zich dicht in de buurt, ophouden.
En de Abessiniërs zijn wel dapper tegenover de
speren van de arme Kenya-inboorlingen, maar
voor de verdragende machinegeweren der militairen
hebben ze een groot ontzag.
Heel den dag moeten de gevangenen loopen in de
gloeiende zon, meestal gebukt onder een last ivoor
of anderen buit. Ze krijgen wel te drinken, maar den
eersten dag kunnen ze best zonder eten. Zoodra do
troep eenmaal over d'e. grens is en geen achtervolging
meer valt te vreezen, worden de marsclien dwars
door Abessinië voortgezet. In die dagen worden de
slaven niet afgemat en goed gevoed. Om de zee te
bereiken moeten de slavendrijvers door Italiaansch
Eritrea, Britsch, Fransch of Italiaansch Somaliland
gaan. In ongeveer 95 van de 100 gevallen wordt dc
voorkeur gegeven aan Fransch Somaliland en dit
is iets, waarmede de Fransche autoriteiten nog al
eens verlegen zitten.
Wanneer de slaven buiten Abessinië zijn gebracht,
begint voor hen een vreeselijke tijd. Ze worden des
nachts voortgedreven door woestijnen, over bergen,
langs moeilijk begaanbare passen en krijgen overdag
op de onmogelijkste plaatsen de hoognoodige rust.
Daar bovendien het eten in die periode uiterst
slecht is, sterft onderweg gemiddeld tien procent.
En is eenmaal de kust bereikt, dan moet hier--seas
nog weken worden gewacht, voordat de slaven
schepen een gunstige gelegenheid zien oin hun lading
op te nemen.
Zoodra de slaven aan boord van het schip stappen
veranderen ze van meesters. De Abessiniërs worden
opgevolgd door Arabieren. De zeetocht is slechts
kort en gedurende dien tijd vindt men het niet de
moeite waard om de ongelukkigen te eten te geven.
Maar wanneer ze op Arabischen bodem staan,
treedt er wat men zou kunnen noemen een aange
name verandering in. Alle gevaar voor achtervolging
is voorbij. En om te voorkomen, dat de aandacht
van vreemdelingen wordt getrokken, gaan de slaven
vermomd als pelgrims op weg naar Mekka. Ze
worden niet langer met touwen aan elkaar gebonden,
aangezien hun gevangenbewaarders ervan overtuigd
zijn, dat er geen hoop meer bestaat op ontsnapping.
Bovendien worden de marschen niet geforceerd
en krijgen ze volop to eten, zoodat ze in puiken
toestand arriveeren en er op de slavenmarkt een
goede prijs voor hen is te maken. Een jonge
mannelijke slaaf gaat meestal weg voor 8 200.—
a 8 250.en een vrouw brengt zelfs wel 8 450. op.
Cir John Harris, secretaris van de Anti-sla very
Society, verklaarde onlangs
„De aard en de omvang van den tegenwoordigen
slavenhandel in al zijn zedeloosheid en wreedheid
zijn ons bekend. De Engelsche marine is voortdurend
bezig om schepen met ladingen slaven te achter
volgen. De bestuurders van Soedan en Kenya pro
testeeren onophoudelijk tegen de slaven-raids op
Britsch gebied.
Den kreet van de ongelukkigen om hulp in hun
lijden vernemen wij tegenwoordig nog evenzeer als
onze voorouders van honderd ja-ar geleden den
kreet naar vrijheid
Het eenige wapen, dat we kunnen gebruiken tegen
hen, die achter den slavenhandel staan, is het doen
ontwaken van het wereld-geweten. Ieder land moet
zich realiseeren wat slavernij beteekent. Invloed en
publieke afkeuring over heel de wereld zijn de twee
dingen, die ons, naar we hopen, iri staat stellen
het doel te bereiken, waarnaar wc streven.
Er zijn machtige mannen, die den slavenhandel
steunen," voegde hij er aan toe. „Ze trekken als
het ware aan de touwtjes en sommigen van hen
genieten wellicht een hoog aanzien in een wereld,
die er niet het geringste vermoeden van heeft hoe ze
aan hun rijkdom komen.
Het kan overigens niet worden ontkend, dat,
wanneer een slaaf in goede handen valt, hij volop
te eten krijgt, goed wordt gehuisvest en gekleed,
een gemakkelijk leven heeft en dikwijls als een lid
van het gezin wordt beschouwd. Zelfs een wreede
slavenhouder zal zijn slaven altijd als een waardevol
bezit besehouwen."
Wij vermelden dit laatste om te wijzen op het
eenige lichtpunt, waardoor het bestaan der slaven
zich dikwijls kenmerkt. Overigens is het te hopen,
dat in de komende jaren door de beschaafde naties
alles in het werk zal worden gesteld om aan dezen
onteerenden menschen ha ndel voorgoed een einde
te maken.
