5
„Wien Carlton Weineen, die verdient genoeg,"
lachte hij.
„O, maar ik dacht dat het gebruik was," hernam
ze. „Zie je, uit louter dankbaarheid omdat moe ge
holpen is. zou ik er graag vijftig dollar van afgestaan
hebben. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, 'zegt
men. Zou je 't misschien nog willen doen, Harry?"
„Volstrekt niet noodig antwoordde hij beslist.
„Onze prijs bedraagt vijf en twintig honderd dollar
en daar hebben we recht op.
Zij drong niet langer aan en na korten tijd ging
hij heen. Na dien dag hoorde of zag hij weinig meer
van May. Hij belde haar tweemaal op in vier weken
tijds om te vragen, hoe het met haar moeder ging en
verheugde zich in de gunstige antwoorden, die hij
kreeg. En kort daarop werd hij gewikkeld in een
amusant avontuurtje, waarin zijn teleurgesteld hart
naar een heilzame afleiding zocht en dat hij als een
middel aangreep, om ook de laatste herinneringen
aan May op de vlucht te jagen.
Eiken morgen als de kustwachtzenders verzorgd
en gecontroleerd werden, maakten de telegrafisten
van de gelegenheid gebruik, om elkander 'n korten
groet of een belangwekkend nieuwtje te seinen.
Op een morgen, zeven weken na de loterijtrekking,
had hij op de voorgeschreven 27 M. golf afgestemd
en zond hij het gebruikelijke bericht uit.
„Hallo, Santa Rosa hallo Santa Nicholas; hallo
Santa Clementehallo Baai Monicamet Kaap
Concepcion kom ik goed over
Alle kustwachtstations van de Santa Barbara
Eilanden gaven antwoord, Santa Rosa het laatst.
„Hallo Kaap Conception, met Santa Rosa aan
gename kennismaking. Ik ben een Zij, bont u een
Hij of ook een Zij T"
„Een nieuweling," mompelde hij en glimlachend
legde hij zijn hand op den seinsleutel.
„Ik ben een Hij, zes en twintig jaar oud, rood haar,
blauwe oogen, sproetig gezicht, gelitteekende neus,
kunstgebit en platvoeten. Wenscht u nog meer te
weten, jongedame
De scherts ging over en weer.
„Eenig, die earicatuur van u zelf. Hebt u werkelijk
rood haar
„Jawel, jongedame."
„Ik dweep met rood haar hoe heet u
„Kaap Conception."
„Ik vraag hoe u heet
„Dat is dienstgeheim."
„Flauw vind ik dat
Plotseling klonk het teeken, dat de controle ge
schied was. En onmiddellijk daarop volgden een
reeks vliegensvlug afgeseinde morsetoekens „Kaap,
praten op 57 M. golf"
De geschiedenis werd geheimzinnig: de jongedame
van Santa Rosa wensclite niet beluisterd te worden
door de andere kustwaehtposten
Den volgenden morgen had hij nauwelijks op de
57 M. golf afgestemd, of de ontvanger begon te tik
ken.
„Hallo Kaap, Amor in den aether. Hoe maakt u
het vanmorgen
„Heel goed, dank u," seinde hij. „Hoe heet Amor
eigenlijk
„Santa Rosa."
„Dat 's flauw."
„Ik geef u met gepaste munt terug van gisteren,
meneer. In ernstis u verloofd
„Neen, ik ben al te leelijk."
„Ik houd óók van leelijke mannen, als ze rood
haar hebben. Leelijke mannen zijn zoo machtig
interessant. Verbeeld u zich óók, dat u meer ver
stand hebt dan een knappe man En dat u het in
de politiek beslist tot minister zou brengen, als u
uw uiterlijk niet zoo tegen had
De vragen en antwoorden vlogen over en weer,
totdat de controle er een eind aan maakte. Tien
dagen duurde dat spelletje voort in den aether. Soms
was het heel ernstig, dan weer schertsend of spot
tend. Het meisje van Santa Rosa begon een geheim
zinnige aantrekkingskracht op hem uit te oefenen.
Vaak trachtte hij zich voor te stellen hoe zij eruit
zag, maar in welke gestalte of ouderdom zijn ver
beelding haar ook schiep, altijd bezat zij het fijn-
besneden poppengelaat en de droomoogen van May.
P)en elfden dag had het onbekende meisje een
verrassing.
„Ik kom morgen naar Santa Barbara," seinde zij.
Hij geloofde het niet. „U schertst," antwoordde hij.
„In ernst ik kom naar Santa Barbara. Morgen
middag kom ik aan."
Nu geloofde hij het. „Komt u voor dienst
„Ja, en om kennis met u te maken. Komt u Vijf
uur is Child's, achterste tafeltje rechts."
Hij moest plotseling denken aan May en kreeg
weinig lust om te gaan.
..Misschien," seinde hij. „Zeker beloven kan ik
het niet. Hoe ziet u eruit Als het achterste tafeltje
bezet is, kan ik u niet vinden."
„Raad eens, hoe ik eruit zie."
Hij had May's gelaat voor zich en beschreef het
tot in bijzonderheden.
„Prachtig," seinde het meisje. „Als twee druppels
water. Doet u soms aan televisie Dus u komt
„Misschien, maar u moet er niet op rekenen,"
antwoordde hij en daarop werd de verbinding ver
broken. Het was zijn laatste geheime gesprek met
Santa Rosa, den volgenden dag kreeg hij geen
antwoord op de afgesproken golflengte.
Om twee uur "s middags was hij gereed en begaf
hij zich naar huis. Hij had nog steeds niet besloten
wat hij doen zou, doch de nieuwsgierigheid en een
onverklaarbaar gevoel van onrust deden het hem
om half vijf niet langer op zijn kamer uithouden.
Het regende en Child's restaurant was dicht bezet.
Met moeite wrong hij zich tusschen de tafeltjes door
en eindelijk was hij aan de achterste rij. En toen
dacht hij een oogenblik, dat hij het slachtoffer was
van een hallucinatie.
Aan het tafeltje zat May, met een vuurrood gelaat
en lachende oogen. Vlug stond zij op en reikte hem
de hand.
„Jijjij...." kon hij slechts uitbrengen,
verbijsterd door dit wonder.
„Ik. ik kon niet anders," fluisterde zij. „Ik
heb weken gewacht en je kwam niet meer opdagen.
En ik begreep, dat je niet durfde. Vind je 't.
héél erg voor een meisje
„Neen," fluisterde hij gelukkig, „heelemaal niet,
toen je wist dat ik van je hield en niet durfde spre
ken
Hij begreep alles nog niet en bleef haar aanstaren,
of hij zijn oogen niet geloofde.
„Nu, waarom zeg je niets lachte zij.
Hij kreeg eindelijk moed en haalde diep adem. „Ik
begrijp het nog niet goed, zie je, May. Ja, ik snap dat
je niet op Santa Rosa geweest bent, maar vanuit het
radiostation van de staatstelegrafie hebt geseind.
Maar hoe kwam je achter mijn geheim Toen ik je
zeven weken geleden zei, dat ik gelukkig was in het
spel en ongelukkig in de liefde, maakte ik uit je
houding op, dat je me niet begreep. En nu. o ja,
dat spreekwoord gaat natuurlijk voor ons niet meer
op. 't Moet zijn gelukkig in het spel én gelukkig in
de liefde.
May schudde het hoofd. „Het spreekwoord is heel
goed, lieve jongen, 't Is ongelukkig in het spel en
gelukkig in de liefde. Ik weet allang, dat je niets
gewonnen hebt in die loterij. Ik ging naar Carlton
toe, om hem die vijftig dollar tóch te geven. En toen
hij zei, dat het een vergissing moest zijn, omdat je
een niet had, begreep ik alles, alles, 't Blijft dus bij
het oude ongelukkig in het spel.
„De rest fluister ik straks wel in je oor," zei Harry
Dought met een zacliten glimlach en toen nam hij
haar hand.
MEISJE VAN 'T LAND
