Rijk is het witmarmeren beeldhouwwerk van den
Dom, geinige deze opname van een hoekje aan een
der ingangen.
zouden hooien spreken over Mussehenbroek, den
in ons land bijna onbekenden geleerde
Omhoog brengt ons de chauffeur, die als alle
achter het stuur zittende Italianen slechts één tempo
kent, vol gas
Wij rijden langs een lange allee van ranke cypressen,
waarvan elke stam een naam draagt, een naam van
een der in den wereldoorlog gevallen zonen van de
stad. Slank verheffen zij zich naar den blauwen
hemel, deze boomen, en hun eindelooze rij is als een
aandoenlijk symbool van herrijzenis. Viale della
Rimembranza de laan der nagedachtenis.
Wanneer wij boven zijn, zien we van de hoogte
van San Fermo della Battaglia neer op de stad en op
het meer, dat thans blauw daar beneden zich in
De charme van Piazza Cavour, „het" plein van Como, is dat de vierde
zijde gevormd wordt door het prachtige panorama van het meer met zijn
bergen, zijn vriendelijke dorpjes en zijn statige villa's.
grillige vormen afteekent
tnsschen de bergen.
Hierboven heeft Gari
baldi in een zijner eerste
pogingen Italië van Oos
tenrijk te bevrijden en
tot een onafhankelijke na
tionale eenheid te maken,
de Oostenrijkers versla
gen, vandaar dat het nest
San Fermo sedertdien den
trotschen bijnaam „della
Battaglia" draagt. Het is
ter onderscheiding van an
dere San Fermo's gewor
den tot het „San Fermo
van den Veldslag".
We razen weer door het
land, berg op, berg af
de wind trekt aan onze
haren en suist ons in de
ooren AvantiEen auto
is nu eenmaal een ding om
mee te racen. Haarspeld
bochten nu eens ligt het
ravijn links, dan weer
rechts, en in de bochten
hoor en zie je steenslag
van den weg door de ach
terwielen naar beneden
schieten, naar de diepte
ver omlaag.
Fa nienteWe zitten in
een auto en dus hebben
we haast, razende haast.
Door dorpjes gaat het,
waar het goed zou doen te
verwijlen en te droomen.
Maar wij moeten racen,
zoo uil het de chauffeur
en wij laten ons racen,
omdat je je nu eenmaal
zoo heerlijk zorgeloos voelt onder zoo'n hemel.
Een paar ossen met majestueus-groote horens
trekt statig-droomend een ploeg door het veld.
Hun kastanjebruine lichamen glinsteren in de zon.
Een halfnaakt kind zit op het kouter en de man
achter den ploeg praat met zijn bambino, terwijl de
ossen langzaam voortstappen. Een boerenkind, met
een grootoogigen krullekop, fijn van bouw als de
marmeren putti der antieken.
Grandioos zijn de in vroegere eeuwen door vorsten,
edelen en patriciërs hier gebouwde villa's ingericht.
Dat elk detail tot een meesterwerk van kunst werd
gemaakt, bewijst deze opname van de gebeeldhouwde
balustrade van het terras der Villa Arconati.
Het gaat langzaam den hoek van een smal dorps
straatje om, waar een meisje op haar zoccoli trippelt,
op de coquet klipklappende houten muiltjes.
„Een aardig kind denken we en kijken er graag
naar.
„Ah Che bella ragazzalacht de chauffeur
haar toe met al zijn witte tanden. En de ragazza
lacht terug, omdat ze het complimentje graag aan
vaardt en roept ons na „Ciao Ciao, het „Daag!"
van deze streken.
„Harken zijn we toch bromt Vlasblond naast
me. „We hebben alle drie gedacht wat een aardig
kind is datDe Italiaan zegt het haar vol enthousiaste
bewondering, maar wij, die thuis geleerd hebben,
dat zoo iets niet „netjes" is, houden onze kiezen op
elkaar en doen alsof we niets gezien hebben."
Italië ligt aan onze voeten, want we staan bij
Erba op den uitersten uitlooper van de Alpen en
zien de Lombardijsche laagvlakte beneden ons
liggen, hier en daar dampend als de flank van een
geweldig lastdier.
Wijdsch is het uitzicht over die vlakte, omdat wij
zoo hoog staan en de horizon zoo ongewoon ver is.
Aan. onze voeten blinken de meren van Alserio,
van Pusiano en van Annona en verderop naar links
nog het Lago di Garlate als uitlooper van het rechter
been van het meer van Como, dat den vorm heeft
van de Grieksche letter lambda een omgekeerde
vork met twee tanden.
Wat moet er in de „barbaren", die oudtijds het
decadente Romeinsehe rijk van het Noorden binnen
vielen, omgegaan zijn, toen ze tot hier gekomen
waren en het land zóó voor zich zagen liggen. Ja,
Erba stemt hem, die het heimwee naar vervlogen
tijden kent, tot peinzen al is hij dan ook per
hypermodernen auto den prachtigen weg, die de
podesta, de burgemeester van het plaatsje, naar
omhoog liet aanleggen, opgedaverd.
De Dom te Como, een meesterwerk van Noord-
Italiaansehe architectuur, waaraan drie eeuwen lang
gebouwd werd. Links de toren en het gebouw van het
„Broletto"het middeleeuwsche stadhuis, dat thans
echter als zoodanig geen dienst meer doet.
