door Clarence ^Buddington Kelland
ZEVENDE HOOFDSTUK
ROOMLAND
D
HADRIAN maakte zich nu minder ongerust
over de revolver dan over het taschje. Hij
had geleerd, dat men terug moest geven
wat men vond. Het zou niet eerlijk zijn,
Ariadne's taschje en toiletbehoeften en portemonnaie
te houden. Maar als liij ze terugbracht, wist zij
meteen, dat hij op het tooneel der misdaad was.
geweest. Dan werd hij verdacht, 't Was leelijk. Van
welken kant men ook keek, 't zag er leelijk uit.
En toch kon hij terug 1 Hij had er zich in
gemengd. Hij had zich tot medeplichtige gemaakt,
tot heler en dat had hij willens en wetens gedaan,
op edele en verheven en romantische gronden.
Ariadne, liet meisje zijner droomen, had den vorigen
avond behoefte gehad aan zijn heldhaftige diensten.
Zou zij die in de komende dagen niet nog dringender
noodig hebben
„Heb je aan één ei genoeg vroeg Algernon.
„Royaal," zei Hadrian, nog diep in gedachten.
Algernon at het ei op hij at alles op, behalve
een plakje spek en een klein worstje, en daar zat
hij begeerig naar te kijken.
„Moet je niet eten vroeg hij.
„Nee," zei Hadrian.
„Mooi," zei Algernon. „Dan neem ik 't andere
ei ook maar."
Hadrian had behoefte aan raadhij wou raad
hebben, al was 't maar van Algernon Peck, maar hij
dorst er niet naar te vragen. Zijn lippen waren
verzegeld het was niet zijn, maar eens anders
geheim. Dus pakte hij zijn pantalon. Hij zou den
tijd nemen hij zou den druk der gebeurtenissen
afwachten. Als hij meer wist, kon hij misschien een
geschikt plan van actie opmaken. In deze gepeinzen
verloor hij zichzelf en heel zijn omgeving.
„Nochtans, Ariadne," zei hij, „kun je op mij
bouwen tot het bittere einde."
„Shakespeare zei Algernon.
Hadrian gaf geen antwoord, en Algernon straalde.
„Nou zie je, hoe nuttig de studie is," zei hij blij.
„Eén van de drie keeren raak."
NAUWELIJKS had Hadrian op zijn kantoor
plaats genomen achter zijn bureau, of Mike
Peck kwam het vertrek binnenstormen.
„Hoor jij eens," begon hij zonder inleiding, „je
hebt me d'r gisteren in laten loopen. Je overviel
me. Ik heb naar je geïnformeerd al hoefde 't
eigenlijk niet eens. Wat heb jij voor verstand van
dit soort zaken, hè? Wat...."
Hadrian, reeds afgemarteld door het meedoogen-
loos lot, voelde, dat de vergelding daar was, dat
hij ontmaskerd werd, dat zijn korte vlucht op het
gebied van persoonlijke kracht gestuit dreigde te
worden door een rots. Meneer Peck vertoonde
alle onderscheidingsteekenen van een wraakgodin,
en Hadrian's ruggegraat smolt en dreigde via zijn
schoenen weg te loopen. Maar al had het kort ge
duurd, zijn nieuwe loopbaan en zijn omgewerkt
karakter al was het onecht waren hem dierbaar
geworden. Hij was trotsch op zichzelf geweest
hij had in zijn herboren leven momenten gesmaakt,
die niet verbitterd werden door de noodzakelijkheid,
het opdringen van zijn oude minderwaardigheids
complex te verhinderen. Dus al trilden zijn knieën,
hij besloot tot een laatste wanhopige poging, een
Waterloo, een soort Jan-van-Schaffelaarsprong.
Maar vertrouwen had hij er niet in.
Hij stond dus op en richtte een hevenden wijs
vinger naar den neus van Mike Peck. „Bah
zei hij, zoo venijnig, als hij maar kon. In tal van
boeken had hij gelezen over personen, die tegen
standers gevloerd hadden met een minachtend
uitgeworpen „Bah Het is waar, in 't werkelijke
leven was hij nooit getuige geweest van zulk een
prestatie. Er scheen in de negentiende eeuw wel
eens zooiets gebeurd te zijn, maar hoe kon Hadrian
weten, dat het minachtende woordje door geen
levend wezen meer gebruikt werd Mike Peck
althans had het nog nooit gehoord. Als Hadrian
gezegd had „Kwatsj of „Je grootje" of een
andere parel van repliek, dan had hij zijn tegen
stander slechts tot heviger smaad geprikkeld. Maar
Hadrian had de eenige uitdrukking der taal gekozen,
waar de strijdlustige aannemer van opkeek. Dat
„Bah trof den heer Peck verraderlijk in de flank.
Het klonk zoo afdoend en vernietigend en zoo
onverwacht. Meneer Peck werd er slap van en zijn
mond ging half open. Hij zag zoo gauw geen kans,
den draad van zijn redevoering te hervatten. Hij
was er echter geen man naar, om zonder inspanning
op te geven.
„Ook bah," zei hij, en zelfs Hadrian Pink voelde
de zwakheid van dit verweer.
Hij dacht aan de les in het leerboek, die hem
aanried, toe te slaan den tegenstander geen tijd
te gunnen, om op adem te komen of zijn gedachten
te verzamelen.
„Kijk eens uit dat raam zei hij, met. alle fier
heid die in hem was. „Kijk Is die boel klaar om
te gaan werken Is de constructie voltooid Neen
Kunnen de poorten geopend worden voor het
publiek Neen En waarom niet Omdat u zemelt."
Theatraal hief hij zijn arm op. „En ik vraag u
hoe kan Droomland zijn poorten openen op den
aangewezen dag den eersten Juli als u zemelt
Verveel me nietLoop me niet voor de voeten
Ga weg en ga bouwen. Bouw poffertjeskramen,
bouw vlooientheaters, bouw draaimolens, en maak
ze af U bent," zei hij, en hij liet een oratorische
pauze volgen, „u bent een. eh. een zemelaar."
Meneer Peek snakte, hijgde. „Jij.... jij...."
Hij schudde heftig het hoofd. „Hoe noemde je
me ook weer
„Een zemelaar," zei Hadrian gestreng.
„Dacht je, dat je mij kon uitschelden t"
„Dat hoor je," zei Hadrian.
Meneer Peck stortte in. „Nou ja, 't is misschien
wel een beetje langzaam gegaan," zei hij, „maar
alles in aanmerking genomen.
„Geen excuses," zei Hadrian. „Doet u eh. uw
portie van 't werk, dan doe ik de mijne. Ziet u
niet in, dat u niets doet dan voor ons allebei tijd
vermorsen t"
„Hoor eens," zei meneer Peck, „ik wil resultaten
zien. Anders...."
„Koester daaromtrent maar geen zorg," zei
Hadrian.
Meneer Peck vertrok, en sloeg met de deur, en
Hadrian veegde het klamme zweet van zijn voor
hoofd. Hij was op. Maar hij zag toch wel in, dat
het lukte. Tot nu toe was het nog niet één keer
mislukt. N.V. Karakterbouw waren wonderdoe
ners. Maar hij wou, dat 't echt was hij wou, dat
hij maar geen rol speelde, en dat hij inderdaad en
zonder smartelijke inspanning het soort man was,
waar hij tegenover een Iichtgeloovige wereld zoo
ijverig voor spéélde.
Ontsteld keek hij door het raam naar al het gewar
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE:
Hadrian Pink, de hoofdpersoon uit dezen ronean,
verdient zijn levensonderhoud met het bijwerken van
studenten voor hun eindexamens aan de universiteit.
Hij heeft een bijzonder angstvallige natuur en laat
zich gemakkelijk door iedereen op den kop zitten.
■Juffrouw Joyce, een meisje uit de hoogste kringen,
wier portret in talrijke dag- en weekbladen verschijnt,
heeft zijn bijzondere genegenheid verworven, hoewel
zij hem niet eens kent. Hij besluit zich haar waardig
te maken en volgt in het geheim een cursus in karakter-
bouw. Z'n ingestudeerde houding wordt door de
studenten ontmaskerd en Pink accepteert het baantje
van directeur van een lunapark, dat hem door een
zijner vroegere leerlingen, Algernon Peck, aangeboden
wordt. Op een avondwandeling door een stille wijk
ziet hij eensklaps Ariadne Joyce uit een huis vluch
ten met een revolver in de hand. Ze werpt het wapen
op straatHadrian steekt het ongezien in z'n zak en
ontdekt dat er in het huis een moord gepleegd is.
Om de verdenking van Ariadne af te leiden veroor
zaakt hij een groote wanorde in het vertrek. Daarna
gaat hij naar huis terug. Nu kunt u verder lezen.
en gebouw en gedoe van Droomland. Terwijl een
heele wereld voor hem openlag, had hij deze krank
zinnige onderneming uitgekozen voor zijn eerste
avontuurMet zekeren greep had hij juist het
ééne ding uitgepikt, dat hij van alle dingen het
minst aankon. Het was een opzet, om geld te plukken
uit dwaze vermaken, en hij had in zijn leven maar
met weinig vermaken, dwaas of niet, kennis gemaakt.
Nu had hij den plicht te zorgen, dat heele horden
onmogelijke menschen in een roes van pret werden
gehouden. Hij was zooiets als opzichter over een
kinderspeeltuin. En over twee korte weken moest
er een plechtige opening plaats hebben. Er was
al veel gepraat over die plechtige opening, en van
dien eersten slag scheen het succes van de heele
onderneming af te hangen. Hoe moest men zoo'n
geval als Droomland openen Wat deed je dan
Wat kwam er aan te pas
Plotseling kwam als een bliksemflits een idee in
hem een idee zoo grootsch, zoo machtig, zoo
verblindend, dat hij haast niet begreep, hoe 't in
zijn eigen brein kon geboren zijn. En met een door
tastendheid, die warm applaus van het handboek
verdiende, handelde hij ernaar door op een knop
te drukken. Juffrouw Binkus verscheen.
Hij keek strak naar haar bewegende kaken, die
eensklaps stilhielden. Zij slikte gewelddadig.
„Ik dacht al," zei hij. „Zeg tegen meneer Algernon
Peck, dat ik hem direct wil spreken."
Zij verliet het vertrek en kort daarop kwam
Algernon binnenslenteren.
„Hallo, ouwe scherpschutter," zei hij gemoedelijk.
„Hou je gezicht," zei Hadrian.
„Nou, Pinky...."
„Tijdens de kantooruren," zei Hadrian, „kennen
we hier geen vriendjes. Er wordt alleen gesproken
over 't geen er te doen is. Al ben je eh.zooge
naamd eigenaar van Droomland, daarom hoef je
je nog geen speciale voorrechten aan te matigen."
„D'r is niks te doen," zei Algernon.
„Er is altijd iets te doen. Haal je hoed. We gaan
verder met onze inspectie. Ik ben, zou men kunnen
zeggen, bekeerd tot de methode van peripatetisch
(rondwandelend) onderricht. De oude Grieksche
wijsgeer heeft gelijk gehad."
„Die had er een naam voor," zei Algernon.
„Namelijk
„Kwatsj," zei Algernon.
Hadrian keek hem aan met een smadelijken blik
en Algernon bond in. „Nou ja," zei hij verontschul
digend.
„Kom," beval Hadrian kortaf.
Hij ging voor naar de tent, die weldra door juf
frouw Higg en haar broer als schiet-galerij gebruikt
zou worden, en vond juffrouw Claribel achter de
toonbank.
„Goeden morgen," zei Hadrian.
„Dus u bent echt de baas Nou, dan kunnen ze
me voortaan heel wat wijsmaken.Goeden morgen,
blauwtje." Dit laatste was voor Algernon.
„Nou zeg," protesteerde hij.
„Ze kennen je niet in den bak duwen omdat je je
wat verbeeldt," zei ze.
„Juffrouw Higg," sprak Hadrian, ,,'t is nu een tijd
voor ernst. Er kan veel van afhangen. Het kan de
toekomst ten goede of ten kwade wenden. Het is.
om zoo te zeggen, een kruispunt van wegen, een
crisis."
„Shakespeare," zei Algernon.
„Nee," snaiiwde Hadrian.
„Als 't zoo erg is," zei juffrouw Higg, „pak me dan
maar niet te hard an. Ik heb gisteravond al last
genoeg met dien knaap gehad."
„Juffrouw Higg," hernam Hadrian, „u hebt me
verteld, dat u op kermisterrein geboren bent."
„In Detroit," zei Claribel.
„De geografische ligging komt er niet op aan. U
hebt dus uw kindsheid gesleten tusschen stoom-
caroussels en schiettenten en oliebollenkramen
„Nou, en ik heb een echte fijne onbezorgde jeugd
gehad In de cake-walk heb ik voor 't eerst de schoon
heid in mijn leven zien komen. In de schaduw van
