liet huis, dat haar gastvrijheid verleende, moet Becky Sharp tegen lmar wil verlaten. Alen weuschte haar
namelijk niet als familielid te accepteeren wel als wees.
KERMIS DER
lijk heeft laten leiden door de gedachte, dat men iets
moest hebben, waarbij klenren een natuurlijke plaats
innemen. En wat was voor dat doel mooier dan een
militaire film uit den Napoleontischen tijd, toen de
soldaten in een indrukwekkende, sierlijke kleedij
waren gestoken Die schitterende kleurentoover van
toen krijgt men nu in al haar pracht en schoonheid
weer te aanschouwen. *£Js men deze film ziet, kan
men zich nauwelijks voorstellen, dat men al dien tijd
maar genoegen heeft genomen met het stugge zwart
grijs, waarin alle warmte ontbreekt. Met dat voor
oogen dnrven we dan ook voorspellen, dat men bin
nen afzienbaren tijd even ongemakkelijk tegenover
een zwart-witte film zal staan, als nu tegenover een
stomme film. Dit ten spijt van den enkeling, die met
onwrikbaar conservatisme blijft vasthouden aan het
bestaande en totaal vergeet, dat zwart-wit eigenlijk
een zeer onnatuurlijk filmbeeld is. Want zóó is het
leven zeker niet, nergens en nooit.
IJDEL
In heizelfde jaar, dai men hei feii
herdenki, dat Lumière voor veertig
jaar de film uitvond, ziet deze eer
ste in natuurlijke kleuren opgeno
men film het licht, waarvan Radio-
Remaco de gelukkige eigenaresse is. _J
„Kom, ouwe jongen kijk
niet zoo zuurZe is
toch reel aardig, niet t"
Becly Sharp (Miriam Hopkins)het meisje, aai de
ijdelheden van het leven najoeg en roem en eer als
voornaamsten levenseisch stelde. In dit romantische
prieel accepteerde zij een aanzoek, waarvan zij later
weer berouw had, omdat een nog deftiger personage
naar haar hand dong.
MET het kleuren van films is men tot voor
kort niet bijster gelukkig geweest. Ver
schillende malen zijn te dien opzichte
reeds proeven genomen, doch steeds deed
het resultaat denken aan onhandig gekleurde pren
tenboeken. Vanzelfsprekend zat men echter niet
stil en eindelijk vond men een procédé, dat, hoe
wel niet volmaakt, toch voldoende perspectief
bood om er op voort te
bouwen. De welbekende
kleurenfilm La Cucaraclia
was het eerste product van
het nieuwe systeem, dat
aan de wereld ter goedkeu
ring werd voorgelegd, en
het succes was verbluf
fend. Oogenblikkelijk is
men toen, onder leiding
van den bekenden regis
seur Rouben Mamoulian,
begonnen met het ver
vaardigen van een ge
kleurde hoofdfilm en die
zalnu, waarschijnlijk reeds
bij het verschijnen van dit
blad, in circulatie komen.
Op de film zelf zullen we
niet dieper ingaan, omdat
men zich bij de keuze van
het onderwerp voorname-
