l_1
REGINALD SPEELT
VOOR DE FILM
door Olivier ddennock
2-3- DOET DE WASCH/
30
En heerlijk koken dat Sneeuw
witje kanJe weet wel, allemaal
van die lekkere dingen. Wil je
ook eens proeven, ga dan maar
op mijn plaats aan tafel zitten.
Sneeuwwitje doet ook de wasch
in de kabouterkolonie. Ze ge
bruikt P2-3* en doet het vlug
en goed. Haar mooie, witte jurk
is gisteren pas met 1*2*3" ge-
wasschen. Heeft Moeder deze
week al twee pakken 1- 2- 3-
gekocht en zijn jullie dus al
aan je volgende legplaat be
gonnen
Vergeet niet aan Moeder te
zeggen, dat ze met 1-2"3* veel
gemakkelijker en beter wascht.
Dat kan immers niet anders,
want 1-2*3* is nu eenmaal Ne
derlands' beste zelfwerkend
waschmiddel.
En goedkoop ook, 18 cent per
groot pak, met die mooie leg
plaat voor jullie, zoo maar
cadeau bij 2 pak.
Handelsonderneming Arsol - Apeldoorn
ER waren twee redenen, die Reginald
Pride deden besluiten, het onbe
duidende figurantenrolletje, dat
men hem in „I)e geheimzinnige ranch"
had toegedacht, aan te nemen. In de
eerste plaats was hij nieuwsgierig hoe
zijn keurige persoon het zou „doen"
op het witte doek en ten tweede vond
hij het prettig weer eens op een echt
paard te kunnen zitten, in plaats van
achter een motor met. alleen maar paar
denkrachten.
Overigens had het aanbod van
mr. Harris, den regisseur, zijn gewichtig
ste beteekenis verloren. Twee maanden
geleden zon hij zoo'n baantje, waarmee
vijf dollar te verdienen viel, nog als
een uitkomst hebben beschouwd, maar
sinds hij een vorstelijk betaalde chauf
feursbetrekking bekleedde bij 'n wascli-
echten millionnair, kon hij zich nauwe
lijks meer voorstellen, dat hij ooit om
zoo'n luttel bedrag verlegen had gezeten.
Het was juist op zijn vrijen dag, dat
hij Harris' briefje ontving. Er was een
toegangskaart bijgevoegd voor de stu
dio's der „Nightlight Film Company",
waarop vermeld stond, dat hij een
cowboy-scène zou moeten spelen met
Betty Viola en Benito de Castro, twee
beroemdheden van de „Nightlight".
Het was keurig gezelschap voor een
groentje als hij en zeer in zijn schik
begaf hij zich naar het station, om den
trein naar Hollywood te nemen.
Hij kwam juist op tijd, om een in
stappende jongedame behulpzaam te
zijn met het openen van een weerspannig
portier. Het was een alleraardigste
brunette, jong, slank en knap.
„Dank u vriendelijk," zei ze glim
lachend, toen hij het portier had open
gerukt.
Zij nam plaats in een leeg comparti
ment en Reginald ging tegenover haar
zitten. Hij begon terstond een praatje
over het weer, veinsde haar ietwat
gereserveerde houding niet op te merken
en zei enthousiast, dat de heldere hemel
vandaag bij uitstek geschikt was voor
buitenopnamen
Die laatste opmerking deed het 'm,
het meisje keek hem nieuwsgierig
aan. „Is u aan de film vroeg zij.
Filmspeler,w antwoordde hij met
een glimlach, die bescheiden moest liee-
ten. „Ik speel met Betty Viola en met
Benito de Castro in 'n nieuwe film,
„De geheimzinnige ranch.
Zijn mededeeling maakte precies
den indruk, dien hij ervan verwacht
had. Het meisje keek hem met groote
oogen aan, trok een enthousiast gezicht
en schoof vertrouwelijk een weinig naar
voren.
„Eénig," zei ze, „ik heb er al vaak
naar verlangd zoo iemand als u eens te
ontmoeten. Hoe heet u, als ik vragen
mag f En in welke films hebt u zooal
gespeeld
Reginald redde zich meesterlijk. Hij
somde zonder de minste aarzeling een
achttal filmtitels op, waarvan niemand
ooit gehoord had en waarvan evenmin
iemand ooit hooien zou. Toen noemde
hij zijn naam en schepte even adem.
„Vreemd," zei het meisje met groote,
verwonderde oogen. „Ik kan me abso
luut niet meer herinneren, dat ik een
van die films ooit gezien heb."
„Dat kan," lachte Reginald, niet het
minste verlegen. „Ze zijn allemaal naar
Europa verkocht. Behalve dan „Liefde
bij Maanlicht". Die loopt op het oogen-
blik in Zuid-Afrika."
„Interessant, zoo ver weg en speelt
u nu niet Betty Viola Toe, vertelt u
mij eens wat van haar. Zij is verloofd
met Benito de Castro, hè Is het waar,
dat zij zoo katterig is
Reginald wist van Betty Viola niet
meer, dan dat zij een filmster was, doch
dit belette hem niet over haar te spreken,
alsof liij dagelijks met haar verkeerde.
Hij verzekerde dus, dat de menschen,
die beweerden dat zij katterig was,
haar belasterden, dat zij 'n echte schat
was en dat zij spoedig met haar Benito
zou trouwen. Toen wilde hij aan een
aantrekkelijker onderwerp beginnen,
maar daarvoor was het helaas te laat.
De trein stopte, zij waren in Hollywood.
„Jammer," zei hij opstaande, „nu
wij nauwelijks kennis hebben gemaakt,
moeten wij alweer scheiden."
Het meisje begon vroolijk te lachen.
„Wat zegt u dat tragisch," zei ze met
een twinkeling van spot in haar oogen.
„Men kan wel hooren, dat u een geboren
filmspeler is."
„Precies de meening van de critiek,"
verzekerde Reginald bescheiden. „Maar
drijft u nu niet den spot niet me. Ik
meen het heel ernstig mag ik u nog
eens terugzien
Het meisje keek hem eens aan en zijn
drieste glimlach riep een lichten blos
op haar wangen te voorschijn.
„Ik ga om vier uur terug naar Los
Angeles," antwoordde zij haastig en
tegelijk wipte zij den trein uit en ver
dween in een der wachtkamers. En
Reginald Pride, zeer tevreden met die
voorloopige overwinning, wandelde het
station uit en vroeg een agent om den
weg naar de studio's der „Nightlight
Film Company".
Je ziet, dat ik aan je gedacht heb,"
zei Harris, de assistent-regisseur van
„De geheimzinnige ranch", niet een air,
alsof hij 'n niillioen weggaf, in plaats
van een baan van vijf dollar. „Je rol
heeft niet veel te beteekenen. Scène
nummer negentien, 'k za.1 liet even
nakijken in het draaiboek."
Hij sloeg een beduimeld cahier open
en las een paar regels door. Betty
Viola speelt de hoofdrol de belaagde
onschuld. Zij vlucht van de geheim
zinnige ranch en jij bent de schurk, die
haar achtervolgt. Aan het eind van
dien boschrand daar" -— Harris wees uit
het venster „komt de edele redder
haar te hulp: Benito de Castro. Jij deinst
af en vlucht naar den boschrand terug
en de Castro. enfin, dat kan je niet
bommen. Je hebt de hoofdrol alleen
maar te achtervolgen en zoodra je de
Castro achter de boomen te voorschijn
ziet komen, ruk je je paard om en hol
je weer terug. Goed begrepen f"
„Goed begrepen, meneer," antwoord
de Reginald, die zich eenigszins onwen
nig voelde in zijn gehavende cowboy-
kleeding.
„Mooi, ga dan nou maar naar de
eantine," besloot Harris. „Om twee uur
beginnen de buitenopnamenals we
je noodig hebben, zullen we je wel
roepen."
Reginald dacht aan het meisje en
hoopte, dat hij niet te laat op zou
hoeven treden. In de eantine vond hij
