PATRIA
SPOKEN...
KON DIKWIJLS
NIET LOOPEN
Twee echte
door CAudy Byrd
CREAM-CRACKERS
met boter en een Speculaasje
III er tusschen 111
Nu
van pijn
verlost
26
Je zou op 't eerste gezicht
niet zeggen dat 't zoo lekker
is, doch het is in één woord
VERRUKKELIJK
Een groot blik inhoudende ongeveer 115 stuks echte
„PATRIA CREAM CRACKERS" kost slechts fl.20
Door
hun licht-
verteerbaarheid
een uitkomst
voor zwakke
magen!
Ken dankbare patiënte schreef ons
..Twee jaren had ik zulke vreeselijke
rheumatische pijnen in mijn knieën, dat
het dikwijls voorkwam, dat ik niet kon
loopen. Alles wat ik probeerde was vruch
teloos, ik vond nergens baat bij. Tenslotte
sprak ik er met een vriendin over, die mij
raadde een proef met Kruschen Salts te
nemen. Eerst twijfelde ik, maar de resul
taten hebben mij overtuigd en ik ben nu
dankbaar en vol lof over Kruschen. Ik
neem het iederen morgen in en van rheu
matische pijn heb ik nimmer meer last
gehad. Ik zou het allen menschen willen
aanraden, die last van rheumatiek heb
ben, het is het eenige goede middel. Ik
voel mij als herleefd nu ik van de pijn
in mijn knie verlost ben.
Mej. G. de Kte R."
De verschillende zouten, waaruit
Kruschen Salts is samengesteld, zorgen
er voor dat schadelijke stoffen als urine
zuur, dat de oorzaak kan zijn van jicht,
rheumatiek en ischias, uit het lichaam
worden verwijderd en voorkomen te
vens, dat deze giftige stoffen zich ooit
weer kunnen vormen. Zoo verdwijnen
door Kruschen Salts niet alleen de pij
nen, maar het zorgt ook, dat de oorzaak
der rheumatische aandoening voorgoed
wordt weggenomen. Stralende gezond
heid voor één cent per dag.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten a 0.90 en
1.60 per flacon, omzetbelasting inbe
grepen. Let op, dat op het etiket op de
flesch zoowel als op de buitenverpakking
de naam Rowntree Handels-Maatschap
pij voorkomt.
DAAR komen ze," zei Chester, zijn
geweer bij het venster plaat
send. „Steek die houders met
patronen in je rechterzak, Donald,
dan hoef je je geweer niet telkens over
te nemen, als je het magazijn laadt
Er klonk niet de minste opwinding
in zijn stem, hoewel hij het zooeven
nog zéér waarschijnlijk had genoemd,
dat zij over een half uur alle drie een lijk
zouden zijn. Donald echter was zenuw
achtig. Hij stond op een onhandige
manier met zijn geweer te manoeu
vreeren, die Chester voortdurend deed
vreezen, dat hij ook zónder de Papoea's
groote kans liep, naar de eeuwigheid
geholpen te worden.
..Haal je wijsvinger van den trekker
af. Donald." verzocht hij bedaard.
Weliswaar maakt het weinig uit,
of ik er nu tusschenuit trek of over een
half uur, maar vóóraf zou ik toch graag
'n paar van die heeren aan een toegangs
bewijs voor het hiernamaals willen
helpen
Joe moest even glimlachen om die
koude en onaandoenlijke kalmte. Op
zijn geel mulattengelaat stond niet de
minste emotie te lezen. Hij zat tegen
den wand van liet vertrek gehurkt,
met zijn geweer naast zich en met zijn
peinzenden blik op de olielamp geves
tigd. Met een belangstelling, die onder
deze omstandigheden onverklaarbaar
mocht heeten, volgde hij het gevaarlijke
spel van de tientallen muggen, die rake
lings langs het heete lampeglas vlogen
en met geschroeide vleugels neervielen.
Ergens in de verte klonken doffe,
aanzwellende geluiden het tamtam,
dat de inboorlingen maakten op hun
houten schilden. En daartusschen door
een opwindend en dreigend gerucht
van rauwe keelklanken, die niets men-
schelijks hadden, doch huiveringwek
kende visioenen opriepen van een of
ander afschuwelijk fantoom, dat vanuit
het geheimzinnige oerwoud op de
bungalow kwam toesnellen.
Donald hield luisterend het oor naar
het venster gewend. Hij was zenuw
achtig en sidderde voor die dreigende
geluiden, hoewel hij toch niet bepaald
bang was.
„Ja, daar komen zij," beaamde hij
lieesch.
Sinds den morgen werd de bungalow
door de Papoea's bedreigd met een
overval. Een geringe boete, die Chester
een der arbeiders van de plantage
had opgelegd, had de ontevredenheid
gaande gemaakt. Toen waren er woorden
gevallen en was de duivel van het oproer
in de Papoea's ontwaakt. Tegen den
middag hadden zij de motorboot van
het eiland laten zinken en hun eigen
prauwen in het oerwoud verborgen,
zoodat niemand ontkomen kon. En
daarop hadden zij een aanval op de
bungalow gewaagd een bende bloed
dorstige Papoea's tegen twee Europea
nen en een mulat. Chester had de twee
belhamels van den troep met een schot
in de knieën voorloopig onschadelijk
gemaakt, waarna de bende huilend van
woede was afgedeinsd.
Nu was het avond en keerden zij
terug een honderdtal halve wilden,
die zich nauwelijks moeite gaven hun
kannibalennatuur te verbergen, laat
staan te verloochenen. Aan vluchten viel
niet te denken de bungalow lag aan
drie zijden ingesloten door het oerwoud,
aan de achterzijde lag de kust. Hulp van
buiten het eiland was eveneens uitge
sloten. Moamus werd, evenals de andere
Admiraliteitseilanden, slechts éénmaal
per maand bezocht door de gouverne
mentsstoomboot, die levensmiddelen
aanbracht voor de bungalow en benzine
voor den motor van den vuurtoren.
Het zou nog twee weken duren, voor zij
weer verscheen, en dan zou er niemand
meer te helpen zijn.
Chester plaatste zich in de nabijheid
van het venster, dat uitzag op het voor
erf. Het nimoer kwam van dien kant
en het was reeds dichtbij.
„Blaas de lamp uit, Joe," zei hij
kalm.
Donald knikte, doch hij sprak geen
woord. Joe evenmin met drie passen
was hij bij den lessenaar, om de lamp
uit te blazen. De muggen dansten er
om heen en een oogenblik nog bleef
hij hun doodelijk spel gadeslaan. Toen
blies hij de lamp uit en was liet aarts-
donker in het vertrek.
„Jij aan het achtervenster, Joe,"
klonk Chester's bedaarde stem uit de
diepte der duisternis. „Schuif het raain
vooral niet te hoog op. Die kerels weten
hun blaaspijpen zóó precies te richten,
dat de vergiftigde pijlen altijd doel
treffen."
De vergiftigde pijlen der Papoea's
waren Chester's éénige nachtmerrie.
Het vuurtorentje van Moamus, op
honderd meter achter de bungalow
op een uitstekend koraalrif gebouwd,
cirkelde staag zijn lichtbundels door de
inktzwarte duisternis. Het was 'n één
seconde wit-rood-wit licht voor de
scheepvaart witte en roode licht
bundels. witte liet meest. Zij bestreken
aan de eene zijde het oerwoud en belicht
ten aan den anderen kant de branding,
die zich als een kokend schuim een weg
zocht tusschen de uiterst verraderlijke
koraalriffen.
„Lig je geknield, Joe t" vroeg Chester.
„Ja, baas," antwoordde de mulat.
Chester gaf hem den raad laag te
richten als hij schoot, omdat de Papoea's
waarschijnlijk zouden trachten, krui
pend de bungalow te naderen. Toen
bleef het stil in het vertrek, doch het
opwindend gebrul van de bende daar
buiten werd schier oorverdoovend. De
Papoea's moesten de bungalow reeds
dicht genaderd zijn, maar nergens viel
ook maar de minste beweging te bespeu
ren. De donkere gestalten losten zich
volkomen op in het ondoorgrondelijk
diepe duister het schijnsel van de
lioog-cirkelende lichtbundels was nauwe
lijks sterk genoeg, om de witte zonnetent
op het erf te kunnen onderscheiden.
Daarbuiten klonk een felle schreeuw.
Het scheen een waarschuwing te zijn
het werd tenminste plotseling doodstil.
De drie mannen hielden hun adem in
nii zou er iets gebeuren
Het volgende oogenblik daalde er
een kletterende steenenregen op het
dak van de bungalow neer. Ook de
vensters werden bekogeld rinkelend
vielen de ruiten aan scherven. Chester
mompelde een hevige verwensching
toen klonken er kreten en een gestommel
in liet aartsdonkere vertrek.
„Zijn jullie niet gewond vroeg
Chester.
„Neenniets," klonk het terug.
Scherp tuurden ze uit, maar cr viel
niets te bespeuren daarbuiten. Een
