QyVlortimer Heurter
ARISTON Hornby had dit jaar eens iets nieuws
bedacht, om de origineele Fransche mode-
snufjes in zijn bezit te krijgen. Het copieeren
van de nieuwste Parijsche modellen, vóórdat
deze op de markt komen, is voor de New-Yorksche
modehuizen een jaarlijks terugkeerende zorg. De origi-
neele modellen zijn pas te koop na afloop van de
groot.e modeparade in Parijs en dan slechts,tegen fabel
achtige prijzen sommige ontwerpen zijn zelfs
in het geheel niet te koop. Teneinde te voorkomen,
dat de dollarkoningiimen hun inkoopen in Parijs doen,
zenden de New-Yorksche modekoningen geregeld
hun oopiïsten en ontwerpers naar de Parijsche
parade, met de opdracht, zich door middel van
spionnage en omkooping een min of meer nauw
keurige copie van de nieuwe modellen te verschaffen.
Dit jaar had Ariston Hornby echter besloten, aan
het gemeenschappelijk complot van de modehuizen
niet mee te doen, en zijn eigen weg te bewandelen.
Hij wilde alle primeurs van het Parijsche Huis Levin
in zijn bezit zien te krijgen en daartoe had hij een
aardige intrige opgezet.
„Juffrouw Smith," begon hij op een morgen tegen
me (ik heb de eer sinds acht jaar zijn secretaresse
te zijn), „ik heb iets aardigs verzonnen. Hoe vindt
u Hugh Barnett
Aan dergelijke vreemde vragen uit den mond van
Ariston Hornby was ik allang gewend geraakt een
millionnair komt soms op de onmogelijkste invallen.
„Hugh Barnett Wel, hij is een heel aardige
jongen, meneer," gaf ik ten antwoord.
„Vindt u hem knap
„Vreeselijk knap."
„Een soort Adonis
„Als ik Adonis gekend had, zou ik zeggen, dat hij
er sprekend op leek," zei ik met een effen gezicht.
„Gelooft u, dat hij in den smaak valt van de meis
jes V'
„Ze zijn allemaal dol op 'm, meneer," antwoordde
ik en dat was de eerlijke waarheid.
„Allemaal vroeg Ariston Hornby met nadruk.
„Allemaal echode ik op denzelfden t.0011.
„Zoozei hij en ik dacht, dat ik zijn gezicht
zag betrekken. Toen sprak hij de eerste vijf minuten
geen woord meer. doch wel keek hij me eens even aan.
Hij dacht misschien dat ik zou blozen, maar daar
was lieelemaal geen sprake van. Ik kon gerust
eerlijk voor mijn gevoelens en meening aangaande
Hugh Barnett uitkomen, zonder in verwarring te
geraken. Ik ben de drie kruisjes reeds gepasseerd en
ik weet dat ik eruit zie, of ik nog tien jaar ouder ben.
Hu«h Barnett is daarentegen pas drie en twintig,
en lijkt zoo op het oog niet ouder dan achttien.
Bij wijze van spreken zou ik zijn moeder kunnen zijn,
en als hij soms een standje kreeg van Ariston Hornby,
en ik zijn bedrukt jongensgezicht heimelijk gadesloeg,
voelde ik werkelijk iets als moederlijk medelijden
met hem. Mijn sympathie en bewondering voor Hugh
kwam dan ook alleen voort uit een soort moederlijken
trots en daarom hoefde ik mij niet te geneeren
voor liet enthousiasme, waarmee ik me over Hugh
Barnett had uitgelaten.
Waartoe die zonderlinge vragen dienden, kon ik
intusschen in de verste verte niet vermoeden, 's Mid
dags kwam ik er echter achter, toen Hugh privé
werd ontboden. Hugh was onze jongste ontwerper,
een knap teekenaar en geen onverdienstelijk schilder.
Ik ben overtuigd, dat verreweg de meeste dames
van onze ateliers en van ons kantoor heimelijk
verliefd waren op zijn innemend uiterlijk en on-
weerstaanbaren glimlach, doch tot zijn eer geef ik
hein na, dat hij zich niet aanstelde als een Don Juan.
„Barnett, ik heb een opdracht voor je," begon
Ariston Hornby, toen Hugh binnentrad. „Het
Parijsche modefestijn is weer ophanden en nu wil
ik New York eens 'n verbluffend staaltje toonen van
service. Ik wil alle nieuwste snufjes hebben van het
Huis Levin. We zullen ze copieeren in onze ateliers
en op den dag van de Parijsche modeparade houdt
ook New York zijn parade, met origineele Fransche
modellen. Jij bent de man. die me de eopieën moet
leveren ik zal je er tienduizend dollar voor beta
len
Na «leze verbluffende inleiding kwam hij met een
plan voor den dag, dat me volkomen duidelijk
maakte, waarom hij mij 's morgens die zonderlinge
vragen aangaande Hugh had gesteld.
„De eerste ontwerper van liet Huis Levin is 'n
zekere meneer Leduc, zooals je wel weten zult. Zijn
voornaamste assistente is Marcelle Dumas, een meis
je, dat belast is met het detailleeren van zijn ont
werpen. Zij is jong, eer leelijk dan mooi, niet verloofd
of zooiets en staat alleen op de wereld. Volgens de
inlichtingen, die ik ontvangen heb aangaande haar
dagelijksch doen en laten, bemoeit zij zich met
niemand en gaat zij geheel op in haar werk. Teekenen
en schilderen zijn haar liefhebberijen, haar lievelings
uitgangen het Bois de Boulogne, de Madeleine en
het Louvre. Voorts is zij gewend, haar tweede
ontbijt buitenshuis te gebruiken de eene week in
de „Döme", de andere week in de „Rotonde".
Hiermee weet je alles, wat je aangaande liet meisje
noodig hebt te weten
Ariston Hornby tipte de aseh van zijn sigaar en
ging voort„Mijn bedoeling is,
<iat je zoo spoedig mogelijk ken
nis met dat meisje aanknoopt
en op vertrouwelijken voet met
haar tracht te komen. Dat zal
je niet moeilijk vallen je
lient een kunstbroeder en je
hebt je uiterlijk mee. Zeg, dat
je in Parijs bent voor je studie,
doch spreek vooral niet over
modes. Neem wat krijt- en
hontskoolstudies van jezelf mee
en toon haar die. Dan zal ze
je ook haar werk toonen en als
je 't een beetje handig inkleedt,
óók het werk, dat zij van Leduc
onderhanden heeft. Copieer dat
op de een of andere manieren
laat de rest dan maar aan ons
over. Ik kom zelf ook naar
Parijs, zoodra. we een telegram
van je ontvangen, dat je aan
gekomen bent. Verder laat ik
alles aan je eigen inzichten over.
Hier is duizend dollar in con
tanten en een reiswissel van
vijfduizend. Vanavond om tien
uur vertrekt de „La France"
ik wenscli je een goede reis
Zoo luidde de opdracht, die
Hugh kreeg. Hij hoefde niets te
vragen, ik zag aan zijn gezicht,
d it hij alles goed begreep. Oók
dat, wat Ariston Hornby niet
ouder woorden had gebracht,
llij moest Marcelle Dumas liet
hof maken, haar vertrouwen in
boezemen aangaande zijn bedoelingen en zich ten
slotte van haar werk meester trachten te maken.
Hugh Barnett maakte niet het minste bezwaar
tegen de opdracht en dat had ik ook niet verwacht.
Tienduizend dollar is een vorstelijke belooning,
waarvoor wei erger dingen misdreven zijn. Intusschen
beklaagde ik de arme Marcelle, maar mijn gevoelen
had nu eenmaal geen stem in het kapittel van Koning
Dollar.
Toen Hugh weg was, kwam Ariston Hornby
bij mijn schrijftafel staan.
„En, juffrouw Smith, zou hij slagen, denkt u
vroeg hij opgewekt.
„Ik denk het wel," antwoordde ik, zonder de
minste geestdrift.
„Ik ben er ook van overtuigd. Wel, is het geen
aardig spelletje, dat ik verzonnen heb Als Hugh
Barnett '11 beetje fortuinlijk is, krijgen we alle
primeurs van I>evin in handen. Een kolossale grap
de nieuwste Parijsche modes het éérst in New York
te zien."
Het was een kapitale grap nog nooit eerder
vertoond in New York. Maar ik dacht aan Marcelle
Dumas. Als Hugh serieus te werk ging, kon het een
verdrietige geschiedenis voor haar worden.
„Voor dat meisje is het spelletje zoo aardig niet,"
waagde ik op te merken.
„Hm, neen, maar als zij last krijgt, zal ik haar
schadeloos stellen," bromde Ariston Hornby, blijk
baar een beetje ontstemd door mijn opmerking.
Vijf dagen lang zweeg hij over de geschiedenis.
Toen kwam er op '11 namiddag een telegram van
Hugh.
„Vanmorgen aangekomen, vanmiddag reeds ken
nis gemaakt. Adres Rue de Sèze no. 19."
„Heel goed, onze Adonis zet er haast achter,"
glunderde Ariston Hornby. „Juffrouw Smith, we
vertrekken vanavond met de „Bretagne" naar
Frankrijk. Ga maar gauw naar huis, om uw koffer
te pakken
Het was niet de eerste maal, dat ik zoo onver
wachts met hem op reis moesthij beschikte altijd
over zijn personeel, alsof het lijfeigenen waren. Maar
hij betaalde de hoogste salarissen van New York
en hij was ook wel populair bij het personeel.
Ik ging naar huis en pakte mijn koffer, 'k Zag
Ariston Hornby pas terug aan boord van de „Bre
tagne", toen het schip al in volle zee was.
„Hallo, juffrouw Smith," kwam hij plotseling
naast me staan aan de reeling. „Een plotselinge
reis, ik hoop dat we nu weer spoedig terug kunnen
keeren
Als hij met zooveel vuur sprak, leek hij bepaald
nog jong. Hij was trouwens niet ouder dan vijf en
veertig, maar hij was reeds lieelemaal grijs. Zijn
zaken waren wel eens slechter gegaan dan tegen
woordig en hij had hard moeten werken, 0111 het
