5
zoover te brengen als hij nu was. Vermoedelijk lag
daarin de oorzaak, dat hij niet getrouwd was
hij had geen tijd gehad, zich aan een vrouw te
wijden. Dat was te betreuren ik kende hem vol
doende om te weten, dat hij alle goede eigenschappen
bezat, om een vrouw serieus gelukkig te kunnen
maken.
Onze reis verliep voorspoedig en naarmate we
Europa naderden, werd hij ongeduldiger. Zoodra
we in Parijs onzen intrek hadden genomen in het
Grand Hotel, verzocht hij me Hugh op te bellen.
Wijl Ariston Hornby een bekende figuur was in
Parijs en het gevaarlijk kon zijn voor zijn plannen,
als het bekend werd, dat er betrekkingen bestonden
tusschen ons en Hugh, had hij bepaald, dat alle
afspraken telefonisch zouden geschieden.
Ik kreeg Hugh weldra aan de telefoon.
..Hallo, juffrouw Smith, zeg maar tegen den baas
dat alles goed gaat," zei hij enthousiast.
„Wat wil je daarmee zeggen vroeg ik "n beetje
koel.
„Wel, dat alles naar wensch gaat. Die Marcelle is
'n aardig meisje, ik kan best met haar opschieten.
Ze heeft me voor het eerst vanavond in haar atelier
genoodigd zoodra ik weer thuis ben, bel ik u nog
even op."
Ariston Hornby was tevreden met Hugh's vor
deringen. „Hij zal slagen, en wie weet hoe spoedig
reeds," zei hij overtuigd.
Zijn woorden hielden een voorspelling in. Dien
zelfden avond nog meldde Hugh me zijn eerste
succes.
„Ik heb een beeld van 'n avondtoilet en een
strandpyama gecopieerd," zei hij geestdriftig. „Ze
gaf me allen tijd, om het te bestudeeren en ik heb
elke lijn en elke plooi in mijn geheugen gegrift.
Zooeven heb ik alles gecopieerd, ik zal het u toe
zenden over de post."
„Heel goed," zei ik en ik ergerde me aan zijn
juichtoon. Het moest een heele kunst geweest zijn
voor zoo'n Adonis, een meisje met een alledaagsch
uiterlijk te misleiden
Ariston Hornby was al even enthousiast als hij.
„Een aardig spelletje spelen die twee," zei hij
glunderend. „Zij is erin gevlogen. Nog nooit is Parijs
zoo mooi bij den neus genomen als nu. En dat door
een Yankee.
Hij had den grootsten schik, doch toen den vol
genden morgen Hugh's copieën bezorgd werden,
was hij bepaald uitgelaten. Hij gaf me last ze zorg
vuldig op te bergen en nam me vriendschappelijk
bij den arm. Een oogenblik geloofde ik werkelijk,
dat hij van plan was de zitkamer met me rond te
dansen
„Dat succes gaan we vieren, juffrouw Smith,"
zei hij met een jongensachtigen juichtoon in zijn
stem-.- „Maar eerst gaan we vanmiddag naar de
„Dóme", om eens te kijken hoe onze Adonis het
maakt."
„Zooals u beveelt," zei ik zoo officieel mogelijk.
Hij keek me een beetje verbaasd aan. Toen
wendde hij zich plotseling af. „Ik beveel niets,"
zei hij knorrig en daarop verliet hij het vertrek.
's Middags gingen we naar de „Döme". Toen we
binnentraden, viel mijn blik het eerst op Hugh. Hij
zag er opgewekt uit en de blik, dien hij me schijn
baar toevallig toewierp, was vol beteekenis. Naast
hem zat een meisje van ongeveer twee en twintig
jaar een teer wezentje met 'n smal gelaat en
groote, van geluk stralende oogen. Zij was inderdaad
niet mooi, maar de uitdrukking van haar gelaat had
iets onweerstaanbaar aantrekkelijks, dat mij direct
voor haar innam.
„Ken je dien meneer, Marcelle hoorde ik Hugh
overmoedig vragen.
„Neen, wie is hij dan t" informeerde het meisje.
Zij had een melodieuze stem, die zelfs Ariston
Hornby opmerkzaam maakte.
„Nooit gehoord van Ariston Hornby f" vroeg
Hugh wat zachter.
„O ja, de groote Néw-Yorksche modekoning,"
antwoordde Marcelle Dumas. „Zoo, is hij dat
Ben je met hem bekend t"
„Alleen van een plaatje," lachte Hugh.
„En daar stond hij zeker niet op als 'n heilige f"
fluisterde het meisje ondeugend.
Toen lachten ze allebei, schoven wat dichter bij
elkaar en bogen vertrouwelijk hun hoofden naar
elkander toe.
„Onze Adonis heeft beslist een verovering ge
maakt," fluisterde Ariston Hornby me toe. „Het
blijkt een voordeel te zijn, als je zoo'n knappen
jongen aan je zaak kunt verbinden."
„Een goedkoope verovering en géén om erop te
roemen," wreef ik hem quasi onschuldig onder den
neus.
„Hm, hm," bromde hij en daarop sprak hij niet
meer over zijn aardige spelletje.
O]) dit eerste succes van Hugh Barnett volgden
nog een aantal andere. Avond aan avond zond hij
ons copieën van 'n keur van de duurste toiletten
zeven dagen achtereen, sommige modellen zelfs
uitgewerkt tot in de minste détails. Hoe hij erin
slaagde, eiken dag weer die teekeningen aan de
arme Marcelle Dumas te ontfutselen, begrepen wij
niet; er viel echter uit op te maken, dat zijn invloed
op het meisje wel héél groot moest zijn. Zoo ver
zamelde ik in een week tijds acht en veertig copieën
van de nieuwste Parijsclie modesnufjes, ongeveer
het heele arsenaal van dit jaar van het Huis Levin.
Ariston Hornbv droomde hardop schitterende
droomen van aanzien en macht als we samen waren,
doch intnsschen begon de tijd te dringen, dat er
een aanvang werd gemaakt met het detailleeren
van de modellen en met het knippen, passen en
naaien van de voor-modellen.
„Morgen vertrekt de „Gascogne" morgenmiddag
breken we hier op en vertrekken we naar Le Havre,"
besloot Ariston Hornbv op den morgen van den
negenden dag van ons verblijf in Parijs. „Wilt u
Barnett waarschuwen, juffrouw Smith Hij moet
dezelfde boot nemen, we hebben hem noodig voor
het detailleeren. Het spelletje is uitgespeeld, ik ben
zeer tevreden met het resultaat.
Ik belde terstond Hugh op. Hij zei, dat hij Marcelle
reeds voorbereid had op zijn vertrek en dat hij had
voorgegeven, wat studies te willen gaan maken aan
de kust.
„Zij zal nog wel eens aan je denken, als je niet
meer komt opdagen," kon ik niet nalaten schamper
op te merken.
„Ja.... ja....," antwoordde Hugh aarzelend
en blijkbaar beschaamd. Hij zei tenminste niets
meer en verhrak de verbinding.
Dien dag besprak ik hutten op de „Gascogne"
en maakte toebereidselen voor ons vertrek. Na het
diner bleef ik alleen, Ariston Hornby was uitgegaan.
Het was ongeveer acht uur 's avonds, toen ik aan
de telefoon geroepen werd. Hugh belde op en ik
dacht niet anders, of hij had me iets te vragen aan
gaande de reis. Het was echter voor heel iets anders.
„Juffrouw Smith, zou u niet zoo goed willen zijn
even naar de Rue de Gancourt te komen hoorde
ik zijn bevende stem door de telefoon.
„Rne de Gancourt, wat is daar te doen vroeg ik
verbaasd.
„Daar ben ik op het oogenblik bij Marcelle,"
antwoordde Hugh. „Nummer veertig, vier hoog,
appartement zeven...."
Er was iets in den toon van zijn stem, dat ook
mij opwond. Ik hing de telefoon op en kleedde mij
vlug. Toen liet ik een taxi roepen en reed naar het
opgegeven adres. Tot op het oogenblik dat ik appar
tement no. 7 binnenstapte, had ik er niet het flauwste
vermoeden van, waartoe ik verzocht was te komen.
Doch toen ik de deur achter me gesloten had, begon
ik reeds iets te begrijpen. De kamer was ingericht
als atelier en op de teekentafel zaten Hugh en
Marcelle met één arm om eikaars hals en met
gezichten, alsof zij bezoek hadden gehad van een
spookIk kreeg zelfs geen gelegenheid een groet
te stamelen Hugh was me vóór.
„Juffrouw Smith," begon hij met een berouw-
vollen trek op zijn knap jongensgezicht, „juffrouw
Smith, ik heb Marcelle alles bekend
„Ja, en ik heb hem vergeven," vulde het meisje
aan en ze kuste Hugh, zonder zich voor mij te genee-
ren, op allebei zijn wangen.
De situatie was een beetje zonderling, maar ik
ben nogal ruim van begrip.
„Hartelijk gefeliciteerd," zei ik. „Ik hoop dat
jullie gelukkig zullen worden. Ik spreek namens
mezelf; wat Ariston ervan denkt, weet ik niet.
Eigenlijk gaat het hem niets aan. Maar ik begrijp
nog niet, waarom jullie me hals-over-kop hierheen
hebben geroepen. Dat je verliefd op elkaar was,
had je me ook wel telefonisch kunnen zeggen, als
je meende, dat ik het interessant zou vinden."
Ze gaven eerst geen antwoord, doch keken elkaar
alleen maar aan. Toen scheen Hugh uit het een of
ander in Marcelle's gezicht 'n beetje moed te putten.
„Het. het gaat om die copieën, juffrouw
Smith," stamelde hij. „Zou u die mij niet terug
willen geven Marcelle is diep ongelukkig als.
Verder kwam hij niet. Marcelle begon te schreien.
„Ik krijg nergens in Frankrijk een betrekking
meer," snikte ze. „Niemand anders dan ik krijgt
die ontwerpen zoo compleet in handen en als
meneer Hornby erinee uitkomt in New York...."
Zij begon hartverscheurend te huilen en ik geloof
waarachtig, dat Hugh ook tranen in zijn oogen kreeg.
Er werd iets wakker in mijn moederlijk gemoed en
om dien tranenvloed te stuiten, kuchte ik 'n paar
maal hard. Toen sloeg ik een toon aan, zooals vroeger
mijn Zondagsschooljuffrouw deed tegenover lastige
kinderen.
„Hoor eens, dat aardige spelletje van Ariston
Hornby heeft me van den beginne af aan gestuit,"
zei ik. „En ik ben niet ongenegen wat voor jullie
te doen, ongeacht de gevolgen, die het voor mijn
eigen positie kan hebben. Maar vóór ik iets doe, wil
ik weten waartoe het dienstig zal zijn. Wat. zijn
jullie plannen
„Ik neem vanavond schriftelijk ontslag en over
twee weken trouwen we," zei Hugh en hij keek het
meisje aan met een blik vol overgave.
„En dan vroeg ik meedoogenloos als een rechter
van instructie.
„Nou, en dan zijn we gelukkig," zei Marcelle met
een verliefden blik naar Hugh. „Als ik het meneer
Ledue vraag, krijgt Hugh direct een plaatsje op
ons atelier.
Tegenover zulke goede voornemens liet ik mijn
twijfel, of het wel ernst was van Hugh, eindelijk
varen. Ik beloofde hun de copieën te zullen ver
nietigen en tot dank had ik van hen allebei een storm
achtige omhelzing te doorstaan. Ik maakte gauw
dat ik weg kwam, en met een liart vol vrees keerde
ik in het hotel terug.
Ariston Hornby was ook reeds teruggekeerd. Hij
zag bepaald aan mijn gezicht, dat er iets niet in
orde was, want hij stond uit zijn fauteuil op en keek
me bezorgd aan.
„Wat is er, juffrouw Smith V'
Ik hapte maar ineens door den zuren appel heen.
„Dat aardige spelletje van u is bedorven," zei ik
somber. ,,Er heeft zich een derde mee bemoeid.
Hij werd plotseling bleek en kwam een stap naar
me toe, „De politie fluisterde hij kil, blijkbaar in
de meening, dat Marcelle Dumas Hugh's rolletje
ontdekt had en aangifte had gedaan van modellen-
plagiaat of ideeëndiefstal.
„Neen, gelukkig niet," stelde ik hem gerust.
„Maar u heeft iemand anders vergeten. Araor heeft
er zich mee bemoeid. Die twee zijn verliefd op elkaar
geworden. Om zijn aanstaande vrouw niet ongelukkig
te maken, heeft Hugh zijn copieën teruggehaald.
En hij heeft, meteen ontslag.
„Wat, teruggehaald viel Ariston Hornby me
in de rede. Hij was plotseling rood van woede gewor
den en trad nog een stap dichter op me toe. „En hebt
u ze afgegeven f"
Ik knikte bevestigend ik durfde niet. zeggen dat
ik ze nog had, want dan was ik ze kwijt geweest.
„Jawel, ik heb ze hem teruggegeven," zei ik ten
overvloede.
Ariston Hornby werd eensklaps ijzig kalm. „Dan
zullen we maar korte metten maken." hernam hij.
„Barnett heeft zijn ontslag. Vraag hem morgenvroeg
om zijn afrekening en betaal hem, behalve den
passagiersprijs naar New York, niet meer dan één
maand salaris uit. II heeft uw ontslag met ingang
van den dag, dat we voet zetten op Amerikaanschen
bodem. Van Barnett's afrekening kunt u drie
maanden salaris voor u zelf afhouden. Verreken de
rest met den kassier. Ik hoop, dat u zichzelf zult.
kunnen redden gedurende de reis, ik wensch niet
gestoord te worden.
Ik was voorbereid op alles, ook op mijn ontslag,
maar niet op zulke harde woorden, die ik nog nooit
uit zijn mond gehoord had. Ik deed eerlijk mijn
best mij te beheersclien, maar toch kon ik niet
beletten, dat de tranen in mijn oogen sprongen. Om
die kinderachtige zwakheid te verbergen, keerde ik
me vlug om en liep naar de deur. Doch vóór ik den
knop beet had, voelde ik een hand op mijn arm.
En toen hoorde ik Ariston Hornby spreken, zooals
nog nooit tevoren met een stem, die trilde.
„Vergeef het me maar, ik bedoelde het zoo kwaad
niet. We. we moesten het voortaan maar anders
doen. Ik bedoel.... zonden wij dien.... dien Araor
er ook niet bij kunnen halen, Mabel Smith
Ja, wat kon een meisje als ik daarop nu ant
woorden Ik was dertig en ik zag eruit als veertig.
En Ariston Hornbv was vijf en veertig. Hij had
grijs haar, maar grijs is toevallig mijn lievelingskleur.
En ook overigens mocht ik hem wel.
Maar om hem dien harden uitval betaald te zetten,
liet ik hem toch tot den volgenden morgen in
onzekerheid zitten. Toen kon ik het niet over mijn
hart krijgen hem langer te laten wachten Amor
was in het spel. -
