Op zijn sterfbed weeg de kapitein aan zijn janhen-
officier een geheimen brief aan een bepaald adres te
willen afleveren. Die brief werd den jongeman nood-
lottig en was oorzaak, dat hij in den kerker geraakte.
„Indien Alexander Dumas nu ge- ~J
leefd had, zou hij een der hoogst
betaalde scenarioschrijvers zijn ge
weest," zoo luidde de meening van
Rowland V. Lee, een filmleider van
de United Artists, toen men aan de
verfilming van dit werk begon. Hoe
wel we deze uitspraak geheel voor
rekening van den zegsman laten,
zoo willen we toch geenszins ont
kennen, dat men van dit verhaal
een zeer sensationeele en rijke
J_ avonturenfilm heeft weten te maken. _1
IN den tijd, dat Alexander Dumas zijn beroemden
roman schreef, kon men heel gemakkelijk
iemand laten verdwijnen, zonder dat men be
vreesd behoefde te zijn, dat het uit zou komen.
Als het slachtoffer goed was opgeborgen, kon het
tot aan zijn dood in geheime gevangenschap blijven
daaraan was de zeer gebrekkige (en corrupte) politie
schuld. Wat dus thans niet zoo gemakkelijk gaan
zou, was vroeger een klein kunstje. Is het te ver
wonderen. dat heel wat spannende romans uit dat
grijze verleden op een dergelijke verdwijning waren
gebaseerd De graaf de Monte Cristo is in werkelijk
heid niemand anders dan een zee-officier, die door
zijn vijanden om verschillende redenen jaren lang
in een kerker wordt opgesloten. Ken andere gevan
gene, die een tunnel naar de vrijheid wil graven,
komt door een foutieve orienteering in zijn cel terecht
en van dien man leert hij o.a. het bestaan van een
schat, ergens op een onbewoond Monte Cristo-
eiland in de buurt van Elba.
Kater, veel later, als de ander reeds dood is, lukt
het den officier te ontsnappen, na veel wederwaardig
heden het eiland te bereiken en den fabelachtigen
schat op te delven. Als graaf de Monte Cristo
gaat hij naar Parijs om eens ordentelijk met zijn drie
vijanden, die stuk voor stuk groote en belangrijke
heeren zijn geworden, af te rekenen.
Dat doet bij terdege en met bijzonder raffinement,
zoodat aan liet wraakgevoel van de toeschouwers
voor de volle honderd procent wordt voldaan.
Men zou „De graaf de Monte Cristo" dan ook als
een misdadigersfilm van de vorige eeuw kunnen
beschouwen, waarin men romantiek, „crime" en
vergelding in prachtig afgepaste porties precies
heelt verdeeld. Deze tactiek heeft het groote voor
deel, dat het sensatiegevoel niet overmatig wordt
geprikkeld, terwijl toch alle cisehen, die men aan
een film stellen kan, in vervulling gaan. Want dank
zij de kostbare enseeneering is de suggestie van
werkelijkheid volkomen.
Aft jaren ran gevangenschap vertrouwde een grijze medegevangene hem het
geheim, van den begraven schat toe.
l)e invloedrijke graaf de Monte Cristo in zijn luxueuze Parijsrhe
ironing, waar hij aan de verdelging van zijn vijanden werkte.
