GELUKKIG UITEINDE
t
H
1
door CAI Clifford
m
p
I all
IN DE SNEEUW
~ET was voor Dick Murphy
'11 Oudejaarsdag om nooit
te vergeten. In het holst
van den nacht had hij de
kleine hrugwaehterswoning aan de Spey verlaten, om
in Colsyt den dokter te gaan halen voor zijn kleine
meid, die bijna gebleven was in de benauwdheid van
een heftigen diphtheric-aanval. De dokter liad zeer
ernstig gekeken, toen hij de kleine patiënte onder
zocht had. en het noodweer trotseerend, had hij
kleine Mary en haar doodsbeangste moeder in zijn
auto naar het ziekenhuis in Aberdeen gebracht,
waar „mogelijk" nog 'n kans bestond, dat zij gered
kon worden, had liij met een twijfelend hoofdschud
den gezegd.
Niemand van het treinpersoneel aan de lijn Aber
deen-Elgin passeerde dien dag de eenzame brug-
waehterswoning, zonder een meewarigen blik op de
vensters te werpen. Maar Dick Murphy liet zich niet
zj<.u hij liep met een somber gezicht door het
huis, zelfs doof voor het kinderlijk gebabbel van
kleinen Dick, die met een behuild gezichtje aan tafel
zat en voortdurend naar zijn moeder en zijn zusje
vroeg.
Kenneth McKenzie, Dick's boezemvriend, reed
dien middag met een losse locomotief van Elgin naar
Aberdeen terug en stapte aan de brug even af.
„Nog nieuws fvroeg hij bedrukt.
„Niets," zei Murpliv met een brok in zijn keel.
„liet wachten is op Marv."
„Wanneer komt ze terug, Dick
„Ik weet het niet zij zou ginds blijven, totdat
zij zekerheid had.. leven of dood. 't Zal wel wach
ten op het laatste zijn, denk ik."
„Kom, kom, niet direct het ergste denken."
trachtte Kenneth hein op te beuren, maar zijn stem
klonk weinig opwekkend. Ook hem ontbrak liet
geloof in de redding de dokter had al te geheim
zinnig gedaan.
„Wanneer komt moeder nou terug, oom Ken
neth vroeg kleine Dick met een angstig stem
metje.
„Vanavond, vent," beloofde Kenneth, de wangen
van den jongen streeleml.
„Met den laatsten trein wilde Diek weten en
hij vestigde een verlangenden blik op de spoorlijn.
Kenneth knikte. „Met den laatsten trein ik
zal haar vast meebrengen, hoor, maar dan moet je
straks zoet naar bed gaan als moeder er is, zal
vader je wel wakker maken."
Kleine Dick gelóófde - hij vroeg niet meer. Pas
toen Kenneth wegging, herinnerde liij liem nog eens
aan zijn belofte. „Met den laatsten trein, hè, oom
Kenneth V'
„Beslist hoor," verzekerde Kenneth en na zijn
vriend de hand te hebben gedrukt, verliet hij de
woning. Even later denderde de locomotief weg.
Murphy ging zijn seinen verzorgen en kleine Dick
zocht zijn speelgoed op.
Hij was gerustgesteld moeder keerde terug
met den laatsten trein. Oom Kenneth had beloofd
haar mee te brengen en groote inenschen jokten
nooit. Zachtjes begon hij te zingen en zijn grappig
taaltje riep zelfs een glimlach te voorschijn op het
gelaat van zijn vader, wiens hart vervuld was van
angst en zorg om de kleine Mary, zijn jongste.
I Ven Oudejaarsdag woei er vanuit de Moray-baai 'n
hevige storm over het land van de Spey. De wind
stuwde het Water met kracht de rivier op en ver
anderde den kalm vliedenden stroom in schuimende
wa"erbergen ên kolkende dalen.
De lucht om de eenzame brugwachterswoning
was vervuld van huiveringwekkende geluiden
het woeste gebulder van den orkaan, het gehuil van
den wind tusschen de brugbogen en liet geraas van
de hoog opgezwiepte golven, die donderend braken
op de brughoofden.
De schepen, die noordelijk van de brug geankerd
lagen, zochten beschutting onder veiliger wal. en
werden verhaald naar de bocht van de Spey. voorbij
de brug. Dick Murpliy werd herhaaldelijk geroepen,
om de schepen door het middenstuk van de brug
doorgang te verleenen een weinig benijdens-
waardige taak. die niet zonder gevaar was in dien
vliedenden orkaan. Kleine Dick bleef dan angstig in
huis huiverend van vrees voor het verschrikke
lijk geweld, dat om de woning raasde.
Tegen zes uur leek het erop. dat Murpliv rust zou
krijgen het laatste schip was dóór en op het
noordelijk deel van de Spey viel geen lichtje meer
Ie bekennenMet kleinen Dick op zijn knieën zette
hij zich bij de kachel en verviel weer in zijn somber
gepeins.
„Hoe lang duurt het nog voor de laatste trein
komt. vader t" vroeg de jongen plotseling.
„Nog twee uren, Dick," antwoordde Murphy.
Dick had geeu verstand van uren hij wist
alleen van „vandaag" en van „morgen", dat even
goed het volgend jaar kon beteekenen. Hij vroeg het
alleen, om vader te liooren praten, omdat hij anders
zoo bang werd van het gehuil in den schoorsteen.
„Vaderviel hij eensklaps bezorgd uit, „moet
moeder nou van Colsyt in dit weer naar huis loo-
pen t Dat heele eind en dan de brug over
„Hm, ja," bromde Murphy, „dat is wel een beetje
erg. Maar weet je wat we zullen het sein op
onveilig zetten, dan stopt de trein wél voor de brug."
Dick's gezichtje helderde op met die belofte
was hij tevreden. Als de trein vóór de brug stopte,
kon moeder vlak voor liet huis uitstappen en hoefde
zij niet zoo'n eind te loopen.
Murphy deed alles, om den jongen zoet te houden.
Zelf dacht hij er niet aan, dat zijn vrouw met den
laatsten trein mee kon komen. Hij verwachtte een
telegram, dat het afgeloopen was
met zijn kind aan een redding
kon hij niet meer gelooven. Een
andere mogelijkheid was nog, dat,
er vanuit Aberdeen een vervanger gezonden werd
met de boodschap, dat hij terstond naar het zieken
huis moest, komen, wilde hij het kind nog levend
zien. Daarop wachtte hij - de hoop was verdwenen
na de onheilspellende woorden van den dokter.
Tegen half acht was hi j juist van plan kleinen Dick
naar bed te brengen, toen hij boven het gebulder
van den orkaan uit het doordringend, monotoon
geluid van een handmisthoorn vernam. Er klonken
drie langgerekte stooten liet sein, dat een schip
doorgelaten wenselite te worden. Murpliv stond ver
stoord op - er kwam geen eind aan vandaag. Met
een blik op de klok stelde hij vast, dat liet nog ge
makkelijk kon voor de trein passeerde over
een half uur werd hij pas van Colsyt afgeseind.
Vlug legde hij Dick in bed en dekte liem toe. En
toen viel het hem plotseling in, dat het Oudejaars
avond was.
Hij dacht aan zijn vrouw en aan kleine Mary, die
thans met den dood lag te worstelen, of den onge-
lijken strijd wellicht op dit oogenblik reeds opge
geven had, en kreeg een brok in zijn keel.
„Gelukkig uiteinde, m'n lieve jongen, óók van
moeder en zus," bracht hij schor uit. Diek omhel
zend.
„Wel te rusten, vader maakt u me wakker als
moeder komt t" bedelde kleine Dick.
„Vast hoor beloofde Murphy en daarop wan
kelde hij de deur uit. Zijn heftige ontroering was
-f'
