GEREED VOOR DEN START
miius
ooizaak, dat hij een van de voornaamste voorschrif
ten van zijn dienst, vergat her. annsein, dat op
„onveilig" gesteld moest worden, als er een schip
door de brug ging.
Kuchend om zijn ontroering meester te worden,
tornde hij tegen den orkaan op heter gezegd hij
trok zich vooruit aan de ijzeren spanten en bogen
van de brug. Bij het middengedeelte klemde hij zich
met de linkerhand aan de leuning vast en stelde met
de rechter de hef-inrichting in werking. Langzaam
rees liet middenstuk omhoog en het schip, losge
maakt van den meerpaal, dreef snel met den stroom
mee door de vaargeul.
In den stuurstoel zat een vage gedaante.
„Gelukkig uiteindehoorde Dick zich toe
schreeuwen.
„Gelukkig uiteinde riep hij terug.
Toen was 't schip hem voorbij en staarde hij in den
schuimenden en kolkenden stroom aan zijn voeten.
Op hetzelfde oogenblik, dat. hij naar het mechanisme
greep, om de brug te laten zakken, trof hem een
onheil. Een geweldige windstoot rukte hem los van
de leuning en slingerde hem weg. Aan de overzijde
van het brugdek werd hij met kracht tegen een
ijzeren hoog aangesmakt, zijn hoofd scheen te wor
den gekraakt en zijn tanden drongen diep in zijn lip.
Op hetzelfde, oogenblik herinnerde liij zich het sein.
Hij slaakte een merg en been doordringenden kreet
en toen viel hij als een zielloos lichaam op liet brug
dek neer. Daar bleef hij liggen roerloos en buiten
bewustzijn.
En de brug bleef openstaan, het treinsein stond
veilig en van Aberdeen was de laatste trein reeds
onderweg onderweg naar den dood, die met
grijnzende kaken zijn prooi opwachtte.
17" leine Dick kon onmogelijk in slaap komen. Hij was
doodsbang van die bulderende geluiden 0111 het
huis en 1111 vader er niet was. leek het, of het geraas
nog veel erger werd. Daarenboven maakte hij zich
bezorgd over het sein als vader vergat het op
„onveilig" te zetten, reed de trein door naar Colsyt
en moest moeder dat heele eind met kleine zus terug-
loopen.
Woelend lag hij te wachten op vaders terugkeer.
Hij bleef veel langer weg dan anders zóó lang, dat
Dick zich niet meer goed kon houden en zachtjes
begon te schreien.
Eensklaps hield hij zijn snikken echter in. Buiten
klepelde de seinklok de laatste trein passeerde
Colsyt. Hij wist dat de trein nu spoedig hier zou zijn
héél spoedig, want als de klok klepelde, haalde
moeder hem altijd binnen en bijna terstond daarop
raasde de trein dan voorbij, llij kon dus elk oogen
blik komen en vader bleef maar weg en vergat zeker
het, sein
Kleine Dick hield het niet langer uit- hij wilde
weten hoe het sein stond. Als vader er niet aan ge
dacht had. zou hij het zelf op „onveilig" zetten
hij hoefde maar aan dien ring in den muur te trekken
en dan was liet in orde. Zóó had hij liet vader zien
doen en moeder en zóó had hij liet zelf ook al eens
gedaan, als hij mocht, 't Ging lieelemaal niet moeilijk
en als hij een stoel voor den muur schoof, kon hij er
gemakkelijk bij....
Zijn angst voor de bulderende geluiden daarbuiten
onderdrukkend, verliet kleine Dick dapper Zijn bedje.
Hij schoof het, gordijn opzij en tuurde naar buiten
naar den seinpaal. Tot zijn schrik stond de verlichte
seinarm nog omhoog op „veilig". De trein zou
doorrijden en dat mocht niet.
Vlug schoof hij een stoel naar den muur en trok
aan den ring van den seinarm. Hij zag hem vallen en
tegelijk hoorde hij in de verte den trein reeds fluiten.
Juichend verhief hij zijn stem daar kwam moeder,
hij kon op hai.r wachten. Zijn angst verliet hem plot
seling, 1111 hij moeder zoo dichtbij wist. en moedig
de gang instappend, liep hij op zijn bloote voetjes
naar de deur en rukte haar open
Op hetzelfde oogenblik reed Kenneth McKenzie
den laatsten trein de bocht in voor de brug. Met zorg
dacht hij aan Dick en plaatste zich voor liet venster
van de cabine, 0111 een blik te werpen op de brug
wachterswoning. Misschien stond Dick voor de deur,
om hem een seintje te geven aangaande den afloop
als tenminste de gordijnen al niet gesloten waren
„Onveilig, meester riep de stoker plotseling uit.
Tegelijk vloog zijn hand reeds naar den handle, waar
mee de stoom werd afgesloten. De remmen werden
aangezet de trein reed langzamer, schokte hevig,
schuurde langs de rails en kwam met een schok tot
stilstand.
Kenneth wierp de cabine open zich bezorgd af
vragend wat er gebeurd kon zijn. Met een sprong
stond hij op de lijn, die flets belicht werd door het
schijnsel van de lampen in de cabine. Honderd meter
verder verhief zich de brug een spookachtig bouw
sel van spanten en bogen in den donkeren avond.
Maar de brug zag hij niet wél een kleine, witte
gedaante in de deuropening van Murphy's woning.
„Oom Kenneth, ik heb té>ch fijn den trein laten
stoppen vader was er niet," klonk het triomfan
telijk stemmetje van kleinen Dick. „Hebt u moeder
meegebracht.
Kenneth was een oogenblik te verbluft 0111 te ant
woorden. Hij zag de reizigers naar voren snellen
den hoofdconducteur voorop.
„Wat is er aan de hand, McKenzie i" schreeuwde
hij.
„Ik weet niet'k Geloof dat die kleine jongen
van Murphy den trein heeft laten stoppen," ant
woordde Kenneth verlegen. „Hij wacht op zijn moe
der, je weet wel dat gevalletje.
Toen zweeg hij plotseling in het lichtvlak op
de rails verscheen Murphy's vrouw. Zij was doods
bleek en haar oogen waren roodomrand, maar zij
lachte gelukkig.
„Gered, Kenneth, de kleine meid is gered...."
„Moeder gilde kleine Dick en met een juichkreet
vloog hij tegen den spoorberm op.
Mary Murphy omhelsde hem met een snik. „Zus
wordt beter, lieve schatwaar is vader
„Naar de brug en ik heb zelf den trein laten
stoppen," zei Dick trots.
Het volgende oogenblik klonk er een snijdende
kreet van Mary's lippen. „De brug....! De brug
staat open
De reizigers, die bij de locomotief samengestroomd
waren, stonden als verlamd van schrik. Kenneth was
het eerst tot handelen in staat. Hij greep den stoker
bij een arm en 11am den hoofd conducteur in den
anderen arm.
„Kom mee, er schijnt '11 ongeluk gebeurd te zijn....
Murphy. en óók een soort wonder. Houdt stevig
vast 't is niet vertrouwd op de brug.
Zich aan elkander vastklemmend tornden zij tegen
den orkaan in de brug op, terwijl Mary in doodsangst
kleinen Dick tegen zich aandrukte. Tot hun ontzetting
zagen de mannen het middenstuk van de brug om
hoog geheven. Zij lieten het zakken en zochten toen
naar Dick Murphy. Zij vonden hem op de plaats,
waar hij neergevallen was bewusteloos en met be
bloede lippen en voorhoofd. Kenneth vreesde het
ergste, doch toen zij hem opnamen, kwam hij bij.
En onmiddellijk herinnerde Murphv zich liet gevaar
voor den trein.
„De brug. de brug. stamelde hij angstig.
„Alles in orde, Dick schreeuwde Kenneth boven
het geloei van den storm uit. „Alles in orde Mary
is terug en het kind is gered
Murphv lachte heel diep en schor. Strompelend
liep hij naar de machine. Mary omhelsde liem, maar
niemand lette op hen. Alle reizigers stonden samen
gedromd 0111 een deftige dame. die kleinen Dick op
haar armen genomen had.
„Die kleine jongen die kleine jongen heeft ons
gered." klonk het snikkend en lachend dooreen.
Tot zijn blijdschap maakte vader er een eind aan.
„Sein veilig, McKenzieriep hij zoo hard hij kon en
daarop werd Dick door moeder naar binnen gedragen.
Hij was weer in de warme kamer en moeder was bij
hem. Zwaar vielen zijn oogen dicht van den slaap.
En huiten trok de locomotief aan, pufte zwaar en
denderde ratelend de brug over onder het gejuich
van de reizigers de gelukkige verwachtingen van het
nieuwe jaar tegemoet. En vanuit de kleine brug
wachterswoning vonkten een halve minuut later
veel te lange, of nauwelijks te onderscheiden punten
en strepen langs de telegraaflijn naar Elgin en Inver
ness een bijna niet te ontcijferen telegram, wild als
een juichkreet.
„De laatste trein een half uur vertraging - alles
wel aan allen een gelukkig uiteinde
