door Santos Oliveira DE VLUCHT VAN ANDOS ALVARO TWEE jaar opgesloten te zijn binnen de prik keldraadversperring van een streng be waakt gevangenkamp is een schier onover komelijke straf voor iemand, in wiens bloed de ongebonden vrijheidsdrang siddert van een lange reeks opstandige voorgeslachten. Toen Andos Alvaro wegens een gering politiek vergrijp tot die harde straf veroordeeld werd en zijn intrede deed in het beruchte gevangenkamp in Sierra Maestra, was hij stellig overtuigd, dat hij zijn vonnis niet lang over leven zou. Doch reeds na weinige dagen zag hij een sprankje licht gloren in de duisternis van zijn wan hoop de gedachte aan de vlucht ging hem bezig houden. Op een middag, toen de vrijheidshonger en het hunkerend verlangen naar een kus van donna Clara hem te machtig werden, negeerde hij alle gevaren en besloot hij in den aanstaanden nacht te vluchten. Hij stal uit een der werkplaatsen een kniptang en toen de nacht aangebroken was, brak hij uit de slaapbarak. Plat op den grond liggend kroop hij als een slang op de versperring toe. Tientallen anderen vóór hem hadden steeds getracht te ontkomen door óver het prikkeldraad heen te klimmen in hun angstige gejaagdheid kozen zij den gemakkelijksten en kort- sten. doch tevens den gevaarlijksten weg. Het draaiende zoeklicht had hen weldra ontdekt en terwijl zij zich in dien verraderlijken schijn als wormen door en over het prikkeldraad kronkelden, had een enkel goedgericht schot uit den geschuttoren aan al hun schoone vrijheidsdroomen een einde gemaakt. Andos koos een anderen weg veiliger, maar van langer duur. Hij kroop voort langs den grond en baande zich een doorgang met zijn kniptang. En wat al dien anderen mislukt was, gelukte hem na een uur hard te hebben gewerkt en duizend angsten te hebben uitgestaan, knipte hij den laatsten draad door, die hem nog van de gulden vrijheid scheidde. Bijna zou hij een juichkreet hebben geslaakt, doch hij hield zich nog bijtijds in. Haastig begon hij het bergpad af te loopen en toen de dageraad aanbrak en zijn vlucht in het kamp bekend werd, was hij reeds veel te ver weg, om hem nog te kunnen achter halen. Andos Alvaro was vrij en als hij een anderen naam aannam en zich buiten zijn woonplaats vestig de, leek het niet waarschijnlijk, dat hij ooit nog eens in handen van de politie zou vallen Andos liep den heelen dag door. Tegen het invallen van den nacht bereikte hij Camagos het dorpje aan Cuba's Zuidkust, waar zijn moeder woonde. Toen hij zich overtuigd had, dat het huisje niet bewaakt werd, trad hij binnen. Zijn moeder schreide en omhelsde hem, en ging met hem naar buiten, opdat niemand hen overvallen kon. „Je moet gaan heel ver weg," fluisterde zij door haar tranen heen. „Vanmiddag hebben ze hier naar je gezocht en vannacht zullen ze ongetwijfeld terug komen. Als je veilig bent, zend me dan een bood schap, maar laat je vooral aan geen bekenden zien." „Alleen aan Clara," beloofde Andos glimlachend zelfs in de duisternis geloofde hij donna Clara's lief- koozende blikken op zich gevestigd te zien. Hij dacht echter niet aan zijn vonnis en evenmin aan wat er moest omgaan in het hart van een meisje, wier liefde was achtergesteld bij de hersenschimmige ideeën van een heetgebakerde politieke partij. Hij dacht alleen aan haar glimlach en aan haar kussen en plotseling had hij haast zijn weg te vervolgen. Hij vertrok in de richting van Guantanamo door een bergachtig gebied, waar senor Cumillo, Clara's vader, een kleine plantage bezat. De nacht was donker en de weg eenzaam slechts eenmaal passeerde hem een man op een muildier. Hij had ongeveer een uur geloopen, toen hij aan een nauwen pas kwam. Links verhieven zich rotswanden, rechts lag een diepe kloof en daarachter een woeste vlakte. Het was doodstil in den omtrek alleen de flauwe echo van zijn voetstappen deed zich hooren. Plotseling ongeveer halverwege den pas werd de stilte verscheurd door den knal van een schot. Andos slaakte een schrillen kreet, die zich voort plantte langs de rotswanden en in den omtrek weg stierf. Tegelijk liet hij zich vallen de kogel was in zijn onmiddellijke nabijheid tegen den rotswand te pletter geslagen en neergevallen. Verschrikt bleef hij liggen was die kogel voor hem bestemd f Ergens in den omtrek hoorde hij een paard hinniken en tegelijk vond zijn tastende hand het kleine pro jectiel. Toen slaakte hij een zucht van verlichting de kogel was te dik voor een politiekarabijn, het schot scheen gelost te zijn uit een ouderwetsch geweer. Gerustgesteld stak hij het gevaarlijke souvenir in zijn zak. Kruipend vervolgde hij zijn weg be vreesd dat een tweede schot van den onbekenden schutter hem minder goed bekomen zou. Doch het schieten herhaalde zich niet meer het bleef dood stil in den omtrek. En overtuigd dat hij slechts met een verdwaald schot te doen had gehad, richtte Andos zich op en ging verder. In den vroegen morgen bereikte hij senor Cumillo's plantage. De bewoners waren reeds ontwaakt de schoorsteen rookte en de deur van den stal achter het huis stond wijd open. Andos ried dat Clara bezig was het paard te voederen en zich verheugend in de verrassing, die hij haar bereiden zou, liep hij op zijn teenen op den stal toe. Toen hij een blik naar binnen wierp miste hij het paard, doch donna Clara was er inderdaad. Hij sloop nader, legde zijn handen voor haar oogen en drukte een kus in haar hals. Met een wilden ruk bevrijdde het meisje zich. Toen zij hem herkende, werd zij doodsbleek en Andos zocht tevergeefs naar iets als vreugde in haar donkere oogen. Toen verstrakte haar gelaat en gleed haar blik afwijzend langs hem heen. „Ben jij het bracht zij ontdaan uit. „Hoe kom je hier f' „Gevlucht," antwoordde Andos, teleurgesteld door die ontvangst. „Ik kon het daarginds niet uit houden ik smachtte naar de vrijheid, naar jou. Als een bedelaar stond hij voor haar, wachtend op een woord of teeken, dat hem moed zou geven haar in zijn armen te nemen. Maar dat teeken bleef uit het meisje trad een pas terug. „Ik begrijp niet wat je hier komt doen," zei ze, diep ademhalend. „Is het al niet erg genoeg, dat je me verwaarloosd hebt voor je politiek gedoe moet je me nu nog meer in opspraak brengen I Denk je soms dat ik ooit zou trouwen met een man, die elk oogenblik gearresteerd kan worden Of dat ik twee jaar wachten zou op iemand, die liever zijn vrienden naloopt dan zijn meisje!" Haar stem klonk bitter en Andos boog schuld bewust het hoofd. Hij begreep plotseling, wat er in haar omgegaan moest zijn, toen zij van zijn arrestatie vernam. Zij had gelijk hij had zijn rechten op haar verspeeld. En afgezien daarvan, zou hij haar toch niet kunnen trouwen in het vooruitzicht, onmiddellijk daarna weer naar Sierra Maestra te worden terug gevoerd Hij wilde nog iets zeggen haar om vergeving vragen. Maar hij zweeg, plotseling klonk de hoefslag van een paard op den weg. Het meisje schrok en wees hem naar een hoek van den stal. „Verberg je daar vlug Daar komt vader en ik weet niet wat hij zou doen als hij wist, dat je hier was. Als ik met hem in huis ben, verlaat dan den stal en zoek een goed heenkomen." Andos had nauwelijks tijd zich te verbergen het volgend oogenblik klonk senor Cumillo's stem op het erf. „Daar ben ik, dat is een vergeefsche rit geweest, Clara. Maar ik geef de hoop niet op deze week ga ik er nog eens op uit „Jammer, vader," hoorde Andos het m^je heggen en daarop bracht zij het paard in den stal. Druk sprekend verdwenen zij in huis. Andos wachtte nog even en verliet omzichtig den stal. Toen stak hij snel naar den weg over en ging verder den kant op van Santiago. Hij ging met gebogen hoofd en een hart vol verdriet treurend om al wat verloren scheen en nooit meer gewonnen kon worden. A ndos Alvaro zette zijn vlucht voort tot Percuco, dat ver genoeg van zijn vroegere omgeving ver wijderd lag, om er zicli veilig te kunnen achten. Hier hielp hij drie weken bij den tabaksoogst en daarop kon hij voor twee maanden terecht bij een cacao- planter. Niemand viel hem lastig en nergens wekte zijn verschijning eenig wantrouwen. -Intusschen leefde hij stil en somber zijn dagen. Hij deed zijn best donna Clara te vergeten, maar de herinnering was machtiger dan zijn wil. De gedachte aan haar bleef hem voortdurend bij op den dag bij zijn werk en 's nachts zoolang hij tevergeefs op den slaap lag te wachten. Als hij ook maar éénige hoop had mogen koesteren, dat hij haar ooit nog eens terug zou kunnen winnen, zou hij zich zonder aarzelen hebben aangemeld, om zijn straf te onder gaan. Maar Clara's woorden hadden hem niet den minsten twijfel gelaten zij verkoos geen man, die gebrandmerkt was als een rebel en de schande van een vonnis had ondergaan. Een verandering van omgevmg gaf aan zijn zwaar moedige gedachten eenige afleiding. Het werk in de cacaotuinen was afgeloopen en op aanbeveling van den planter kreeg hij een baantje in een hotel in Santiago. En daar was het, dat de onbeteekenende geschiedenis van zijn vlucht een sensationeele wen ding nam en haar einde vond. Op een middag, vier maanden na zijn vlucht van Sierra Maestra, zat hij thuis in een oude krant te lezen, die hij van zijn hotel meegenomen had. Zijn blik viel op een aankondiging van de rechts zaken, die binnen eenige dagen voor den rechter in Santiago in behandeling zouden komen een lange reeks kleinere en grootere diefstallen. Plotseling trof hem een naam Gonzagoz Cumillo. En tot zijn groote verbijstering las hij, dat Clara's vader den volgenden dag terecht zou staan wegens diefstal van een bedrag van achtduizend dollar. Toen hij van zijn eerste verbazing bekomen was, begon hij te gelooven dat hij zich vergiste de naam Gonzagoz Cumillo kwam méér voor en hij kende Clara's vader als een man van onkreukbare eerlijkheid. Maar toch viel het hem moeilijk zijn twijfel geheel opzij te zetten het was immers ook mogelijk, dat hij zich vergiste in senor Cumillo's eerlijkheid Eindelijk besloot hij den volgenden dag even naar de zitting te gaan luisteren. Moest senor Cumillo inderdaad terecht staan, dan zou donna Clara waarschijnlijk ook aanwezig zijn en de gelegenheid, om haar nog eens terug te zien, wilde hij zich niet laten ontglippen. Den volgenden dag wist hij zich op het laatste oogenblik vrij te maken. Hij spoedde zich naar het gerechtsgebouw en nam plaats op de publieke tri bune. Er bevonden zich slechts weinig toehoorders twee manschappen van de civiele garde namen hem zonder eenige belangstelling vluchtig op. Toen hij zijn blik naar de bank der beschuldigden richtte, ontstelde hij inderdaad was het Clara's vader, die terechtstond. Een eindje van hem af zat donna Clara, schrikwekkend vermagerd en met haar ongelukkigen blik op den rechter gericht. Het verhoor was al in vollen gang, toen Andos plaats nam de zachte, beschaamde stem van senor Cumillo was nauwelijks voor hem te verstaan. „Maar met al uw vernuftige uitvluchten is u toch niet in staat het feit te weerleggen, dat u van het gestolen bankpapier hebt uitgegeven," hoorde Andos den openbaren aanklager op scherpen toon uit vallen. „En evenmin, dat er nog een bedrag van acht honderd dollar in uw portefeuille is aangetroffen." „Ik herhaal wat ik reeds eerder verklaard heb en wat ik tot aan mijn dood toe zalblijven verklaren dat geld ontving ik van een koopman, die me ver zocht hem twee biljetten van vijfhonderd dollar te geven voor kleiner bankpapier," antwoordde de beschuldigde. „Een koopman de onvindbare onbekende," spotte de aanklager. „Er klopt een wildvreemde aan uw deur en daar neemt u zóó maar duizend dollar papier van aan, zonder eenige zekerheid dat het echt is en zonder te weten, of hij te vertrouwen is." Cumillo bevochtigde zijn lippen het spreken viel hem blijkbaar moeilijk.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1936 | | pagina 4