HARDNEKKIGE
CONSTIPATIE
ii
kb
Kruschen
r Salts
-/G
Wat zij al
innam
niets hielp
Hoe zij
tenslotte beter
werd
10 cent per week
23
'j t
'iA*
i
Sinds heel lang was ik lijdende
aan storingen in mijn spijsvertering,
in die mate, dat het mij onmogelijk
was, wat ik al innam, om mijn con
stipatie kwijt te raken. Sinds ik aan
de Kruschen-Salts-kuur begonnen ben
gaat het veel beter en daarom teil ik
mijn bewondering uitspreken over de
goede werking van üiv Kruschen
SaltsIk zal Kruschen Salts dan
ook aan al mijn kennissen en familie
aanraden. Mej. P. S. te M,"
De zes zouten in Kruschen Salts
zijn het recept van de natuur zelf
om de afvoerorganen goed te laten
werken om eiken dag zachtjes
maar zeker alle vergiftige afval
stoffen uit het lichaam te verwij
deren. Zoodoende wordt uw orga
nisme vrij gehouden van alle on
zuiverheden, welke, indien ze zich
kunnen ophoopen, den algeheelen
gezondheidstoestand schaden. Begin
morgen met de „kleine, dagelijksche
dosis" Kruschen en zet daarmee
den eersten stap op den weg naar
volmaakte gezondheid. Stralende
gezondheid voor één cent per dag.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle
apothekers en drogisten f 0.90 en
f 1.60 per flacon, omzetbelasting in
begrepen. Let op, dat op het etiket
op de flesch zoowel als op de buiten
verpakking de naam ïtowntree Han
dels-Maatschappij voorkomt.
vs/eckblac/
uitsluitend door en voor vrouwen geredigeerd:
64 pagina's in fraaien koperdiepdruk met vele
groote platen;
niet fraaie patronen, recepten, wenken, tips.
menu's
met rubriekenmode, eenvoudige- en meer inge
wikkelde handwerken, kinderverzorging, toilet
geheimen, tafelversiering, keuken-n ieuwigheden
gezondheidsleer, sport, bloemen en planten;
met meerdere korte verhalen en een vervolg-
roman
voor den man verboden
f 1.45 per kwartaal per post
Administratie Weekblad „Libelle"
Nassauplein 1 Haarlem Postgiro 268670
In alle plaatsen yoerige propagandisten georaagd.
baron was tamelijk bekend bet was
niet 200 èrg moeilijk, hem van de eene
plaats naar de andere te volgen maar
de man bleek wèl kolossale afstanden
af te leggen voor iemand van zijn
leeftijd.
William volgde hem van dorp naar
stad, over heuvel en dal, van berg tot
zee. Hij jakkerde maar voort, en gunde
zich nauwelijks tijd om te eten.
Acht dagen had hij werk, om den
Boemelbaron te vinden. Op een avond
met buitengewoon slecht weer zag hij
den man tegen een den zitten, met een
grijzen deukhoed op.
William sprak den landlooper aan.
„Dat bolhoedje zei de man pein
zend, toen het onderwerp hem was
voorgelegd. „0 ja heb ik weggegeven.
Ergens in Northumberland, geloof ik."
William kreunde.
„Ja, meneer, we komen overal. Ik
kom tegenwoordig verder dan in mijn
jonge jaren. Soms kan ik een eind op
een vrachtauto meerijden. Soms ga ik
een goeie honderd mijl verder slapen,
dan ik wakker geworden ben."
„Ja maar, die hoedsmeekte
William. „Hij had een soort piek
midden in den bol."
„Ja, ik weet nog wel, meneer. Om u
de waarheid te zeggen genéérde ik me
met dien hoed. Je blijft toch menscli,
al ben je langs den weg. En toen kwam
ik eens een vogelverschrikker tegen,
met een heel fatsoenlijken hoed op.
Dezen hoed."
Hij wees naar den grijzen deukhoed.
„Dus u hebt.u hebt met den
vogelverschrikker geruild klaagde
William. „Hoe lang is dat geleden
„Nou, ik denk een week of acht,
meneer."
Drie dagen later kon men William
in 't noorden van Engeland aantreffen,
bij maanlicht langs een landweg slui
pend met de steelsche gebaren van een
strooper. Zijn kapotte motorfiets stond
in een dorp acht kilometer ver. William
had pijn in zijn voeten en honger en hij
zag er zelf uit als een landlooper. Maar
in den onoverwinnelijken glans van zijn
oogen was triomf.
Want in 't midden van dien akker,
stakerige armen uitstekend tegen de
maan, stond een vogelverschrikkeren
op zijn vleeschloozen nek hing een
allerschunnigst bolhoedje, met een dui
delijke punt in den bol.
William ging er heen, zooals een roof
dier zijn prooi besluipt. Hij verkoos
deze methode boven het openen van
onderhandelingen met den eigenaar van
den vogelverschrikker, teneinde mogelijk
meeningsverschil over het eigendoms
recht van het certificaat te vermijden*
Hij wachtte, tot een wolk langs het
gelaat der maan gleed, greep den hoed,
en tastte in het donker naar het opge
vouwen papier onder den leeren band.
Hij stopte het in zijn zak, en zette den
hoed met zooveel drift weer neer, dat
de stok door den bol heen ging.
Maar dat liet William koud. Een half
uur later, in een hotelkamer, streek hij
het vuile, natte papier glad.
Het was een kaart van de onder-
grondsche spoorwegen van Londen.
Zijn geheugen had hem tóch gefopt.
Yl/llliam keerde terug in den schoot
van zijn gezin na een afwezigheid
van twaalf dagen. Hij kwam terug met
een zeer ootmoedigen geest, een erge
verkoudheid en een aardrijkskundige
kennis, die hij anders nooit verworven
zou hebben.
Hij vertelde zijn vrouw, dat zij ge
ruïneerd waren, en had een gevoel als
een moordenaar, toen hij zijn onschul
dige kinderen kuste. Den volgenden
ochtend zette hij zijn hoed op, ten einde
naar de stad te gaan, om werk te
zoeken. Hij voelde een dikte onder het
leeren bandje, en trok die er uit.
Het was het certificaat voor twee
duizendvijfhonderd aandeelen Petro-
leumvelden Kambodja Dus niet zijn
ouden hoed had hg met het certificaat
vernauwd, maar den nieuwen, dien hij
in gebruik had.
William kuste derhalve zijn vrouw
en kinderen nog eens van vorm af aan.
Weer was hij een oliekoning, mede
eigenaar van de rijke petroleum bron.
Hij reisde eerste klas naar stad, ging
naar het kantoor van Jack Wilson, en
legde het certificaat op tafel.
„Alsjeblieft," zei hg met een breed
gebaar, „tweeduizendvijfhonderd aan
deelen Kambodja. Van mij. Verkoop ze
voor me, tegen marktprijs."
„Kerel, wat zondezei Jack. „Je
bent te iaatJe hebt je kans gemist.
De tegenwoordige koers van Kambodja
is nul. Onverkoopbaar."
William staarde hem aan met glazige
oogen.
„Petroleum-romantiek," zei Jack
luchtig. „Ongeveer twee uur, nadat je
me den vorigen keer opbelde, bleek die
hoog opgeblazen bron vuil water te
geven. Snap je
En het gaf William weinig troost, te
vernemen, dat hij zich al die moeite
om dat certificaat had kunnen sparen.
Als ingeschreven aandeelhouder had hij
ook zonder dat papier kunnen ver-
koopen, alles was dan later verder
geregeld.
Toen William, andermaal petroleum-
magnaat af, opnieuw in den kring der
zgnen terugkeerde, overhandigde Betty
hem een brief, die gekomen was twee
dagen nadat hg wegging. Zij had ver
geten hem dien brief eerder te geven.
Hij kwam van meneer Robertson, het
hoofd van zijn oude firma, en verzocht
William, eens aan te komen. William
was den volgenden ochtend aanwezig,
toen de patroon kwam, en Robertson
groette hem met een jovialen handdruk.
„Morgen, Hastings. Al iets aange
nomen
„Nog niet," antwoordde Hastings
hij probeerde te spreken, alsof hij een
tiental aanbiedingen had gekregen, en
niet wist, op welke hij in zou gaan.
„Goed, dan wou ik je graag weer
hier hebben. Ik heb Leads ontslagen,
je kunt zijn plaats en zijn salaris krijgen.
Ik heb die toespraak gehoord, die je
tegen hem hebt afgestoken, en ik had
je direct willen zeggen, dat ik 't met je
eens was, maar toen ik binnenkwam,
was je al weg. Ik ben in mijn jonge
jaren zelf bediende geweest ik weet,
wat 't is, onder een bullebak te moeten
werken.
„Ik heb uitstekende rapporten over
je afdeeling gekregen. Hastings," ging
„de oude" voort. „De geest is goed en
't werk komt af. Ik heb van een van de
meisjes zelf geboord, dat alles goed
gaat, dat ze je graag mogen en respect
voor je hebben. Zóó wil ik 't hebben in
mijn zaak. Ik heb ondervonden, dat ik
daar beter werk mee krijg, dan als de
menschen ontevreden en rebelsch zijn.
Misschien stel je er belang in, dat één
van je meisjes met mijn zoon verloofd
is met mijn toestemming. Een heel
aardig meisje. Zij zegt niets dan goed
over je."
„Welk meisje, meneer vroeg
William.
„Jane Clinton."
Er zat dus toch meer onder die don
kere krullen, dan William gedacht had.
„Een afdeelings-chef," zei William
dien avond tegen Betty, „is misschien
niet zoo'n Bram als een petroleum-
koning, maar 't is een veel vaster baan.
Er zit mij te veel romantiek in die olie
geschiedenis."
i
