M
door
cTAortimer Heurter
4
EEN BLIKSEMSTRAAL
O RGENmompelde
Betty Baker met een
zucht van verlichting,
toen zij op een vroe-
FLITSTE
gen, mistigen ochtend haar
bloemenmand opnam, om in te gaan koopen. De
gedachte aan morgen tooverde een ernstigen glim
lach op haar bleek, zorgelijk gezichtje, waarin het
verdriet om den dood van haar vader diepe groeven
had gegrift. „Morgen" beteekende voor haar de ver
lossing uit een benepen, kommerlijk bestaan en het
aanbreken van een verschiet, dat nooit meer ver
ontrust zou worden door de wanstaltige spoken
van honger en ontbering den aanvang van een
leven, dat zich niet langer bescliroomd verborg in
duffe, uitzichtlooze kamertjes en dat vrij was van
zorgen, van vrekkige, bedilzieke klanten en kwaad
sprekende buurvrouwen.
Het leek haar op dit oogenblik een dwaze droom
vandaag nog was zij zóó arm, dat zij zelfs geen
penny kon missen voor een ontbijt. En morgen
zou zij plotseling rijk zijn hoe rijk wist zij zelf
nog niet. In elk geval echter zou zij genoeg hebben
om onbekommerd te kunnen leven, al werd zij ook
honderd jaar een van die deftige heeren van het
Colonial Office had het haar uitdrukkelijk verzekerd.
Inderdaad, het leek een sprookje een onzinnig
sprookje
..Arme vader," mompelde ze en toen sloop ze de
trap af, om te trachten althans een middagmaal te
verdienen.
„Vandaag voor 't laatstsnauwde zij den on-
uitstaanbaren Joe Wilkens een uur later toe, die
haar oudergewoonte lastig viel met zijn opdringerige
attenties.
„Vandaag voor 't laatst morgen," beloofde
zij 's middags Dick Holbarn, die op een bank in
Hyde Park eerlijk zijn boterhammen met haar
deelde na haar eerst te hebben wijsgemaakt, dat
hij pas een kom soep verorberd had.
Toen kwam de avond en keerde zij naar huis
terug een kazernea chtig gebouw bij de Londen-
sche dokken, zonder licht en zonder vreugde. Zij
had twTee pennies ontvangen te wTeinig voor een
middagmaal. Om aan dat hongerig gèvoel in haar
maag te ontkomen, besloot zij vroeg naar bed te
gaan. Terwijl zij de lamp uitblies, begon in de verte
de donder te rommelen.
„Als het maar niet gaat on we er en," zei ze angstig,
als een kind zoo bevreesd voor de flitsende bliksem
stralen. En op dat oogenblik was zij zich niet het
minst de beteekenis bewust, welke zoo'11 flitsende
bliksemstraal voor haar heele toekomst zou hebben.
Dien zelfden middag had Percy Gordon, een on-
dergescliikt ambtenaar van het Colonial Office,
een telegram uit Calcutta ontvangen, waarvan de
woorden door een oningewijde moeilijk te ontcijferen
zouden zijn geweest. Het bereikte hem langs een
omweg schurkenstreken plegen gemeenlijk langs
sluiksclie wegen te worden uitgevoerd. De inhoud
bestond uit vier onsamenhangende woorden, waaruit
Percy Gordon de aangename conclusie trok, dat
een zekere nir. Wavers in Calcutta hem vijftien
duizend pond sterling bood voor den kleinen dienst,
dien hij wenschte, dat hij hem bewijzen zou.
Wavers was de groote promotor van de „Madras
Mineralen Company" een man zonder scrupules
en bezeten van de overtuiging, dat in de wereld
alles voor geld te koop is, óók een gewreten. En de
kleine dienst, waarvan in het telegram sprake was,
betrof de verduistering van een document, waarmee
voor de „Madras" groote financieele belangen
gemoeid konden zijn.
Op een groot terrein, ergens aan den oever van
de Indravati. had John Baker Betty's vader
drie maanden geleden de aanwezigheid van robijn
en saffier ontdekt. Onmiddellijk na die ontdekking
had hij bij het Londensche Colonial Office een con
cessie-aanvraag ingediend overgelukkig met het
fortuin, dat hem zoo onverwachts voor de voeten
wras gekomen.
Terwijl hij ongeduldig wachtte op het verstrijken
van den drie-maandschen termijn, waarbinnen
bezwaren tegen het verleen en van de concessie
konden worden ingediend, had het noodlot zijn
schreden op zekeren dag naar liet kantoor van
mr. Wavers geleid, van wien hij financieele hulp
hoopte te verkrijgen voor de vrij kostbare exploitatie
van zijn ontdekking.
Nog vóór de onderhandelingen ten einde waren
gekomen, was de inillionnair-in-hope echter over-
feden een kwaadaardige moeraskoorts was hem
noodlottig gewrorden. Zijn dood bood W avers een
kans een schitterende kans. Hij haastte zich het
kostbare terrein door zijn eigen mineralogen opnieuw
te laten ..ontdekken" en daarna diende hij een
concessie-aanvraag in ten name van de „Madras".
Twee weken later moest hij echter tot zijn enorme
teleurstelling vernemen, dat John Baker een doch
ter in Londen had achtergelaten, die na zijn over
lijden in zijn rechten was getreden. Dit bericht
haalde een dikke streep door zijn vernuftige bereke
ningen. Nog een wreg bleef hem echter open, om
het begeerde doel te bereiken Baker's concessie
aanvraag moest verdonkeremaand, vernietigd wor
den. En zonder aarzelen sloeg hij dien weg in.
Uit inlichtingen, die hij in het geheim in Londen
liet in wónnen, bleek hem, dat Percy Gordon de man
was, die liem voor zijn doel van dienst kon zijn -
zijn Londen sche agent noemde hem een speler aan
's levens roulette, die omwille van een fortuin bereid
was alles op het spel te zetten, desnoods óók het
leven van anderen.
Wavers haastte zich relaties met hem aan te
knoopen langs een voorzichtig gekozen omweg.
Toen volgde een geheime briefwisseling, die hen
weldra tot overeenstemming bracht. Het laatste
woord was aan Wavers het telegram, waarin hij
Percy Gordon een vermogen toezegde, indien het
hem gelukte, John Baker's concessie-aanvraag te
verduisteren. Thans restte nog de daad een
schurkenstreek, die Betty Baker van al haar rechten
berooven zou
Toen Percy Gordon dit telegram ontving, was zijn
besluit reeds genomen de éénige gelegenheid,
die zich in zijn leven voordeed, om zich in het bezit
te stellen van een aardig fortuintje, kon hij niet
ongebruikt, voorbij laten gaan. Reeds dagen geleden
had hij het misdrijf voorbereid en den komenden
nacht voor de uitvoering bestemd langer uitstel
gedoogden Wavers' belangen niet.
Dien avond begaf Percy Gordon zich vroeg ter
ruste. Hij ensceneerde een kleine comedie wrendde
een lichte ongesteldheid voor en liet zich op bed
bedienen van een warmen drank. Die comedie zou
hij straks herhalen als alles achter den rug was
zoodat hij een vrij aardig alibi bij de hand had,
als er ooit eenige verdenking op hem zou vallen.
Toen omstreeks half een alle geluiden in het kleine
pension tot zwijgen waren gekomen, kleedde hij
zich vlug aan. In de verte rommelde het onweer
den heeleii avond had het reeds gedreigd, zonder
tot een uitbarsting te komen. Thans scheen het ernst
te zullen worden, doch óók met een regenbui had
hij rekening gehouden niemand mocht morgen
kunnen constateeren, dat zijn kleeding vochtig
was. Hij beschermde zijn pantalon met een paar
beenkappen, trok een regenjas aan en stak ook een
paar overschoenen bij zich. Straks zou hij zich van
al die dingen weer ontdoen -hij had ze s middags
pas gekocht en niemand zou ze dus missen in zijn
garderobe.
Toen hij gereed was, schoof
hij geruischloos het tuinvenster
9 9 open en sprong naar buiten
door geen sterveling gehoord of
gezien. Met vlugge schreden
ging hij op weg naar het Colonial Office. Toen de
eerste regendruppels vielen, trok hij zijn overschoe
nen aan nu konden ook zijn schoenen geen aan
wijzing opleveren.
Een half uur later bereikte hij het doel van zijn
tocht een weinig gebruikten achteruitgang van
het Colonial Office in King Charles Street. Intus-
sehen had het onweer zich in al zijn hevigheid ontlast
onophoudelijk flitste de bliksem langs den inkt
zwarten hemel en de regen gutste met stralen neer.
Percy Gordon verschafte zich toegang tot het
gebouwr met een duplicaatsleutel, dien hij een paar
dagen geleden voor dit doel in zijn bezit had genomen.
Hij hoefde niet bevreesd te zijn voor den nacht
portier— hij wist, dat deze op dit uur zijn ronde
deed in een ver verwijderden vleugel van het reus
achtige gebouw. Teneinde te voorkomen, dat hij
natte sporen in de vertrekken achter zou laten, liet
hij zijn hoed, jas en overschoenen op de mat achter.
Toen begaf hij zich naar de afdeeling, waar hij
werkzaam wTas een zaal gelijkvloers, waarheen hij
ook in het donker den weg .wist te vinden.
Nadat hij gummi-handschoenen had aangetrokken,
brak hij met een oude vijl een viertal lessenaars
van collega's open. De paperassen woelde hij door
een, zoodat het den schijn had, dat de inbreker
hier vreemd was geweest en naar Baker s concessie
had moeten zoeken. En ten slotte forceerde hij in
het naastgelegen vertrek het schrijfbureau van zijn
clief.
Percy Gordon wist nauwkeurig, waar de gelakte
envelop met liet waardevolle document geborgen
lag in Je bovenste lade, tusschen een stapeltje
andere papieren. Spoedig had hij haar gevonden,
en terwijl zijn spanning een uitweg vond in een
diepen zucht, borg hij het vurig begeerde couvert
veilig in zijn binnenzak. Op hetzelfde oogenblik,
dat er langs den onrustigen hemel een felle bliksem
straal kwam aanflitsen.
Het drietal nachtelijke voetgangers, dat dien nacht
omstreeks één uur in Parliament- Street ter
hoogte van het Colonial Office een schuilplaats
had gezocht tegen den stroomenden regen, was
tegen half twee toevallig getuige van een zeldzaam
schouwspel.
De bliksem, die bijna niet van de lucht was, sloeg
op zeker oogenblik neer op het dak van het Colonial
Office, zocht zijn weg door een der schoorsteenen
en zette gelijkvloers een drietal vertrekken in lichte
laaie. Even plotseling vond het hemelvuur een
uitweg naar het scheen zonder schade te hebben
aangericht. Gedurende een oogenblik hadden de
verschrikte ooggetuigen duidelijk de gestalte van
een man in een der vertrekken waargenomen. Zijn
gelaatstrekken waren echter niet te onderscheiden
in minder dan geen tijd was het bliksemlicht ver
dwenen en lagen de vertrekken weer in het duister
gehuld.
„De bliksem is ingeslagen," stamelde iemand,
nog niet bekomen van den schrik.
„Ja, maar het schijnt goed afgeloopen te zijn,"
antwoordde een ander. „Ik zie tenminste geen vlam
men. En als er iets aan de hand is, zal de nacht
waker het wel gemerkt hebben ik zag hem toe
vallig in een van die zalen staan."
..Als hem tenminste zélf niets overkomen is,"
hernam de eerste ongerust.
Een oogenblik bespraken zij het al of niet waar
schijnlijke van zoo'n ongeluk. Toen trotseerde een
der mannen den stroomenden regen en liep op den
ingang toe op hetzelfde oogenblik, dat Percy
Gordon het gebouw in King Charles Street weer
verliet.
De bezorgde ooggetuige belde aan en weldra
verscheen de nachtportier. Deze hoorde verbaasd
zijn uitleg aan en onraad vermoedend, verzocht hij
zijn bezoeker even te wachten. Vijf minuten later
belde hij Scotland Yard op, dat er ingebroken was
in de afdeeling „Concessie-aanvragen". Er vertrok
