Ati/lll/M I Jhct&ts ir de atfeineptyfCcffie
/imml fat,Heitiedeks faedct
SANKA-TWEE
Slot volgt
De zakenwijk van Shanghai heep
niet het voorkanten, dat wij van een
Chineesche stad zonden verwachten.
ik slenterde aan boord, ging naast den steward
staan, die bij de loopplank toezicht hield en nam
vandaar kalm eenige foto's van de drukte op de
kade. Zooals ik verwacht had, vroeg hij niet naar
mijn passagebiljet, terwijl mijn gedrag mogelijken
Argwaan wel zou wegnemen want een verstekeling
is niet gewoon, rustig aan boord te fotografeeren,
naast een steward nog wel.
Zoodra de trossen waren losgegooid, liep ik naar
de eerste klasse ik was van plan mij niet als ver
stekeling bekend te maken vóór het absoluut noodig
was, en brutaalweg mijn rol als passagier te blijven
spelen. In de hoop, dat niet alle hutten bezet waren,
ging ik op zoek naar een leege cabine, en ik vond
die werkelijk spoediger waren geen koffers, het
bed was niet opgemaakt hier zou ik, de eerste
uren althans, wel veilig zijn. Ik ging op het bed
liggen en begon mijn reis naar liet Verre Oosten
met enkele uren van onbezorgden slaap.
De gong voor het diner wekte mij daar ik ver
wachtte, dat de passagiers eerste klasse in avond-
kleeding zouden dineeren, vond ik het verstandiger
naar de tweede klasse te sluipen ook daar zag ik
in de eetzaal enkele dames en heeren in avondjapon
en smoking, maar mijn colbertje zou hier niet op
vallen. Maar waar moest ik nu zitten i
Een Chinees loste dat probleem voor mij op. Bij
de deur van de eetzaal liep ik terug met de bedoeling
om later terug te komen, wanneer alle passagiers
hun plaatsen zouden hebben ingenomen, om dan
af te wachten, of er een stoel onbezet was. Dan zou
het nog een gewaagde onderneming zijn Ik draaide
mij om -en trapte op de voeten van een Chinees.
Blozend stamelde ik in half Duitsch, half Engelsch
een excuus.
De man keek mij eenige ©ogenblikken onder
zoekend aan, glimlachte en antwoordde in het
Engelsch ,,0, maar 't heeft niets te beteekenen"
en met een buiging„Hai Fu, uit Shanghai. Bent
u in Colombo aan boord gekomen Ik heb u nog
niet gezien."
Ik stelde mij ook voor en antwoordde natuurlijk
bevestigend op zijn vraag.
„Maar dan moeten we de kennismaking voort
zetten, mr. Popfinger Hebt u al een plaats aan
tafel Nee? Wilt u me dan het plezier doen naast
mij te zitten Er zijn nog enkele stoelen vrij."
't Geluk is voor de brutalen, dacht ik, terwijl ik
den Chinees volgde. Hij schoof gedienstig een stoel
aan voor mij en wenkte den steward, ,,'n Couvert
voor mr. Popfinger. De chef heeft zeker vergeten
je te waarschuwen, want er is niet voor meneer
gedekt, zie ik."
„Ik heb tenminste niets gehoord, meneer,"
antwoordde de steward. „Ik zal er dadelijk voor
zorgen."
„Toch is het vreemd," wendde Hai Fn zich tot
mij. „Zóóiets mag niet vergeten worden," en hij
keek mij weer zoo onderzoekend en doordringend
aan, dat ik mij afvroeg, of zijn vriendelijke glimlach
een masker was, waarachter hij nieuwsgierigheid,
zelfs achterdocht verborg. Zou het niet 't beste zijn,
overlegde ik vlug, om hem de waarheid te vertellen
Ik had nu wel een hut en een plaats aan tafel, maar
lang zou de comedie niet kunnen duren; de kans
bestond, dat in een der tusschenliggende havens
„mijn" hut besproken werd, of dat de steward een
onderzoek zou instellen, als hij van den administra
teur of van wien ook, geen mededeelingen kreeg over
passagier Seppl Popfinger. En hoe moest 't met de
douane gaan in Shanghai Ik had zelfs geen pas
Ik besloot tot eerlijkheid.
„Zoo vreemd is het niet," zei ik, toen ik geproefd
had hoe heerlijk de soep was. „Voor verstekelingen
worden meestal geen plaatsen aan tafel gereserveerd."
Hij keek me vragend aan.
,,'t Is volkomen waar," legde ik uit. „Ik ben
eigenlijk 'n blinde passagier."
„Dan toch niet voor den eersten keer infor
meerde hij. ,,'n Beginneling zou 't niet zoo brutaal
aangelegd hebben."
Ik vertelde hem in 't kort enkele van de vele
avonturen sinds mijn vertrek uit Beieren, maar hij
onderbrak mij spoedig.
„Wilt u mij een groot plezier doen, mr. Popfinger
vroeg hij zachtjes. „Ik ben journalist. Als u mij
na tafel in mijn hut alles uitvoerig wilt vertellen,
kan ik er 'n prachtig interview uithalen. De krant
zal 't graag willen hebben. „De avonturen van den
koning der verstekelingenWant dat bent u
En ofschoon het geen gewoonte is om honorarium
aan een geïnterviewde te geven, zou ik graag de
passage tot Shanghai voor u betalen."
„Dat kan ik niet aannemen," protesteerde ik,
denkend aan den hoogen passagiersprijs. „Ik zou
al heel blij zijn, als u lederen dag wat eten voor me
kunt smokkelen."
,,'k Zal 't me tot '11 eer rekenen, als u mijn gast
wilt zijn. Mag ik het met den administrateur in
orde maken De interessante stof is 't ons ruim
schoots waard."
„Zoo vriendelijk is nog nooit een verstekeling
behandeld," dacht ik vroolijk. „Mooier kan het
al niet." Met enkele mooie woorden ik had vroeger
eens gelezen, dat Chineezen zich erg eerbiedig en
overdreven beleefd uitdrukken uitte ik mijn
vreugde over de uitnoodiging van een zoo hoogver
heven en geleerden schrijver en over zijn onover
troffen goedheid voor een armen, nietswaardigen
verstekeling en na het diner praatte ik urenlang
over mijn reizen en avonturen Fai Hu schreef zich
blauwe vingers aan z'n aanteekeningen, onderbrak
mijn verhaal nu en dan met opgetogen uitroepen,
en verzekerde mij, dat hij voor het geringe offer
van een passageprijs naar «Shanghai niet op zulke
kostelijke copie had durven hopen. Ik vond zijn
geestdrift lichtelijk overdreven, maar herinnerde
mij weer, dat de Chineezen graag uitbundige woor*
den gebruiken en dacht er verder niet over na ik
reisde zoo comfortabel mogelijk en kwam op deze
gemakkelijke manier in China, hetgeen een van mijn
vurigste verlangens was. Ik zou reeds tevreden zijn
geweest, als ik dat vreemde land desnoods met een
smerige Chineesche jonk had bereikt, en nu ging
het zóó
jC*ai Hu scheen in zijn vaderland meer invloed te
hebben dan men van 'n journalist zou verwachten,
want na aankomst te Shanghai voerde hij een kort
gesprek met een der douanebeambten, waarna ik
ongehinderd de boot kon verlaten. Een paspoort
was niet noodig, en niemand vond het verdacht,
dat ik zonder bagage het Hemelsche Rijk binnen
ging. Ik maakte mij gereed om afscheid van Fai
Hu te nemen, want welke groote diensten hij mij
ook had bewezen, zijn buitengewone vriendelijkheid
en beleefdhejd werden eenigszins vermoeiendik
verlangde er naar China, te leeren kennen op mijn
gewone manier, zwervend en levend naar de omstan
digheden van het oogenblik, en zonder den glim
lach en eeuwige hoffelijkheden van Fai Hu, die niet
scheen te kunnen leven zonder iedere vijf minuten
te informeeren naar mijn welstand en mogelijke
verlangens.
Fai Hu keek werkelijk bedroefd, toen ik hem
duidelijk maakte, dat ik niet langer misbruik wilde
maken van zijn alles overtreffende gastvrijheid.
Ik mocht zijn vader en moeder en andere familie
leden niet berooven van het genoegen, met mij
kennis te maken zij zouden het hem nooit vergeven,
dat hij mij had laten gaan ik mocht niet zoo plot
seling vertrekken, enz. De man huilde bjjna. Ondanks
mijn tegenzin voelde ik mij gevleid ik was er
jong en onervaren genoeg voor en liet mij dadelijk
overhalen, met de gedachte, dat ik baas over m\jn
eigen tijd was en later nog genoeg gelegenheid zou
hebben om door Shanghai te dwalen. Ik liet mij dus
met Fai Hu naar diens ouderlijk huis ryden, waar
ik plechtstatig ontvangen werd en dadelijk naar
een groote kamer geleid werd, waar iedereen op
den grond hurkte om thee te drinken.
de goedkoope en voordeelige coffeïnevrije koffie,
maakt het thans Iedereen mogelijk, hart en
zenuwen te sparen en van de onvolprezen voor-
deelen van gegarandeerd coffeïnevrije koffie volop
te profiteeren.
SANKA-TWEE kost slechts 40 ct. per pakje.
In de super-vacuum-verpakking wordt thans ge
leverd
Sanka-W, de heerlijke Wiener-Mocca-melange,
prijs 60 ct.
Hag, de van ouds bekende superieure kwaliteit,
prijs 70 ct.
Deze luchtledige en luchtdichte super-vacuum-
verpakking brengt 100 0 o koffiegeur kersversch
uit de branderij in Uw koffiepot, een voordeel,
dat elke fijnproever zal weten te waardeeren.
HAG
