ptói
Etenstijd. Annette heeft geen trek meer. Copyright Fox-Film - Nea Service.
Jlet An atten in een bedje.
Copyright Fox-Film - Nea Service.
verloren; hun nieuwsgierigheid is schrikwekkend,
hun energie onbedwingbaar een heele sprong van
de geheimzinnige bundeltjes van weleer, waarnaar
enkele bevoorrechte bezoekers eens met ingehouden
adem kijken mochten, terwijl ze in de met glas be
dekte kribjes lagen. Ze hebben geleerd uit hun ledi-
kantjes te klauteren, met vensters te smijten, deuren
te openen en nachtelijke uitstapjes te maken. Ze
hebben óók geleerd 's morgens en 's avonds hun
gebedjes te zeggen, maar afgezien van deze opgelegde
entr'actes is er geen uur van den dag, waarop ze
niet op kattekwaad uit zijn.
Twee jaar is natuurlijk een moeilijke leeftijd. Je
bent geen wiegekindje meer en laat je niet langer in
de luren leggen. De tijd breekt aan, dat je een klein
meisje moet worden. Yvonne, Cecile, Annette,
Emelie en Marie zijn nog geen kleine meisjes, maar
toch voelen ze zich al iets meer dan gewone babies.
Reeds hebben zich vage teekenen van eigendoms
begrip en zin voor opschik voorgedaan. Een lepel
is geen speelgoed meer ze weten dat dit werktuig
aan tafel gebruikt moet worden. Ieder der vijf
ego's heeft zich onderscheiden ten opzichte van de
buitenwereld en is deze buitenwereld gaan herleiden
tot haar bestanddeelen. De eerste regels omtrent
orde en netheid zijn hun bijgebracht. De zusjes
bergen hun eigen speelgoed iederen avond op. Soms
klimmen ze 's nachts uit hun bedjes, scharrelen wat
in de kamer rond en kruipen dan weer onder de
warme dekens om te gaan slapen. Marie klauterde
eens van haar stoel op een klein kastje. Per ongeluk
schoof ze den stoel buiten haar bereik, zoodat ze er
niet meer van af kon komen. Ze zette 't aanstonds
op een schreeuwen en hield niet op totdat een der
kinderjuffrouwen de verstoorde verbinding hersteld
had en ze weer tot den beganen grond kon afdalen.
Toen ik de kennismaking
met het beroemde vijftal
hernieuwde, was ik in het
gezelschap van dokter
Dafoe. Toen de auto van
den dokter voor 't Dionne-
Ziekenhuis stopte (ze noe
men het tegenwoordig het
Dionne-Kindertehuis) werd
hij door drie zijner pupil
len begroet. Ze wuifden,
sloegen met de vuistjes
tegen het dikke glas en
schreeuwden zoo hard ze
maar konden. Ik moest fei
telijk eenige waardeerende
woorden spreken óver de
vocale kwaliteiten van het
vermaarde zustertal.
We betraden het tehuis
Ss morgens om half negen
tegen etenstijd. Een troep
jonge leeuwen in een
dierentuin kon geen groo
ver gerucht gemaakt heb
ben. Deze gelukkige zus
jes schenen geheel toe te
geven aan den „moder-
Twee der Ajfling en verma
ken zich met een speelgoed-
nen" prikkel tot zelfontplooiing en
vrij te zijn van de beperkingen, die
aan zoo velen in hun jeugd wor
den opgelegd. Psychologen beweren
dat kinderen een instinctieve vrees
hebben voor vallen en luid geraas.
Bij de Dionnetjes is hiervan niets
te bespeuren, mogelijk zijn 't dus
wel buitenbeentjes
Na afloop van het ontbijt kregen
de demoiselles Dionne pianoles van
rechter Yalin, een van hun drie
voogden. Alleen gelaten voor hei
klavier, trommelden ze er allemaal
lustig op los. Ze ontlokten een or
kaan van klanken aan het steu
nende instrument en we moesten
luid schreeuwen om ons verstaan
baar te maken. Toen de piano er
genoeg van langs gehad had, pa
radeerden ze voor ons in hun
slaapkamer. De vijf kribjes in dit
vertrek zijn sinds eenige maanden
verwisseld voor vijf ledikantjes.
Terwijl de kindermeisjes een liedje
zongen, graaiden Yvonne en An
nette hun rokjes bij elkaar en draai
den heel ernstig in 't rond. Marie
gaf vanmorgen een nieuw kunstje
ten beste ze boog zich diep voor
over en sloeg met haar handjes op
den vloer. Aangezien ik een eerlijk
verslag van m'n wedervaren uit
breng, moet ik van 't schandalige feit melding maken,
dat Marie met 'n blauw oog rondliep. Men vertelde mij.
dat ze uitgegleden en tegen een stoel gevallen was,
Copyright Fox-F»lm - Nea Service.
f
Dr. Dafoe aan wiens goede zorgen de babies
door de regeering van Ontario zijn toevertrouwd.
Ze demonstreeren ieder om de
beurt hun bijzondere talenten en in
den tusschentijd spelen de anderen
het dokter-spelletje. Kent u het
dokter-spelletje 't Is doodeenvou
dig. Je rent met een hevig gegil
op Dr, Dafoe af en juist als hij
zich verloren waant en er geen ont
komen meer voor hem aan is, keer
je je om en lacht den verbluften
medicus hartelijk uit. 't Is 'n reuze
aardig spel, den twintigsten keer
even amusant als den eerste
jammer alleen, dat 't slachtoffer
den geest er van niet te pakken
krijgt. Na een uurtje of wat be
gint 't hem danig te vervelen.
ÏYe zusjes kunnen 'n paar Fran-
sche woorden zeggen, maar
voor 't overige spreken ze 'n eigen
baby-taal, welke de kindermeisjes
beweren te verstaan. Daar ze
voortdurend met elkaar omgaan en
minder contact met ouderen heb
ben dan gewone kinderen, geven
ze zich natuurlijk niet zooveel
moeite de taal te leeren. Toen de
vijflingen op 28 Mei twee jaar oud
werden, waren ze feitelijk nog maar
22 maanden. Dr. Dafoe zegt, dat hij er nog niet eens
zeker van is of de babies wel zeven maanden oud wa
ren, toen ze hun plotselinge en opzienbarende intrede
in deze wereld maakten.
Wanneer sommige be
voorrechte personen aan
ieder der vijf babies be
paalde karakter-eigen
schappen willen toeschrij
ven, moet Dr. Dafoe al
tijd glimlachen, ,,'t Zijn
nog maar babies," zegt
hij, „hun aard wijzigt zich
van maand tot maand met
hun groei." Maar Yvonne,
Cecile en Annette zijn de
zwaarste en men vindt
algemeen, dat ze 't meest
op hun moeder gelijken.
Emilie en Marie hebben
meer weg van hun va
der. Annette en Cecile
zijn elkaar's sprekend
evenbeeld, Marie daaren
tegen lijkt 't minst op
haar zusjes.
Groeiende babies leve
ren vele physieke en psy
chologische problemen
op, 't Dionne-vijftal meer
dan andere. Het physieke
probleem is in hun geval
schitterend opgelost. „Al
leen maar voorloopig,"
waarschuwt Dr. Dafoe,
