FLORA
Een appel snijden
kan iedereen
japon
ook!
LANGS EEN
OMWEG
'n nieuwe Droste-reep!
(Patrick O'Keeffe:
j
50 cent
30
Een nieuwe tractatiedeze ALTIJD WELKOM!
FLORA-reepen. De bekende, fijne Droste-
chocolade in twee smaken: Flora-Melk
en F I o r a -Dessert. Een heerlijke
reep van 25 gram voor slechts 5 cent!
Heusclil Maar men moet 'n Kant-e
Moeilijkheden bestaan er dan niet meer.
Raderen of teekénen? Niets van dat alles. U kunt meteen
met knippen beginnen. Een schema geeft aan hoe de
deelen aan elkaar gezét moeten worden. Alles is duidelijk
en overzichtelijk. En wat 'n macht modellen staan tot uw
beschikking, wel 320, allemaal uit „Zomerpracht".
En wat laag is de prijs:
\plets.
Bestel onmiddellijk 'n patroon en
overtuig U van de makkelijkste ma
nier om Uw kleeding zélf te maken.
Patronenkantoor Panora
voor rokken, blouses, kinder-
kleeding. enz. 20 CGIlt
voor japonnen, mantels, man-
lelcosluums, enzjg C6(lt
man
der
Bestellingen kunnen
als volgt geschieden:
door bemiddeling van
uw agent of bezorger:
door girostorting op
No. 142700door toe
zending van het be
drag per postwissel of
in postzegels (zooveel
mogelijk 6 ct.) aan
nevenstaand adres
voor com
Nassauplem Haarlem Postgiro t42?00
Toen Webb naar bet kleine radio
station terugkeerde, stond Henry
Bateman, de zwijgzame passa
gier, die wegens 'n oog-operatie, welke
bij pas had moeten ondergaan, een
donkeren bril droeg, nog steeds tegen de
deur van de rookzaal geleund.
„Komt er nu geluid uit het toestel
van den kapitein vroeg hij met een
blik op den soldeerbout in Webb's hand.
Webb, de schrale, zwart-harige mar
conist van het s.s. „Plantain", knikte.
„Ik had 't mankement zóó gevonden,"
zei hij. „Alleen maar 'n draad los. Hij
zat 'm al te knijpen. Er wordt vanavond
een speciaal programma uitgezonden
en hij wil 't niet graag missen."
Van de koptelefoon op de tafel in het
radio-station kwam het doordringende,
schrille geluid van het zend-station
WAX te Miami, waarmee ze den marco
nist van het s.s. „Plantain" opriepen.
Webb legde den soldeerbout naast
den seingever en zette de koptelefoon
op. Hij drukte op 'n knop en wachtte
even tot de lampen van z'n transmitter
op volle kracht waren, toen signaleerde
hij WAX, dat ze hun boodschap konden
doorgeven.
Hij schoof een blanco radio-formulier
in z'n schrijfmachine en begon te typen.
En terwijl de boodschap langzaam,
letter na letter, doorkwam, verbleekte
hij en scheen 't toetsenbord voor z'n
togen te dansen.
„Dringend Kapitein ss. „Plan
tain" via Miami-Kadio. James Ber-
rington vertoeft op uw schip onder
den naam Henry Bateman. Arresteer
hem onmiddellijk, maar wees voor
zichtig. Hij is vermoedelijk gewa
pend. Onze agenten vliegen naar
Havana en wachten u daar op.
Geheime recherche."
Eensklaps zat hij rechtop z'n hart
begon hevig te kloppen. Hij had een
flauw gerucht achter zich gehoord en
wist dat er méér dan een paar oogen op
de boodschap uit Miami gericht waren.
In z'n oor klonk een dreigende stem
„Beweeg je niet en houd je kaken
stijf op elkaar!"
Een hand reikte over z'n schouder
en trok het papier uit de schrijfmachine.
„Keer je nu om, maar blijf kalm."
De andere stoel in het kleine vertrek
kraakte, toen een zware gestalte zich
er voorzichtig op neer zette. Webb
draaide zich langzaam om en staarde
in 't sinistere gelaat van Henry Bate
man, alias James Berrington. Berring-
ton had z'n hand in den rechter
jaszak gestoken de loop van een
verborgen revolver was dreigend op
Webb gericht.
Nu eerst drong 't tot z'n verschrikte
brein door, waarom deze passagier met
den donkeren bril tijdens z'n diensturen
zoo dikwijls in de buurt van het radio
station vertoefde waarom hij een
groote pet diep over het hoofd getrok
ken had, waaronder de grijze haren
maar even zichtbaar waren.
James Berrington, aanvoerder van
een vermetele bende bandieten, die
gedurende de laatste maanden tallooze
banken in het Oosten des lands beroofd
had, moordend en schietend, wanneer
ook maar 't minste verzet geboden
werd. De beruchte James Berrington,
die, nadat z'n bende na een bloedige
botsing met de politie uitgeroeid of
gevangen genomen was,de wijk ge
nomen had naar New York met de
stoutmoedige G-mannen vlak op z'n
hielen.
„Wat ben je van plan te gaan doen f
vroeg Webb ongerust.
„Je op een blauwe boon te vergas
ten," was het vlugge antwoord.
Webb verbleekte. „Wat zul je daar
beter van worden De politie wacht je
morgen in Havana op."
Berrington negeerde hem. „Als er
soms iemand onverwacht binnen mocht
komen, pas dan op wat je zegt. Ik laat
niet met me spelen."
Er was heel weinig kans dat iemand
op dit late uur van den avond nog een
bezoek zou brengen aan 't radio-station.
De „Plantain", op weg van New York
naar Havana, had accommodatie voor
slechts twaalf passagiers en in verband
met de vroege aankomst te Havana
waren allen, met uitzondering van
Berrington, reeds naar hun hutten
gegaan en hadden zich te bed begeven.
Chris, de tweede steward en bar-man,
werkte nog in de kleine provisie
kamer naast de rookzaal, maar hij zou
er wel spoedig mee uitscheiden nu ér
geen passagiers meer waren. Het radio
station bevond zich op 't achtereinde
van 't booten-dek, ver weg van de brug
en 't was niet waarschijnlijk, dat iemand
hem vanavond gezelschap zou komen
houden.
„Als je schiet, komt Chris hier zeker
naar toe," waarschuwde Webb, die
weer hoop begon te krijgen.
„Dan zou-die er ook aan gelooven,"
antwoordde Berrington koud. „Om
mezelf de moeite te besparen, wacht ik,
tot ie opgehoepeld is."
Webb's oogen richtten zich op de
klok. Kwart voor elven. Om elf uur
sloot Chris de bar en ging dan naar bed.
Koortsachtig trachtte hij een plan te
bedenken om aan het dreigende gevaar
te ontsnappen. Hij moest z'n geest
inspannen tegen dien van Berrington,
en de bende-aanvoerder was zelfs de
knapste detectives van Amerika te glad
af geweest. Webb herinnerde zich den
soldeerbout op de tafel. Als ie den
schurk daarmee 'ns een goeien mep
kon verkoopenMaar achter die don
kere glazen glinsterden de waakzame
oogen van een opgejaagd dier. Toch
had de soldeerbout Webb op 'n idee
gebracht.
De stilte in de kleine cabine werd bij
tusschenpoozen verbroken door den
scherpen signaaltoon van het zend
station WAX uit de koptelefoon, die
nog steeds om Webb's hoofd geklemd
zat. Z'n eigen zend-apparaat stond
eveneens ingeschakeld.
„'t Zendstation roept me op om de
ontvangst van de boodschap te beves
tigen," zei Webb eindelijk. „Zal ik ze
antwoorden en het toestel dan afzet
ten Anders roepen ze den ganschen
nacht."
„Ga je gang. M'n complimenten aan
de G-mannen. Zeg maar, dat 't me een
