HUNNEBEDDË
dDe stoffaQe van het dDren tsche
landschap
Een der beide hunuebedden te Holde behoort ongetwijfeld tot de meest bezochte. Zooals de steenhoop daar ligttn de nabijheid der oude Homaansehe kerk, midden op de
t'sehonder de schaduw van den knocstigen eik, maakt hij 'n onrergetelijken, schiUleraehtigen indruk. He grootste der deksteenen weegt naar schatting ruim zestienduizend
Bij (le Drent,sche heide behoort liet een
zame bunnebed, en bij het hunnebed
behoort de uitgestrekte heide, 't struik
gewas. Men kent den oorsprong van
deze vreemde grafmonumenten, waarvan het
volk tot voor enkele eeuwen geloofde, dat, ze
daar waren opgestapeld door een geslacht van
reuzen, begaafd met buitengewone lichaams
kracht. De hunnebedden dagteekenen uit
het z.g. steenen tijdperkhet, zijn graftee-
kens, door de inenschengoslachten, die onge
veer drieduizend jaar en misschien nog langer
geleden ons land bewoonden, opgericht
boven de asch van hun dooden. Want, waar
men ze onderzocht heeft, vond men urnen,
die de asch van een of meer dooden bevatten,
wapens en werktuigen van steen. De eigen
aardige hunnebeddenvorm, de gewone in
Drente, is de z.g. „groote grafkamer", ook
wel „Riesenstube" genaamd. Een groot aantal
draagsteenen, in 'n zeer langgerek
geplaatst, dragen de kolossale
welke over de geheele breedte van
tot draagsteen gelegd zijn. Er onti
een soort grafkelder, waarvan mei
met keien bedekte en ook de
kleinere keien aanvulde, zoodat
een ruimte werd van ongeveer a
meter hoogte, waarin een mensch
houding zich bewegen kon. Het
een soort kunstmatige rotsgraven,
die, in ronden en ovalen vorm
elders in Europa pleegt aan te ti
De in die grafkamers gevonde»
potten duiden ongetwijfeld op cent
vorm van doodenvereering.
moeten steeds weer opnieuw in di
der zijn afgedaald om den afgesW
voedsel te brengen, welks geest
sterken, evenals de spijs bet de leve
,vi
kst
raa
one
dei
hde
et
Uer
fi g
('ari
non
0(
sffe
nri
ij zo
le
in
pen
len
1de
Uet eene hunnebed te Holdegezien lusschen de steenen van het andere door.
