oldoo
De
U\nste
xs
te koop*
Houdt U frisch
en opgewekt
Eau de Colocjne
'liaise W/
SPOKEN OP KLAARLICHTEN DAG
8
met de heerlijke Eau de
Cologne Boldoot.
Zij zal U omgeven met
een sfeer van geurige
koelte en U in staat stel
len, fleurig en frisch ten
volle van Uw dans te
genieten.
Maar let vooral op den
naam BOLDOOT.
Dan alleen heeft U de
echte, origineele Eau de
Cologne Boldoot.
IMPERIALE
25 ct. en hooger
VERITABLE
20 ct. en hooger
TJ zt\i\ ^et
Die ^Tvan verscVi fn»t
Opekta- Qoor den
;J io minuten- ue(j1?
in i° ml,n Vtiid volledig
^ten,kvS kleur, geur
behoud aarde der
en voeding ez0nder
vruchten- ^eeltboven-
jam'.hnvoorde^g°k
dien, °"djU brandstof
reit en b"," v.i,'
sm—-- Vraagt w
spaart. rughaar- T-
Overal ve verpak-
cepten bij
hing-
NED. OPEKTA MIJ. SINGEL 400, TELEF. 37059, AMSTERDAM-C.
door Wenthol Duce
Ik zie spoken op klaarlichten dag
er is geen gevaar," mompelde Jean
Bertil, terwijl hij de ...Matin naast
zich neerlegde. Hij nestelde zich be
haaglijk in de kussens van Genua
tot Turijn had hij alvast den coupé
voor zich alleen.
Het bericht van de inbraak in het
Gouvernementsbureau in Algiers had
hem lieelemaal opgelucht. De politie
wist ülles en niets. Alles omtrent de
manier, waarop hij bij dat loonend
kraakje te werk was gegaan doch
niets omtrent den dader. Ja, tóch wel
iets dat hoogst waarschijnlijk een
Europeaan de schuldige was. Dit had
zij afgeleid uit liet gebruik van de
nieuwste inbrekerswerktuigen, die hij
achter had moeten laten overigens
tastte zij in den blinde. Hij kon vol
komen gerust zijn. Het waren slechts
ingebeelde gevaren geweest, waarvan
hij zicli op de boot van Algiers en bij
zijn aankomst in Genua omringd had
gevoeld spoken op klaarlichten
dag.
Jean Bertil sloot glimlachend zijn
oogen. Na zooveel heimelijk gekoesterde
angst deed dé rust hem goed. Zoolang
hij op Italiaansch grondgebied was, liad
hij niets te vreezen. Het wézenlijk ge
vaar loerde pas bij de grens. Als de
douane voor een millioen francs aan
banknoten in zijn koffer vond, was het.
gedaan met de pret. Maar zóó verstan
dig was hij wel, zich daaraan niet te
wagen. In Bardonecehia stapte hij
straks uit hij kon de grens óók te
voet over. Briawcon lag dichtbij aan
den anderen kant en daar kon hij den
trein verder nemen
De boottrein naderde Turijn. Toen
hij het station binnenreed, zette Jean
Bertil zich voor het venster. Het was
een drukte van belang op liet perron,
maar de uitgangen hadden den reizigers-
stroom spoedig verzwolgen. Dicht bij
zijn coupé hadden een paar politie
agenten postgevat. Zij keken hem zelfs
niet aan en hun aanwezigheid veront
rustte hem dan ook niet. Het was de
stationswacht, die men overal op de
perrons vond in de groote steden van
Europa.
Van den stationsingang zag Jean
Bertil eensklaps een lieer naderen. Hij
liep speurend den trein langs, passeerde
de politie-agenten en beantwoordde hun
-aluut met een glimlachend hoofd
knikje. Toen hij zijn coupé naderde,
l ing Jean plotseling een blik van hem
up. De lieer bleef staan, nam de citybag,
die hij droeg, in zijn andere hand over
en greep naar de kruk van het portier.
Het volgend oogenblik trad hij binnen
en zette zich met een onverstaanbaar
gebrom in een hoekje neer. Pin onmid
dellijk daarop vertrok de trein.
Jean Bertil zat alweer op zijn eigen
plaats, toon do ander binnentrad. Hij
was plotseling zeer ongerust geworden,
maar wist zich meesterlijk te belieer-
schen. Dat eerbiedig saluut van de
agenten, die zoekende blikken langs
den trein, en die vastberadenheid,
waarmee de ander op zijn coupé toe
getreden was, toen hij hem achter het
venstor ontdekt had dat alles had
hem met schrik geslagen. Had dé politie
misschien ontdekt, dat de inbreker van
liet Gouvernementsbureau onderweg
was naar Frankrijk En had zij een
detective naar Turijn gezonden, om
de treinen in liet oog te houden en den
dader aan de Fransche grens te arres
teeren
Terwijl Jean Bertil geslingerd werd
tussehen hoop en twijfel, of hij zich
misschien tóch nog vergiste, stond de
ander eensklaps op en verliet den coupé.
En op dat oogenblik toen hij hem
even van opzij zag kreeg hij eens
klaps zekerheid. Dat gezicht kwam hem
bekend voor, hij moest den man al eens
op een van de Parijsche bureaux heb
ben gezien. Nóg niet tevreden met die
herkenning stond hij op en greep de
citybag uit het net. Zij was zonder
moeite te openen en eensklaps verdween
zijn laatste twijfel. De tasch bevatte
een zwarte en een donkerbruine pruik,
benevens een sebminkdoos. Hij scheen
verloren men zat hem inderdaad
vlak op zijn hielen
Nu liij absolute zekerheid had, werd
Jean Bertil plotseling heel kalm. Hij
dwong zich tot koel overleg en zette
zich weer rustig in zijn hoekje neer.
Het beste was, zich aan het eerste deel
van zijn programma te lióüdeu. Het
volgend station was Bardonecehia en
daar moest hij zien te ontsnappen. De
ander had geen recht hem op Italiaansch
grondgebied aan te houden en vóór hij
Italiaansche politie gevonden had, kon
hij allang ontsnapt zijn in de drukte.
Terwijl hij dit plan verder uitspon,
keerde de ander terug. Hij keek Jean
Bertil zelfs niet aan, ging doodkalm
zitten en sloot de oogen weer. Jean
Bertil glimlachte om die comedie -
hij had hem nu.dóór en zou wel zorgen,
dat hij hem te vlug en te slim af was.
Een half uur later naderde de trein
Bardonecehia. Jean Bertil bleef rustig
zitten. Hij zou den ander géén kans
geven zich aan zijn spoor vast te bijten.
Eerst op liet léAtste oogenblik zou hij
opspringen, den koffer grijpen en maken
dat hij wegkwam.
De trein remde krachtig en de detec
tive opende zijn oogen. Met brandende
blikken staarde Jean Bertil naar buiten.
Daar was het station nü reden ze
het perron reeds langs. De trein min
derde vaart nü werd het tijd Hij
stond plotseling op, rukte zijn koffer
uit het net en. greep naar de kruk van
het portier. Met een trap vloog het
open en tóén hoorde hij plotseling
de stem van den detective achter zich
„Hé, meneer!"....
Die stem vervulde hem eensklaps
met een wilden angst. Hij zag dat de
ander naar hem toekwam en een hand
ophief. Dat was het laatste - op het
zelfde oogenblik spróng hij. De trein
reed heel langzaam en terwijl hij met
één voet. op het perron neerkwam, strui
kelde hij met zijn andere been over den
koffer. Hij verloor liet evenwicht, viel
tussclien het perron en den trein en ver
dween onder de wielen. Er klonk slechts
één gillende angstkreet --- de trein kwam
tot staan eu toen was alles weer stil
daar in de diepte.
Vfijf minuten later lag het vermor
zelde lichaam van Jean Bortil in de
wachtkamer op een bank. Er omheen
dromde een menigte menschen
spoorwegpersoneel, reizigers en een
paar politie-agenten. Oók de meneer,
die bij Jean Bertil in den coupé gezeten
had.
„Het ging alles zóó plotseling veel
gauwer, dan ik het vertellen kan," jam
merde deze. „Ik wou hem waarschuwen,
dat zijn stok nog in liet. net lag en on
middellijk daarop sprong hij. Het leek
wel, of hij niet heelemaal goed snik
was - - hij keek ten minste zóó angstig,
of hij spoken zag op klaarlichten dag.
Mijn naam, agent Zeker Francois
Durang, karakterkomiek bij het Parijzer
Operette-Gezelschap. Ik kom juist
terug van Turijn, waar ik acht dagen
gastrollen gespeeld heb
