HET BEZOEK
AAN Z'N ZOON
ISfMlato
Panatomic, de zeer snel
werkende, fijnkorrel* film
door ddube Goldberg
'•"•ZZZTtef
Kodak en Kodakjïlm -
de ideale combinatie.
620. H
Product
een tat
■VIOMIC ftUM
lom„ kudak,
Amateur
gratis op aanvraag.
Het is iang geen gewoonte, dat de
menschen lachen en handen geven,
als een lijkwagen wegrijdt. Maar
dat gebeurde toch, toen Lem Smiley
vertrok uit Willsboro, dat achtenvijftig
kilometer van New York ligt.
Lem zat op den bok van liet wrakke
vierpluimige geval en daarbinnen stond
niet de zwarte rouwkist, maar een
slap valies, dat niet dood genoeg was
om zijn huidige rustplaats te verdienen.
Het bevatte alles, wat Lem als zijn
aardsch bezit dorst te beschouwen.
„Adjuus, Lem," riep Elijah Tilford.
Prettige reis, en doe de groeten aan
je zoon."
„Nou, Lem," schreeuwde Gimpy
Solmltz, die een naam in 't stadje
had voor zijn leuke gezegden, „die lui
met die auto's krijgen je d'r nooit
onder
Lem, hoog gezeten op zijn bok,
wuifde een vrooEjk afscheid en liet de
zweep zwiepen boven Michael, de
sukkelige grijze merrie, die veertien
jaar lang zijn trouwe trekdier was
geweest.
Lem was de aanspreker van Will-
iioro, van menschenheugenis af. Zoo
vaak de natuur besloot, dat een hart
op zou houden te kloppen, werd het
klagen en kreunen der aanwezigen
onderbroken door een visite van Lem,
die de familie sterkte met de troostende
opmerking, dat de overledene er keurig
uit zou zien, als hij hem klaar had.
't Sprak vanzelf, dat het stoffelijk over
schot van den ontslapene voorzich-
tiglijk in Lem's lijkwagen zou worden
geplaatst en door Lem en Michael
persoonlijk naar het kerkhof zou worden
vervoerd.
Er waren niet veel sterfgevallen in
Willsboro, om de eenvoudige reken
kunstige reden, dat er niet veel men
schen in Willsboro woonden. Maar
Lem was niet onredelijk in zijn eischen,
en er waren altijd nog wel genoeg
begrafenissen geweest, om de eer van
zijn vak te redden. Het interieur van
den lijkwagen kreeg nooit den tijd, om
al te stoffig te worden.
Een jaar echter vóór het tijdstip,
w aarvan wij nu verhalen, zag Lem hier
en daar rouwfloers op een deur, zonder
dat hem officieel kennis werd gegeven
van de droeve gebeurtenis. Hij was
lichtelijk ontsteld, tot zijn vriend Elijah
Tilford het verschijnsel verklaarde.
„De lui krijgen hier te veel verbeel
ding," beweerde Elijah. „Zo loopen
allemaal naar dien nieuwen aanspreker
in Lampton, omdat die een lijkwagen
heeft, die op benzine loopt. Hij noemt
zich een begrafenisondernemer of zoo-
iets."
Lampton lag zes kilometer verder,
en het was niet meer dan natuurlijk,
dat de mensehen gebruik gingen maken
van de diensten van den nieuwen
begrafenis-directeur, want die ging met
zijn tijd mee en trok voor iederen klant
een paar nieuwe zwarte handschoenen
aan. 't Beste is natuurlijk nog niet goed
genoeg, als men hier op aarde de laatste
eer moet bewijzen aan iemand, die ge
roepen is tot zijn rust.
De raderen van den vooruitgang
draaiden zoo onverbiddelijk, dat de
zaak van Lem ongeveer verloopen was,
voor hij er erg in had. Met eten koopen
voor Michael en nu en dan een kwar
tje verliezen met dammen, teerde Lem
zijn geld in, tot hij nog maar vieren
veertig dollar tien cents bezat.
Zijn zoon John was naar New York
getrokken en had een baantje gekregen
in een hotel in de binnenstad, als nacht
portier.
Geen mensch wist, hoe dol Lem op
zijn zoon was, omdat hij nooit anders
dan kort en heel kalm over den jongen
sprak. In zijn eenvoudig hart droeg hij
het gevoel, dat het onkiesch was, open
lijk te spreken over iets heiligs, iets dus,
dat alleen twee menschen zelf aanging.
Maar als Lem alleen was, wat dikwijls
gebeurde, dacht hij aan niets dan aan
John John Smiley ginder in New
York den besten jongen op de
wereld.
Dan zat Lem druk plannen te maken.
Hij bedacht als hij dan toch niets
meer te doen had in Willsboro, kon hij
net zoo goed naar New York gaan.
Misschien kon John hem een baantje
bezorgen als nachtwaker of kruier in
't hotel, waar hij Werkte. Lem had niet
veel geleerd, maar als hij een idee kreeg,
was 't origineel en practisch.
„Weet je wat ik gedacht heb f" zei
hij tegen Elijah Tilford. „Als ik in New
York kwam met 't geld, dat ik nog over
heb, kon ik 't een tijdje uitzingen, tot
m'n jongen iets voor me wist. Hij kan
natuurlijk wel eventjes werk hebben,
om zijn baas aan 't verstand te brengen,
dat ik niet te oud ben om te werken."
„Je komt nooit los van je eigen vak
hier, Lem," sprak Elijah tegen. „Daar
zit je aan vastgegroeid. Trouwens, je
hebt zoowat al je duitjes noodig voor
reisgeld naar New York."
„Ik zei, dat ik gedacht had," ant
woordde Lem. „De reis zou me geen
cent kosten. Ik kan Michael niet ver-
koopen, en de lijkwagen is alleen nog
maar goed voor brandhout. Haast heb
Een goede camera alleen is niet vol
doende, want zelfs het beste en duurste
toestel kan geen goede foto's geven,
als men z.g. goedkoope, minderwaardige
films gebruikt.
Panatomic, de fijnkorrel film, 'is
hoogst gevoelig voor kleuren en kleur-
schakeeringen. Zelfs de kleinste details
worden op Panatomic uiterst scherp vast
gelegd. Hierdoor komt het, dat deze film
door bezitters van kleinbeeldcamera's met
zooveel succes wordt gebruikt, want
van opnamen op Panatomic kunnen prach
tige vergrootingen worden gemaakt.
sTjon^ërvoring »«Je're
