8
De lange man greep de
■revolver en gaf er Lewis
een slag mee op 't hoofd.
met hersens propt er zoo zijn voedsel niet in. Maar
gauw de hand aan houden
Door de nabijheid der motoren had Mae niets
gehoord van het gesprek tusschen den commandant
en de stewardess. Hanson tikte hem aan en schreeuw
de „Juffrouw Andrews denkt, dat een van de pas
sagiers gek geworden is. Ga hem 'n beetje kalmeeren.
De dikke, plaats tien."
McDonald gespte zijn gordel los en gleed van zijn
plaats, terwijl Hanson zich aan zijn stuur wijdde.
Toen de tweede piloot gaan wou zei Hanson „Ze
maakt zich waarschijnlijk benauwd voor niets,
maar neem voor alle zekerheid.
Het was voor Mac een geruststellend gevoel, de
Colt 38, die Hanson hem gaf. Hij wist niet, hoe je
een gek moest aanpakken' Maar ja, alles kwam voor
in dit vak.
Mac stak de revolver bij zich, gaf Gail een knip
oogje en liep 't gangetje door, en hij probeerde te
kijken, alsof hij zich op de lieele wereld niets aan
trok. Die gast hoefde niet te probeeren, in hun
schip iets uit te halen.
De dikke had het blaadje met de etensresten
op den vloer laten vallen. Hij bromde zijn lijf-
deuntje weer „Vijftien man op een dooie z'n kist."
Die vent was stomdronken Zag er wel raar uit.
Maar een passagier werd niet zoo ineens gek.
McDonald hoog zich voorover, glimlachend
„Alles naar zin, meneer Nog iets van uw dienst
We zijn haast in Cleveland...."
Zonder waarschuwing, zonder geluid greep de
dikke den jongeren man bij de keel. Het lichaam
van Mac was tusschen de passagiers en den man op
plaats tien. Zij hadden nog niet gezien, wat er
gebeurde. Mac probeerde zich los te worstelen, maar
't ging niet. De kracht begaf hem. Niet meer aan
die dikke knuisten rukken.... zijn revolver
Voor hij die vrij had, werd ze uit zijn hand ge
rukt. Vlak daarop sloeg de zware loop tegen zijn
slaap en het werd zwart voor zijn oogen.
De overwinnaar rees op, den adem stootend in
zijn keel. „Handen omhoog riep hij, met de revol
ver zwaaiend.
De passagiers, plotseling bleek en ontzet, begrepen
dat er een krankzinnige was in die kleine zwevende
wereld zoo hoog boven de aarde.
Gail vluchtte in de cockpit, kroop op de plaats
van den tweeden piloot, sloeg liet deurtje dicht.
Hanson dacht, dat McDonald terug was, en wees
vooruit, waar breeduit de vlieghaven zichtbaar
was. Toen zag hij Gail. Hij deed den mond open,
om haar weg te sturen, maar het bevel kwam niet.
Er klonk een knal en het glas van den hoogtemeter
versplinterde.
„Ik heb je eens laten vliegen, toen we geen
passagiers hadden schreeuwde Hanson tegen haar.
Zij zag zijn plan aan zijn strakke kaken, en snikte
„Niet in de cabine gaan hij vermoordt je
„Ja, ik zal hier blijven, terwijl hij mijn passagiers
neerschietFlink zijn, Gail. Zorg alleen maar, dat
je de schuit recht houdt."
Hij gaf een tikje op haar schouder, gespte zich
snel los en verliet de cockpit.
De dolleman stond tegen de deur van het toilet-
kamertje en dreigde nog steeds met het wapen,
aarzelend, wat hij nu doen zou. Toen zag hij den
piloot. Weer klonk een knal over het bulderen der
motoren heen, en Hanson helde naar voren, en moest
de deur grijpen, om staande te blijven. Er droop
bloed uit een wond in zijn hoofd, maar hij stapte
koppig vooruit.
„Hier die revolver, vervloekte gek zei hij.
Maar de krankzinnige kwam naar voren, en scheen
de revolver te vergeten. Voor hij op bereikbaren
afstand van Hanson was, wiens bleeke, bebloede
gezicht en vlammende oogen de passagiers vooraan
als verstijfd hielden, waren achter Lewis de passa
gier van plaats negen, een stevige man van omtrent
veertig, en een lange man met uit haar opgestaan.
De laatste greep de revolver en gaf er Lewis een
slag mee op't hoofd.
De zware gedaante zakte neer. Met riemen en
zakdoeken bonden zij hem, en zij borgen hem in
het toilet-kamertje.
Het vliegtuig zwaaide sterk, bijna stuurloos.
Hanson voelde, dat zijn oogen verblind werden.
Hij draaide zich om en wankelde naar de cockpit.
Op zijn handen en knieën kwam hij naast Gail. „Kun
je. 't schip. op den grond. krijgen V
zei hij.
„Je bent gewond je bent gewond riep zij.
Hij schudde het hoofd, er spatte bloed over de
instrumenten. „Ik val flauw een minuut jij
moet.vraag piloot aan de radio. zal je
zeggen
Hij steunde met zijn armen op de bestuurders
plaats, probeerde nog meer te zeggen. „Gail.
kun je
„Ik zal 't probeeren," snikte zij.
Hanson gleed weg. Zijn hoofd sloeg tegen de
smoorkleppen 't vliegtuig begon te dalen, neus
naar beneden.
Met schrijnende zenuwen trachtte Gail zich te
herinneren, wat zij van de vliegkunst geleerd had.
Tranen liepen over haar wangen, maar zij kreeg de
kleppen zoover open, dat machine vlak kwam.
Zij had het stuur in haar macht. De twee Wasps
donderden. En het stille, witte gezicht van Larry
deed haar begrijpen, dat zij en zij alleen de groote
machine aan land moest brengen met die kostbare
le vensen Larry
Larry Haar hand werd
vaster.
Zij keek om. De man
met 't witte haar bracht
de passagiers tot kalmte.
Gail stuurde het schip
door ijle wolken. Wat had
Larry ook weer gezegd
0 ja De radio
Zij deed de koptelefoon
om, schakelde in, zooals
zij de piloten had zien
doen, en nam het micro-
phoon van den haak. Zij
drukte op den zender-
knop en riep aarzelend
„Hallo, Cleveland, ver
staat u me f'
Zij liet den knop los en
wachtte, met, een hart als
een ijsklomp. Er kwam
een roep terug„Hallo
Wie roept Cleveland 1
Spreek maar."
Haar hart gaf een
sprong. Het wonder der
radio had haar in contact
gebracht met de aarde.
Met meer moed drukte zij den knop weer in en
zei „Cleveland, met stewardess Andrews, in 392.
Een der passagiers is gek geworden, hij heeft beide
piloten gewond, ik stuur."
De operateur in 't glazen, hokje boven op de
groote hangar keek naar zijn ontvanger, alsof
die dol was geworden. Toen greep hij zijn microfoon
en vroeg een herhaling. Gail herhaalde. „Hanson
zei, dat ik met de radio moest zien te landen. Roept
u gauw een piloot boven."
„Begrepen. Maak groote cirkels om het veld,
tot ik een piloot heb," kwam het antwoord.
Na enkele seconden al kwam de stem van Gorman,
den clief-piloot. „Hallo juffrouw Andrews kalmaan
maar. 't Zal best lukken. Ik zit naast u in de cockpit,
en u doet precies, wat ik u zeg. Eerst 't. landings
gestel. Ziet u dien kruk vlak onder de ontsteking
Haal dien heelemaal neer, tot hij blijft steken.
Kijk naar den wijzer links in den hoek van 't in
strumentenbord. Als die recht naar beneden staat,
laat u den kruk los. Mooi, ik zie de wielen
zakken.
Zoo ging het door, en soms duizelde het in Gail s
hoofd. Er waren te veel instrumenten. Er was
zooveel te doen. „Kalmpjes aan maargaf de
stem haar moed. En Gail volgde ieder bevel op,
al deden haar oogen pijn en al krampten haar
handen. En boneden haar scheen de vlakte te
krimpen.
„Motoren afzetten. Afzetten gilde de stem van
de aarde. Zij sloot de kleppen, angstig, wanhopig.
„Uw linkervleugel hangt omlaag Ophalen Vlak
blijven U bent er haast MooiNu heelemaal
achteruit. Achteruit zeg ik Vasthouden
Prachtig
Het groote metalen vliegtuig kwam zwaar neer
op het veld, schokte, botste, rolde uit Gail gleed
op den vloer van de cockpit, met haar gezicht op
de bestuurdersplaats en zjj snikte, alsof haar hart
brak.
IJ et gieren van sirenes, de opgewonden stemmen
van passagiers, de armen van den chef-piloot, die
haar in een brancard tilden, niets drong tot Gail
door tot zij Hanson zag liggen, wit en stil.
Toen de zieken-auto wegliobbelde over het veld
nam ze zijn hand en hield die tegen haar natte
gezicht.
Hij deed zijn oogen open. „Heb je 'm. be
neden. gekregen zei hij, en hij bewoog zijn
hand niet.
Zij knikte.
Hij sloot de oogen, en zij kon zijn fluistering
nauwelijks verstaan. „Wat een geluk. dat we
op onze lijn. stewardesses hebben.
