EEN APEN-HUWELIJK
in ritsch-Indië
m
Onder een brandende tropische zon en te
midden der vreugde van een lieele stad,
hebben Vithal en Sunderi, de twee heilige
apen, een huwelijk gesloten. Deze trouw
plechtigheid vond plaats met al het koninklijk cere
monieel, waarmede een dergelijke verbintenis bij
Hindoes uit de hooge kaste gepaard gaat.
Offervuren, ernstige boetedoeningen, heilige lof
zangen en priesterlijke zegeningen vormden een
deel van de ceremonie. Een glorieuze huwelijks-
optocht, gelijk aan een carnavalsfeest, eindigde in
een monster-maaltijd, waaraan duizenden menschen
deelnamen.
Vithal en Sunderi sloten een huwelijk, in pracht
en praal gelijkwaardig aan dat van een Hindoe-
maharadjah, omdat zij als 't ware de vorsten zijn
van het apendom. Vithal stamt rechtstreeks af
van Hanuman, den aap-god, en Sunderi is de
heiligste der kuisohe apen-maagden uit een der meest
verheven tempels van Nasik.
Althans dit werd beweerd door Andhradewa
Bhagwat, kortweg Dewa genaamd. En hij is een
zeer heilige sadhu (of asceet), wiens heele leven is
ingesteld op de „innerlijke stem van de goden".
Zijn woorden en daden worden zonder aarzelen
aanvaard door duizenden Hindoes in het Noorden
van het Bombay-district.
Beide, Vithal en Sunderi, zijn een jaar oud.
Vithal is door Dewa na vele maanden zoeken ge
vonden. Hij volgde een visioen, waarin den sadhu
volgens zijn bewering door de goden was bevolen
om uit te zien naar „een verstaiidigen, schoonen,
mannelijken aap, die een reïncarnatie is van Hanu
man, den god van alle apen en zelf eveneens een
rechtstreeksche afstammeling van de goden."
Dewa reisde vele honderden mijlen en wachtte
op het teeken, waaruit zou blijken, dat zijn zending
ten einde was. Vertrouwende op wat hij noemde
zijn „innerlijke inspiratie", zag hij op zekeren dag
een mooien, jongen aap, die afzonderlijk zat van de
rest der apenkolonie en „diep mediteerde"; volgens
den sadhu „met al de teekenen van concentratie en
innerlijke beschouwing, die van een jonge godheid
konden worden verwacht". Dewa gaf het mystieke
teeken, waarvan wordt verondersteld, dat het
alleen bekend is aan hen, die door de goden worden
begunstigd.
Zoo werden Dewa en Vithal onafscheidelijk. De
sadhu vertelde aan iedereen, dat hij de reïncarnatie
van Hanuman had gevonden, waarover weldra heel
de wereld verbaasd zou staan.
Gedurende twee maanden was Vithal Dewa's
leerling. Hij mediteerde met hem bij nacht en be
delde met hem overdag, gelijk 't. aapje van den orgel
draaier alles ter voorbereiding van de groote
zending, die de goden regelmatig aan Dewa in
visioenen onthulden. Deze laatste zinspeelde er
meerdere malen op, dat Vithal nog beroemder zou
worden dan Gandhi en dat Indië misschien zijn
vrijheid kon verwachten van dezen aristocraat onder
de apen, die was gezonden om de menschen te wijzen
op hun verregaande onverschilligheid voor het ideaal
van den alouden Ilindoeschen godsdienst.
Totdat de goden Dewa op een nacht vertelden,
dat hij een vrouw voor Vithal moest gaan zoeken.
„En zij moet zijn toegewijd aan een tempel van Hanu
man en bedreven in al de kennis der apen-wereld",
stond er bij in de boodschap aan den ontvanke-
lijken Dewa dit zegt hij tenminste.
Zoo moest Dewa er dus wederom op uit om te
zoeken naar de apin, die zou voldoen aan voor
waarden, gesteld door zijn innerlijke inspiratie.
Ditmaal volgde hij echter een andere tactiek. Hij
baseerde zijn methode op het algemeen-geldende
principe, dat een Hindoe-vrouw moet gehoorzamen
aan den roep van haar toekomstigen echtgenoot.
Dewa besloot, dat hij en Vithal al de tempels moesten
bezoeken, toegewijd aan den aap-god, totdat ze de
jonge „vrouw" vonden, die onmiddellijk zou rea-
geeren op den naam,welken hij de toekomstige bruid
van den gereïnearneerden Hanuman had toebedacht.
Een Hindoe-voorstelling van Hanuman, den aap-god,
van wien V ithal 'n rechlstreelcsche aj stam meling zou zijn.
Die naam luidde Sunderi. De fakir en zijn aap-metge
zel trokken door de streken van Indië. Dewa fluis
terde voortdurend „Sunderi, Sunderi" tot de heilige
apen, zoodra ze een tempel van Hanuman naderden.
Vele malen werden ze teleurgesteld, maar na
ongeveer tweehonderd vijf tig mijl te hebben rondge
zworven, vonden ze eindelijk de vurig verbeide
bruid voor een der heiligste apen-tempels in de zeer
heilige stad Nasik.
Bij zijn terugkomst in Surat vroeg Dewa den raad
der goden voor de huwelijksplechtigheden en in
een visioen werd hem onthuld (we herhalen hier
slechts de verklaringen van Dewa), dat het huwelijk
moest worden voltrokken met al de formaliteiten
van een Hindoe-echtverbintenis der hoogste kaste.
Daar Dewa zelf een geleerd priester was, die er reeds
lang naar streefde om de Hindoes te bewegen weer
terug te keeren tot de oude tradities en plechtig
heden, nam hij het besluit het huwelijk te laten vol
trekken volgens de bepalingen, neergelegd in de
heilige Vedas, of oude boeken van den Hindoe-
godsdienst. Geld was er gemakkelijk los te krijgen
van rijke Hindoes, die gunsten en zegeningen van
Hanuman hoopten te verkrijgen, zoodat de voorbe
reidingen voor de plechtigheid zoo grootscheeps
mogelijk konden plaats vinden.
Er moesten drie voorname punten worden ge
regeld Ten eerste, de passende versiering voor bruid
en bruidegom ten tweede, de bijzonderheden van
het plechtstatige ceremonieel, verbonden aan de
Hindoe-huwelijksvoorschriftenen ten derde, het
overvloedige banket, waartoe zoo goed als alle
vooraanstaande bewoners der stad en van het district
zouden worden uitgenoodigd, om niet te vergeten
liet verstrekken van voedsel aan de armen, die zich
vanzelfsprekend eveneens in duizenden zouden
verzamelen.
Aan deze voorwaarde kon het gemakkelijkst
worden voldaan, omdat men in Indië een zekere
routine heeft in het arrangeeren van „monster"-
huwelijksfeesten. Het was eenvoudig een kwestie
van marchandeeren over de voedsel-voorziening.
En daar dit bijzondere huwelijk werd voltrokken op
bevel van den aap-god zelf, waren de leveranciers
er niet op uit veel winst te maken, uit vrees, dat ze
zich het ongenoegen van den god op den hals zouden
halen.
Ook het voldoen aan de eerste voorwaarde bracht
naar verhouding weinig moeilijkheden met zich mee.
Overal ter wereld zijn apen gewend om in kleeding
rond te wandelen, en aangezien zoowel Vithal als
Sunderi verschillende maanden als metgezellen en
leerlingen van den sadhu leefden, hadden ze zich
min of meer aangepast. In ieder geval bereikte hun
opvoeding een dergelijken graad van voltooiing,
dat ze zich vrij behoorlijk in Indische kleeren rond-
bewogen. Juweelen kopden gemakkelijk worden
geleend, zoswel uit de schatkist van den tempel
als uit de persoonlijke bezittingen van menschen,
die niets liever wenschten dan een steentje bij te
dragen tot het welslagen van^I&ze door den aap-god
gelaste plechtigheid.
In het»vervullen van de tweede voorwaarde, den
juisten vorm» en omvang der ceremoniën, had Dewa
zelf alleen te beslissen. Hij benutte deze gelegenheid
ten volle om 't volk te toonen, hoe een waar Hindoe
huwelijk behoort te zijn.
Duizenden stonden in de straten om den optocht
te zien voorbijtrekken. Vithal was gekleed in zijden
gewaden, waarvan de waarde kon worden geschat
op duizenden en duizenden ropijen. Om zijn hals
hingen snoeren van diamanten, robijnen, smaragden
en paarlen, die echter voor het grootste deel schuil
Zoo kon het gebeuren, dat. toen de apen-bruid, tegen
alle voorschriften der Hindoe-huwelijJcsplech'ighelen
in, haar sluier oplichtte, slechts weinigen deze
schokkende inbreuk op de etiquette zagen.
