„IK HEB GESLAPEN...."
door Oscar Schisma 11
Ze dansten tweemaal rond het overvolle terras
van de golfclub, voordat Kay min of meer
onverschillig vroeg ...Terry, wie is toch die
mijnheer daar, in het wit vlak bij het
eerste raam
Met tegenzin wendde Jerrv Stuydenham zijn blik
van het glanzende donker-bruine haar. Hij keek
over de door het maanlicht beschenen paartjes,
als iemand, die pas uit een droom ontwaakt.
„Ik bedoel dien mijnheer, die eigenlijk zijn haar
zou moeten kammen," voegde Kay er aan toe.
Jerry zag hem en begon eensklaps te grinniken.
„Zijn haar behoeft niet gekamd te worden," ver
beterde hij. „Dat zit altijd zoo. Hij is Phil Cobb
dokter Cobb. Vanwaar die plotselinge belangstelling
voor een geneesheer
„Hij heeft mij de laatste tien minuten voort
durend aangekeken," antwoordde Kay.
„Een bewijs," vleide Jerry, „dat de dokter smaak
heeft. Zal ik hem aan je voorstellen of moet ik hem
zeggen, dat hij voor zich kijkt V'
„Laten we gewoon door dansen," zei Kay.
Dit deden ze. Jerry Stuydenham was een opval
lende, jonge man groot, gespierd en knap. Als zij
met hem danste, overviel Kay altijd een gevoel van
zwakheid. Nu draaide hij met haar over het terras,
zoodat zij de menschen, het maanlicht en de boomen
zag als in een warreling toen Jerry even ophield
om op adem te komen, kon ze pas weer regelmatig
denken aan Dr. Cobb.
Natuurlijk had ze al eens van hem gehoord. Zijn
naam werd algemeen genoemd sinds hij door het
Kockefeller-Instituut te New York eervol was ver
meld. Men zei, dat hij reeds twee jaar geleden had
besloten hier in Glenport een praktijk te vestigen,
omdat het zoo dicht bij Forrestville, de universiteits
stad, lag. Nu was hij in staat zijn onderzoekingen te
doen in de universiteitslaboratoria.
„Eigenaardig," zei Kay, „ik heb den dokter hier
eigenlijk nog nooit gezien."
„Laat hem tocli schieten," raadde Jerry dringend
aan. „Doe net of hij hier niet is. Laten we liever
over iets anders spreken."
En als geïnspireerd, begon Jerry eensklaps te
draaien en eenige dolle passen te doen van eigen
vinding. Zij was geheel buiten adem, toen hij dit
experiment eindigde met een triomfantelijke bui-
ging.
„Niet slecht, hè vroeg hij.
„Een beetje duizelig," hijgde Kay. „Verbazend
Waarom ga je niet bij een of ander ballet I"
Jerry liet haar hand los en knipte met de vingers.
„Prachtig Ik ben blij, dat je dit zegt, want nu
schiet me ineens iets te binnen. Zaterdagavond
wordt er een liefdadigheidsfeest gegeven dé ge
beurtenis van het seizoen. Ik heb kaartjes en als je
met mij mee wilt gaan.
Iemand tikte Jerry Stuydenham op den schouder
en een aangename stem vroeg „Mag ik eens met
deze dame dansen
Jerry draaide zijn blonde hoofd om en zag Dr.
Philip Cobb Hij zette een verre van vriendelijk
gezicht en gromde: „Ik wil me wel even terugtrekken,
maar met den grootst mogelijken tegenzin
De dokter knikte vriendelijk en deed een stap
naderbij. Kay kreeg een vreemd gevoel, toen hij zijn
arm om haar heensloeg haar hart klopte op het
rhythme van de muziek. Hij was niet zoo groot als
Jerry en lang niet zoo knap. Hij danste bedaard,
zonder allerlei bijzondere bewegingen.
„Ik had het idee," zei hij, „dat dit de beste manier
was om met u kennis te maken. De dirigent heeft
mij beloofd, dat hij dezen dans driemaal zoo lang
zal laten duren."
Kay kreeg even een schok, herstelde zich en zei
spottend „Deze dans duurt dus zes minuten. Dan
zou ik maar dadelijk van wal steken."
„Juist. Met u. Ik heb vernomen, dat u.
„Van wie vernomen V'
„Och, zoo hier en daar. Op goed geluk af gestelde
vragen. II bent Kay Loring. Dit is het eerste seizoen,
dat u in Glenport verblijft. U bent hier nu zes weken.
Uw familie woont in het vroegere huis van Vernal.
Uw vader is in de katoenIk ben Philip Cobb
geneesheer."
„Kort als een recept," verzekerde Kay hem.
„Praat u altijd in telegramstijl V'
„Alleen, als ik er naar verlang me uitsluitend tot
de hoofdzaak te bepalen."
Zij hief het hoofd op, om hein aan te zien. Zijn
gezicht was gebruind en stond vroolijk, ondanks de
stroeve lijnen om zijn mond. Zij verwonderde er zich
over, dat hij zijn haar zoo in de war liet zitten.
„Ik heb steeds naar u zitten kijken en hoop, dat
u mij dit niet kwalijk neemt," zei hij. „Ik had er een
reden voor."
„AVaarop ik natuurlijk vraag welke reden
„Het is zoo heerlijk naar u te kijken."
Kay knikte over zijn schouder naar het orkest.
,.Ze zijn juist voor de tweede maal begonnen," merkte
zij op. „U gebruikt uw tijd toch wel, nietwaar
dokter
„Philip."
„Nietwaar, Philip f
„Je hebt gelijk, Kay. Men moet het ijzer smeden,
als het heet is. Ik zou je niets kunnen vertellen, als
ik eensklaps een telefoontje kreeg om bij iemand
een splinter te verwijderen. En ik vind het verschrik
kelijk om belangrijke dingen ongezegd te laten."
Onverwachts eindigde de muziek. Dr. Cobb greep
Kay bij den arm.
„AAril je iets drinken of geef je de voorkeur aan een
wandeling in het maanlicht
„Laten we maar wandelen," antwoordde zij. Hij
bracht haar naar den uitersten hoek van het terras.
Het meisje voelde zich eenigszins schuldig tegenover
Jerry, die haar eigenlijk hier had gebracht. Maar
Dr. Cobb bood liaar een sigaret aan en zei „Juist
omdat men het ijzer moet smeden, als het heet
is, zeg ik sommige dingen nog al kort, begrijp
je
„Ik luister." Haar blik was op de maan gevestigd.
„Ik heb kaartjes voor het liefdadigheidsfeest van
Zaterdagavond. Toen ik jou vanavond zag, kreeg ik
de vaste overtuiging, dat we ons best zouden amu
seeren, indien we samen gingen."
Kay keek hem aan. Natuurlijk moest zij weigeren.
Jerry had haar hetzelfde willen vragen, als. Maar
de weigering wilde niet over haar lippen komen. Zij
voelde zich onzeker, alsof ze van plan was iets ver
keerds te doen. Ze had op Jerry's uitnoodiging nog
geen ja gezegd.
„Het begint om negen uur," vervolgde de dokter.
„Ik zal je om half negen komen halen."
„Dank je," hoorde Kay zich zelf mompelen. „Ik
ik vind het heerlijk om er heen te gaan."
y aterdagavond om acht uur, den avond van het
feest, stond Kay gekleed. Ze droeg 'n lange, witte
japon en een kleine, breede cape om de schouders.
Toen zij de trap afging, glimlachte ze. Ze had het
gevoel of zij reeds jaren op dezen avond had ge
wacht of misschien wel op Philip Cobb
Haar vader en moeder dineerden buitenshuis, voor
ze naar het feest zouden gaan, en zij was dus alleen.
Kay liet in den salon haar vingers over de toetsen
van de piano glijden. Hij had gezegd, dat hij om half
negen zou komen. Het was nu half negen. Zij sloot
de piano, nam een geïllustreerd blad en ging in een
stoel zitten.
Twintig minuten later fronste zij het voorhoofd.
„Dokters worden soms plotseling weggeroepen,
maar dan kon hij toch even opbellen," zei ze tot
zichzelf.
Om kwart voor tien het oogenblik dus, waarop
dokter Cobb reeds een uur en een kwartier te laat
was werd Kay woedend. Zooiets was haar nog
nooit overkomen. Heeren waren altijd op tijd, méér
dan op tijd wanneer het een afspraak met haar
gold. En nu dit wachten, op dén avond van alle
avonden het hoogtepunt van het seizoen
ongehoord
Het was tien uur en ze besloot hem op te bellen. Zijn
stem klonk slaperig „Hallo Ja
„Dokter Cobb," zei ze op ijskouden toon, „weet u
hoe laat het is
„Hoe laat. SapperlootZij hoorde een kreet.
„Kay," stamelde hij, „het spijt me verschrikkelijk
Ik wist niet, dat het al zoo laat was Ik heb ge
slapen."
„Geslapen V'
„Om zes uur ben ik even gaan liggen om een dutje
te doen. Ik had besloten maar een uurtje te slapen,
dan bleef er nog tijd genoeg over. Maar ja En ik
wist niet, dat het al tien uur was nu je me op
belt.
Kay smeet de telefoon op den haak. Haar gezicht
was bleek van woede 1 Geslapen En voor zóó'n
man had zij Jerry den rug toegekeerd
Als hij nu nog had gezegd, dat hij druk bezig was
geweest. Dat hij was weggeroepen voor een ongeluk.
Iedere andere reden zou beter zijn geweest dan
deze. Geslapen
De telefoon rinkelde. Zij nam den hoorn van den
haak en hoorde zijn smeekende stem. „Luister, Kay.
Ik was.
De moeder ran het jochie stoat op het punt jlauw
te vallen en zijn vader is er niet veel heter aam toer
