..Het interesseert mij niet, wat u hebt te zeggen,
dokter Welterusten
Zij belde weer af. Het toestel rinkelde voor den
derden keer, maar ze had besloten niet meer te
antwoorden. Philip Cobb kon haar niets meer te
zeggen hebben. Als hij zoo weinig om haar gaf,
dathij hun afspraak vergat en rustig ging slapen.
Zij rende woedend naar de garage en haalde haar
wagen.
Achter haar rinkelde onophoudelijk en wanhopig
de telefoon.
Kay verbood zich zelf om aan dokter Cobb te
denken. Als hij opbelde en dat deed hij wel
geteld zevenmaalliet ze zeggen, dat zeniet thuis
was. En 's middags speelde ze een wilde partij tennis
met Jerrv, om haar woede den vrijen loop te laten.
Langs een weg, die door de zwaar bebladerde
hoornen op een tunnel geleek, reed hij haar naar
huis. Eenigszins onzeker sprak hij „Luister eens,
Kay, ik heb een plan. Wil je vanavond met mij
gaan zeilen
„Dat klinkt werkelijk verleidelijk," antwoordde zij.
„Kli jij en ik alleen."
„Wat romantisch
„Dat is juist wat ik bedoel," mompelde Jerry.
„Romantisch. Zal ik je dan om half negen komen
halen V'
Kay staarde voor zich uit. Ze wist wat Jerry
haar wilde zeggen en zij begreep niet, waarom haar
hart niet sneller begon te kloppen. Deze kalmte
voelde ze als een teleurstelling. Eensklaps schoot
haar iets te binnen.
„Je moet me maar niet komen halen. Ik rijd
zelf wel naar de baai en ontmoet je dan bij de boot."
Jerry knikte. „Half negen," zei hij. „En trek een
witte japon aan. Wit staat je zoo aardig."
Dien avond reed Kay in het donker naar Jerry's
aanzoek, begreep ze, toen zij halverwege de jacht
club, in de bocht van den weg, een verongelukten
auto ontdekte. Het licht van de koplampen gleed
er over heen. Het was een zwarte wagen. Een van
de voorwielen was gebroken en de auto lag tegen
een boom aan den rechterkant van den weg.
Kay drukte de voetrem in.
Haar auto stond nauwelijks stil, toen zij dokter
Cobb van achter den verongelukten wagen te voor
schijn zag komen. Zijn gezicht was bleek en het
donkere haar hing wanordelijk over zijn voorhoofd.
Kay kreeg een schok en werd beurtelings warm
en koud. Ze keek naar het vertrokken gezicht van
Dr. Cobb en vroeg angstig „Gewond
„Nee."
„Wat wat is er gebeurd V'
„Een band gesprongen. Ik reed te snel en botste
tegen een boom, voor ik kon remmen." Plotseling
keerde hij naar zijn wagen terug, rukte de. deur open
en greep een flesch en een zware tasch. Poen richtte
hij zich weer tot haar. „Kun je me even wegbrengen 1
Het is een dringend geval. Een jongen heeft bij ver
gissing vergif ingenomen."
Zonder een antwoord af te wachten stapte hij in
en ging naast haar zitten. Hij scheen vermoeid
zijn oogopslag was erg onrustig.
„Rijd zoo snel mogelijk," verzocht hij haar. „De
jongen lijdt hevige pijnen."
Kay's zenuwen stonden gespannen. Zij herkende
nauwelijks zijn houding en stem, maar zij stelde geen
verdere vragen. Den blik onafgebroken voor zich
uit gericht, snelde zij langs den donkeren weg.
Tien minuten later, zonder dat er een woord was
gewisseld, passeerden ze de spoorrails. Kay keek
vlug op de verlichte klok van 't dashboard. Het was
tien minuten voor half negen. Ze zou Jerry Stuyden
ham nog net op tijd aan de club kunnen ontmoeten.
„Do vierde straat rechts," zei Dr. Cobb. „Vlug,
alsjeblieft
Kay knikte werktuiglijk. Ze was nog nooit te
voren in dit deel van Glenport geweest. De houten
woningen waren klein een blok van meer dan
honderd huizen, opgetrokken volgens een eenvoudig
bouwplan.
Hij behoefde niet naar het huis te zoeken. Een
man stond al voor de deur te wenken.
Toen de wagen stopte, zei l)r. Cobb „Dank je,
Kay. Het spijt me, dat ik je heb opgehouden. Ik zal
je morgenochtend opbellen."
Hij nam zijn flesch en tasch en snelde het huis
binnen. Een oogenblik aarzelde zij. Het was vijf mi
nuten voor half negen. Ze wist, dat Jerry het niet
erg zou vinden, indien ze even te laat kwam. In
deze overtuiging stapte ze uit en ging óók naar
binnen. Misschien kon zij helpen.
Een eenvoudige lamp, hoog aan de zoldering,
wierp een droefgeestig licht in de slordige kanier.
Een snikkende vrouw stond achter 'Dr. Cobb, die
zich over liet bed boog, waarin het kind lag.
l)e patiënt kreunde. Zijn lichaam wrong zich in
alle bochten, de oogen waren stijf gesloten en zweet
parelde op het voorhoofd. Toen Kay in de deur
opening verscheen en eenigszins verschrikt bleef
staan, duwde de vrouw juist een leege flesch in de
hand van Dr. Cobb.
Hij las het etiket en keek van de vrouw naar den
zenuwachtigen man. Op dat moment zag hij Kay
en wenkte haar.
„Hoe zijn je zenuwen Goed
„Natuurlijk. Waarom V'
„De moeder van het jochie staat op het punt
om flauw te vallen en zijn vader is er niet veel beter
aan toe. Wil jij me helpen
Ze knikte.
„We zullen hem van binnen heelemaal schoon
maken. Geen prettig haantje."
„Vertel me maar, wat ik moet doen," fluisterde
Kay.
Wat er daarna gebeurde, kon ze zich later niet
meer herinneren. Zij wist alleen, dat ze aan Philip
Cobb's bevelen onvoorwaardelijk gehoorzaamde.
Hij sprak kort, vlug en zakelijk tegen haar, alsof
ze een ervaren verpleegster was. Na een tijd, die een
eeuwigheid scheen, legde hij de pomp eindelijk ter
zijde. Kay voelde zich eenigszins onpasselijk, maar
ze merkte wel, dat het kind was gekalmeerd en niet
meer kreunde. Het lag er stil en bleek bij en haalde
snel adem.
„Dokter V' fluisterde de moeder angstig.
„Hij is al een heel stuk opgebracht," verzekerde
Philip Cobb haar. „Maar we zullen nog even wach
ten."
Hij ging naast het bed zitten en hield den pols
van den patiënt vast. Toen hij eeuwen later
opstond en de mouwen van zijn jas naar beneden
sloeg, constateerde het meisje pas hoe afgemat hij
er uitzag.
„Ik geloof, dat hij nu buiten gevaar is," sprak hij
bedaard. „Hij slaapt nu. Ik kom morgenochtend
terug." En tot Kay zei hij „Ga mee."
Zoodra ze weer in den wagen zaten, wees hij naar
het klokje op het dashboard. „Tien minuten vóór
half vier," deelde hij inee. „Het spijt me, dat ik je
wéér een beroerden avond heb bezorgd."
„Het was geen beroerde avond," antwoordde zij
zacht. „De manier, waarop je dien jongen hielp
ik heb nog nooit in mijn leven iets meegemaakt,
dat mij meer aangreep ik ben blij, dat ik hij je hen
gebleven."
„Ik ook," antwoordde hij kalm.
Daar bleef het bij.
Een half uur later bereikte Kay haar huis. Het
drong niet eerder tot het meisje door hoe vermoeid
ze wel was, dan nadat ze in bed stapte. Onmiddellijk
viel ze in diepen slaap. En het was door het rinkelen
van de telefoon, dat ze eindelijk ontwaakte.
Verschrikt ging ze rechtop zitten en keek verbaasd
naar den verblindenden zonneschijn, die in haar
kamer viel. Toen ze naar huiten zag, kwam ze tot
de overtuiging, dat het al vrij laat moest zijn en een
blik naar de klok op haar toilettafel bevestigde dit.
Het was vijf minuten voor twaalven.
Snel sprong ze uit bed. Beneden hoorde ze haar
moeder zeggen „Het spijt me, Jerry, maar Kay
slaapt nog. Ik zal haar zeggen, dat je hebt- opgebeld."
Jerry
Kay's hand vloog werktuiglijk naar haar mond
om een kreet van schrik te onderdrukken. Hoe was
het mogelijk, dat ze den vorigen avond Jerry en haar
afspraak, om hem hij de boot te ontmoeten, totaal
had vergeten Een schuldig gevoel dwong haar
naar de telefoon te snellen en haar moeder den hoorn
bijna uit de hand te rukken.
Jerry riep ze uit. „Oh, ik kan je niet vertellen
hoe bet me spijtIk.
„Luister," viel hij haar hoos in de rede. „Ik be
grijp, dat iets belangrijks je heeft verhinderd. Ik
wil alleen weten, waarom je mij niet hebt opgebeld
in plaats van ine te laten wachten. Ik heb daar tot
half elf gestaan en drie keer opgeheld, maar niemand
wist, waar je was. Nogmaals, ik begrijp, dat er om
standigheden kunnen zijn, die je plotseling ver
hinderen, maar je had mij in ieder geval moeten
waarschuwen 1"
„Jerry, dat was uitgesloten ik dacht er niet
meer aan ik hen iedere minuut druk bezig ge
weest."
„En vanmorgen t"
5
constateerde het meisje pas hoe afgemat hij was.
„Vanmorgen was ik te moe. Ik heb geslapen -
Plotseling zweeg zij. Ze had geslapen. Geslapen
Wat Jerry Stuydenham hierop antwoordde, drong
niet tot haar door. Wat deed het er ook toe Eenige
oogenblikken later hoorde ze hem koeltjes goeden
dag zeggen en den hoorn ophangen. Zij bleef stil
naar den muur staren. Zij sliep, terwijl Jerry op haar
„telefoontje" wachtte, zooals zij eens had gewacht
op een „telefoontje" van Philip Cobb.
Het duurde eenige oogenblikken voor ze uit haar
overpeinzingen opschrok en verbijsterd naar de
telefoon keek de bel rinkelde opnieuw.
Ditmaal was het Dr. Cobb, die opgeruimd vroeg
„Hallo, Kay Heb ik je wakker gemaakt V
„Neen Haar stem beefde.
„Ik veronderstelde, dat je wel een gat in den dag
zou slapen," lachte hij, „daarom heb ik maar niet
eerder opgebeld. Kay ik wil je bedanken voor je
hulp van vannacht. Je hebt je prachtig gehouden.
Je.
„Wacht even viel zij hem in de rede. „Phil,
ik moet je eerst wat vragen, al vind je het misschien
belachelijk. Waarom heb je geslapen op den avond,
dat wij die afspraak hadden gemaakt 1"
„Is dat nu zoo gewichtig
„Geweldig
„Goed," zuchtte hij. „Het kwam omdat ik den
nacht vóór het feest bij een oude vrouw had gezeten
in Forrestvilie. Ik deed mijn best voor haar, maar
om zeven uur 's morgens overleed zij. Daarna moest
ik naar huis, ontbijten en me gereed maken voor
het ochtendspreekuur. Ik kreeg geen kans eerder te
rusten dan om zes uur 's avonds. Toen dacht ik
net een uurtje te kunnen slapen, voor ik jou ont
moette, om althans wat opgefrischt te zijn. Maar
ik was zóó moe enfin, je weet wat er verder is
gebeurd."
Het bleef een oogenblik doodstil. Toen vroeg
Kay brutaalweg „Philip, ben je vanavond vrij V'
„Ja, ik was van plan den avond met jou door te
brengen."
„Dat vind ik prettig."
„Maar ik waarschuw je vooraf," zei hij, „dat ik
het ijzer smeed, als - de maan schijnt."
