VERKADE
U proeft
het direct
»»Kuw-reinigende"
laxeermiddelen gevenV slechts
een tijdelijke verlichting."
N O r Hl fl. C 01 - Voor regelmatige werking.
32
Het is weer Verkade dus
goed en smakelijk. Als er
Verkade op een artikel
staat, dan kunt U overtuigd
zijn, dat het goed is. Dat
geldt óók voor chocolade.
Proeft U zelf maar.
3 smaken: naturel,
melk en hazelnoot
CHOCOLADE
Herstel liever de
normale darmfunctie.
Tracht niet door het innemen van
„ruw-reinigende" laxeermiddelen een
tijdelijke verlichting te vinden. Zij ver
oorzaken een radicale „opruiming",
maar kunnen op den duur een ongun-
stigen invloed op de spijsvertering
uitoefenen.
Normacol geneest Uw constipatie.
De Normacol-korreltjes, bereid uit
plantenhars, zwellen in den darmin-
houd gelatineus op en maken de ont
lasting los en gemakkelijk. Om de
spieren van den darmwand weer tot
hun normalen taak terug te brengen, is
aan Normacol een kleine hoeveelheid
zuiver plantaardige frangula toege
voegd. Uw constipatie wordt door
Normacol hersteld en U raakt
er dus niet aan gewoon. Prijs
fl. 1. groote bus fl. 2.20;
verkrijgbaar bij alle apotheken
en goede drogisterijen.
Overtuig U van de genezende werking van
Normacol en stuur onderstaande coupon
nog vandaag in open envelop, gefrankeerd
met 1V2 cent postzegel, of zend ons een
briefkaart. Dan ontvangt U gratis en franco
een proefbusje Normacol, genoeg voor
2 dagen.
Aan C. N. Schmidt, Keizersgracht 31, Amsterdam C.
Den HeerMl H.
Mevr.
Mej.
Adres
Plaats
Ruth ging met mevrouw Rradlev
naar de kleedkamer en bewonderde de
prachtige avondjapon, de schoontjes,
de fijne zijden kousen en 't sierlijke
taschje, die bij de japon gekozen waren.
„We zullen straks aan tafel repetitie
houden. We zullen je June noemen.
Goed En zeg dan tegen ons oom Joe
en tante Clara."
„Goed, tante. Clara.," schikte Ruth
zich naar den wensch der oudere vrouw.
,,'t Is twee jaar geleden, dat we bij
Jim geweest zijn en vijf jaar, dat June
bij ons is komen wonen. We kunnen
veilig aannemen, dat er gedeeltelijk
nieuw personeel zal zijn. En de anderen
zullen heusch niets merken."
Ruth maakte zich hier eenige zorg
over. „Als er bedienden zijn, die er al
langer waren, hoor ik ze te kennen,
vindt, u niet Iloe moet 't dan, als ik
hun namen niet weet V'
„Die namen leer je gauw genoeg.
Houd je maar, alsof je ze allang kent.
Je zult niet zooveel hoeven te praten.
Je denkt natuurlijk alleen aan je broer
Jim, en je zit in angst, omdat hij zoo
ernstig gewond is. Iedereen za.1 't heel
natuurlijk vinden, dat je kalm bent,
dat je weinig zegt en je met niemand
bemoeit."
„En heb ik hem ook in die.u
zei toch vijf jaar. niet gezien V'
Hier werd mevrouw Bradley een
beetje ongeduldig door. „Natuurlijk
wel jullie hebben je vacanties
samen doorgebracht, buiten."
„Zou hij dan niets meiken t"
„Natuurlijk niet. Hij is te ziek."
„Vindt u 't nu wel eerlijkom
hem zoo te bedriegen
„Dat is geen bedriegen, June. Hij
houdt heel veel van zijn stiefzuster. En
hij piekert ontzettend over haar. De
ware June is een erg luchtig kind.
Nogal grillig en onbekookt. Daarom
hebben wij haar bij ons genomen. We
probeeren van een nukkig, eigenwijs
ding een verstandig meisje te maken.
Ze voelt zich zielsongelukkig, nu Jim er
zoo slecht aan toe is. We hebben
haar getelegrafeerd, dat we jou ge
vonden hebben en dat je haar plaats
zult innemen, tot ze zelf kan komen
of tot alles voorbij is."
„Ik zal mijn best doen," zei de zoo
genaamde June. „Ik zal heel erg mijn
best doen."
Het avontuur was nog maar nauwe
lijks één dag oud, en hier zat zij nu in
het groote, snelle vliegtuig, voortijlend
naar een nieuw leven en een nieuw
bestaan.
Ruth June trok den duren
grijzen bontmantel wat dichter om
zich heen, en ademde den lentegeur
in van de levende viooltjes, die in
den breeden kraag gestoken zaten.
Haar hart klopte wild bij de gedachte
aan hetgeen vóór haar lag. Chicago. Een
gewaande broer, die rijk was, die dol op
haar was. Blind. Misschien stervend.
Zij vergat, voor het moment, de
vrees, die haar gefolterd had. Het ver
haal van de Bradley's had heusch
geloofwaardig genoeg geklonken. Zij
konden haar niet bedriegen. Dat kon
eenvoudig niet.
Mevrouw Bradley boog zich naar
haar toe. „Kijk, June," zei ze. „Chicago.
Straks zijn we er."
TWEEDE HOOFDSTUK
AAnder zich, honderden meters diep,
zag June het vliegveld. De piloot
cirkelde erboven,wachtend op het sig
naal, om zijn machine aan den grond
te zetten.
„We zullen wel afgehaald worden.
Maar je hoeft niet bang te zijn. Hoofd
Omhoog," vermaande mevrouw Brad
ley het meisje. „Doe precies, alsof je
van alles op de hoogte bent."
„U zult eens zien, hoe goed ik me
houd Ruth lachte. Zij kon er even
goed om lachen als huilen. Zij had
vooruit geweten, wat zij begon. Geen
mensch had haar er toe gedwongen.
Maar het deed haar toch goed, de
harde randen te voelen van het lang
werpige stukje papier, dat ze onder
haar blouse verborgen had een tele
gram van haar broer, Jorry, dien och
tend ontvangen, vlak vóór zij de be
nepen kamer verliet, die zij met twee
andere meisjes deelde vóór zij naar
de Bradley's ging om het groote avon
tuur te beginnen.
Die broer van Ruth, Jerry, studeerde
medicijnen aan de universiteit te Iowa,
en 't was een heele toer voor hem, het
hoofd boven water te houden. De ge
dachte aan Jerry vooral had die vijf
honderd dollars per week, haar door
Joseph Bradley aangeboden, buitenge
woon aanlokkelijk gemaakt voor Ruth.
Ruth had ook voor zichzelf heel veel
noodig, maar zij kon altijd rondkomen.
De arme student Jerry kon het met
vijfhonderd dollar een heel stuk makke
lijker hebben en déze overweging had
bij Ruth den doorslag gegeven eigenlij k
was zij daarom op het zonderlinge
voorstel der Bradley's ingegaan. Vijf
honderd dollar per weekwie weet
duurde het eenige weken Was dat zoo,
dan kon zij misschien haar betrekking
laten schieten, en voor Jerry de huis
houding gaan doen, misschien zelfs
de muzieklessen gaan volgen, waar zij
zoo naar verlangd had.
Zij had Jerrv intercommunaal op
gebeld, den vorigen avond laat, en hem
zoo voorzichtig mogelijk den aard van
het aanbod uiteengezet, en tot haar
groote verbazing had zij te hooren
gekregen, dat Jerrv er beslist tegen was,
dat zij het deeêfi
„Absoluut niet doen," waarschuwde
hij. „Beloof je 't me, Ruth Je kent
die menschen niet eens Papieren laten
zien Brieven Kunnen ze wel na
gemaakt hebben, 't Lijkt mij een stel
schurken. Niet gaan hoor Beloof
't me
En Ruth had bijna beloofd.
Vanmorgen dat telegram.'Ruth glim
lachte, nu zij er aan dacht. Er ston;!
in -. „Geef dat plan op. Antwoord
dadelijk. Ik ben de oudste. Je moet
me gehoorzamen."
Toen het vliegtuig afdaalde naar zijn
baan, knoopte Ruth den mantel yan
petit-gris dicht, en daarbij voelde zij
opnieuw het geruststellende krinkelen
van het telegram. Goeie Jerry. Hij
hield natuurlijk van haar. En hij was
ouder net zoowat twee jaar. Ze zou
den er later allebei nog wel eens 0111
lachen, 't Was voor hen beiden te
hopen, dat 't een week of zes duurde
Drieduizend dollar. Haar hoofd duizelde,
als zij zich dat bedrag alleen maar voor
stelde. Wat konden ze al niet doen
met zooveel geld f
Joseph Bradley raakte aanmoedigend
haar arm aan, toen zij uit het vliegtuig
stapte. Jim's chauffeur is er. Ze wisten,
dat we komen zouden. Ik heb getele
grafeerd. Hij is al jaren bij Jim. Doe
maar of je hem kent. Hij heet Tom.
En niet bang zijn. Hij zal geen lont
ruiken."
Lont ruiken Die uitdrukking beviel
Ituth niet. Opeens leek het avontuur
haar niet zoo heel aantrekkelijk meer.
Zij liepen naar het groote gebouw
der luchtlijn, dat gedeeltelijk hangar,
gedeeltelijk wachtkamers en kantoren
was. Bij de deur stond een lange man
in uniform hen op te wachten. Hij
nam de koffers van meneer Bradley
over en sprak hen aan.
Wordi vervolgd
c
