V Zijn vermoeden werd de volgende maanden prompt bewaarheid. Zij hadden een aantal gemeenschappe lijke kennissen en waór hij haar ook ontmoette, ver meed zij opzettelijk zijn gezelschap. Weliswaar niet in het oog loopend, maar voor hem duidelijk genoeg. Het begon hem te hinderen en dat gevoel werd zóó sterk, dat hij weldra nergens meer verscheen, waar hij dacht haar te zullen ontmoeten. Het was tóén, dat Stanley Parker tot de ontdek king kwam, dat Phyllis hem lang zoo onverschillig niet was, als hij het zich had ingeprent. De oude gevoelens ontwaakten, overrompelden hem en ont namen hem zijn rust. Op een avond zei hij tot zichzelf, dat het zoo niet langer ging. Hij moest Phyllis zoo spoedig mogelijk vergeten in ieder geval vóór hij naar China terugkeerde. Hij zou daarginds bepaald ongelukkig worden, als de gedachte aan haar hem blééf vervolgen. Er viel hem een reddende gedachte in. Waarom zou hij niet trouwen 1 Hij kende een aardig meisje, tien jaar jonger dan hij en opgewekt van karakter. Haar herhaalde verzekeringen, dat zij het heerlijk zou vinden, op '11 eenzamen buitenpost in een vreemd land te moeten leven, hadden hem ondubbelzinnig te verstaan gegeven, dat hij niet lang naar een vrouw hoefde uit te zien. Waarom zou hij haar niet vragen zich spoedig verloven en over twee of drie maanden met haar trouwen Hij kende haar voldoende om te weten, dat zij een trouwe en hartelijke kameraad voor hem zou zijn en wat kon hij ooit meer verwachten van een vrouw De eenige, die hem méér, neen, alles kon zijn, was onbereikbaar voor hem, daar viel geen oogenblik aan te twijfelen. Hij zou er maar toe be sluiten het schrikte hem eensklaps af, in zijn eentje naar die eenzame bungalow aan den Jang-tse-Kiang te moeten terugkeeren. Vastbesloten Mary Humphry den anderen dag te vragen, begaf hij zich dien avond ter ruste. Maar den volgenden morgen begreep hij de noodzaak niet van zooveel haast. Hij had nog eenige maanden den tijd en Mary zou zoo lang nog wel wachten. Dus stelde hij zijn trouwplannen voorloopig weer uit. Op een middag, eenige weken nadien, werd hij eensklaps bevangen door een vreemd gevoel van onrust. Er móést iets gebeuren hij hield dat pieke ren over Phyllis niet langer meer uit. Opgewonden liep hij zijn kamers een paar maal door en greep eens klaps vastberaden naar de telefoon. „Een taxi terstond beval hij. Hij maakte er een eind aan hij ging Mary vragen. Zij was nu nog op het tennisveld onderweg naar huis zou hij wel een gelegenheid vinden, om hier of daar met een verklaring voor den dag te komen. Toen hij in den spiegel keek, schrok hij van zijn uiterlijk. Zijn oogen stonden hol en koortsachtig en zijn wangen waren ingevallen. Zóó had dat verwenschte gepieker hem reeds aangegrepen. Ja, er móést een eind aan komen in dit uur nog. „Een taxi, meneer," klopte zijn hospita aan. „Ik kom," antwoordde hij kort. Hij liep naar de deur, doch met den knop reeds in zijn hand deinsde hij terug voor den verantwoordelijken stap. Mocht hij het wel wagen zou hij die kleine Mary Humphry misschien niet ongelukkig maken Hij liet de deur los en hernam zijn opgewonden loop. Twintig minuten lang de eene kamer uit en de andere in. Toen was hij opnieuw besloten hij blééf bij zijn voornemen. Het was zijn eenige kans, om nog iets van zijn leven te maken en hij zou zijn best doen zóó voor Mary te zijn, als zij wenschen kon. Hij liep nogmaals naar de deur en tegelijk werd er geklopt. „Een brief, meneer," zei de hospita. „Hebt u de taxi niet vergeten „Neen, neen," viel hij driftig uit, „ik kom. Hij bekeek den brief en plotseling keerde dat on rustige gevoel van 's middags weer terug. De gele envelop droeg het dienststempel van het vice-con- sulaat van Yun-nan. Wat konden ze hem daar te schrijven hebben gehad Met een ruk verscheurde hij de envelop. Er kwam een brief uit te voorschijn van den vice-consul en een wit couvert, dat geadres seerd was aan het consu laat in Yun-nan. Hij las eerst den brief. „Waarde Parker. Inliggende zending ontving ik uit Hongkong. Het blijkt, dat de troepen van generaal Mai vijf jaar geleden een heele postzending in beslag genomen hebben waar bij zij correspondentie ver moedden van spionnen in Noord- en Zuid-China. De heele zending is onderzocht en de postzak schijnt in liet hoofdkwartier te zijn blijven slingerenLater werd hij buitgemaakt door de rebelleerende troepen van generaal Kai Twang. Hoe de zending weer in Hong kong terecht is gekomen, is ons niet recht duidelijk geworden. Er bevond zich een brief bij, die aan u geadresseerd is ik haast mij bij deze hem aan zijn bestemming te doen toe komen. Onder het lezen had zich een gevoel van verbijs tering van Stanley Par ker meester gemaakt. Een raadselachtig iets waar schuwde hem, dat die brief een geheim bevatte, dat van 't hoogste gewicht was voor zijn toekomst. Hij (lacht echter nog niet aan Phyllis Clark, doch toen hij het witte couvert had opengescheurd en op een tweede envelop met een aantal postzegels en offi- cieele stempels haar hand schrift herkende, begreep hij de beteekenis van die waarschuwing. Hier had hij Phyllis' antwoord op zijn aanzoek en hij „Je weet nu alles," ging hij hartstochtelijk voort. „Zie mij aan, Phyllis, en tracht dat van een half jaar geleden te vergelen. Oeef me eindelijk een antwoord na die tnjf jaren antwoord dat je hart je ingeeft." durfde niet raden, hoe dat antwoord luidde. Als in een droom zag hij, dat Phyllis' brief open gescheurd was. Hij stak zijn vingers in het couvert en trok ze haastig weer terug. Uit haar éigen mond wilde hij het antwoord vernemen zij had er recht op éérst alles te weten. Hij kreunde, toen hij eraan dacht, dat deze brief haar jawoord kon inhouden. Dan had zij vier jaar tevergeefs naar tijding van hem uit gezien. En dan moest hij haar tot bloedens toe gewond hebben, toen hij een half jaar geleden zijn aanzoek een dwaasheid had genoemd, die hem alleen inge geven was door een vlaag van melancholie en heim wee. „Phyllis.... Phyllis...." kreunde hij opnieuw. Zonder zich tijd te gunnen tot zichzelf te komen, pakte hij alle papieren bij elkaar en stormde de deur uit. „Paddington Street zeventien," viel hij schor uit tegen den chauffeur. Toen wierp hij zich in de kussens en terwijl de taxi haar weg zocht door het woelige verkeer, repeteerde Stanley Parker met een paar kurkdroge lippen van opwinding,wat liij Phyllis Clark allemaal zeggen zou, als zij tegenover hem stond. 'T'oen Stanley een half uur later in Paddington Street aanschelde, voelde hij zich eensklaps heel kalm bijna onnatuurlijk kalm. Op rustigen toon vroeg hij Phyllis te spreken en voegde eraan toe, dat het voor een zeer gewichtige zaak was. Het duurde een heele poos voor het meisje terug kwam Phyllis scheen lang te hebben geaarzeld, of zij hem te woord zou staan. Als in een droom ging luj 'n kiemen salon binnen. Er was niemand, doch even later hoorde hij gerucht in de gang. Traag ging de deur open en even traag trad Phyllis Clark binnen alsof elke stap haar zwaar viel. Doch toen zij Stanley Parker bij de tafel zag staan bleek als een doode en met koortsige oogen en trillende lippen schrok zij. „M'n hemel, Stanley wat mankeer je kwam zij vlug op hem toe. Stanley lachte zij noemde zijn vóórnaam. Toen haalde hij diep adem. De inleiding, die hij van plan was geweest af te steken, vergat hij. Met een ruk trok hij het gele couvert van het vice-consulaat uit zijn zak en spreidde alles op tafel uit. „Ziehier dit is alles," begon hij heesch, terwijl Phyllis een verbaasden blik over de paperassen liet gaan. „Dit kreeg ik een half uur geleden uit Yun-nan. Lees dien brief en je zult alles begrijpen. Hier is je antwoord op mijn aanzoek - een antwoord 11a vijf lange jaren. Al dien tijd bleef het zwerven van Noord naar Zuid en van Oost naar West. Kijk die stempels en je zult zien, dat ik de waarheid spreek. En nu ben ik gekomen. Hij had in één adem door gesproken met een koortsig opgewonden stem. Nu kón hij niet verder en haalde opnieuw adem. Phyllis was even bleek gewor den als hij en terwijl zij een verdwaasden blik op de brieven vestigde, tastte haar rechterhand naar een steun aan den tafelrand. „Ik heb nog meer te zeggen," stiet Stanley uit. „Ik heb je een half jaar geleden diep gekwetst. Ik weet dat het niet te vergeven is in een man, als hij een vrouw opzettelijk pijn doet, maar in dit geval is het misschien wél te begrijpen. Ik schreef je hoeveel ik van je hield en ik vroeg je mijn vrouw te willen worden. En ik kreeg géén antwoord begrijp je nu, wat er in me omging, toen je me zoo onverschillig vroeg, of het me bevallen was in China Niettemin had ik terstond spijt van mijn woorden je kunt me gelooven. En nu blijkt alles een afschuwelijk misver stand te zijn geweest. Daar ligt je antwoord, dat ik nooit ontving en ik heb niet den moed er kennis van te nemen. Er kon eens ja in staan, terwijl je thans na alles wat er gebeurd is misschien néén zou willen zeggen. Begrijp je wat ik in dat geval te lijden zou hebben met hoeveel razende spijt ik vervuld zou zijn, omdat ik je liefde verspeeld heb Je weet nu alles," ging hij hartstochtelijk voort. „Zie mij aan, Phyllis, en tracht dat van een halfjaar geleden te vergeten. Geef me eindelijk een antwoord na die vijf jaren 't antwoord, dat je hart je ingeeft." Zij wisselden een blik en langzaam steeg er een blos naar Phyllis' wangen. Haar lippen beefden en zij scheen nauwelijks haar tranen meester te kunnen blijven. „Vijf jaar geleden schreef ik je, hoe gelukkig ik was met je aanzoek, Stanley," fluisterde zij ge broken. „En een misverstand als dit, of een jarenlang verdriet, omdat ik niets meer van je hoorde, kan van- dóag aan dat antwoord niets meer veranderen. Lang na deze woorden sloeg er een deur in huis, die hen eindelijk deed wijken uit hun eerste om helzing.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1936 | | pagina 5