V
Zijn vermoeden werd de volgende maanden prompt
bewaarheid. Zij hadden een aantal gemeenschappe
lijke kennissen en waór hij haar ook ontmoette, ver
meed zij opzettelijk zijn gezelschap. Weliswaar niet
in het oog loopend, maar voor hem duidelijk genoeg.
Het begon hem te hinderen en dat gevoel werd zóó
sterk, dat hij weldra nergens meer verscheen, waar
hij dacht haar te zullen ontmoeten.
Het was tóén, dat Stanley Parker tot de ontdek
king kwam, dat Phyllis hem lang zoo onverschillig
niet was, als hij het zich had ingeprent. De oude
gevoelens ontwaakten, overrompelden hem en ont
namen hem zijn rust. Op een avond zei hij tot zichzelf,
dat het zoo niet langer ging. Hij moest Phyllis zoo
spoedig mogelijk vergeten in ieder geval vóór hij
naar China terugkeerde. Hij zou daarginds bepaald
ongelukkig worden, als de gedachte aan haar hem
blééf vervolgen.
Er viel hem een reddende gedachte in. Waarom
zou hij niet trouwen 1 Hij kende een aardig meisje,
tien jaar jonger dan hij en opgewekt van karakter.
Haar herhaalde verzekeringen, dat zij het heerlijk
zou vinden, op '11 eenzamen buitenpost in een vreemd
land te moeten leven, hadden hem ondubbelzinnig te
verstaan gegeven, dat hij niet lang naar een vrouw
hoefde uit te zien. Waarom zou hij haar niet vragen
zich spoedig verloven en over twee of drie maanden
met haar trouwen Hij kende haar voldoende om te
weten, dat zij een trouwe en hartelijke kameraad voor
hem zou zijn en wat kon hij ooit meer verwachten van
een vrouw De eenige, die hem méér, neen, alles kon
zijn, was onbereikbaar voor hem, daar viel geen
oogenblik aan te twijfelen. Hij zou er maar toe be
sluiten het schrikte hem eensklaps af, in zijn eentje
naar die eenzame bungalow aan den Jang-tse-Kiang
te moeten terugkeeren.
Vastbesloten Mary Humphry den anderen dag te
vragen, begaf hij zich dien avond ter ruste. Maar den
volgenden morgen begreep hij de noodzaak niet van
zooveel haast. Hij had nog eenige maanden den tijd
en Mary zou zoo lang nog wel wachten. Dus stelde hij
zijn trouwplannen voorloopig weer uit.
Op een middag, eenige weken nadien, werd hij
eensklaps bevangen door een vreemd gevoel van
onrust. Er móést iets gebeuren hij hield dat pieke
ren over Phyllis niet langer meer uit. Opgewonden
liep hij zijn kamers een paar maal door en greep eens
klaps vastberaden naar de telefoon.
„Een taxi terstond beval hij. Hij maakte er
een eind aan hij ging Mary vragen. Zij was nu nog
op het tennisveld onderweg naar huis zou hij wel
een gelegenheid vinden, om hier of daar met een
verklaring voor den dag te komen. Toen hij in den
spiegel keek, schrok hij van zijn uiterlijk. Zijn oogen
stonden hol en koortsachtig en zijn wangen waren
ingevallen. Zóó had dat verwenschte gepieker hem
reeds aangegrepen. Ja, er móést een eind aan komen
in dit uur nog.
„Een taxi, meneer," klopte zijn hospita aan.
„Ik kom," antwoordde hij kort. Hij liep naar de
deur, doch met den knop reeds in zijn hand deinsde
hij terug voor den verantwoordelijken stap. Mocht
hij het wel wagen zou hij die kleine Mary Humphry
misschien niet ongelukkig maken Hij liet de deur
los en hernam zijn opgewonden loop. Twintig minuten
lang de eene kamer uit en de andere in. Toen was
hij opnieuw besloten hij blééf bij zijn voornemen.
Het was zijn eenige kans, om nog iets van zijn leven
te maken en hij zou zijn best doen zóó voor Mary te
zijn, als zij wenschen kon.
Hij liep nogmaals naar de deur en tegelijk werd er
geklopt. „Een brief, meneer," zei de hospita. „Hebt
u de taxi niet vergeten
„Neen, neen," viel hij driftig uit, „ik kom.
Hij bekeek den brief en plotseling keerde dat on
rustige gevoel van 's middags weer terug. De gele
envelop droeg het dienststempel van het vice-con-
sulaat van Yun-nan. Wat konden ze hem daar te
schrijven hebben gehad Met een ruk verscheurde
hij de envelop. Er kwam een brief uit te voorschijn
van den vice-consul en een
wit couvert, dat geadres
seerd was aan het consu
laat in Yun-nan.
Hij las eerst den brief.
„Waarde Parker.
Inliggende zending ontving
ik uit Hongkong. Het blijkt,
dat de troepen van generaal
Mai vijf jaar geleden een
heele postzending in beslag
genomen hebben waar
bij zij correspondentie ver
moedden van spionnen in
Noord- en Zuid-China. De
heele zending is onderzocht
en de postzak schijnt in
liet hoofdkwartier te zijn
blijven slingerenLater werd
hij buitgemaakt door de
rebelleerende troepen van
generaal Kai Twang. Hoe
de zending weer in Hong
kong terecht is gekomen,
is ons niet recht duidelijk
geworden. Er bevond zich
een brief bij, die aan u
geadresseerd is ik haast
mij bij deze hem aan zijn
bestemming te doen toe
komen.
Onder het lezen had zich
een gevoel van verbijs
tering van Stanley Par
ker meester gemaakt. Een
raadselachtig iets waar
schuwde hem, dat die brief
een geheim bevatte, dat
van 't hoogste gewicht was
voor zijn toekomst. Hij
(lacht echter nog niet aan
Phyllis Clark, doch toen
hij het witte couvert had
opengescheurd en op een
tweede envelop met een
aantal postzegels en offi-
cieele stempels haar hand
schrift herkende, begreep
hij de beteekenis van die
waarschuwing. Hier had
hij Phyllis' antwoord op
zijn aanzoek en hij
„Je weet nu alles," ging
hij hartstochtelijk voort.
„Zie mij aan, Phyllis, en
tracht dat van een half jaar
geleden te vergelen. Oeef
me eindelijk een antwoord
na die tnjf jaren
antwoord dat je hart je
ingeeft."
durfde niet raden, hoe dat antwoord luidde.
Als in een droom zag hij, dat Phyllis' brief open
gescheurd was. Hij stak zijn vingers in het couvert
en trok ze haastig weer terug. Uit haar éigen mond
wilde hij het antwoord vernemen zij had er recht
op éérst alles te weten. Hij kreunde, toen hij eraan
dacht, dat deze brief haar jawoord kon inhouden. Dan
had zij vier jaar tevergeefs naar tijding van hem uit
gezien. En dan moest hij haar tot bloedens toe gewond
hebben, toen hij een half jaar geleden zijn aanzoek
een dwaasheid had genoemd, die hem alleen inge
geven was door een vlaag van melancholie en heim
wee.
„Phyllis.... Phyllis...." kreunde hij opnieuw.
Zonder zich tijd te gunnen tot zichzelf te komen,
pakte hij alle papieren bij elkaar en stormde de deur
uit.
„Paddington Street zeventien," viel hij schor uit
tegen den chauffeur. Toen wierp hij zich in de kussens
en terwijl de taxi haar weg zocht door het woelige
verkeer, repeteerde Stanley Parker met een paar
kurkdroge lippen van opwinding,wat liij Phyllis Clark
allemaal zeggen zou, als zij tegenover hem stond.
'T'oen Stanley een half uur later in Paddington
Street aanschelde, voelde hij zich eensklaps heel
kalm bijna onnatuurlijk kalm. Op rustigen toon
vroeg hij Phyllis te spreken en voegde eraan toe, dat
het voor een zeer gewichtige zaak was.
Het duurde een heele poos voor het meisje terug
kwam Phyllis scheen lang te hebben geaarzeld, of
zij hem te woord zou staan. Als in een droom ging luj
'n kiemen salon binnen. Er was niemand, doch even
later hoorde hij gerucht in de gang. Traag ging de
deur open en even traag trad Phyllis Clark binnen
alsof elke stap haar zwaar viel. Doch toen zij Stanley
Parker bij de tafel zag staan bleek als een doode en
met koortsige oogen en trillende lippen schrok zij.
„M'n hemel, Stanley wat mankeer je kwam
zij vlug op hem toe.
Stanley lachte zij noemde zijn vóórnaam. Toen
haalde hij diep adem. De inleiding, die hij van plan
was geweest af te steken, vergat hij. Met een ruk trok
hij het gele couvert van het vice-consulaat uit zijn
zak en spreidde alles op tafel uit.
„Ziehier dit is alles," begon hij heesch, terwijl
Phyllis een verbaasden blik over de paperassen liet
gaan. „Dit kreeg ik een half uur geleden uit Yun-nan.
Lees dien brief en je zult alles begrijpen. Hier is je
antwoord op mijn aanzoek - een antwoord 11a vijf
lange jaren. Al dien tijd bleef het zwerven van Noord
naar Zuid en van Oost naar West. Kijk die stempels
en je zult zien, dat ik de waarheid spreek. En nu ben
ik gekomen.
Hij had in één adem door gesproken met een
koortsig opgewonden stem. Nu kón hij niet verder en
haalde opnieuw adem. Phyllis was even bleek gewor
den als hij en terwijl zij een verdwaasden blik op de
brieven vestigde, tastte haar rechterhand naar een
steun aan den tafelrand.
„Ik heb nog meer te zeggen," stiet Stanley uit.
„Ik heb je een half jaar geleden diep gekwetst. Ik
weet dat het niet te vergeven is in een man, als hij
een vrouw opzettelijk pijn doet, maar in dit geval is
het misschien wél te begrijpen. Ik schreef je hoeveel
ik van je hield en ik vroeg je mijn vrouw te willen
worden. En ik kreeg géén antwoord begrijp je nu,
wat er in me omging, toen je me zoo onverschillig
vroeg, of het me bevallen was in China Niettemin
had ik terstond spijt van mijn woorden je kunt me
gelooven. En nu blijkt alles een afschuwelijk misver
stand te zijn geweest. Daar ligt je antwoord, dat ik
nooit ontving en ik heb niet den moed er kennis van
te nemen. Er kon eens ja in staan, terwijl je thans
na alles wat er gebeurd is misschien néén zou
willen zeggen. Begrijp je wat ik in dat geval te lijden
zou hebben met hoeveel razende spijt ik vervuld
zou zijn, omdat ik je liefde verspeeld heb Je
weet nu alles," ging hij hartstochtelijk voort. „Zie
mij aan, Phyllis, en tracht dat van een halfjaar
geleden te vergeten. Geef me eindelijk een antwoord
na die vijf jaren 't antwoord, dat je hart je ingeeft."
Zij wisselden een blik en langzaam steeg er een blos
naar Phyllis' wangen. Haar lippen beefden en zij
scheen nauwelijks haar tranen meester te kunnen
blijven. „Vijf jaar geleden schreef ik je, hoe gelukkig
ik was met je aanzoek, Stanley," fluisterde zij ge
broken. „En een misverstand als dit, of een jarenlang
verdriet, omdat ik niets meer van je hoorde, kan van-
dóag aan dat antwoord niets meer veranderen.
Lang na deze woorden sloeg er een deur in huis,
die hen eindelijk deed wijken uit hun eerste om
helzing.