DRIE MINUTEN IN EEN
MENSCHENLEVEN
,V,an^aa'
12
door Owen Palmer
-* 30-A
Wat beteekenen drie minuten in een
mensolienleven Op die vraag is
het moeilijk antwoorden. In het
bestaan van den een spelen zij niet
de minste rol in dat van den ander
heslissen ze over leven en dood.
Voor .Muriel Cummings en Reginald
Pride waren zoo'n paar minuten eens
van het hoogste gewicht. De geschiede
nis ervan lag besloten in drie kranten
berichten. Het eerste verscheen in de
..Boston Herald". Drie regels, die hun
eigen beteekenis hadden.
„Gisterenavond, omstreeks zeven uur,
werd de heer Bellamy bij het oversteken
van de Weststraat aangereden door een
vrachtauto. Het slachtoffer was onmid
dellijk dood."
Reginald Pride vernam dit nieuws,
toen hij 's morgens aan de bank kwam,
waai' hij werkte. Het slachtoffer was zijn
chef en hij was vanzelfsprekend diep
ouder den indruk van het ongeluk. Dien
zelfden morgen nog werd hij bij de
directie geroepen.
Pride, we hebben besloten je aan te
stellen tot chef van je afdeeling," zei de
oudste directeur. „Je neemt dus de
plaats in van mister Bellamy. Wij hopen,
dat je haar tot onze tevredenheid ver
vult."
Pride verliet buiten zichzelf van blijd
schap het privékantoor zelfs de
heugenis aan het noodlottige ongeluk
was weggevaagd. Op zoo'n bevordering
had hij gewacht, om Muriel Cummings
re vragen, maar hij had niet durven
hopen, dat die kans zich de eerste twee
of drie jaren voor zou doen.
Muriel was haar vader drie maanden
geleden naar Manilla gevolgd, waar deze
in een bestuursbetrekking was benoemd.
Muriel en hij waren jarenlang vrienden
geweest en geen van beiden hadden zij
ooit gedacht aan andere banden. Bij
het afscheid echter was het gekomen.
Zij hadden hand in hand gestaan en
eensklaps hadden zij gevoeld, wat zij
eigenlijk aan elkander zouden missen.
„Later," had hij gezegd, op zijn voor
uitzichten doelend. En Muriel had ge
knikt een zwijgende belofte dat zij
op hem wachten zou. Méér niet, maar
het was voor beiden voldoende.
Terwijl hij nadacht, beving hem eens
klaps een onbedwingbaar verlangen
haar stem te hooren. Drie minuten
telefoneeren met de Philippijnen kostte
veertig dollar een kapitaal, dat hij er
graag voor over had. Hij zou haar
spreken en haar stem hooren en aan het
trillen ervan weten, hoe blij verrast zij
was. Met dit besluit ging hij dien avond
naar bed.
Een tweede bericht, dat betrekking
had op de geschiedenis van de drie
minuten, verscheen in het „Nieuwsblad
van de Philippijnen" en droeg tot
opschrift„Loezon geteisterd door een
aardbeving. Een heel huis door een
afgrond verzwolgen."
Dien dag kreeg Muriel Cummings
t egen het middaguur een oproepbericht,
om zich tegen half vijf aan het bestuurs-
kantoor te vervoegen voor het voeren
van een gesprek met Boston.
„Van Reginald Pride," zei ze verrast,
haar vader het bericht toonend. „Hij
heeft zeker belangrijk nieuws."
Haar vader keek haar glimlachend
aan en Muriel bloosde. „Het spijt me, dat
ik er niet bij tegenwoordig kan zijn,"
zei hij. „Ik heb van vier tot vijf bestuurs-
zitting k had graag eens gehoord,
wat jullie elkander te vertellen hebben."
Muriel hoorde hem al niet meer, zij
had haastig de kamer verlaten. Traag
verstreken dien middag de uren. Muriél
liep herhaaldelijk het huis uit haar
ongeduld snelde den tijd vooruit. Hun
huis stond afgezonderd buiten Manilla
en was omringd door een grooten tuin.
Aan de overzijde van den weg stond het
bestuurskantoor, waar ook de post
zaken werden afgehandeld op een
afstand van nauwelijks dertig meter.
Klokslag half vijf bevond Muriel zich
in de telefooncel, waarin de verbinding
met Boston tot stand was gebracht.
Haar hand beefde, toen zij de microfoon
aan haar mond bracht. Zij riep een paar
maal „hallo, doch kreeg geen antwoord.
Eindelijk hoorde zij een stem „U kunt
spreken
„Hallo riep zij flink, haar emotie
bedwingend.
In de telefoon klonk een gesputter en
toen plotseling een niet te heldere stem.
„Ben jij daar, Muriel V'
„Ja, ja, spreek maar!" riep zij
juichend.
Reginald aan den anderen kant ver
telde haar van zijn groote promotie. Zij
liet hem nauwelijks uitspreken. „Schrijf
je gauw, Reggie En denk je veel aan
me schalde haar stem door de cel.
„Gefeliciteerd," wilde zij er nog aan
toevoegen, maar het woord bestierf
haar op de lippen. Eensklaps voelde zij
den grond onder haar voeten verschui
ven. Er volgde een beweging op, alsof
zij door een reuzenhand weer terugge
schoven werd en van schrik liet zij de
telefoon los. Buiten klonk een donderend
geraas, vermengd met hulpgeroep en
angstgeschrei.
„Een aardbeving hoorde zij iemand
brullen. „Vlucht naar buiten
Zij stond één oogenblik verstijfd van
ontzetting. Toen gaf de angst haar iets
van haar krachten weer. Zij voelde op
nieuw een golvende beweging, trapte de
deur open en rende een verlaten kantoor
door. Toen stond zij buiten. En op het
zelfde oogenblik zag zij tot haar mate-
looze ontzetting, dat de aarde als het
ware vaneen spleet en het heele huis
aan de overzijde, mét een deel van den
weg, als bij tooverslag verdween.
„Afgeloopen," hoorde zij iemand
zenuwachtig zeggen, „het heeft precies
twee minuten geduurd.
„Een heel huis verzwolgen," seinden
de dagbladcorrespondenten dien avond
naar New York. „Geen dooden te be
treuren een meisje als door een won
der gered.
Reginald Pride las het den anderen
morgen en begreep tot zijn schrik,
waarom zijn duur gesprek minstens een
minuut te vroeg afgebroken was.
„Drie minuten in een menschenleven,"
zei hij, ernstig in gedachten. „Voor den
een beteekenen zij minder dan niets en
voor den ander.
Wat zij voor Muriel en hem beteeken-
den, schreef hij in de „Boston Herald".
Het was het derde bericht, dat betrek
king had op de geschiedenis van de drie
minuten. Een paar woorden waren het
slechts „Verloofd Muriel Cummings
Reginald Pride." Maar zij hielden een
overwinning in op den dood, die daar
ginds twee minuten lang op hun geluk
had geloerd.
