M
li
7
Vrijdag „Zij kunnen het niet overschrijden voor
eeuwig", Jer. V 22.
Zaterdag „Niemand trekt er door", Jez. XXXIV
10.
Zondag „Hij betaalde de vracht om mee te gaan
Jona I 3.
Als Hetty gedwongen was, een nacht in New York
over te blijven, ging zij in een of ander onbekend
hotel en vertrok zij den volgenden morgen vroeg,
uit vrees, dat zij voor belasting zou worden aan
gesproken, als zij den schijn wekte, een soort domi
cilie in de stad te hebben. Om dezelfde reden trok
zij jaren lang in Hoboken en Jersey City van 't eene
pension naar 't andere. Een koffer had zij haast
nooit bij zich, zij droeg zelf haar weinige bezittingen,
in valiezen of in kranten gepakt. Zij had zoo weinig
bagage, dat achterdochtige hospita's vaak een week
huur vooruit vroegenvan de rijkste vrouw in
't heele land.
Zij zag er zoo sjofeltjes uit, dat die hospita's haar
soms niet aan de gemeenschappelijke tafel wilden
toelaten, maar daar trok zij zich niets van aan, want
zij at liever in de keuken. Zelf waschte zij op haar
kamer haar zakdoeken en ondergoed, en over de
ruggen van de stoelen hing zij ze te drogen. Toen
zijzicli eens de buitensporigheid wou permitteeren,
haar wascli door een ander te laten doen, kreeg zij
ruzie over den prijs, 't Werd goedkooper, als zij
minder waschgoed had, zei de waschvrouw, waarop
Hetty antwoordde „PrachtigWasch dan voor
taan alleen maar de onderste helft van mijn rokken."
Vaak probeerde zij haar persoonlijkheid te ver
bergen achter een schuilnaam, jaren lang had zij
een woninkje in Hobokon van S 15 per maand, met
den naam van haar hond „Dewey" op de deur.
Maar zij gaf dat woninkje tenslotte op, om geen
8 2 hondenbelasting voor Dewey te hoeven betalen.
Overal, waar zij woonde, stelde zij den concierge
aansprakelijk voor het teruggeven van de melk-
flesschen dat scheelde weer een paar centen per
dag.
Nu en dan sprak zij wijze spreuken uit, waarvan
hier een paar voorbeelden ,,Koop nooit iets, omdat
't goedkoop is. Wacht dan wordt 't nog goedkoo
per."
„De veiligste plaats voor een weduwe, om geld te
beleggen, is een spaarbank."
„Nutteloos geld uitgeven is een zonde.'
„Als er minder gekken op de wereld waren werd
er minder gepraat."
„Blijf nooit iemand iets schuldig, zelfs geen vrien
delijkheid."
„Als iemand je S 956.17 schuldig is, neem dan
geen genoegen met 8 956.16."
„Wilskracht en gezond verstand zijn meer waard
dan boeken."
Hetty had óók nog gevoel
voor humor. In een van haar
vele proeessen over geld stond
de befaamde advocaat Joseph
Choate arm den anderen kant.
Toen hij aan hst indruk
wekkendste deel van zijn be
toog kwam, haalde Hetty een
groot, gesteven kussensloop
te voorschijn en met haar
borenlich'uim zwaaiend snik
te zij „O, o, hij zal m'n
hart nog breken." Het was
zóó belachelijk, datmr. Ch oate
niet in staat was, zijn prach
tig pleidooi te voltooien.
Haar brieven aan haar
zoon placht zij te besluiten
met dezen raad
„Eet langzaam. Drink
geen ijswater. Pas op voor
tocht, en blijf niet den
heelen nacht op."
Toen haar zoon afgestu
deerd was, hesloot zij, zijn
betrouwhaarheid op de
proef te stellen. Zij riep
hem en gaf hem een pakje.
Daar zat voor 25.000
effecten in, zei ze hij
kreeg het en moest het naar
een aangewezen bank in
San Francisco brengen. De
jongeman sliep haast niet
op zijn lange reis, zoo
angstvallig paste hij op zijn
pakje. Maar toen dat op
de bank in San Francisco
open werd gemaakt, zat er niets in dan verloopen
verzekerings-polissen. Hetty wou wel nagaan, of hij te
vertrouwen was, maar zij wou er niets voor riskeeren.
Toen haar dochter Sylvia 36 was, vond Hetty
't tijd worden, dat zij in de wereld kwam. Tot dan
toe had zij het „kind" een afgezonderd leven laten
leiden in haar woninkje in Hoboken.
In 1908, dus acht jaar voor haar dood, bracht
de oude vrouw iedereen in verbazing door plotseling
van haar goedkoope flat in New Jersey te verhui
zen naar een der duurste hotels van New York. Daar
nam zij, met Sylvia, voor een maand de koninklijke
suite h 8 30 per dag, den eenigen keer in haar leven,
dat zij roekeloos met geld smeet. Hetty legde haar
verschoten wollen japon en mantel en haar muts,
die zij zeventien jaar gedragen had, af en bloeide op
in een nieuwe zijden japon en een hoed met twee
roode rozen. Zij bracht zelfs een bezoek aan een
schoonheidssalon.
Toen gaf zij een diner
voor zeventien gasten, prijs
8 20 per couvert, op gouden
borden, die van 'n juwelier
gehumd waren. En wat het
allergrootste wonder was,
zij brak opeens met haar
onwrikbaar protest tegen
het fooienstelselzij gaf
50 voor de kellners. Voor
den wijn betaalde zij S 9
per flesch.
Kort na die ongehoorde
uitspatting liet Hetty den
hotel-dirécteur komen, en
waar Sylvia bij stond, met
roode oogen van 't huilen,
vertelde de moeder, dat zij
direct wegging. Redenen
gaf zij niet op. Zij keerde
terug naar haar woning.
Onder de gasten bij die
partij, Sylvia's debuut in
Toen Hetty Green eens in
Philadelphia was, zag ze
kans eenige duizendendollars
te verdienen, als ze voor de
sluiting van de effectenmarkt
in New York kon zijn. Ze
huurde een extra-trein, doch
liet den wagon van de loco
motief afhaken omdat 't haar
vijf dollars bespaarde. Ze
moest toen op de locomotief
meerijden
de groote wereld, was ook Matthew Astor Wilks,
oud 65, een achterkleinzoon van den eersten John
Jacob Astor, in uitgaande kringen een zeer getapte
figuur. Maar toen hij met een huwelijksaanzoek
voor den dag kwam, was Iletty er sterk tegen, om
zijn leeftijd.
Sylvia dreef echter haar zin door, en het volgend
jaar wekte Hetty opnieuw aller verbazing, door op
haar dochters bruiloft te verschijnen met een dia-
mantentooi, die een heel kapitaal waard was. Zij
had die steenen in den loop der jaren gekocht,
bij wijze van geldbelegging, in de meening, dat de
waarde stijgen zou, en nu kon zij ze evengoed dragen,
zei ze, want dat kostte haar niets. Maar dat was ook
de eenige keer, dat zij ze droeg.
Toen zij met Edward H. Green trouwde, die zelf
ook rijk was, stelde zij in 't huwelijks-contract
de voorwaarde, dat hij haar en eventueel hun kin
deren altijd zou onderhouden. Kort na de geboorte
van het tweede kind verloor Green zijn heele fortuin,
ongeveer S 700.000, met speculeeren. Dat nam hem
Hetty kwalijk. Iemand, die geld verloor, kon zij
niet uitstaan, ook al was 't de vader van haar kin
deren. Zij verliet hem dus, en ging in Hoboken
wonen, en hij heeft de rest van zijn jaren, een gebro
ken man, in een hotel te New York geleefd van de
kleine toelage, die zij hem gaf.
Een jaar na Hetty's dood trouwde haar zoon,
kolonel Green, met Mabel E. Harlow uit Chicago,
die hij al vijftien jaar kende.
Omstreeks dienzelfden tijd gingen hij en zijn
zuster aan 't geld uitgeven op zoodanige manier,
dat Hetty zich wel om had kunnen draaien in haar
graf. Mevrouw Wilks, die al het geld krijgt, als de
rechtbank het testament niet ongeldig verklaart,
kocht een buitenplaats in Connecticut voor 8 250.000
en huurde 'n woning van 8 122.000 aan de Vijfde
Avenue te New York. Om niet voor haar onder te
doen kocht de kolonel een schip van 500.000
hij besteedde nog S 200.000 om er een zeepaleis van
te laten maken ('t was een vrachtschip geweest,
dat de Groote Meren bevoer) hij stak eenige
honderdduizenden in een huis te South Dar-
mouth, Mass., en een half millioen in een eigen radio
station.
Geven kon hij ook. Twintig verdienstelijke meisjes,
die hij en zijn vrouw tot zich hadden genomen, liet
hij studeeren en gaf hij een bruidsschat. Bij zijn
huwelijk gaf hij zijn vrouw twee millioen dollars
als huwelijksgeschenk en nu mag zij wel spijt
hebben, dat zij die niet aangenomen heeft. Ze zei
namelijk, dat zij niet zou weten, waar zij met al dat
geld naar toe moest, dus verlaagde hij het cadeau
maar tot 8 625.000 en het haar naam weg uit zijn
testament.
