HOE VERGING DE
ANNA-MARIE"?
KRUSCHEN
door cyVfarcel kDirickx
ilij!
VINGERS VERSTIJFDEN,
VOETEN GEZWOLLEN
DOOR
RHEUMATIEK
Geneesmiddelen en Geneeswijzen
DUIZEND VLIEGUREN IN UW HUISKAMER
rr
N.V. BISCUITFABRIEK
„PATRIA" - AMSTERDAM W.
f mn
12
U maakt ze spelenderwijs Uw vlieg
uren In een gemakkelijken fauteuil, met
een kopje thee en een heerlijke „Patria"
biscuit, gaat U met ons mee, de lucht
in, lezend in de boeiende geschiedenis
der aviatiek
„PATRIA'S LUCHTVAARTALBUM'
zooals die voor ons nieuwe verzamel-
album werd geschreven door den beken
den luchtvaart-journalist Henri Hegener,
en in beeld gebracht met honderd
veertien schitterende foto's in kleuren.
Uw winkelier kan U dit fraaie album leve
ren voor slechts ƒ1.en de bonnen voor
de gratis foto's ervan vindt U bij onze
verrukkelijke biscuits en cream-crackers.
Nu meergeheel
in orde
Een beetje rheumatische pijn bier of
daar kennen wij allen, maar laat rlieu-
inatiek U eens werkelijk in zijn greep
hebben, dan eerst weet gij hoe ontzet
tend deze pijnen kunnen zijn. Laat het
niet zoover komen. Lees eens onder-
staanden brief
,.Ik leed aan rheumatische pijn in mijn
handen, roeten en knieën. Langzamerhand
uerden deze pijnen erger, tenslotte moest
ik een stok gebruiken om mij voort te
bewegen. Mijn roeten waren zoo gezwollen,
dat ik mijn schoenen enkele maten te groot
moest koopen. 's Morgens waren mijn
vingers als verstijfd. Intrendige. noch
uitwendige medicijnen brachten mij ver
lichting. Toen probeerde ik Kruschen
Salts. A a één flacon was er reeds merkbare
verbetering, na den tweeden waren mijn
rheumatische pijnen totaal verdwenen en
sindsdien zijn zij niet meer teruggekomen-
Ik kan I.' verzekeren, dat mijn vrouw vu
mij geen moeite te veel is om Kruschen
Salts aan te bevelen. R. G. S."
(Origineele brief ter inzage.)
Rheumatische pijnen, jicht en ischias
vinden hun oorzaak in een overmaat van
urinezuur in het bloed. Dit urinezuur
is één der afvalstoffen, die bij de stof
wisseling ontstaan. Wanneer de inwen
dige organen niet goed functionneeren.
hoopen deze afvalstoffen zich op en zal
het urinezuur uiterst pijnlijke rheuma
tische zwellingen in gewrichten en spie
ren veroorzaken. De zes zouten, waaruit
Kruschen Salts is samengesteld, sporen
ingewanden, lever en nieren aan tot
krachtiger werking. De afvalstoffen
worden hierdoor langs de natuurlijke
kanalen zacht en volkomen uit het
lichaam verwijderd, het bloed wordt
gezuiverd en de pijnen zullen verdwijnen.
Bovendien wordt de geheele gezond
heidstoestand verbeterd. Hoofdpijn, in
digestie. lusteloosheid enz. verdwijnen
volkomen.
SALTS
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothe
kers en erkende drogisten a ƒ0.40, 0.70
en 1.60 per flacon, omzetbelasting in
begrepen. Let op, dat op het etiket
op de fleseli, zoowel als op de buiten
verpakking. de naam Rowntree Handels-
Maatschappij, Amsterdam, voorkomt.
Annonces betreffende
worden in dit blad slechts opgenomen, indien
zij vooraf voorzien zijn van het stempel „Geen
bezwaar" tegen de plaatsing, afgegeven door
de Commissie van Controle op de Aanprijzing
van Geneesmiddelen en Geneeswijzen, waar
van het Secretariaat is gevestigd: Segbroek-
laan 33, 's-Gravenhage.
Het stormscin, boven in den hoogen
walmast, werd lieftig door den
wind bewogen. Vlak er onder had
zieh de verslagen visschersbevolking
van Katwijk geschaard. Zij tuurde naar
een ver punt in de zee, die daar beneden,
bij den voet van het duin, te koken en
te woelen lag als een tot het uiterst ge
temperd, wreed wezen.
Dit verre puntliet was een wrak, dat
van de „Anna-Marie", een logger. De
geredden verhieven in het gemeentelijke
ziekenhuis, de dooden. zij moesten
rusten op den grootschen zeebodem.
Maar de bevolking op den dijk wilde
de hoop niet opgeven, misschien spoelde
er nog een drenkeling aan op plank of
kistWaarom ook niet 1
Ik had ondertusschen mijn copie, voor
een groot Amsterdamsch dagblad, her
lezen en haar daarna telefonisch aan liet
ledactiebureau medegedeeld. Ik zou
in Katwijk blijven, voor alle eventuali
teiten en ook omdat ik de droeve scènes
bij het stranden der lijken moest rap-
porteeren.
Hoeveel manschappen waren er op
de „Anna-Marie"?
„Twaalf...." zegt de patroon van
bet visscherskroegje, waar ik thans
voor een kopje, koffie zit.
Dat klopte met de officieele opgave,
echter, men kon nooit weten en daarom
had ik het nog eens aan den kastelein
gevraagd.
Van die twaalf werden er slechts vijf
gered. De zeven overigen kwamen niet
terug en de „Anna-Marie" was reeds
sedert gisternacht in de golven ver
dwenen.
Nog spelen mij de namen van deze
zeven door het hoofd. Rienus de
Boer, Johan Hartman, Piet Kemp.
en zoo nog anderen. Hun vaders, hun
vrouwen, hun moeders bevonden zich
onder dat triestige troepje, daar buiten
op den dijk, bij het stormsein. Ik heb
met ze gepraat. Zij zijn kort van stof,
deze menschen. Zij ontvangen dit lijden
met stroeve monden en over de borst
gekruiste armen. Men ziet geen tranen,
maar des te dieper kan men de pijn ver
moeden, welke hun onder 't hart zit.
Daar was de vader van Rienus de
Boer hij had zijn plaats aan zijn zoon
afgestaan. Dus kende hij dien groot
schen stiel van den visscher, dus kon hij
weten, hoeveel kansen een lichte logger
tegen de torenhooge golven onder de
kust maakt. Hij verheelde mij dan ook
zijn bezorgdheid niet.
Maar de vrouwen zijn toch wel wat
anders, die zeggen „Zoo vaak hebben
we hier gestaan, zoo vaak hebben we ze
nog behouden zien aanspoelen, waarom
ook nu niet
Ik heb ze dan geteld, de families, en
zoo kwam het, dat mij de stilte rond den
vermisten Johan Hartman opviel. Waar
bleef zijn moeder Hij had ze niet meer,
en zoo ook niet meer een vader, noch
broeders nocb zusters. Maar zijn jonge
vrouw eu zijn drie kindertjes woonden
in het kleine smalle straatje, meer land
waarts. Men begreep niet waar ze bleef.
Men had haar het verschrikkelijk nieuws
gebracht en ze was als een versteende
blijven zitten, zonder een klacht te
uiten. Dit alles had ik hij het groepje
onder het stormsein vernomen
De directeur van het gemeentelijk
ziekenhuis liet me ten slotte toch bij de
geredden een kort interview maar
Zoo zat ik dan naast de sponde van Dirk
Wouters. Hij was er nog 't best aan toe
en omdat hij niet dadelijk dat triestige
kluwen mensehen onder het. stormsein
alle hoop wilde, ontnemen, vertelde hij
aan mij alleen hoe de „Anna-Marie" ver
ging en dat de zeven anderen nooit
meer zouden terugkeeren. Hij noemde
mij namen, namen van geredden en
dooden en onder hen klonk mij dien van
Johan Hartman als een heroïek iets in
de ooren
En daarom ging ik, na het ziekenhuis
verlaten te hebben, oogenblikkelijk naar
liet smalle straatje, waar de weduwe van
Johan Hartman moest wonen, want,
ja. dat was ze reeds.
De deur schoof langzaam open en in
't kleine licht der petroleumlamp onder
scheidde ik het bleeke gelaat der jonge
moeder. Om te beginnen liet ik mijn
perskaart zien, ofschoon ik dit bezoek
niet voor de krant maakte. Maar in
dergelijke pijnlijke zaken past het, dat
men zich min of meer officieel voor
stelt.
„Ik heb op den dijk gestaan, vrouw
Hartmanen men hoopt er nog
Zij richt haar hoofd naar me op en
glimlacht zwakjes.
„Maar ik was ook in het ziekenhuis,
bij de geredden en daar heeft Dirk
Wouters me van het vergaan van den
logger gesproken.
Ze laat me niet geheel uitspreken,
even vlamt het oog op en nu vraagt ze
me „Dat was Johan's vriend
En ik zeg „Ja
Alsof nu pas het ontzaglijke verlies
tot haar doordringt, staat zij plots op en
in een stemming die haar onverschillig
wat dan ook kan laten doen, zet zij zich
plots schrap tegen de lage ingangsdeur.
Zij strekt de armen terzijde en roept
„Nu gaat u niet weg of ik moet alles
gehoord hebben wat Wouters u verteld
heeft.
„Hier kwam ik juist om. ga zit
ten en ik zal 't u vertellen."
Even laten wij een wreeden rukwind
over het lage dak gaan, dan speelt zich
het vergaan van de „Anna-Marie" tus-
schen ons af, zooals Wouters mij dat
voorgeschilderd had.
JAc vuurtoren van Katwijk reikte reeds
met zijn machtige stralen tot over
de hooge golven - er zat een stevige
wind en de logger steigerde als een edel
raspaard. Het witte schuim sloeg vlok
kig terzijde van den boog en alhoewel de
tocht naar het haventje langzaam vor
derde, was er alsnog niets dat aan het
allerergste deed denken. De kerels had
den zich allen rekenschap gegeven van
het kwade weer. Ze liepen in zware jek
kers op het dek en brulden elkaar woor
den toe, die de wind hun dadelijk ont
nam.
Johan Hartman hield het stuurwiel
- hij had het bizonder moeilijk, want
de zware zeeën wilden het roer telken
male naar hun zin zetten. Maar Johan
gaf geen kamp en bleef koers houden,
tegen weer en wind in. Door de ramen
der cabine zag hij hoe de makkers aan de
luiken werkten. Zij hadden een goede
vangst gemaakt en beveiligden deze
nu tegen de nukken en grillen van de
