DE POSTILJON VAN
LONJUMEAU
■hhh
L)e gezellige komiek
Leo Slezak speelt de rol
van koningsgezant en
zijn angst over 't niet
vinden van een tenor
is hier duidelijk op
zijn gezicht te lezen.
Onder: De ontsnapping
uit het paleis met de
postkoets, welke hem
weer naar zijn geboorte
dorp zal terugbrengen,
alwaar hij heel anders
handelt dan hij oor
spronkelijk van plan
was.
De Postiljon van Lonjumeau
roept herinneringen wakker
aan een lang vervlogen tijd,
waarin de lieflijke menuet
en andere bekoorlijke dansen over
Europa's bodem weerklonken. In één
woord: het is de tijd, waarin Frankrijk
Als er een woord is, dat zoo
langzamerhand aan het
spraakgebruik onttrokken
wordt, dan is het wel
postiljon of postkoets, het vehikel,
dat zoogoed als de geheele vorige
eeuw een der voornaamste verbin
dingen was tusschen de verschil
lende plaatsen. Wij, die het be
staan van dit voertuig grootendeels
slechts uit verhalen, afbeeldingen
of musea kennen, krijgen toch
iederen keer bij het beschouwen
daarvan een typisch gevoel van
onbewust heimwee naar dat rus
tige, romantische tijdperk, waar
in een dergelijk primitief vervoer
middel aan de voornaamsten van
dit ondermaansche behoorde. En
het past zoo geheel in de lijn van
hetzelfde gevoel om te genieten
van dien postiljon van Lonjumeau,
die zelfs op zijn trouwdag bruid en
vrienden verlaten moet om een
gezant des konings naar Parijs te
brengen, die er maar niet in slagen
kan een tenor voor de koninklijke
opera te vinden. De stemming van
den gezant is dan ook beneden
peil, doch slaat eensklaps om, als
de postiljon op den bok gewoonte
getrouw zijn lijflied aanheft, en met
een brillant stemgeluid heerlijke
De nu zeer voorname postiljon van
Lonjumeau krijgt bezoek van het
bruidje van een zijner dorpsvrienden,
die bij hem in Parijs gebleven is
(Willy Eichberger en Lucie English).
door Lodewijk XIV gere
geerd werd op een wijze,
welke tot in lengte van
dagen aanleiding zal geven
tot het maken van operettes, tooneel-
stukken en films. Deze FILMEX-FILM
is er andermaal een bewijs van.
tonen door het luchtruim laat zinderen. De tenor is
gevonden, de koning kan lachen en Parijs kan jubelen
De roem slaat echter den zingenden koetsier naar
het hoofd hij vergeet zijn dorp en zijn splinter
nieuwe bruid en dompelt zich hals over kop onder
in de genoegens van het
groote Parijs. Ziedaar een
gedeelte van de levens
geschiedenis van dezen pos
tiljon, zooals hij in de
film optreedt. Het slot
is natuurlijk, dat alles
weer op zijn pootjes te
recht komt, en hjj zijn
rust en tevredenheid weer
op zijn postkoets terug
vindt, omringd door al
zijn dorpsdierbaren. Alles
bijeen dus geen sensatie,
maar een berg romantische
heerlijkheden.
