KERSTBOEK
1936
m
65 CENT
EEN NUTTELOOZE INVAL
KALENDER VOOR 1937
ZIE, DE MAAN
SCHIJNT DOOR
DE BOOMEN
VOOR SLECHTS
IS
levert de bezorger van „Panorama" U het
Deze uitgave munt uit door haar rijken
inhoud en fraaie uitvoering.
Vroegtijdige aanvrage bespaart U
teleurstelling.
Bijgevoegd is een vierbladige
Rechtstreeksche toezending alleen na ont
vangst van 75 cent in postzegels of na
overschrijving van dit bedrag op post
rekening 142700 van het hoofdkantoor
Nassaulaan 51, Haarlem.
door W. Aicock
Sinterklaas is reeds in het
land. De maan gluurt door
de boomen en knipoogt vol
belofte tegen de Panorama-
abonné's. Want REEDS DE
VOLGENDE WEEK publicee-
ren wij de namen der 520
gelukkigen, die door Sinter
klaas werden bedacht met
een der prijzen van f50.—,
f25.- of f2.50.
In totaal wordt tweeduizend gulden
verdeeld. Slechts die abonné's komen
in aanmerking, die voor 12 November
1936 in onze registers waren inge
schreven en daarin ook op den
dag der verdeeling nog voorkomen.
De houtwerf van Larry Powell lag
aan een eenzaam oevergedeelte
van de Tyne.
Het was balanstijd en 's morgens
had Larry Powell aan Philip verzocht,
's avonds een paar uur langer te blijven,
om de boeken bij te werken. Toen Philip
dien middag gegeten had, reed hij
even bij zijn verloofde langs, voor hij
naar kantoor terugkeerde.
„Ik zie je vanavond waarschijnlijk
niet, Jane. Ik moet werken en het zal
wel een uur of tien worden, voor ik
klaar ben."
,,Hè, wat jammer," zei Jane pruilend.
Vader en moeder gaan toevallig uit
en.
„Wel, ga dan mee," ried hij haar
aan. „En kom anders mij gezelschap
houden."
„Goed," stemde zij terstond toe en
zoo kwam het, dat zij dien avond samen
op Powell's kantoor aan een schrijftafel
zaten, Philip druk bezig met becijfe
ringen en Jane in een roman verdiept.
„Jammer, dat ik er niet aan gedacht
heb wat bonbons mee te brengen," zei
Jane, toen zij thee geschonken had.
„Ik had er wel om mogen denken,"
bromde Philip. „Maar weet je wat
ik rijd even heen en terug naar New
castle. Ik tracteer. Ga je mee, of blijf
je liever bij de kachel t"
„Liever blijf ik hier," bekende Jane
lachend. „Vind je het erg
„Volstrekt niet, je hebt gelijk. Je
bent toch niet bang, hoop ik
„Ben je dwaas zou ik dan hier
blijven f Wie zou me trouwens kwaad
doen f Inbrekers komen hier nietze
weten wel, dat hier 's nachts toch geen
I geld te vinden is."
„Vannacht niet, maar op het oogen-
blik toevallig wel," lachte Philip. „Ik
heb vanmiddag juist achthonderd pond
ontvangen. Help me. onthouden, dat
ik ze meeneem naar huis, dan kan ik ze
morgenvroeg naar de bank brengen.
Zal je er goed op passen
Hij ging lachend heen en even later
hoorde Jane hem wegrijden. Hij kon
nauwelijks halfweg de stad zijn, toen
er eensklaps gescheld werd. Zij was
zóó weinig verdacht op eenig gevaar,
dat ze argeloos de trap afdaalde en de
deur opende.
Het volgend oogenblik ontsnapte
haar een kreet van angst zij zag twee
gemaskerde mannen staan, die met
geweld binnendrongen. Vóór zij om
hulp had kunnen roepen, kreeg zij een
lievigen slag op het hoofd en met een
Hauwen zucht zeeg zij plotseling ineen.
Bewusteloos.
Wanhopig zocht zij naar een middel
om den diefstal te beletten.
Haar betraande oogen zwierven door
het vertrek en bleven rusten op een
leege melkflesch, die op een kast stond.
Als ze die eens door de ruiten kon
SS?
ter
Toen Jane haar oogen opsloeg, be
vond zij zich in een schemerig vertrek.
Zij had een barstende pijn in haar
hoofd, maar zij was helder bij haar
positieven. In haar mond stak een
papierprop, die haar een benauwend
gevoel gaf en haar handen en voeten
waren gebonden. Door de reet van
de verbindingsdeur viel een streep licht
uit het prive-kantoor. Zij begreep
dat zij slechts heel kort bewusteloos
was geweest, want achter de deur
hoorde zij de stemmen van de bandieten,
die haar overvallen hadden.
Het zou den dieven niet veel moeite
kosten die kast open te breken en dan
hadden zij het geld maar voor het
grijpen. Larry Powell zou vreeselijk
Ijoos zijn, als hij de toedracht van de
geschiedenis vernam. Het was géén
verontschuldiging, dat Philip zooveel
geld onbeheerd had gelaten om bonbons
te gaan halen Powell zou te keer gaan
als een bezetene.
gooien.
Zij rukte zoo krachtig mogelijk aan
haar boeien en inderdaad gelukte het
haar de handen vrij te krijgen. Doch
toen was zij nog even ver, want tever
geefs poogde zij zich op te richten,
om bij de melkflesch te komen. Plotse
ling viel haar blik op een actentasch,
die op een schrijfmachinetafeltje lag.
misschien had zij ddór iets aan. On
hoorbaar schoof zij over den vloer,
totdat zij zóó dicht bij het tafeltje was,
dat de tasch binnen haar bereik kwam.
Zij was half gevuld met papieren en
boeken en dus zwaar genoeg, om er
de vensterruit mee te kunnen inwerpen.
Zij richtte zich op, haalde diep adem
en slingerde de tasch met kracht door
het venster. Rinkelend vielen de glas
scherven buiten op de steenen.
Het volgend oogenblik scheen de
duivel daarnaast losgebroken te zijn.
De deur werd opengeworpen en de
schurken stormden woest bij haar
binnen. Zij zagen terstond wat zij
gedaan had en een der kerels gaf haar
een schop, die haar ineen deed krim
pen van pijn.
„Vlug, blijf jij aan het werk
hoorde zij hem zeggen. „Ik zal wel
uitkijken, of er iets komt."
De snier ging terug en een oogen
blik later hoorde zij met een luid ge
kraak de kastdeur openspringen. En
er kwam niemand tot redding opdagen
het geld was verloren. Haar bewaker
ging haastig naar binnen. Zij hoorde
vloeken en de mannen zachtjes spreken
en daarop schenen zij zich op het schrijf
bureau van Larry Powell te werpen.
Krakend vlogen de iaden open en dui
delijk kon zij met papieren hooren
smijten. De dieven zochten naar méér.
Toen kwamen zij eensklaps het ver
trek weer binnen waar zij lag. Brutaal
staken zij het licht op en doorzochten
vliegensvlug de tafels en kasten. Zelfs
haar taschje lieten zij niet onaange
roerd de paar shillings, die het
bevatte, stak de eene bandiet grijnzend
in zijn zak. Toen klonk er eensklaps
een claxon in de verte. Zij kende het
geluid daar was Philip
„Kom mee," zei de schurk, die haar
dien trap gegeven had. De ander wierp
nog vlug een lessenaar omver en het
volgend oogenblik stormden de ban
dieten de trap af. Jane haalde de prop
uit haar mond en begon te snikken.
Zij hoorde Philip naar boven stor
men, het vertrek binnen bleek
als een doode. En daar zag hij haar
staan ongedeerd, maar hevig snik
kend. Zijn gezicht werd vuurrood.
„Gelukkig gelukkig, dat jij niets
mankeert," stamelde hij, haar gelaat
inet kussen bedekkend.
„Het geld, Phil," bracht zij schreiend
uit. „Dat kost je je betrekking. Ik heb
neg geprobeerd alarm te verwekken,
maar er kwam niemand opdagen. Ik
heb de tasch, die daar lag, door de
ruiten gesmeten. Maar het was een
nuttelooze inval
Philip hield haar hoofd wat terug en
keek haar verbijsterd aan. Toen sprong
hij naar het venster en boog er zich uit.
En even vlug sprong hij weer terug.
„Je bent het liefste en handigste meisje
dat ik ken," lachte hij. „Gezegend zij
die inval van je Die tasch ligt nog
beneden. Oók toevallig, dat ik het geld
daar vanmiddag al in opgeborgen had."
