Antenore lieali, de beroemde bardon.
De dirigent Edmoitdo de Vecchi en zijn echtgenoote.
een Siciliaansche nog mogelijk is, maar zij wist daar
mee dan ook te woekeren, te werken op voorbeeldige
wijze.
In 1926 kwam zij hier, nog onder de impresa van
mevrouw De Houdt, toen Arturo Borin nog secre
taris van de Italiaansehe Opera was.
Zij had toen, meen ik, niet veel meer dan drie
opera's op haar repertoire. Hoe zou het ook anders
kunnen, daar zij werkelijk als piepjonge zangeres
nauwelijks een paar jaar tijd voor studie had gehad
en, behoudens 'n paar maal optreden in Italië, slechts
een korte tournée in Duitsohland op haar artistieken
staat van dienst had kunnen boeken. Maar thans
heeft zij reeds meer dan tweeëndertig opera's ge
zongen en tijdens de tweeënhalve maand van het
huidige seizoen, waarin ook nog haar jubileum valt
van haar honderdste Hollandsehe Mimivertolking,
moet zij een vijftal nieuwe werken instudeeren, die
zij tusschen Januari en Mei 1937 in Italië moet
zingen. Daar is bij de zware partij van Eva uit
Wagner's „Meesterzangers van Neurenberg", een
werk dat in Italië zeer gewild is voorts „Isabeau"
van Masoagni, „Madonna Imperia" van Franco
Alfano en dan het „Requiem" van Verdi. Buiten de
meer dan vijfentwintig maal dat Signorina Scuderi
in de tweeënhalve maand hier in ons land zal zingen
(er zullen nog wel enkele extra's bijkomen), behalve
de altoos doorgaande repetities, heeft zij dus waar
lijk niet over werkeloosheid te klagen. Men dient
zich een dergelijke werkprestatie even te realiseeren,
waaraan nog moet worden toegevoegd het heen en
weer reizen, dat tegenwoordig steeds per autobus
geschiedt, en het vaak zeer laat in den nacht thuis
komen, na de voorstelling. Maar de Signorina weet
zich gedragen, behalve door haar eigen groote liefde
voor haar kunst, door de waardeering van het Neder -
landsch publiek, welke waardeering in den loop dei-
jaren is uitgegroeid tot een oprechte wederkeorige
liefde van dat publiek ten opzichte van deze ernstige
en lieftallige artiste. Met haar moeder, die haar ge
durende den geheelen loop van haar artistieke car
rière vergezelde, leeft zij in haar tijdelijk verblijf in
Den Haag in vlijtigen arbeid en in grooten eenvoud.
Persoonlijk kennen wij haar verblijf destijds in
Catania, haar tegenwoordig huis in Milaan, waar
ook haar gehuwde zuster woont en uiteraard maak
ten wij ook kennis met haar verblijf in ons land,
maar overal draagt deze begenadigde zangeres den
ernst uit van een groot plichtsbesef, van een sterk
verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van haar
kunst en ten opzichte van het publiek. Men meene
niet, dat een operazangeres, die 't ernstig meent met
haar kunst, het zoo gemakkelijk heeft. Hoeveel zorg
is er niet noodig om 't kostbare instrument, de stem,
frisch en intact te houden, vooral in ons lastig kli
maat. Maar de Signorina heeft het geluk over een
forsche gezondheid te beschikken en zij is zoozeer
met ons Hollandsch klimaat vertrouwd geraakt, dat
zij gelukkigerwijs weinig of nooit de nadoelen er van
ondervond.
„Meer dan driehonderd maal heb ik de Mimi-
rol gezongen," zeide de zangeres ons, „en inderdaad
zing ik die thans in uw land voor de honderdste
maal. Het is dan ook een rol die mij bijzonder
goed ligt en waarmee ik overal veel succes mocht
oogsten."
Wie, die haar zag in de prachtcreatie van
Puccini, in de tragischer figuur van Verdi's „Othello"
als Desdemona, in de frivoleT rol van Manon
Lescaut, in de hooggestemde lyriek van Leonora
uit de „Trovatore," en later in de zware rol van
Floria Tosca, is niet onder den indruk gekomen
van die gebenedijde stem, van die spontaneïteit in
het uitbeelden van de tragiek en van de smart
De Signorina is dankbaar jegens het Neder -
landsche publiek, dat haar den weg wees, waarlangs
zij tot faam moest komen, dat haar bemoedigde
in haar gestadig streven naar verdieping en ver
breeding van haar artistiek kunnen. Zij heeft het
duidelijk gezegd, tijdens de grootsche huldiging
die Amsterdam haar onlangs bereidde, in een
hartelijk kort toespraakje in het Nederlandsch, dat
zij haar „tweede vaderland", zooals zij ons land
van harte noemen wil, lief heeft en het dankbaar is.
Nuttig is het overigens nog wel te vermelden,
dat ook haar eigen vaderland, Italië, in waardeering
voor Signorina Scuderi heusch niet tekort schiet.
In de laatste jaren vooral is Signorina Scuderi
een zeer gezochte figuur en heel Nederland weet
ook, dat zij voor het komende seizoen langen
tijd is geëngageerd voor het Scala-theater te Milaan,
nog altijd het summum in de loopbaan van welken
Italiaanschen opera-artist dan ook. Zij trad o.m.
op tijdens de Mei-muziekfeesten te Florence, het
Francesco Valentino.
vorig jaar, in de rol van Pharao's
echtgenoote in de opera „Mozes"
van Rossini, een prachtig werk
met een grandiooze ensceneering.
Zij was enkele jaren verbonden
aan den Carro di Tespi, het rond
reizend operagezelschap in Italië,
dat met steun van de regeering
de opera brengt, ook daar waar
geen theater is gevestigd en zoo
doende, met de medewerking wel
te verstaan van de beste opera-
artisten, de schoone zangkunst
onder het volk brengt.
Signorina Scuderi bezocht ook
Centraal-Amerika en oogstte er zeer
veel artistiek succes, maar waar
zij ook kwam, zag en overwon,
geheel werd zij gewonnen voor ons
land, dat zij van harte gaarne
noemthaar tweede vaderland
J. P. W. KUIN.
Tijdens een repetitie in 't gebouw
van de Italiaansehe Opera. Links
staande maestro de Vecchinaast
hem Alida Vane.
