DE BRUID VAN EEN
STERVENDE
Priscilla Wayne
door
22
Jerry waagde een vraag. „Wat dacht je met mij
te doen V'
„Ik weet 't niet," zei Bradley met een
nijdigen blik. „Ik weet't niet. We hebben je
uoodig, en toch zou ik je graag kwijt zijn."
„We hebben 'm in de hut ook hard noodig,"
opperde Clara.
„Zoo'n juweel van een huisknecht," smaalde
Bradley. „Je kon toch alles, zei je f Nou, dan krijg
je waarschijnlijk in de hut gelegenheid, om alles te
doen. 't Is misschien nog niet eens zoo'n kwaad
idee geweest, om een huisknecht mee te nemen,
Clara."
„De tijd zal 't leeren."
Clara raakte weer een beetje in haar humeur. Joe
dacht een heel eind vooruit. Zij had hem uitgelachen,
toen hij dat huisje in de bergen kocht en inrichtte.
Je moest 't laatste eind langs een smal paadje om
er te komen.
Half doezelend onder 't rijden overzag Clara hun
toestand, 't Plan had eerst zoo eenvoudig geleken
■Tim eventjes door Pascoe te laten afmaken een
ongelukje. Pascoe was er direct voor te vinden. Hij
had al meer op zijn geweten - hij was geknipt voor
de rol, die hem was toegedacht. Jim zou gewoon een
doodelijk ongeluk krijgen. Zijn oom en tante zouden
uit Denver worden geroepen. Zij werden executeurs,
en hadden dan Jim's heele vermogen in hun macht.
Ja, er leek niets aan te haperen. Hoe konden zij
voorzien, dat Pascoe niet slagen zou
En hoe konden zij voorzien, dat June weg zou
loopen, net toen ze haar noodig hadden, toen ze
haar bij zich moésten hebben, al was 't alleen maar
voor 't oog der wereld
't Was net een klucht der vergissingen geworden,
de eene vergissing boven op de andere. Dat zij 'n
plaatsvervangster aan Jim's ziekbed hadden ge
bracht bijvoorbeeld.
En toen ze er eenmaal waren, en wisten, hoe ze
er voor stonden, hadden ze veel harder op moeten
schieten.
Ze hadden daarin te veel naar Pascoe geluisterd.
Joseph Bradley had voort willen maken nu Jim
Bradley toch zoo ernstig gewond was, dat zijn dood
ieder oogenblik verwacht kon worden. Pascoe had
tegengestribbeld. Ze hadden natuurlijk den last van
dien eersten dokter en zijn verpleegsters, 't Zou ver
dacht geweest zijn, als na die verandering do dood
zoo snel gevolgd was.
Joseph Bradley had ook bezwaar gemaakt tegen
de medewerking van dokter McGuire. Hier had je
weer een voorbeeld, zei hij, van het oude spreek
woord „Te veel koks bederven de pap."
En zoo was het „doodzekere" plan naar alle
kanten mislukt.
Joseph en Clara Bradley waren echter nergens
op verdacht, toen zij, na de laatste drie mijlen van
hun tocht te voet te hebben afgelegd, bij de hut kwa
men en de deur zagen openstaan.
En zij keken heelemaal niet blij, toen zij binnen
Pascoe zagen staan.
DERTIENDE HOOFDSTUK
Yi/at zal me dat spijten, als jij weg bent," zei
juffrouw Bond schertsend tegen Ruth. „Je
boent of 't je vak is."
Ruth glimlachte. Haar gezicht was met vuil be-
striemd, haar oogen waren moe, zij had het gevoel, of
haar rug breken zou van de pijn. „Ik heb wel eens
gehoord," zei ze, „dat er geen beter recept is om
je misère te vergeten, dan hard werken. Dan moet
't met zeventig mijl betonnen vloeren boenen zéker
lukken."
Juffrouw Bond sprak wijsgeerig. „Ik geloof dat
je gelijk hebt, kind. Ik heb zelf ook nogal eens wat
gehad, maar met hard werken ging 't wel. Je handen
uit de mouwen en flink moe zien te worden, dan ben
je zoo op dat je je oogen niet open kunt houden
om te piekeren."
Maar liet. recept had op Ruth geen volledige
uitwerking. Al was haar lichaam moe, haar geest
bleef frisch en levendig. Haar geest ging de ellende
telkens opnieuw na, en licht zag zij maar heel weinig.
Dat zij in een gevangenis verbleef trok zij zich
niet erg aan. Zij had zich niets misdadigs te ver
wijten. Haar verleden was makkelijk na te gaan.
Zeventien jaren van haar leven had Ruth in een
normaal middenstandshuis doorgebracht met lief
hebbende ouders, die haar met zorg omgaven. De
dood had hen weggerukt.
Toen was er een klein beetje geld van een levens
verzekering geweest en had zij met Jerry overlegd,
hoe zij 't, met hun tweeën alleen, nu 't best zouden
maken. Nee, er was in haar vroegere leven niets
verdachts.
Zij zou heel gauw uit de hechtenis worden ont
slagen, dat wist Riii.i. Maar wat moest zij daarna
Kon zij maar weer teruggaan naar haar vroegere
werk Kon zij zich voorgoed afwenden van de pas
gevonden zoetheid der eerste liefde
Zij draaide den ring van Jim langzaam rond aan
haar vinger.
De kranten, die nog vol stonden over de ge
schiedenis van de Bradley's en den tragischen
moord op dokter McGuire, bevatten gunstig nieuws
over den toestand van Jim Bradley.
Een der avondbladen had gezegd
„Inmiddels schijnt Jim Bradley zijn strijd tegen
den dood te zullen winnen. Hoewel de toestand
nog niet heeft toegestaan, dat hij verhoord werd,
meent de politie, dat hij morgen of overmorgen
sterk genoeg zal zijn, om ondervraagd te worden."
Ruth nam het beslui* naar Jim toe te gaan,
zoodra hij sterk genoeg zou zijn, om haar verhaal
aan te liooren zij wilde hem een volledige beken
tenis doen van het onschuldige, maar onbedachte
bedrog, waarmee ze in zijn leven was gekomen,
en van de wijze, waarop zich dat goedgemeende
bedrog had ontwikkeld.
Bijna even snel als zij dit voornemen gevormd
had, verwierp zij het weer. Jim had de volste reden,
om haar niet meer aan te zien. Al kon zij hem over
tuigend verklaren, hoe ze in zijn huis was gekomen,
zij zou niet makkelijk kunnen uitleggen, dat zij
gebleven was, dat zij maar mee was blijven doen
met de Bradley's en zelfs in het schijnhuwelijk had
berust. Nee, dat zou Jim haar nooit kunnen vergeven.
Zij dorst hem niet meer onder de oogen te komen.
Zij dacht aan June. June was luchthartig,
grillig, onbesuisd. Als Ruth eens naar haar toe ging,
en haar het heele verhaal verteldemaar ook die
gedachte zette Ruth bijna onmiddellijk van zich af.
„Ben je wakker, kind V' zei de nacht-oppasster
den volgenden morgen. „Ik heb je den heelen nacht
hooren woelen. Ik moest je maar even een kop
koffie brengen, dacht ik."
Ruth deed haar oogen open. Juffrouw Neeley
stond aan haar deur naar binnen te kijken. „Ik ga
over een paar minuten weg. Misschien kunnen we
eerst samen een kopje koffie drinken."
„Dat vind ik erg vriendelijk van u," zei Ruth, en
zij kwam snel overeind.
Juffrouw Neeley zette haar blad neer. „Dat be-
teekent niets. Je bent vriendelijk voor ons ook.
Juffrouw Bond zei gisteravond, dat ze nog nooit
zoo'n flink meisje gezien had als jij. We zullen je
missen als je weg bent."
„Ik houd me met werken in leven," lachte Ruth
droefgeestig. „Ik ga vandaag weer alle gangen boenen
en ik ga op mijn knieën de keuken dweilen. Ik zal
alles laten glimmen als een spiegel."
„Ik zal je vanavond wel niet meer vinden, als
ik terugkom," lachte de gemoede- TIENDE
lijke juffrouw Neeley. „Je bent hier
nu een dag en twee nachten. Da's ""VOLG
zoowat 't gemiddelde. Je advocaat
zal je er vandaag wel uitkrijgen onder borg."
Juffrouw Neeley was een goede profetes.
Om elf uur kwam Robert Reagan. Hij leek kalm
in zijn schik, absoluut zeker van zichzelf. Hij glim
lachte, toen hij Ruth in haar schoonmaaksters-
pakje zag.
„Ik heb er haar van af probeeren te houden,'
legde juffrouw Bond spraakzaam uit, „maar ze wou
absoluut. Als ze werkte vergat ze haar zorgen, zei
ze. Maar houd er nu maar mee op, Ruth. Meneer
Reagan heeft me verteld, dat hij alles geregeld
heeft. Je gaat er vandaag uit."
„Je gaat er vandaag uit." Ruth's blijde geest bleef
die verheugende woorden nazingen als een vroolijk
refrein. Haar handen trilden zoo, dat ze de haakjes
van de werkjapon haast niet los kon krijgen. „Zegt
u hem even, dat ik direct kom, juffrouw Bond."
..Zal er voor zorgen," beloofde juffrouw Bond.
..Knap je nu maar netjes op, kind. En vergeet die
narigheid gauw. Ik zal vast zeggen, dat juffrouw
Murpliy zich ook klaar maakt kom me maar
helpen, als je zoover bent. Ze is niet om aan te zien.
Ik geloof, dat ze aan één stuk door gehuild heeft,
zoolang ze hier is."
Lizzy zag er inderdaad vreemd uit. Haar gezicht
was gezwollen, haar haar ongekamd, haar kleeren
waren verkreukeld. Juffrouw Bond en Ruth maak
ten haar samen zoo goed mogelijk toonbaar.
Maar Lizzy liet zich niet opwekken. „Blij zijn t"
mopperde ze, „blij zijn Ik heb nogal wat om blij te
zijn, als ik geen betrekking meer heb en niet weet,
waar ik heen moet of wat ik doen zal."
„Ik zeg je nog eens wees maar blij," antwoordde
Ruth. „Je zult zien, dat je kalm weer voor meneer
Bradley gaat koken."
Maar zelfs dit kon Lizzy niet troosten. Toen zij
eenmaal buiten was, sprong zij zoo gauw mogelijk
op een tram. Zij weigerde beslist, in Reagan's auto
te stappen en zij behandelde hem even hooghartig
en wantrouwig als zij Ruth behandelde.
„Ik begrijp die goeie ziel niet," zei Reagan, toen
Lizzy in haar tram zat. „Ze loopt nu maar zoo bij
u vandaan, en gisteren vertelde ze, dat ze zoo goed
voor u gezorgd had altijd, van klein kind af."
„Ze is tot een ander inzicht gekomen," vertelde
Ruth, ,,'t Schijnt, dat de echte June een litteeken
op haar schouder heeft. Ik heb geen litteeken. Zoo
heb ik Lizzy mijn identiteit bewezen. Ze is er nu
even sterk van overtuigd, dat ik haar juffrouw June
niét ben, als ze gisteren meende, dat ik 'twèlwas
„Ik weet óók zeker, dat u June Bradley niet bent."
zei Reagan met overtuiging.
„Hebt u 't nagegaan V'
„Ja. Mijn zoon is gisteren naar Des Moines ge
weest. Hij heeft me net opgebeld. Uw verklaring
klopt in alle opzichten. Ook volgens de politie van
Des Moines, die hier naar u geïnformeerd heeft.
Ik geloof niet, dat u nog ergens bang voor hoeft te
zijn."
„Zou meneer Bradley beter worden V'
„De dokters geven hem een heel goede kans, ge
loof ik."
„Dus ik kan terug naar Des Moines, als ik wil t"
„Dat nog niet, vrees ik." Reagan keek het meisje
aan met zijn scherpen, onderzoekenden blik. „U
zult nog wel een tijdje in Chicago moeten blijven.
Er is nog een justitie-kwestie, ziet u. Als meneer
Bradley beter wordt en als de man, die dokter
McGuire doodgeschoten heeft, gevat is, kunnen ze
tegen u heel weinig meer inbrengen."
„Hebt u ook eenig idee, waar Pascoe is
„De politie is op 't oogenblik aan 't werk om na
te gaan, wat u ze over dokter McGuire verteld hebt
en over zijn ruzie met dien Pascoe, maar er is tot
nu toe niemand gearresteerd en ze hebben de re
volver ook nog niet gevonden, ofschoon ze bijna
