EEN KERSTNACHT IN EEN DONKER LAANTJE landDAAff RAMBOZEN PRETTIGE KERSTDAGEN WENSCHT S/of van pag. 26 Joe Harrison hoorde (tic stemmen ook. Hij bevond zich op dat oogenblik op een vreemde plaats en richtte zijn schreden naar een nog vreemder plek. De macht der herinnering had hem den weg opgedreven naar het Donkere Laantje aan het eind van het dorp, zoo genoemd omdat er geen lantaarns brandden Hij had stilgestaan bij den boom, waar liij Ellen Ferguson dertig jaar geleden die vraag had gesteld, waarop zij hem niet terstond een weigerend antwoord had durven geven. Hier had hij dien kus van haar gestolen, die haar bevreesd op de vlucht had gejaagd... Onder den dwang van die herinnering liep hij door. Ver achter zich hoorde hij die klare stemmen juichen ..Vrede op aarde en in de menschen een welbe hagen". Hij waande zich verplaatst in zijn jonge jaren en vreesde de stem van zijn moeder te zullen hooren, om hem binnen te roepen in het holst van den nacht. Hij glimlachte bij die herinnering vier jaar achtereen was het John en hem gelukt in den Kerst nacht het huis te verlaten, om met andere jongens Kerstliedjes langs de huizen te gaan zingen, zonder dat moeder het. bespeurd had. De nevels boven het land van Sussex waren weggetrokken. Er stond een heldere maan aan den hemel en een twinkelend sterrenheir, dat de macht der duisternis liad overwonnen met een zacht, schemerig licht. En bij dat licht ontdekte hij eensklaps, dat hij het Donkere Laantje in gedachten ver keerd uitgeloopen was. Hechts van hem lag het kerkhof met grauwe zerken, die overtrokken schenen met een zil veren glans. Het was wel de vréémdste plaats ter wereld, waar Joe Harrison zich ooit in een Kerstnacht zou hebben kunnen droomen. Hij bleef staan en keek ver baasd in liet rond. Toen gréép hem het onbedwingbaar verlangen eens te kijken, hoe het familiegraf er na dertig jaren uitzag. Er was geen hek, en toegevend aan dien zonderlingen aandrang, liep hij verder. Tot in den verst verwijderden hoek. Daar bleef hij staan en las de op schriften der zerken. Hier zijn vader, daar zijn moeder. Daarnaast de plek, waar zijn broer de laatste stilte inge gaan was. ...John Harrison", stond er eenvoudig en daaronder de data van zijn geboorte en sterven. Hij liep vijf passen verder. Hier stond hij voor het jóngste familiegraf nog pas zeven jaren oud. ..Hier rust Ellen Ferguson, weduwe van John Harrison Joe Harrison stond daar en kwam niet van zijn plaats. Zij waren beiden dood, die hij had gehaat. Ellen, die hem versmaad had, en John, dien zij gekozen had. Er was niets meer te haten dan hun nagedachtenis. En hun zoon, dien hij vanavond van de deur had gejaagd. Het was voor het éérst, dat hij weer aan Lester dacht. Toen viel hem eens klaps het nuttelooze in van zijn haat. Ongetwijfeld waren die twee daar on danks alles gelukkig geweest. En hij ongelukkig. Hij had zich al die jaren ten prooi gevoeld aan dat verterende vuur dag en nacht, tot zelfs in zijn droomen. En het had hem niet gebaat. 't had alleen zijn eigen leven vergiftigd. Joe Harrison keerde zich langzaam om. Hij voelde zich geslagen door hef leven en door den dood. En hij werd vervuld van een diep medelijden met zichzelf hetgeen te verwachten i- van een mensch die gewend is. onder alk omstandigheden en in de eerste plaats zichzelf te zoeken. Niemand kan zich bóven zichzelf verheffen niemand kan méér geven, dan hij heeft. Het was puur egoïsme, dat Joe Harrison die wroeging ingaf, om zijn houding jegens Ellen en John. En dat zelfde egoïsme spitste in deze oogen- blikken, waarin hij zijn hart week voel de worden als was. het gevoel toe, dat men de menschelijkste van alle men- sehelijke eigenschappen zou kunnen noemen de behoefte aan menselielijk gezelschap en intimiteit Het was Kerstavond en onder den indruk van alles, wat dezen avond aan hem gepasseerd was. verlangde hij naar aanspraak en een vriendelijk woord. Misschiet was het toch verkeerd ge weest. dat hij dien Lester niet ontvan gen had van den zoon van Ellen zou hij misschien meer plezier hebben dan van Ellen zelf. Maar het was nog niet te laat. Hij kon naar het postkantoor gaan en naar het adres informeeren van den afzender van het telegram. En dan kon hij hem wel eens opzoeken. Hij vergat dat het nacht was. En liet Donkere Laantje kwam zijn geheugen niet te hulp. Dat was bij avond en bij nacht altijd éven donker. Zoo liep hij voort, het kerkhof af en het Donkere Laantje in. En niet zijn gedachten bij den zoon van Ellen. De zoon van Ellen. Het klonk won derlijk vreemd. Hij had zich Ellen nooit als moeder gedacht. Zij zou wel een goede moeder geweest zijn. Zooiets als zijn eigen moeder, '11 vrouwelijke kame raad, voor wie je achteraf geen gehei men had. Voor het eerst roerde hem iets anders dan puur egoïsme. De herinnering aan zijn moeder was ook bij hem een zwakke piek. Hij begon wat vlugger te loopen, hij kreeg het koud. De afgevallen, half verteerde blade ren van de hoornen dempten het geluid van zijn schreden. En zij dempten eveneens 't gerucht van anderer schre den die van Lester en Ruth. Toen verschoot er eensklaps een ster aan den hemel een vonkende licht streep in het diepe duister. ..Een wensch, Ruth," lachte Lester gedwongen. Hij was een en al ernst en zocht naar een aanloopje, om haar te zeggen, wat hij op het hart had. Ruth schrok op uit haar droomerige gedachten. ..Een wensch Wel, ik kan niet beter wenschen, dan dat het met jou en je oom Joe gauw in orde zal ko men, geloof ik. Dan ben ik niet te veel- eischend, of egoïstisch, wel f En 1111 jouw wensch. Lester." Zij keek lachend naar hem op. Het was Lester's kans en hij greep die kans aan met "11 grapje. ..Ik wénseh dat Joe Harrison jou er als nicht bij wi hebben, Rutli...." Hij legde een arm 0111 haar hals ei op hetzelfde oogenblik liet hij haar ver schrikt los. Er klonk een stem. ..Dat zijn twéé wenschen. Lester Hai rison," zei Joe Harrison ernstig. ,.Maa liet zij zoo. Toen trad hij voor hen en tastte naa hun handen. Het was een Kerstnaeli in een heel donker laantje. !n het land van den idealen winter, waar Ski en Bobslee hoogtij vie ren, daar weten ze, hoe men zich gezond en fit moet houden. Daarom drinken die stoere, bruin gebla kerde bergbeklimmers, die sports men bij uitnemendheid, het meeste vruchtensap van heel Europa. In onze natkoude Hollandsche winters zonder zonneschijn is vruchtensap noodiger dan waar ookGeef Uw kind dagelijks een glaasje Perl, Sinas of Frambozen Volrijpe vruchten in den best ver teerbaren vorm. Zuiver vruchtensap, zonder eenig chemisch bestanddeel of kleursel. Drie beroemde dranken uit de be roemde Hero-fabriek

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1936 | | pagina 31