GOUDBLOND MEISJE
door A. L. Provost en L. Black
24
Gloria meende in zijn snellen blik een vleugje
herkenning te zien, maar ook niet méér.
Reeds nam zij den hoek van de trap, met
zedig neergeslagen oogleden toen was zij
buiten zicht en glipte zij een niet opvallende zijdeur
in den oudsten vleugel uit.
Toen zij om den hoek van 't huis keek zag zij een
langen zwarten wagen voorstaan, een snelle, dure
wagen leek 't. Vaag vroeg zij zich af, of die aan den
opgepoetston jongen makelaar zou liooren of aan
de ongeziene dame met de interessante stem. Maar
't kon haar eigenlijk niet schelen. Zij vergat beiden
en liep door.
Weldra lag er een dichte massa struikgewas tus-
schen haar en het huis, en zij vertraagde haar snellen
pas. Zij hield den zoom van het terrein, en richtte
haar schreden naar een prieel, haast dichtgegroeid
met wingerd en nu zelden gebruikt, waar zij zich
soms verstopte voor een uur van ledigheid, niet
zoo heel leuk, maar ten minste vrij. Zij had daar den
vorigen dag een boek laten liggen, nogal een taai
boek uit de deftige bibliotheek der familie dat
moest zij gaan redden, vóór een vroolijk buitje er
met oneerbiedige voetjes overheen danste.
Ergens voor haar uit klonk opgewonden geblaf.
Kelly kwam om het prieel heen gescharreld en bleef
voor haar staan met oogen, fonkelend van verwach
ting, en 'n wuivenden staart. Zij knipte uitnoodigend
met haar vingers.
„Kom, Kelly Kom, jongen
Kelly zei „woef", liet zijn neus op zijn pooten zak
ken, wiebelde van neuspunt tot staart en sprong
weg, buiten haar bereik.
„Toe schatKom dan Ga je mee V'
„Zeg dat eens tegen mij, dan zult u wat zien,"
zei een vroolijke stem.
Gloria keek snel rond. Er was niemand in het
priëel, maar aan het einde stond Jack Moreland op
zijn gemak over de dwarslat te leunen en naar haar
te kijken. Witte tanden blonken in een bruin ge
zicht.
„0 zei ze verschrikt. „Ik kwam alleen.
„Dat dacht ik wel als ik maar lang genoeg
wachtte. Ja, dame, 't boek ligt hier, en 't is droge
lectuur, als u 't mij vraagt. Kelly en ik hebben er al
een goed half uur de wacht bij gehouden. Sinds de
schrijfmachine ophield met klikken. En als u dat
geen bewijs van toewijding vindt, moet u 't zelf
maar eens probeeren. Er staat hier een boschje met
millioen klauwen. Ja, dank u. Ik kom er in."
Met een sprongetje was hij over de lat heen.
„'t Leek me beter, buiten op de loer te gaan staan,"
vertelde hij. „Als u mij 't eerst gezien had, was u
meteen weer de secretaresse geworden, die 't druk
had, en afgemarcheerd. Nu zijn we hier, dus laten
we nu hier maar gaan zitten en 't, ons gezellig maken.
We hebben elkaar een boel te zeggen."
Boos worden op iemand, die zoo opgewekt deed,
ging niet. Er trilde een kuiltje in den hoek van haar
mond. Zoo, zette hij vallen voor haar op
„Ik geloof niet, dat u tijd hebt," zei ze vriendelijk.
„Er zitten binnen menschen op u te wachten. Net
gekomen, voor ik u zag."
„Zijn niet voor mij. Als er een vrindje van me komt,
hoor ik 'm wel. Zal wel een stelletje lieve oude dames
voor tante Harriet zijn."
„Eén van de twee is een man. Ik heb hem gezien,
toen ik de trap af kwam, en ik heb juffrouw Endicott
hooren zeggen, dat vrienden van u altijd welkom
waren."
Zij nam het saaie boek op van de bank, waar het
gelegen had, ging kalm zitten en sloeg het open
Hij schudde verwijtend het hoofd tegen haar.
„Vrouwelijke koppigheid We zullen eens gauw
zien."
Hooge heesters verborgen het benedenste ge
deelte van het huis voor hun blik, maar met twee
stapjes stond hij op de lat. Een arm van ruige
clematis werd hartelijk om zijn hals geslagen, maar
hij wrong er zich uit en liet zich aan één hand
overhellen, tot hij vrij uitzicht had met een stuk
van de laan aan 't einde. Hij dook terug, onder
de clematis door en sprong op den grond.
,.'t Is een nette wagen, maar 't zijn geen vrienden
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE
Gloria Staunton, secretaresse van de rijke mejuffrouw
Harriet Endicott, bemerkt, dat deze geregeld effecten
verkoopt zonder het, geld weer te plaatsen, alleen om
aan de verlangens van haar verkwistenden neef .Jack
Moreland te kunnen voldoen. Jack noodigt Gloria wit
voor een zeiltochtje, doch ze weigert de invitatie, daar
ze bevreesd is haar betrekking hierdoor te verliezen.
Frances Payne, een jonge weduwe, die voor haar
huwelijk regelmatig juffrouw Endicott op haar land
goed Berkenwoud bezocht, ontmoet een zekeren Wayne
Gorhamvan beroep makelaar. Deze Gorham wil voor
zaken Jack Moreland spreken, en verzoekt Frances
Payne hem met deze familie in kennis te brengen.
Eu kunt, w verder lezen.
van me. Ik ken de nummers 't is er geen van
mijn stelletje. Waarschijnlijk een slimmeling met
een inteekenlijst. Ik vind 't hier leuker, als u er
niets op tegen hebt."
Hij zag op haar neer met een lach, die haar
uitdaagde, weer een voorwendsel te vinden, om
hem af te schepen.
„Ik vind u namelijk verschrikkelijk aardig,"
ging hij voort, „maar iederen keer, als ik een beetje
gezelligheid zoek, jaagt u me weg."
Gloria's neus ging omhoog. „Ik ben hier om te
werken, niet om rond te wandelen en pleizier te
maken."
„LT werkt nu ook niet," merkte hij terecht op.
„Kijk eens, vlak achter dien hulst, voor de garage,
staat een nieuwe two-seater. Ik had 'm al weken
op 't oog en nu is ie van mij, en hij staat te wachten
tot u meegaat voor 'n proefritje. We snorren den
weg op en we stappen uit bij Scarlotti, en als we
't daar beu zijn gaan we weer voort en zoeken we
iets anders, om te dineeren en.... enfin, we zien
wel. Vooruit Ik tart u
Gloria schudde het hoofd nogal snel, want
zij was bang, dat zij zwak zou worden. Zij was
de preutsche, plichtgetrouwe juffrouw Staunton,
een bar vervelend schepsel, dat zich niet mee uit
rijden mocht laten nemen door den neef van haar
werkgeefster en waarschijnlijk door geeneen man.
Al snakte zij er naar om te gaan. Zij was in geen
eeuwen ergens geweest, en 't zou een genot zijn,
hard langs de kust te rijden met dat gezellige
jongmenseh en dien mooien wagen. En bij Scarlotti
uitstappen ze was nog nooit bij Scarlotti geweest,
en misschien een beetje dansen, en wat lekkers
eten, en een massa leuke, vroolijke menschen zien,
enfin, uitgaan. Ze had bijna zin, om 't te doen.
nee, ze zou niet durven. Er drong haar iets anders
in den geest, iets, dat op voorhand al 't pleizier
bedierf 4% Cheritons.
Juffrouw Endicott verkocht haar effecten, teerde
in op haar kapitaal, en Jack Moreland, die nog
nooit van zijn leven een cent verdiend had, kocht
er zoo maar een pracht van een auto bij.
,,'t Spijt me wel," zei ze koeltjes, „maar ik kan
onmogelijk."
„Dan niet." Hij keek haar glimlachend aan,
schijnbaar onverstoord. Eén levendige wenkbrauw
ging een tikje omhoog. „U bent een standvastige
juffrouw, schijnt 't. Enfin, als u niet mee uit wilt.
blijf ik zitten babbelen."
Hij kwam op zijn gemak naast haar zitten. Zelfs
op die ongemakkelijke houten bank had hij iets
elegant-lui's. Hij leunde zijdelings op de lat zoodat
hij haar gezicht kon zien.
„Er mankeert iets aan deze film," zei hij pein
zend. „Zullen we eens uitknobbelen wat V'
„Er is niets uit te knobbelen." Gloria keek on
schuldig den tuin van Berkenwoud over zij
begreep gewoon niéts. „Ik vind 't heel keurig."
„Ja, dat is 't ook." Weer zag hij haar lachend
aan, gras en perken en heesters voorbij, maar de
lach trok snel weg. Hij keek nadenkend en een
ietsje norsch. „Goed, dan zullen we man en paard
noemen. Waarom wilt u nooit ergens heen met me,
en waarom hebt u 't altjjd zoo vertjoept druk, als
ik in de buurt kom V'
„Heusch.
„Dat bodoel ik juistheusch EERSTE
Hij zweeg peinzend. „Ergens een
jaloerschen verloofde zitten V' VERVOLG
Gloria zei tamelijk kortaf„Nee
Zij voelde neiging om te zeggen van wel, maar
juffrouw Endicott had al nauwkeurige en com
plete geruststelling geëischt op dat punthaar
ideaal van een secretaresse omvatte geenerlei
verstrooienden invloed, laat staan een vreemd
jongmenseh, dat om de hekken van Berkenwoud
heendraaide.
„Geen echtgenoot met donkeren blik ergens
tusschen de struiken
„Doet u niet zoo mal."
„Nou dan," redeneerde hij, „wat mankeert er dan
aan We zijn hier alle twee om zoo te zeggen ge
strand, een jongeling en een jongedame, op een
dooie buitenplaats, dus zi jn we als vanzelf op elkaar
aangewezen. Verder geen menseh in zicht, tijd in
overvloed, gelegenheden dichtbij en voertuigen klaar;
en wat gebeurt er 1 NiemendalNiet eens een leuk
babbeltje. Wat is er IIij aarzelde, fronste even.
„Als t iets is, dat ik gedaan heb, wil ik 't liever
weten."
Gloria hield een wanhopigen zucht in. Waarom
drong hij haar zoo in een hoek, om haar redenen te
ontwringen, die ze eenvoudig niet noemen wou
„U maakt 't zoo verschrikkelijk ernstig Zij keek
hem met een paar onschuldige oogen aan. „Er is
gewoon niets van dien aard. U overdrijft. Ik heb
alleen.... mijn werk, da's alles."
„Pardon, maar dat neem ik niet." Hij schudde het
hoofd. „Ik heb nog vergeten te zeggen, dat ik u meer
malen na 't eten voor uw raam heb zien zitten, en u
keek zoo eenzaam als een vondeling."
„Niet waar 1"
„Wel waar. Ik heb 't gezien, 't Gaat me natuur
lijk niet aan, maar waar is 't goed voor Ik mag je
erg graag, Glory. Kunnen we geen vrienden zijn?"
Het wras geen luchtige scherts meer. Hij zat voor
over, zijn stem klonk warm en dringend. Gloria haalde
diep adem en keek een anderen kant op.
„Nee," zei ze vlak, „we kunnen geen vrienden
zijn. Dat moest u begrijpen."
„Waarom dan niet V'
„Moet ik dat nog zeggen V' Zij keek hem uitdagend
aan. „Ik sta in dienst van uw tante en zonder be
trekking kom ik er niet. Weet u, hoe lang ik 't
uit zou houden, als ik met u pleizier ging maken
al ging ik maar één of twee maal met u uit
Weet u, wat 't zeggen wil, voor zooiets ontslagen
te zijn, als ik iets anders moet zoeken Weet u, wat
't is, door de straten te sjouwen om een baantje
te zoeken, als je geen eten kunt krijgen zonder
werken Daar weet u natuurlijk allemaal niets
van U hebt nog nooit een cent hoeven te verdienen."
Zij had zich niet zoover willen laten brengen
door haar wrevel. Zij had zelf niet eens geweten,
hoeveel van die ergernis er in haar opgekropt had
gezeten, en 't kon haar dan ook niet veel schelen,
dat 't nu uitsloeg in haar wangen, en haar oogen. Zij
word zich alleen bewust, dat Jack Moreland haar
aan zat te staren.
„Pardon," zei hij langzaam. „Neem me niet
kwalijk. Van dien kant heb ik 't nooit bekeken."
Hij strekte zijn hand door de kleine ruimte tus
schen hen en vatte de hare. 't Was nogal een opmer
kelijke hand, lenig en sterk.
„Ik wist niet, dat ik 't u moeilijk maakte. Dat was
in geen geval mijn bedoeling. En ik geloof, dat u zich
in tante Harriet vergist. Ze heeft over een massa
dingen nogal strakke ideeën, maar 't is geen tyran."
0 nee dacht Gloria fel. Zij trok haar hand weg.
„Dat zei ik ook niet. Maar ik riskeer liever niets, als
't u hetzelfde is."
,,'t Is me niét 't zelfde."
Hij zweeg opeens. Gloria wou maar, dat Hij heen-
ging, want hij bleef haar maar aan zitten kijken. De
warmte kwam terug in zijn oogen, werd dieper.
„Ik weet één ding, dat u zou kunnen riskeeren."
Zijn stem klonk uiterst gewoon, maar hjj bleef
haar zoo strak en helder aanzien.
„Als u nu eens éénmaal van dien regel afweek
dan gaan we samen uit. Flink uit. Vandaag niet, want
