DE LEUGEN VAN WANG LI
door
Hannibal Fuergeston
18
Er valt niet veel goeds te vertellen van Wang
Li. In de streek van Lantsjou stond hij
bekend als een beruchte en gevreesde roover.
die weinig omslag maakte met een mensehen-
leven. De Chineesche autoriteiten wisten met zeker
heid. dat hij zich schuldig had gemaakt aan minstens
vier moorden, aan talrijke overvallen en aan de
ontvoering van twee Europeanen, voor wier invrij
heidstelling hij een hoog losgeld bedongen had.
Voor dit waschlijstje misdaden was hij bij verstek
ter dood veroordeeld, hetgeen in China wil zeggen,
dat iedere autoriteit, hetzij hoog of laag, het recht
had hem overal, waar men hem ontmoette, zonder
meer neer te schieten.
liet eenige góéde, dat ik van Wang Li te vertellen
weet, viel samen met zijn einde. En van dat einde-
was ik getuige. Ik bevond mij op zekeren dag met
een Chineesehen kapitein in het dorpje Kweitoe.
Wij zaten aan tafel in het kleine en erbarmelijk
slechte hotelletje, waarop het dorp prat ging. toen
een paar soldaten, die tot het escorte van den
kapitein behoorden, met een stevig gebonden arres
tant kwamen aandragen. Het halve dorp kwam
achter hen aan en weldra wisten we, dat een paar
bewoners de schuilplaats van Wang Li in den omtrek
hadden ontdekt en zich hadden
gehaast, deze aan de soldaten te
verraden.
Wang Li was een klein, zwart
kereltje, met een paar sluwe oogen.
Voorts was hij reeds tamelijk
oud en leelijk dat laatste óók
naar Chineesche begrippen. Met
echt Oostersche gelatenheid onder
wierp hij zich aan zijn lot hij
bad noch vloekte, toen hij aan een
boom werd gebonden, om doodge
schoten te worden.
De kapitein had gelast, dat met
de executie gewacht moest wor
den, totdat hij gegeten had en
juist waren wij van plan naar bui
ten te gaan, toen er een jong Clii-
neesch meisje op ons toetrad. Zij
kon zestien of zeventien jaar oud
zijn en voor een Chineesche was zi j
niet onknap. Lieftallig en gracieus
was zij echter in ieder geval.
Tot mijn verwondering hurkte zij
voor ons neer en begon op klagen-
den toon een zenuwachtig verhaal,
waarvan ik alleen begreep, dat zij
ons genade vroeg voor den bandiet,
liet was niet zoo'n vreemd ver
zoek, als het voor een Westerling
kon lijken, lil China is alles moge
lijk hij zoo n slecht georganiseerden
bestuursdienst, en als de kapitein
genade voor recht liet gelden, be-
teekende dit alléén, dat hij het
doodschieten van Wang Li aan
een ander overliet.
Eindelijk was het meisje uitge
sproken. l)e kapitein schudde het
hoofd en keek mij aan. „Hebt u
haar verstaan Zij vraagt genade
voor Wang Li. Zij beweert, dat
hij vorig jaar haar moeder en
haar broertje uit een brandende
hut heeft gered,"
„Zij bewéért V' vroeg ik. „Gelooft
u het niet
„liet kan wel," antwoordde hij
onverschillig. „In ieder geval doet
het er niet toe.
Ilij zei nog iets tegen 't meis
je, dat ik niet verstond, omdat
hij zoo vlug sprak, en gaf mij een
wenk, dat we zouden vertrekken.
Het meisje volgde ons; halfluid
weeklagend. Wang Li stond aan
den boom, onverschillig voor zich
uitblikkend. Zes soldaten met. ge
laden geweer bewaakten hem. Daar
omheen hadden zich de toeschou
wei's geschaard, een paar honderd
mannen, vrouwen en kinderen. Het
Scheen, dat zij een executie als een
publieke vermakelijkheid beschouwden, want zij
kakelden er luidruchtig op los.
Toen. de kapitein den bandiet genaderd was,
kwam er eensklaps een oude vrouw naar voren
strompelen. Zij hurkte neer en ving eenzelfde
klaaglied aan, als liet meisje zooeven. Uit haar
woorden begreep ik, dat zij de moeder van liet
meisje was. Ik zal niet trachten de bloemrijke
taal weer te geven, waarin zij zich uitputte om den
officier te vermurwen, Wang Li vrij te laten een
Chineesche dichter zou het haar niet gemakkelijk
verbeterd hebben. Overigens was haar pleidooi
veel krachtiger, dan een dichter of rechtsgeleerde
ooit ten beste had kunnen geven. Want zij toonde
ons de litteekens van de brandwonden aan haar
armen en haar hals, die inderdaad bewezen, dat
zij den dood zeer nabij was geweest.
De officier maakte een eind aan haar weeklachten.
„Ik kan het niet doen," zei hij kortaf. „En maak nu
dat je wegkomt, vrouw. We moeten vandaag nog
verder dan Kweitoe."
Hij dacht haar met een barsclie stem en een
gebiedende handbeweging te kunnen verjagen, maar
dat gehikte hem niet. Thans kwam ook het meisje
weer opdagen. Ik zag aan het gezicht van den
bandiet, dat die onverwachte hulp hem volkomen
verrast had en ik geloof niet dat ik me vergiste,
toen ik eenige hoop meende te ontdekken in zijn
ondoorgrondelijken blik.
De officier maakte er plotseling een eind aan;
hij verloor zijn geduld. En hij deed het op een vreemde
manier, die typisch Chineeseh genoemd kan worden.
„Sta op beval hij het meisje. „Houd je zooveel
van dien Wang Li Welnu, als je met hem trouwen
wilt, zal ik hem vrijlaten."
Zijn stem klonk spottend en hij scheen erop te
rekenen, dat zij verschrijft af zou deinzen. Want
al is de dankbaarheid een der sterkste deugden van de
Chineezen, dat het. meisje zich jegens den redder van
haar moeder tot zóó'n duur offer verplicht zou voe
len, scheen hij onbestaanbaar te achten. Ik geloofde
evenmin, dat zij Wang Li op die manier vrij zou
willen koopen. Zij pasten evenzoo bij elkaar als een
engel en een duivel, en daarenboven was de bandiet
minstens driemaal zoo oud als zij
-•„-s, en foeileeüjk.
Maar welke man doorgrondt de
raadsels van een vrouwenhart Ik
zag het meisje aarzelen, eensklaps
de handen vouwen en gehoorzaam
voor Wang Li neerhurken. Er gin
gen verbaasde kreten achter ons
op
Toen lette ik alleen nog maar
oj) Wang Li. Hij had den kapi
tein ongeloovig aangekeken, toen
hij zijn voorwaarde stelde. Doch
hij keek werkelijk verbijsterd, toen
hij het meisje aan zijn voeten zag
hurken. Ilij rukte aan zijn touwen,
doch nam eensklaps zijn onver
schillige houding weer aan.
„Sta op, Mah Lu," zei hij zacht.
Het meisje kwam onmiddellijk
overeind en stond met gebogen
hoofd voor hem. Onderworpen
zooals paste tegenover den man,
wien zij zou toebeliooren. En toen
sprak Wang Li opnieuw, zóó zacht
en vriendelijk, als ik nooit van een
moordenaar en struikroover zou
hebben verwacht.
„Je bent goed als een engel en
schooner en geuriger dan een ruiker
van jade, Mah Lu. Ik zou heel
gelukkig zijn, als ik met je mocht
trouwen, maar dat kan helaas niet.
Ik heb reeds een vrouw, zij woont
in liet dorp Sjenkoe. En zelfs je
eigen moeder zou je niet meer. wil
len kennen, als men dat te weten
kwam..."
Het waren zijn laatste woorden,
het meisje deinsde eensklaps vol
schrik achteruit. Om Wang Li's
lippen plooide zich een glimlach,
die afschuwelijk leek, en tartend
keek hij den officier aan. Deze
gaf den soldaten een wenk en der
tig seconden later vielen er zes
schoten. Wang Li had zijn gerechte
straf ondergaan.
De kapitein keerde zich om en
keek mij vreemd aan. „Dat is de
edelste leugen, die ik ooit over
iemands lippen heb hooren komen,"
zei hij met. oen zonderlingen glim
lach. „Ik vraag me af, wat er in
hem omgegaan kan zijn, toen dat
meisje voor hem neerhurkte. In
iedor geval heeft de duivel dezen
keer eens niet voor een engel onder
willen doen in edelmoedigheid.
Wang Li heeft nooit een vrouw
gehad, ziet u.
Wintersport in de Alpen
