GOUDBLOND MEISJE
door A. L. Provost en L. Black
De wagen gleed de bekende laan TWEE DE
uit, voorbij de massa rhododen- .,rn.
drons, liet bet stille huis achter VcRVOLG
zich. Links lag het water van de
Straat, met golfjes die schitterden in de morgen
zon en kabbelden tegen de witte flanken van
jachten voor anker. Wat mooi was en voor
naam en weelderig, gleed snel achter haar weg.
Een reis in een vullen trein had zij voor zich,
met daarna, vlak daarna, weer den strijd met
hand en tand om het bestaan. Het troostelooze
zoeken naar een nieuwe betrekking zonder getuig
schrift uit de vorige. Mooie toestand was dat. Zij
had juffrouw Endicott niet om een getuigschrift
gevraagd ze had er de woorden niet uit kunnen
krijgen, en 't zou denkelijk toch niets geholpen
hebbenOp 't moment had zij echt een hekel
aan Jack Moreland.
Zij was vaag benieuwd, hoeveel van dit alles
hij wist, maar liet die gedachte weer los. 't Deed
er niet toe. Afgezien van een mogelijk prikje spijtig
heid gaf 't geen verschil in zijn aangenaam geordend
bestaan, of hij wél iets wist of niet. En 't zou voor
haar ook geen verschil maken. Ze dacht niet, dat ze
hem ooit weer zou zien.
VIJFDE HOOFDSTUK
/Tlloria gooide haar hoed op het divanbed en viel
zuchtend op een stoel, 't Was een sjofele stoel in
een sjofele kamer, waar alles op elkaar stond en 't
eenige raam, uitkijkend op een diepen put van met
selwerk met eindelooze rijen andere ramen, niet veel
meer dan een grijze schemering doorliet.
Zij kende die kamer. Ze had er haast een jaar ge
woond, vóór ze naar Berkenwoud ging, met een
vriendin samen, en hoeveel er ook aan het kleine
vertrek ontbrak, ze had het toch een soort tehuis ge
vonden, beter dan goedkoope pension-kamers en 't
eentonige eten aan toonbanken. Zij en Sara Dalton
waren dolblij geweest, toen zij er kwamen wonen.
Nu schrok zij, dat 't er zoo bekrompen was en duf,
nu zij 't op Berkenwoud zoo ruim gewend was.
Gloria schaamde zich voor dat gevoel. Zij mocht blij
zijn, dat ze die toevlucht had dat Sara gebleven
was, na haar vertrek, alleen alles betalend, tot zij een
geschikte medebewoonster vond.
Sara was een echte schat geweest. Zij had Glory
met open armen ontvangen, en medelijden gehad en
opgespeeld, en zij was bijna heftig geworden, toen
er over 't deelen der kosten gesproken werd.
„Praat nu alsjeblieft niet over huur en zoo. Ik
heb je te logeeren, tot je weer een baan hebt. Ik ver
dien goed tegenwoordig, ik heb zelfs geld op de bank
Pruttel maar niet meer, want ik luister niet. Ik ben
in ieder geval blij, dat ik je terugheb."
Dat was tien dagen geleden, en nog was er geen
schijn van een baan in zicht, ondanks mijlen geloop
en eindelooze pogingen. De tijden waren slecht en de
betrekkingen schaarsch, en overal hoorde zij het
zelfde liedje, dat haar moed aantastte.
„Waar bent u 't laatst in betrekking geweest
Wat hebt u voor getuigschriften V'
Zij had natuurlijk wel oudere getuigschriften
van dat stenografie-kantoor maar steeds kwamen
de datums ter sprake dat ellendige hiaat van de zes
maanden, die ze op Berkenwoud geweest was.
Misschien was 't het ongeluk, dat ze niet vlot kon
liegen had ze nooit gekund. En wat kon ze anders
zeggen 1
„Ik ben 't laatste half jaar secretaresse bij een
dame geweest, maar om persoonlijke redenen wou
ik geen getuigschrift vragen" Dat klonk te gek.
Soms had ze het gevoel, dat ze tegen een onzicht
bare macht vocht. Dat was dwaas en theatraal,
maar hoe kon je nuchter en optimistisch blijven na
dat vermoeiende getrek iederen dag Ze kwam bij
allerlei inenschen sommigen waren oppervlakkig
vriendelijk, de meesten koel en kortaf, sommigen
beleedigend voorkomend. Maar 't liep steeds op 't
zelfde uit. Er waren voor ieder baantje zooveel sol
licitanten, dat je niet veel kans had, als je onder
bedenkelijke omstandigheden ergens weg was gegaan.
Dus dat is 't geweest al dien tijd. Geen
wonder, dat ik er over schoot.Roerend
tafereelWat was dat arme oudje van
Endicott woedend. Zich vastgevroren in
deftigheid en niets laten merken, ook niet toen
't schepsel recht op ons toe kwam.
Frances liet zich in een stoel vallen en bleef
zitten met een vinnig lijntje tusschen haar uitge
dunde wenkbrauwen. Ze was naar Berkenwoud
gegaan om Jack en juffrouw Endicott aan haar
bestaan te herinneren, en vooral om een uitnoo-
diging te krijgen, voor onbepaalden tijd te komen
logeeren. Het zou onmenschelijk taai geweest zijn.
maar een goede manier om kosten te sparen en
met Jack om te gaan. Maar Jack dacht alleen om
een ander meisje, had niet eens gemerkt, dat zij er
was, en de invitatie was uitgebleven. Of dat kwam
door die opwinding van juffrouw Endicott of door
iets anders, kon Frances niet zeker zeggen.
Ze wil Jack bewaren voor een betere vangst,
dacht ze cynisch, nu ik geen goudvinkje meer ben.
Ze mag blij zijn, als ik kom helpen en hem weghaal
van dat blonde wicht, wie dat dan ook is. Waar
schijnlijk een secretaresse. Te bescheiden voor een
logé en te gekleed voor een dienstbode. en
zeker te knap.... tante Harriet heeft nooit iets
van knappe dienstboden moeten hebben.
Frances nam een makkelijker houding aan. Haar
humeur kwam bij. 't Had erger kunnen zijn. Ze
begon wat amusement te voorzien.
Wayne Gorliam had natuurlijk niets gemist., met
zijn scherpe, zwarte oogen. Die zoogenaamde zaken
met Jack waren in ieder geval zóó van de baan
geweest. Weer vertrok haar lip, traag minachtend.
Wayne probeerde omhoog te komen. was er
waarschijnlijk in geoefend, onaangename dingen over
't hoofd te zien. Zou blij zijn, als ze met hem omging,
MOOI NEDERLAND
Stadhuis te Purmerend.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE
Gloria Staunton, secretaresse van de rijke mejuffrouw
Harriet Endicott, bemerkt, dat deze geregeld effecten
verkoopt zonder het geld weer te plaatsen, alleen om
aan de verlangens van haar verkwistenden neef Jack
Moreland te ku nnen voldoen. Jach noodigt Gloria uit
voor een zeiltochtje, doch ze weigert de invitatie, daar
ze bevreesd is haar betrekking hierdoor te verliezen.
Frances Payne, een jonge weduwe, die voor haar
huwelijk regelmatig juffrouw Endicott op haar land
goed Berkenwoud bezocht, ontmoet een zekeren Wayne
Gorham, van beroep makelaar. Deze Gorham wil voor
zaken Jack Moreland spreken, en verzoekt Frances
Payne hern met deze familie in kennis te brengen.
Jack doet Gloria een huwelijksaanzoek, doch zij
slaat dit af en zegt, dat ze niet van hem houdt en
ook geen echtgenoot zou willen hebben, die niet in
zijn eigen levensonderhoud zou kunnen voorzien.
Mejuffrouw Endicott heeft hen in den tuin opge
merkt en ontslaat haar secretaresse wegens haar al
te vriendschappelijke houding jegens Jack. Deze is
voor eenige dagen op reis en weet niet wat er tijdens
z'n afwezigheid gebeurd is. Nu kunt u verder lezen.
tot ze weer vast stond om wat ze voor hem kon
doen. Een man er bij was altijd nuttig.
Haar heldere, scherpe gedachten sprongen hier
en ginds en kwamen terug op Berkenwoud. Jack
was knapper dan ooit. Zij fronste bij de herinnering,
hoe onwrikbaar ernstig hij gekeken had, toen hij
zich over dat knappe kind boog. Niets voor Jack
anders, 't zoo ernstig te nemen met een meisje
Moest iets aan gedaan worden.
Zoo'n dingetje kón altijd, peinsde Fran, op welke
manier dan ook.
Het was zeer stil toen Gloria den volgenden
ochtend vertrok. Fris-
sche, klare zonneschijn
kwam door de oostelijke
vensters binnen. Perkins
keek bijna medelijdend,
ondanks haar jaren en
de tucht der Endicotts,
en talmde, om een paar
niet zeer noodige diensten
te bewijzen. Rose, het
meisje, dat gewoonlijk
't eten bovenbracht, was
onrustig van ingehouden
nieuwsgierigheid. Met het
blad bracht Rose een en
velop mee, aan juffrouw
Staunton geadresseerd.
Er zat niets in dan de
cheque, die Gloria den
vorigen avond vergeten
had mee te nemen.
De buitenlucht had
de liefelijkheid van den
vroegen morgen. Koele
aardgeur mengde zich
met de zilte prikkeligheid
van de zeebries. Kelly
kwam aangerend, toen zij
naar den auto liep, en zij
bukte zich om hem te
streelen, met een steek
van pijn in haar hart. Ze
hield van Berkenwoud
't Heengaan deed zeer,
ontzettend zeer, en dat
kwam heusch niet alleen,
doordat ze zoo wegge
stuurd werd. Dat was 'n
schandelijke vernedering,
maar dót gaf haar geen
keelpijn.
