MISTLETOE
IN DEN NIEUWJAARSNACHT
Een verhaal van oud-en-nieuw
DOOR MORTIMER HEURTER
Phyllis Norman kon er zich later' over ver
bazen, dat het juist Roger Lennox was ge
weest, die de doodgewaande herinnering aan
Owen Drummond voor haar had doen
herleven, zij het dan ook onwetend. Als gewichtige
gebeurtenissen in het leven van den mensoh hun
schaduw vooruit werpen, was hij het in ieder geval
geweest, die de schaduw voor haar zichtbaar had
gemaakt. Tot eigen teleurstelling en verdriet.
Het gebeurde op een liefdadigheidsbal in Glasgow.
Het was op Tweeden Kerstdag en zij had zich den
heelen avond uitstekend met hem geamuseerd. Zij
zaten aan een tafeltje uit te rusten en eensklaps zei
hij een van die dwaze dingen, die alleen maar kunnen
opkomen in liet hoofd van een man, die verliefd is.
Haar blik volgde eenigen tijd de dansende paren
en plotseling werd zij zich bewust, dat Roger haar
onafgebroken gadesloeg. „Wat kijk je me aan, je ziet
toch niets vreemds aan me J" vroeg ze, haar gelaat
naar hem toewendend.
Zij zag dat hij uit zijn gedachten opschrok. „Vol
strekt niet," lachte hij. „Ik zat te droomen. Ik geloof,
dat ik dat dag en nacht zou kunnen doen. Jou alleen
maar aankijken en droomen.
Op hetzelfde oogenblik was zij er die herinnering.
Opgeroepen uit een verleden, dat zij de laatste jaren
dood had gewaand.
Een danszaal in Glasgow, maar niet deze. Zij aan
een tafeltje. En tegenover haar Owen Drummond,
met zijn jongensachtig knap gezicht en overmoedig
zoekende oogen. Zij hadden gedanst en toen zij
gezeten waren, werd Owen eensklaps ongewoon stil.
En zijn droomende blik week geen seconde van haar
gelaat.
„Wat is er vroeg zij verlegen.
„Vraag me niets, Phyl," antwoordde hij glim
lachend. „Woorden zijn soms wreeder dan daden.
Laat me naar je mogen kijken, 0111 stil te kunnen
droomen
Dat was de herinnering, die Roger Lennox onbe
wust vanonder het stof van zeven jaren voor haar
ophaalde. De schaduw, die spoedig zou blijken door
gewichtige gebeurtenissen in haar leven vooruit te
zijn geworpen. De schaduw ook, die over de stille
vreugde van dezen avond viel.
Roger Lennox had niets bespeurd van de veran
dering, die plotseling over haar kwam. Hij leefde te
diep in zijn droomen. Nauwelijks twee minuten
geleden was hij tot een besluit gekomen. Over twee
maanden was zijn verlof om en keerde hij naar
Canada terug. En Phyllis was de vrouw, die hem
vergezellen zou. Dat hóópte hij tenminste.
Zij was knap en gracieus, en daarbij ernstig en
toegewijd van karakter. Juist de vrouw, die een man
daarginds noodig had. Die in staat was een man
zóódanig te boeien, dat de eenzaamheid haar barre
verschrikkingen voor hem verloor. En die daaren
boven genoeg moed en idealisme bezat, 0111 zich voor
het kleine wereldje, dat rond een afgelegen handels
post lag gegroepeerd, nuttig te kunnen maken. Ja,
hij zou haar vragen. Niet hier, maar over een paar
dagen in de eenzaamheid van Balloch Castle, waar
zij allebei door goede vrienden genoodigd waren het
Oudejaar te komen vieren.
„Ik vind het heerlijk, dat je niet Oudejaar óók op
Balloch Castle zult zijn," bracht hij eensklaps zijn
blijdschap onder woorden. „Openhartig gesproken,
was ik aanvankelijk van plan voor Wren's uitnoodi-
ging te bedanken. Het verblijf op zoo'n oud, eenzaam
gelegen kasteel staat me niets aan. Maar toen ik
hoorde dat jij ook zou komen, veranderde ik natuur
lijk van besluit."
Nu pas viel het hem op, dat zij er eensklaps
ongewoon bleek uitzag. „Wat is er vroeg hij
bezorgd. „Je ziet zoo vreemd."
Phyllis schrok op uit haar kwellende herinneringen.
,,'k Ben een lieetje moe," zei ze met een mat glim
lachje. „Ik geloof dat ik er goed aan zal doen, als ik
naar huis ga."
„Jammer," zei hij spijtig. „Maar ik zal even een
taxi halen. Mag ik je thuis brengen, Phyl
Zij wist dat zij hem verdriet deed met te weigeren,
maar zij kón niet anders. Zij moest alléén zijn, om
die schaduw onder het oog te zien. „Toe, geef je geen
moeite, Roger," verzocht zij dringend. ,.lk ben er
zóó en het is immers toch goed."
Hij schikte zich zuchtend en hielp haar instappen,
toen de auto voorkwam. „Tot ziens op Balloch Castle,
Phyl," zei hij, ongewoon ernstig.
„Tot ziens en dank voor het genoegen,"
antwoordde zij hartelijk. Toen reed de auto weg en
was zij alleen, zooals zij gewenscht had. Alléén
met de herinnering aan Owen Drummond, zijn
schaduw.
Een herinnering kan oppermachtig zijn en heel het
gevoelsleven belieersehen. Phyllis moest het onder
vinden. De gedachte aan Owen Drummond bleef
haar voortdurend bij. Zij had velerlei herinneringen
aan die eerste jeugdliefde. Vroolijk en teere, onaan
gename en schrijnende. De laatste het meest. Zij
kon slechts aan weinige gelukkige uren terugdenken
aan zooveel te meer dagen echter, waarop zij
zich diep ellendig had gevoeld.
Het was een bewogen tijd geweest. Owen Drum
mond had alles in het leven meegekregen, om het
tot een behoorlijke maatschappelijke positie te bren
gen. Een goede opvoeding, een vermogen en den
invloed van een aanzienlijken naam. Maar zijn leven
werd" beheerscht door één hartstocht zijn liefde
voor het spel en de rennen. Een hartstocht, die zijn
ongeluk zou worden.
Zij had alles van tevoren geweten. Zij was gewaar
schuwd toen het gerucht ging, dat zij zich met Owen
Drummond verloven zou. Men hail haar zelfs voor
speld, dat het mis zou gaan. Doch met alle naïveteit
van haar achttien jaren had zij geloofd, dat de
liefde een wonder aan hem bewerken zou. Zélfs
nog, toen de vrees dat de voorspelling aan hem
voltrokken zou worden, als een angel in haar hart
begon te steken. Dwaas, die zij was geweest.
Véél eerder nog dan dat zij had gevreesd, was
het einde gekomen. Owen Drummond had alles
verspeeld, wat hij bezat geld, toekomst en een
eerlijken naam. Zijn familie had hem verstooten en
daarop was ten slotte het stormachtige onderhoud
gevolgd, dat óók een eind maakte aan hun verloving.
Dat was de meest kwellende herinnering. Zij had
geweten hóé diep een zwakkeling zich vernederen
kan, die arm en berooid en vervuld van angst voor
een onbekende toekomst, zich aan zijn laats ten
steun in het leven nog hoopt óp te kunnen trekken.
Zij had het geweten dien avond, toen hij op zijn
knieën voor haar lag. Maar het besluit, dat zij had
genomen, had onwrikbaar gestaan. Het geloof was
verdwenen, haar vertrouwen in hem vernietigd.
Alleen een kans had zij hein nog gelaten. „Bewijs
me, dat het je ernst is met je beloften en voornemens.
Tóón dat je een man bent, die zich belieersehen
kan en respect verdient. Zoek je eigen weg door
liet leven en kom terug, als ik mijn geluk veilig bij
je kan achten.
Geen inensch ter wereld had ooit geweten, hoeveel
tranen haar dit afscheid had gekost. Zelfs Jess
niet, haar meest vertrouwde vriendin. Het was
zeven jaar geleden en de herinnering aan dien vree-
selijken avond bewoog haar weer opnieuw, nu zij
eraan terugdacht. Zij had gewacht na dien avond,
langen tijd. Het geloof mocht gestorven zijn de
hoop was blijven leven. Jarenlang. Maar niemand,
die Owen Drummond kende, had hem ooit weer
teruggezien.
„Ondérgegaan," werd er gefluisterd. Zij had het
niet gehoord. Maar ook zónder die noodlottige
uitspraak was de hoop langzamerhand verdwenen.
Het verdriet sleet en over de schrijnendste herinne
ring spreidde het leven den sluier der vergetelheid.
Zij leerde hem vergeten zij wist ten slotte niet
meer, dat zij op iemand wachtte. Maar een herinne
ring kan nooit zóó diep in het verleden begraven
liggen, of zij kan op de meest onverwachte oogen-
blikken weer tot leven worden gewekt. Het waren
slechts een paar verliefde woorden geweest, die
dit schijnbare wonder hadden bewerkt. Maar toevallig
woorden, die door hun overeenkomst met die
andere woorden de gevoeligste plek in haar hart
hadden geraakt
Phyllis prentte zich in, dat zij niet meer aan Owen
Drummond denken moest, toen zij dien middag in
den trein naar Balloch stapte. Het verleden was
dood. Owen Drummond- waarschijnlijk ook. En in
ieder geval was het een dwaasheid, zich thans nog
gebonden te voelen door een belofte, die zij zeven
jaar geleden had afgelegd en (lie Owen geen oogenblik
ernstig scheen te hebben genomen. Met die gedachte
verliet zij in Balloch den trein.
Jess, die sinds een jaar lady Clifford heette,
was er om haar af te halen. Onderweg naar Balloch
Castle wees zij Phyllis op den grauwen hemel, die
het Loch Lomond overkoepelde. Hij zat dichtgesta-
peld met laaghangende, loodgrijze wolkengevaarten.
„Allemaal sneeuw, Phil. Dat wordt een wit
oud-en-nieuw." Eensklaps viel haar iets vreemds
op in het gelaat van haar vriendin. „Je ziet er 011-
voordeelig uit," zei ze lnet een critischen blik. „Een
beetje melancholiek. Je tobt ergens over. Of vergis
ik me
Ze hadden geen geheimen voor elkaar. „Ik héb
getobt. Er was iets dat me hinderde. Neen, niets
waarover je zorg hoeft te hebben, hoor. Een
herinnering, anders niets."
,,'t Is een dag voor herinneringen," zei Jess
wijs. „En voor melancholie. Hoe heet het gewoonlijk
Het oude, dat op het punt staat te vergaan en het
nieuwe, dat gaat komen. Is het niet zoo f Het gaat
wel over, Phyl. Je moet aan het nieuwe denken
en niet aan het oude."
„Ik zal mijn best doen," lachte Pliil en toen waren
zij er.
Balloch Castle was een oude róofridderburcht aan
het strand van het Lomondmeer. En Wren Clifford
de gemoedelijkste roofridder, die ooit als Laird van
Balloch door de kleine kijkvensters over den omtrek
had uitgezien, 0111 naar argelooze bezoekers of voor
bijgangers te speuren.
„Kijk, daar gaat de dokter," wees hij zijn vriend
Roger in de diepte. „Aardig hé, dat uitzicht Vroe
ger wierpen ze hier van boven met kokend pek naar
de soldaten van 'n zekeren Jacobus. Het kan ook '11
Karei geweest zijn. Ik ben niet zoo erg sterk in de
geschiedenis van in'n voorzaten. Dit hier heet een
bastion. Ik was van plan er kippen te gaan houden,
beneden pikken ze al liet zaad uit m'n groentelied den.
Maar Jess wil het niet hebben. Kijk, daar komen
ze.
Hij bedoelde Jess en Phyllis. Roger Lennox
omvatte Phyllis' hand met een warmen druk.
Hij was vastbesloten, den kogel vandaag nog door
de kerk te jagen en hun verloving 0111 twaalf uur
bij wijze van nieuw jaarsverrassing ter tafel te
brengen. Als Phil hem tenminste wilde hebben,
waarvan hij niet zoo héél zeker was. Haar geschie
denis met Owen Drummond was hem onbekend
en hij had er zich de laatste weken al eens over
verwonderd, dat. een knap meisje als zij al niet
lang een keus had gedaan. Aan aanbidders kon het
haar toch niet ontbreken.
De gunstige gelegenheid, waarnaar Roger uitzag,
deed zich spoedig genoeg voor. Hij had 's middags
den vossenfarm van Balloch Castle met Phyllis
bezichtigd en terwijl zij naar liet kasteel terug
wandelden, viel er een onverwachte pauze in hun
levendig gesprek. Het was de vreemde stilte, die
die groote verwachtingen wekt tusschen twee men-
schen, die weten, dat zij elkander iets te zeggen
hebben.
Roger zocht een geschikten aanloop en Phyllis
wachtte. Zij wist wat er komen zou. Roger's gedrag
tegenover haar had het haar reeds lang duidelijk
gemaakt. En tot voor een week had de gedachte,
dat hij haar vragen zou, haar niet afgeschrikt. Later
