Van heel dit voornemen kwam niets. Er was iets,
dat hem er van weerhield. Phyllis was maar geen
luchthartig meisje, dat je speelsch een kus gaf.
Zij was ernstig en bezat een zekere waardigheid,
die hem deed vreezen dat zoo'n jongensachtige
manier cnn zijn liefde te verklaren haar af zou
schrikken. En dus sprak hij. Eenvoudig en oprecht
en zonder mooie of sentimenteels overdrijvingen.
Reeds bij zijn eerste woorden verbleekte Phyllis.
Daar was zij weer de herinnering. Ze liep op een
zomeravond met Owen Drummond. Zooals nn met.
Roger - dicht naast elkaar. Zij spraken niet en zij
had zich beurtelings koud en warm gevoeld. Zij
was nauwelijks achttien jaar.
Toen had hij eensklaps een arm om haar hals
gelegd en haai' belet voort te gaan. „Laat me je
kussen, Phyl lieveling.-..."
Het was haar in dit oogenblik, alsof zij die woorden
opnieuw hoorde. En toen stopte zij angstig haar
ooren dicht.
„Houd op, Roger je overvalt me," viel zij
eensklaps uit.
11 ij had reeds aan haar zenuwachtig gelaat be
speurd, dat zij aangegrepen was door een sterke
emotie. En op hetzelfde moment had hij geweten,
dat er moeilijkheden waren. Maar van welken aard
vermoedde hij niet.
„Ik dacht dat je 't wel begrepen had," zei hij,
van zijn stuk gebracht.
Phyllis wist zich terstond te beheerschen. „Dat
heb ik," antwoordde ze met een stem, die zij nog
niet beelemaal in bedwang had. „Maar toch....
nu...." zij wist plotseling niet meer, wat zij nu
moest antwoorden. Zij waren dicht bij* den ingang
van het kasteel een uitkomst, die zij met een
zucht van verlichting begroette. Maar zij kon hem
zóó niet laten gaan.
..Ik weet wat je wilt, Roger," hernam ze, terwijl
zij bleef staan. „En ik kan je geen antwoord geven,
mi niet tenminste. Toe, geef me even tijd laat
me eens nadenken."
Hij keek haar aan en ried dat zij heelemaal van
streek was. „Zoo lang je wilt," zei hij geroerd.
Toen begon hij te stotteren. „Maar. maar.
moet ik vreezen.
Zij begreep wat hij
wilde weten. En zij
aarZelde niet. Zij ver
afschuwde een leugen
en Roger Lennox was
geen kwajongen. Zij
was verplicht oprecht
tegenover hem te zijn.
„Neen, nu niet meer.
Vroeger. Maar mis
schien ben ik (lat nog
niet zoo gehéél te
boven, als ik had ge
dacht. Laat me na
denken. Ik wil in het
reine komen met me
zelf.
„Ik zal wachten,"
onderbrak hij haar, 0111
een eind te maken aan
dit pijnlijke oogenblik.
„Geef me slechts het
antwoord, dat je hart
ie ingeeft
Hij liep wat gebogen,
toen hij liet bordes
opging en de deur voor
haar opende. Juist be
gon de eerste sneeuw
te vallen blanke,
dwarrelende vlokken.
Hij keek er even naar
en begaf zich vervol
gens regelrecht naar
de bibliotheek.
echter wel Owen's schaduw had zich tusschen
hen geplaatst. Sindsdien was zij een speelbal ge
weest van haai' gevoel. Maar 11a haar besluit van
dien middag, .dat het verleden dood en begraven
móest blijven, was zij opnieuw bereid hem aan te
hooren. Zij was voldoende zeker van zich zelf en
Roger Lennox had haar een kalm, veilig geluk te
bieden.
Maar wie was er óóit zeker van zichzelf Van
de sterkte van zijn gevoel en van de diepte, waarin
het geworteld lag
De herinnering aan Owen Drummond was op
dat oogenblik verdwenen, verdoezeld onder de
indrukken en gewaarwordingen, die zij de laatste
uren had ondergaan en die nieuw voor haar waren.
De schaduw was niet zichtbaar de forsche ge
stalte van Roger Lennox had haar volkomen be
dekt. En tóch wist zij bij de eerste woorden die hij
sprak, dat zij zic.li vergist had in de overtuiging,
dat zij zeker was van zichzelf.
Zij gaf hem het aanloopje, dat hij zocht, zelf in
den mond. „Je hebt natuurlijk wel eeils meer vossen
in je leven gezien begon zij met een gedwongen
lachje, toen het zwijgen haar te drukkend werd.
„O ja, in het Noorden komen ze in menigte in
het wild voor," antwoordde hij verstrooid. „We
vangen ze daar zelf, met klemmen of strikken - -
het meest met klemmen."
„Het moet een wonderlijke gewaarwording zijn,
wolven en vossen zoo in vrijheid om je heen te zien
leven. Een beetje angstig ook wel, vind ik. Is het
er erg eenzaam t"
Toen wós liij er. „Ja, heel eenzaam. Voor een
man, die in de beschaafde wereld is groot gebracht,
bijna al te eenzaam. Toen ik met verlof kwam,
heli ik er de eerste dagen werkelijk tegenop gezien
weer terug te gaan. Maar sindsdien...."
Ilij begon vlugger te spreken. Een paar dagen
geleden nog had hij zich voorgesteld, dgt hij heele
maal niets te zeggen zou hebben. Hij zou eenvoudig
een arm om haar heen leggen en haar kussen. Wat
hij dan later zeggen zou was dit„Je bent een
schat, Phyl. E11 dat heb ik je bij onze eerste ont
moeting al gevonden.
Wren zat. heel in zijn
eentje voor het haard
vuur. „Hallo, wat 'n
gezicht," spotte hij,
toen Roger binnentrad.
„Heb je soms een van
m'n voorzaten op de
Een vliegtuig in nood
de inzittenden be
dreigd met een rnmp-
zaligen dood.
trap ontmoet Het spookt hier ook, moet je weten.
Dat willen ze tenminste in hgt dorp hebben. En ik
ben te vredelievend, om het tegen te spreken."
Roger ging tegenover hem zitten. „Ik heb Phyl
gevraagd," zei hi^>
Wren kwam overeind. „Net wat Jess en ik ver
wachtten. Ik heb een heele mand mistletoe laten
aanrukken voor het heuglijk gebeuren. Maar - bij
den hemel je ziet er niet naar uit, dat je zoo bijster
gelukkig bent. Ze heeft je toch niet?...,"
Zijn oogen werden groot van verbazing.
„Voorloopig nog wel," zei Roger somber. „Ze
kan echter nog van gedachten veranderen. Zij wil
iets met zichzelf uitvechten. Weet jij iets van een
geschiedenis van vroeger?"
Wren werd ernstig. Zeven jaar geleden hij
had het nooit kunnen denken, dat Phyl 1111 nog.
Dij sloeg met de hand van zich af, alsof hij een
spookbeeld verjoeg. Hij had Owen Drummond goed
gekend
„Nu drong Roger aan. „We zijn vrienden,
Wren.
„Bij den hemel ja antwoordde Wren met
diepen ernst. „Maar dat zou me niet beletten te
zwijgen, als het een geheim van Phyl betrof. Dat
is het echter niet. Bij wijze van spreken zou zelfs
een kind in Glasgow je kunnen inlichten...."
Hij verzette zich in zijn fauteuil. „Nu ja, er
was wat. Een eerste liefde kan je 't noemen. Zij
hield dolveel van hem en hij was haar niet waard.
Dat is alles. Wat zal ik je er echter nog meer van
vertellen
„Alles wat je weetIk wil mijn kansen wegen.
Anders ga ik pakken en neem den eersten trein
naar Glasgow."
„Tut-tut, kalmpjes aan. Ik bedoeler is niet veel
meer van te vertellen. Een knaap van aanzienlijke
familie met een zwak karakter. Paarden en wedden
schappen dat was de hartstocht waaraan hij
onderging. Niets bijzonders, wel Gebeurt dagelijks
nóg. Dringende waarschuwingen van zijn vrienden,
tranen van zijn meisje en heftige twisten met zijn
familie. Je begrijpt hoe dat gaat. Een ezel als zoo-
velen - rotsvast overtuigd, dat ze Fortuna's gunst
op den duur zullen afdwingen, als ze haar eerst
door het brengen van groote en dure offers hun
blinde verknochtheid bewezen hebben. En eindelijk
de catastrophe.
„Gevangenis stiet Roger schor uit.
„Neen, die schande werd ons allemaal gelukkig
gespaard. Ilij had zich doodarm gewed, dat was alles,
ilij stak ook wel tot over zijn ooren in de schuld,
maar dat betaalde zijn familie. Met de boodschap
er bij, dat het het laatste was wat ze voor hem deden
en dat hij óp kon hoepelen."
„En Phyl t"
„Ja," zei Wren, „die zei ook zooiets. Zij hield
erg veel van hem, zeg ik nog eens, en ze had het
telkens weer opnieuw met hem geprobeerd. Maar
men kan véél van iemand houden en hem toch niet
vertrouwen. Vrouwenharten zijn maar klein en bros
en als eén man niet uitkijkt waar hij loopt, nietwaar
Enfin, ze zei zoo ongeveer, dat ze geen vertrouwen
meer in hem kon hebben. En dat hij eerst eens moest
laten zien, dat hij hernieuwd vertrouwen verdiende."
„Dat was een belofte, die zij hem meegaf. En
toen t"
„Wel en toen niets meer, beste jongen. Wij
dachten dat zij hem allang vergeten had. Want
niemand heeft Owen Drummond ooit meer terug
gezien
Roger sprong plotseling op. „Owen Drummond,
zeg je Hij zag krijtwit. „Dien ontmoette ik 'n
jaar of zeven geleden, dus omstreeks den tijd waarvan
je spreekt, in Parijs. Ilij liep te bedelen langs de ter
rassen, waar de Engelsclie toeristen neerstrijken
Hij begon' vreemd te lachen en greep zijn vriend
eensklaps bij den schouder. „Als zij soms nog hoop
heeft, <lat er iets van hem terechtgekomen is, kan
zij die wel opgeven. Maar ik zal nooit den moed heb
ben om het haar te zeggen, Wren
„Ik ook niet," zei Wren verschrikt.
„Zélfs niet, als ze me af mocht wijzen voor hém,"
besloot Roger. Toen liep hij naar de deur. „Ik ga
me kleeden voor het diner, Wren. Je kunt die
mand mistletoe wel in een hoek zetten ik zal
er althans niets aan hebben voor den Nieuwjaars
nacht
De deur van de bibliotheek viel dicht en op
hetzelfde oogenblik viel er in den anderen vleugel
van het kasteel nóg een deur dicht. Die van Jess'
Vervolg op pag. 35
