Dieïótfttipimag
DE WITTE TIJGER
De geheimzinnige
vlucht van de Q2
Muiterij op het s.s. Nanking
Ank's Moeilijk Jaar
Onw
EEN AARDIGE VERRASSING
VOOR UW KINDEREN
2000 GULDEN
kost slechts 15 cent
IN HET VOLGEND NUMMER
publiceeren wij den uitslag van
onze groote Kerstprijsvraag,
waarbij 600 PRIJZEN ter
gezamenlijke waarde van
zijn uitgeloofd. De namen van de
gelukkige prijswinnaars zullen
dan bekend worden gemaakt.
26
is een van de volgende boeken
van SAMUEL SCOVILLE Jr.
van COVINGTON CLARKE
van HOWARD PEASE
van RUTH M. GOLDRING
De boeken zijn geschikt voor kinderen van 12 jaar en
ouder. Elk boek bevat 224 pag. boeiende lectuur en
Bestelt nog heden, de voorraad is beperkt.
Verkrijgbaar bij al onze agenten en bezorgers, bij den
boekhandel en bij onze kantoren. Toezending per post
geschiedt alleen na ontvangst van het verschuldigde be
drag onder bijvoeging van 21/2 cent porto per exemplaar.
Op striki eerlijke wijze zal hel lof aanwijzen,
wien van de inzenders een prijs fen deel
vali, zoodai correspondentie beirelfende
dezen uitslag niet kan worden gevoerd.
Ze zeiden niet veel. Nu en dan keek
zij van terzijde naar hom. 11 ij leek haai'
nu nog onbekender dan op Berken-
woud, rustiger, meer ingehouden. Hij
scheen alleen op den weg te letten, al
reed hij nog zoo makkelijk en zeker.
„Grens," zei hij laconiek, en Gloria
hield haar adem in, toen zij een staat
binnenreden, waar huwelijken makke
lijker gesloten werden.
De minuten vlogen om.... vlogen
om
Een uur later stonden zij in de spreek
kamer van een nederige pastorie met
een geestelijke en haastig bijeengezochte
getuigen. Allemaal vreemde gezichten.
Zoo trouwde zij dan Een huwelijk,
dat geen huwelijk was, een nuchter
contract, om "t recht te hebben, 't ge
heime recht, op den naam van dien
man. In een verborgen hoekje van haar
hart was er van Gloria's droomen een
klein wit vonkje blijven leven, liet
wachten op Iemand, onbekend, nauwe
lijks verbeeld, die ooit dien teeren gloed
tot vlam zou aanblazen. En dit was van
alles het einde
Ze voelde een ring aan haar vinger
schuiven, .Tack Moreland's hand ternau
wernood de hare raken, en zij hoorde
de stem van den onbekenden geestelijke
„Ik verklaar, dat gij man en vrouw
zijt."
Zij was mevrouw Moreland. Er was
geen terug.
Toen zaten zij weer in den grijzen
wagen, terugijlend over dezelfde wegen.
Reeds gaf de grillige lente blijken van
weersveranderingde lucht werd gri jzig,
de wind killer. Jack minderde wat vaart
en stopte een deken toe.
„Zoo goed V' Hij fluisterde het bijna.
„Uitstekend," zei ze vlug.
„Zullen we in de Lafayette lunchen
Da's nog maar een mijl zoowat."
„Liever niet, als u 't goed vindt. Ik
moet voortmaken meneer Carver
telegrafeeren, en nog zooveel."
„Net zooals je wilt."
Zij ijlden verder. Hij gaf geen blijk
van teleurstelling. Gloria was zelf wat
teleurgesteld. Zij voelde, dat zij onvrien
delijk geweest was, maar zij zag op
tegen de intimiteit van het samen
lunchenzag ook op tegen het bijzijn
van anderen. De Lafayette was een
bekende gelegenheid. Men hoefde haar
niet te zien met Jack Moreland en
met dat gouden bandje aan haar vinger.
En toch zou ze 'terg vinden, 't zoo gauw
alweer af te doen.
De stad daagde op, een rookerige
vlek tegen den hemel, toen een gebroken
lijn, een wirwar van daken en schoor -
steenen en torens. Een nevel werd
klam tegen hun gezichten.
Zij stopten maar ééns, aan een tele
graafkantoor zij stonden samen aan het
muurlessenaartje en Jack schreef een
telegram voor liaar.
„Brief betreffende Staunton ontvan
gen. Ben hedenmorgen getrouwd. Adres
tot. nader bericht.
11ij wachtte en keek haar vragend aan.
,,'t Antwoord zal geadresseerd worden
aan mevrouw Moreland," herinnerde
hij haar.
„Dat begrijp ik." Zij bloosde licht,
't, Was zoo nieuw, en zoo vreemd met
die geheimhouding. „Ik dacht in een stil
hotel te gaan, tot ik antwoord van
mr. Carver had en wist, wat er gedaan
moest worden. Ik had aan Grandon ge
dacht - of zou daar iemand kunnen
zijn, die u kent
„Niet dat ik weet."
Ilij vulde den naam van het hotel
in, en schreef toen den haren
„Gloria Moreland-Staunton."
't Gaf haar een schokje, dat geschre
ven te zien staan. „Die ken ik nog niet
erg best," zei ze, en zij werd verlegen
onder zijn schalksche lachje.
„Nee," zei hij langzaam, „dat geloof
ik ook niet."
Terwijl zij zich afvroeg, wat hij
eigenlijk bedoelde, gaf hij 't telegram af.
Een half uur later stond de wagen
stil voor hot. huis, waaruit zij dien
ochtend vertrokken was. Hij gaf haar
een kaartje, waarop hij met potlood
iets geschreven had.
„Als ik iets doen kan, hoor ik 't,
graag. Met dit adres komt 't altijd te
recht."
„Dank n. Er moet natuurlijk 't een
en ander geregeld worden...."
Hij gaf geen antwoord, en probeerde
niet mee haar binnen te gaan, waar zij
dankbaar voor was, maar hij bleef even
naast haar op 't, trottoir staan kijken.
Alleen maar kijken. Ze wou, dat hij
't niét deed. 't Herinnerde haar aan
den dag, dat: hij haar ten huwelijk had
gevraagd en dat zij hem al die vinnig
heden gezegd had. Toen stak hij zijn
hand uit.
,,'t Beste. Dank voor 't. vertrouwen."
Hij stapte in en reed weg. In een
seconde verdween hij in 't drukke
verkeer.
Gloria ging langzaam de trap op.
Het getij van opwinding, dat haar den
dag door gedragen had, liep snel terug.
Toen zij de deur opendeed vond zij
teekenen van verwarring en haast
een koffertje midden op den vloer,
kleeren en boeken en allerlei artikelen
hier en daar, en Sara er midden in, pak
kend voor haar vertrek naar Berken
woud. Sara keek bezorgd op en vroeg
„Glory, kind, wat ben ik blij dat ik
je zie Ik begreep niet, waar je zat.
En je koffer stond ingepakt. Wat is
er gebeurd
Glory deed de deur dicht en bleef er
tegen staan, - zenuwachtig en tegelijk
uitdagend.
„Ik ben getrouwd," gooide ze er uit.
„Vanmorgen om geld Ik heb een
man, dien ik amper meer zien zal, en
geld, dat me niet gegund is, en een ge
heim verder mijn heele leven. Wat zóó
oom Robert in zijn schik zijn
Haar vreugdelooze zenuwlach ging
schril door de kamer. Sara sprong op
en greep haar stevig bij de schouders.
„Wat heb jij t" Opeens werd zij
week. „Kind, je bent doodopGa
gauw zitten en laat ik je goed uittrek
ken. Nat, ook nog Heb je vanmiddag
gegeten
„Nee," schudde Gloria. „Ik had
te veel haast om terug te komen en
dien advocaat een telegram te sturen."
„Zoo. Wat had je voor ontbijt ge
bruikt t"
„Een kop koffie. Ik kon niet eten."
„En avondeten gisteren f" zette Sara
onbarmhartig door.
„Vergeten," zei Gloria nederig. „Ik
had zooveel te denken en te beslis
sen."
Sara maakte een kreungeluid en ging
naar het keukentje. Zij zond een be
zorgde vraag achterom, blij, dat ze
Gloria niet aan hoefde te kijken, terwijl
ze vroeg.
„Wie is 't Glory of kun je 't me
niet vertellen
„Jack Moreland."
Er kletterde een kopje neer. Sara
greep naar een ander.
„Had erger gekund," zei ze kort
af. „Aardige jongen. En hij is dol op je
zag ik zoo."
„Maak er geen romannetje van, Sally,
't Is gewoon zakelijk opgezet om
aan de conditie van dat ellendige
testament te voldoen. En hij wordt er
goed voor betaald."
Sara, over het fornuis gebogen, hoorde
minachting in de stem. Zij wou ant
woorden, maar deed haar mond weer
dicht.
Aan den snel bereiden maaltijd kreeg
