GOUDBLOND MEISJE
door A. L. Provost en L. Black
22
Jack bleef een poosje zwijgend naar een kevertje
kijken, dat over de naalden klauterde. Toen
keek hij op.
„Waarschuw me dan maar, als je weg wilt,"
zei hij. „Carver doet je zaken zeker nog, maar
vóór je zelf 't beheer krijgt, moest ik je maar vast
machtigen, om vaste goederen te koopen en te
verkoopen."
Gloria keek naar den grond. Aldoor 't zelfde.
Zij had op hem gesmaald, omdat hij zich nergens
iets van aantrok, en maar gunsten van anderen
aannam, en nu moest zij telkens gunsten van
hém aannemen, 't Ergerde haar, en zijn luchtige
toon, waar zij de herinnering aan haar stekelig
heden achter voelde schuilen, maakte 't geval nog
erger.
...Merci. Ik zal er met meneer Carver over spreken."
Weer was er stilte. Jack sprak het eerst.
..En beantwoordt 't aan je verwachting
„Bedoel je 't geld Gloria sprak het woord
wat moeilijk uit. 't Leek haar ineens zoo plat en
aanmatigend.
„Alles, 't Ileele leven al wat je voor geld
kunt krijgen.
.,0, ja, 't is wel grappig." Ze keek hem eens
aan. „Misschien slijt 't nieuwtje er wel af van
daag of morgen, en ga ik er ook zoo verveeld uit
zien als sommige dikke oude dames in groote
wagens. Maar tot nu toe vind ik 'f heerlijk, op
eén ding 11a."
„En dat is
„Er zal wel niet veel aan te doen zijn." Gloria
haalde hulpeloos haar schouders op. „Maar ik vind
r natuurlijk niet prettig, dat ik zooveel van je
moet aannemen, terwijl ik vast gemeend had.
„Daar waren we over uitgepraat, dacht ik." Al
glimlachte hij, zijn stem klonk beslist. „Je weet,
dat niets me te veel is. Alleen vertik ik 't voor huur-
echtgenoot te spelen."
„Wat een hatelijke uitdrukking 1" riep Gloria
geprikkeld. „Je hebt me een dienst bewezendien
ik toen aan niemand anders kon vragenen
dat stel ik op prijs, 't is niet alleen, dat je me je
naam gaf. als je morgen met een ander wou
trouwen, zou je niet kunnen. Daar moet iets tegen
over staan, vind ik. 't Is echt vernederend voor me,
zooveel van je aan te nemen, als jij niets.
Zij zweeg en stond op. Hij volgde haar voorbeeld,
en keek beleefd onverschillig, als wilde hij zijn ware
gedachten maskeeren.
,.'t Spijt me, dat je 't zoo naar vindt," zei hij koel,
„maar in dat eene opzicht kan ik je toch heusch
je zin niet geven."
Gloria antwoordde niet. Zij was boos op zichzelf,
omdat zij er over gesproken had, en 't hinderde
haar, dat hij zoo kalm de. meerdere bleef. Zij wendde
zich gemelijk af.
Zijn gelaatsuitdrukking werd iets harder. Een
oogenblik zag hij op haar neer, dat heerlijk blozende,
trotsche schepseltje, dat zijn vrouw was. Er kwam
een roekelooze glans in zijn oogen.
„Als ik dan salaris moet hebben, omdat ik met je
getrouwd ben," zei hij, „zal ik mijn salaris nemen
zóó."
Voor ze wist, wat hij deed, had hij haar in zijn
armen, kwam zijn mond bij den haren, snel, vurig,
onontkoombaar. Een seconde werd zij vastgehouden
in zijn sterken greep. Toen hief hij het hoofd en
liet haar langzaam los.
„O.... ik hóat je!" Ze fluisterde, maar haar
oogen bliksemden.
Hij knikte ironisch, een andere Jack dan zij ooit
gezien had. Hij was iets bleeker geworden, en had
een vreemd lachje.
„Kan ik me indenken. Maar nu ben je tenminste
van dat nare gevoel van verplichting af." Hij keerde
zich naar den weg. „Mag ik je naar je hotel rijden f"
„Nee. Ik heb geen verdere gunsten te vragen
behalve dat je weggaat."
Hij boog, in berusting of ten afscheid, of beide.
Hij ging naar den wagen, gleed op de lage bank en
nam zijn hoed af. Gloria keek hem ijzig aan. Zij
voelde zich beschaamd en vernederd ze wou
hem nooit moer zien.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE
Gloria Staunton, secretaresse van de rijke mejuffrouw
Harriet Endicott, bemerktdat deze geregeld effecten
verkoopt zonder het geld weer te plaatsen, alleen om
aan de verlangens van haar verkwistenden neef Jack
Moreland te kunnen voldoen. Frances Payne, een
jonge weduwe, die voor haar huwelijk regelmatig
juffrouw Endicott op haar landgoed Berkenwoud be
zocht, ontmoet een zekeren Wayne Gorham, van beroep
makelaar. Deze Gorham wil voor zaken Jack Moreland
spreken, en verzoekt Frances Payne hem met deze
familie in kennis tc brengen. Jack doet Gloria een
huwelijksaanzoek, doch zij slaat dit af en zegt dat
ze niet van hem houdt en ook geen echtgenoot zo-u
willen hebben, die niet in zijn eigen levensonderhoud
zou kunnen voorzien. Mejuffrouw Endicott heeft hen
in den tuin opgemerkt en ontslaat haar secretaresse
wegens haar al te vriendschappelijke houding jegens
Jack. Deze is voor eenige dagen opreis en weet niet
wat er tijdens z'n afwezigheid gebeurd is. Bij zijn
terugkeer vertelt hij tot groote verbazing en schrik
van zijn tante, dat hij bij een garage als monteur in
dienst is getreden. Van de nieuwe secretaresse, die een
vriendin van Gloria is, weet hij haar adres te bemach
tigen en gaat haar onmiddellijk bezoeken. Gloria's oom
is gestorven. In zijn testament laat hij haar al zijn
bezittingen na, op voorwaarde dat ze binnen een maand
trouwt. Nog slechts twee dagen resten haar, en hoewel
ze Jack Moreland niet Kef heeft, vraagt ze hem, mei
haar te trouwen, teneinde de erfenis in handen te
krijgen. Ze wil kern daarna nooit weer zien. Jack
stem t toeze trouwen daarop in een naburige» staat.
Juffrouw Endicott's vermogen slinkt hoe langer hoe
meer ze neemt het besluit Gorham te raadplegen.
Hierdoor raakt ze in de macht van een tweetal ge
raffineerde oplichters. Gloria vertoeft voor eenigen tijd
in een hotel aan zee. Ze ontmoet daar Alan Chase,
een jong architect, wien ze opdracht geelt een ontwerp
te maken voor een hotel voor werkende meisjes, dat
zij wil laten bouwen. Chase is in gezelschap van
Frances Payne en mevrouw Daimler, waarmede ze
kennis maakt. Toevallig ontmoet ze Jack. Het
verhaal vervolgt met 'n gesprek tusschen hen beiden.
De auto schoot weg. Zij zag het stof opwolken, snel
verderweg. Vlug liep zij haar weg terug. Zij wou
niemand zien, zij kon met niemand praten, en er
gloeide toorn en schaamte in haar wangen. Ze was
blij, dat ze mevrouw Daimler en de anderen niet
zag, toen zij de stoep op kwam. Zelfs zijn vrienden
wou ze niet zien.
Onderweg naar de lift dacht zij aan den brief van
Sara, dien zij nog ongelezen in haar tasch had, en
zij ging een der conversatie-kamers in, die langs
de middengang lagen. Er was daar niemand, en
bij het raam stond een stoel, waar zij buiten gezicht
van de deur kon zitten.
Er was achter de ramen een breede veranda, met
tafeltjes en lage stoelen. Er liep daar een kellner
met een blad. Zij hoorde kopjes rinkelen, en stem
men, en toen een meisjesstem, zoo dichtbij, dat ze
schrok, en schuiven met stoelen er kwam een ge
zelschap aan 't tafeltje vlak achter haar zitten.
„En 't was zoowaar Jack Moreland, moeder
Met een werkpak aan, en ontzettend smerige han
den 1"
„Maar Sophie 1"
Gloria, tot aandacht verstrakt, herkende mevrouw
Daimler's1 stem.
„Zeker weer zoo'n malle gril van Jack."
,,'t Was anders nèt echt, moeder." Dit was Bill
Daimler hij sprak net zoo luchtig, haast onver
schillig, als Jack. „Toen we de garage inreden keek
McGilvary naar ons verbogen spatbord en hij
schreeuwdeHé, Jack 1 Absoluut niet beleefd
hij blafte. En toen Jack achter een wagen vandaan
kwam, rolde Sophie zoowat van haar bank. We
vielen meteen op hem aan, en Mae z'n oogen
sprongen haast uit z'n hoofd."
„Vast een weddenschap," zei Alan Chase. Gloria,
die niet gaan dorst, en zich toch schaamde te
blijven, hoorde Alan grinniken. „Hij hoeft heusch
niet te werken voor een boterham. En zeker niet in
'n anders garage. Daar zit iets achter, Bill."
„Ja, denkelijk een meisje. Hij werkt in ieder geval
als een sjouwerman, en gewoon voor loon 1 Ik wou
't niet gelooven, maar hij liet me een V IJ F D E
stapeltje loonzakjes zien. Ongeopend,
notabene. Sn&p je zooiets Toen zei VERVOLG
hij, dat ik me met mijn eigen zaken
moest bemoeien, en ging aan 't werk. Ik wed
vijfhonderd tegen één, dat 't een meisje is."
„Wat bazelen jullie toch 1" sneed Sophie Daimler
het gesprek af. „Jack komt vanavond hier, dan kun
je hem zelf zien. Iemand in Maine heeft een nieuwen
wagen gekocht, en dien brengt Jack weg. Hij zou hier
een nacht overblijven. Hij moest er eigenlijk al zijn 1"
Gloria wist ongezien weg te komen, en op haar
kamer liet zij zich verbluft en verbaasd in een stoel
vallen.
Jack Moreland, dien zij voor nietsnutter had uit
gemaakt, deed in een garage gewoon knechtswerk,
dat zijn tante als de diepste vernedering zou aanzien.
't Móét een weddenschap zijn 1 dacht ze.
Als hij echt iets wou bereiken, vroeg hij wel iets
aan zijn vrienden iets, waar toekomst in zat.
Jack met zijn handen werken voor loon 1 't Kon
haast niet. En toch moest 't al weken zoo zijn.
Dat was wel wat sterk voor een weddenschap.
Bill Daimler had 't over loonzakjes gehad. Die
had Jack blijkbaar opgespaard De gedachte schoot
haar te binnen aan het gele envelopje, met afge-
scheurden bovenrand, in de kamer van Sara Dalton.
Toen ze geen geld had, en Jack haar wat leende.
Zij kreeg een ongemakkelijk, schrijnend gevoel, dat
ze hem miskend had. Maar ze wou 't niet toegeven.
Waarom had hij 't haar niet verteld Was hij
boos om wat ze gezegd had Of kon 't hem niet
schelen, hoe ze over hem dacht
Jack was op weg hierheen, zei Sophie Daimler.
Opeens gloeiden haar wangen. Zij hoorde zijn motor
weer, zij zag hem een vaart krijgen, noordwaarts
Jack zou niét in de Kliffen komen vanavond.
TWAALFDE HOOFDSTUK
Ij^en half uur later dacht zij weer aan den brief van
Sara. Zij keek hem vlug door. Er stonden allerlei
nieuwtjes in, ditjes en datjes over menschen, die
zij heiden kenden, dingetjes over Berkenwoud, maar
niets over Jack. Gloria sloeg om, sloeg terug en
herlas een gedeelte wat langzamer.
„Er gebeurt iets vreemdslijkt me tenminste.
Is er in jouw tijd wel eens een zekere Parsons bij
juffrouw E. geweest f Hij bevalt me niet. Hij ver
koopt haar aandeelen, geloof ik. Ze is erg gesloten,
maar als Parsons er geweest is, lijkt ze me altijd
opgewonden, en soms tobberig. En ze houdt obli
gaties en zoo gewoon hier in huis
Op een middag, toen Parsons hier was, liep ik
bij vergissing de kamer in, en toen kwam juffrouw
E. net een andere kamer uit, met 'n bosje papieren,
die precies effecten leken. Parsons keek zoo gulzig,
dat ik er van griezelde. Ze keek kwaad, omdat ik
binnenkwam je weet hoe ze doen kan dus ik
verdween heel gauw, maar ik kon 't niet meer uit
mijn hoofd zetten. Ik had 't haar neef willen zeggen,
maar die is in geen weken thuis geweest. Ik heb
natuurlijk het recht niet, er met hem over te praten,
maar ik zou 't er toch op gewaagd hebben mis
schien zou ze naar hem wel luisteren. Trouwens, als
ze dolle speculaties gaat beginnen met haar geld,
blijft er voor haar neef niet veel te erven over.
Verbrand dit velletje
Gloria las den brief nog eens. In haar half jaar
op Berkenwond had ze wel gezien, dat juffrouw En
dicott, zoo bazig als ze was, absoluut geen kijk had
op zaken. Wie was Parsons Zou de oude juffrouw,
nu haar inkomen slonk, zich laten leiden door
fluitende vogelaars f Langzaam verkneep zij het
papier in haar vingers. Zij begreep wel, wat Sara
wilde. Sara verklapte geen geheimen van een ander
voor niets. Sara wou, dat zij Jack waarschuwde.
Maar Jack was er niet. Hoe moest ze hem zoo gauw
vinden
Toch zal 't moeten, dacht ze. Hij zal Donder
dag wel terug zijn. Dan ga ik naar New York. Ik
ga naar die garage van McGilvary
De telefoon ging. Zij luisterde er kwam een vrou
wenstem, muzikaal en vaag bekend.