GOUDBLOND MEISJE door A. L. Provost en L. Black 22 Jack bleef een poosje zwijgend naar een kevertje kijken, dat over de naalden klauterde. Toen keek hij op. „Waarschuw me dan maar, als je weg wilt," zei hij. „Carver doet je zaken zeker nog, maar vóór je zelf 't beheer krijgt, moest ik je maar vast machtigen, om vaste goederen te koopen en te verkoopen." Gloria keek naar den grond. Aldoor 't zelfde. Zij had op hem gesmaald, omdat hij zich nergens iets van aantrok, en maar gunsten van anderen aannam, en nu moest zij telkens gunsten van hém aannemen, 't Ergerde haar, en zijn luchtige toon, waar zij de herinnering aan haar stekelig heden achter voelde schuilen, maakte 't geval nog erger. ...Merci. Ik zal er met meneer Carver over spreken." Weer was er stilte. Jack sprak het eerst. ..En beantwoordt 't aan je verwachting „Bedoel je 't geld Gloria sprak het woord wat moeilijk uit. 't Leek haar ineens zoo plat en aanmatigend. „Alles, 't Ileele leven al wat je voor geld kunt krijgen. .,0, ja, 't is wel grappig." Ze keek hem eens aan. „Misschien slijt 't nieuwtje er wel af van daag of morgen, en ga ik er ook zoo verveeld uit zien als sommige dikke oude dames in groote wagens. Maar tot nu toe vind ik 'f heerlijk, op eén ding 11a." „En dat is „Er zal wel niet veel aan te doen zijn." Gloria haalde hulpeloos haar schouders op. „Maar ik vind r natuurlijk niet prettig, dat ik zooveel van je moet aannemen, terwijl ik vast gemeend had. „Daar waren we over uitgepraat, dacht ik." Al glimlachte hij, zijn stem klonk beslist. „Je weet, dat niets me te veel is. Alleen vertik ik 't voor huur- echtgenoot te spelen." „Wat een hatelijke uitdrukking 1" riep Gloria geprikkeld. „Je hebt me een dienst bewezendien ik toen aan niemand anders kon vragenen dat stel ik op prijs, 't is niet alleen, dat je me je naam gaf. als je morgen met een ander wou trouwen, zou je niet kunnen. Daar moet iets tegen over staan, vind ik. 't Is echt vernederend voor me, zooveel van je aan te nemen, als jij niets. Zij zweeg en stond op. Hij volgde haar voorbeeld, en keek beleefd onverschillig, als wilde hij zijn ware gedachten maskeeren. ,.'t Spijt me, dat je 't zoo naar vindt," zei hij koel, „maar in dat eene opzicht kan ik je toch heusch je zin niet geven." Gloria antwoordde niet. Zij was boos op zichzelf, omdat zij er over gesproken had, en 't hinderde haar, dat hij zoo kalm de. meerdere bleef. Zij wendde zich gemelijk af. Zijn gelaatsuitdrukking werd iets harder. Een oogenblik zag hij op haar neer, dat heerlijk blozende, trotsche schepseltje, dat zijn vrouw was. Er kwam een roekelooze glans in zijn oogen. „Als ik dan salaris moet hebben, omdat ik met je getrouwd ben," zei hij, „zal ik mijn salaris nemen zóó." Voor ze wist, wat hij deed, had hij haar in zijn armen, kwam zijn mond bij den haren, snel, vurig, onontkoombaar. Een seconde werd zij vastgehouden in zijn sterken greep. Toen hief hij het hoofd en liet haar langzaam los. „O.... ik hóat je!" Ze fluisterde, maar haar oogen bliksemden. Hij knikte ironisch, een andere Jack dan zij ooit gezien had. Hij was iets bleeker geworden, en had een vreemd lachje. „Kan ik me indenken. Maar nu ben je tenminste van dat nare gevoel van verplichting af." Hij keerde zich naar den weg. „Mag ik je naar je hotel rijden f" „Nee. Ik heb geen verdere gunsten te vragen behalve dat je weggaat." Hij boog, in berusting of ten afscheid, of beide. Hij ging naar den wagen, gleed op de lage bank en nam zijn hoed af. Gloria keek hem ijzig aan. Zij voelde zich beschaamd en vernederd ze wou hem nooit moer zien. KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE Gloria Staunton, secretaresse van de rijke mejuffrouw Harriet Endicott, bemerktdat deze geregeld effecten verkoopt zonder het geld weer te plaatsen, alleen om aan de verlangens van haar verkwistenden neef Jack Moreland te kunnen voldoen. Frances Payne, een jonge weduwe, die voor haar huwelijk regelmatig juffrouw Endicott op haar landgoed Berkenwoud be zocht, ontmoet een zekeren Wayne Gorham, van beroep makelaar. Deze Gorham wil voor zaken Jack Moreland spreken, en verzoekt Frances Payne hem met deze familie in kennis tc brengen. Jack doet Gloria een huwelijksaanzoek, doch zij slaat dit af en zegt dat ze niet van hem houdt en ook geen echtgenoot zo-u willen hebben, die niet in zijn eigen levensonderhoud zou kunnen voorzien. Mejuffrouw Endicott heeft hen in den tuin opgemerkt en ontslaat haar secretaresse wegens haar al te vriendschappelijke houding jegens Jack. Deze is voor eenige dagen opreis en weet niet wat er tijdens z'n afwezigheid gebeurd is. Bij zijn terugkeer vertelt hij tot groote verbazing en schrik van zijn tante, dat hij bij een garage als monteur in dienst is getreden. Van de nieuwe secretaresse, die een vriendin van Gloria is, weet hij haar adres te bemach tigen en gaat haar onmiddellijk bezoeken. Gloria's oom is gestorven. In zijn testament laat hij haar al zijn bezittingen na, op voorwaarde dat ze binnen een maand trouwt. Nog slechts twee dagen resten haar, en hoewel ze Jack Moreland niet Kef heeft, vraagt ze hem, mei haar te trouwen, teneinde de erfenis in handen te krijgen. Ze wil kern daarna nooit weer zien. Jack stem t toeze trouwen daarop in een naburige» staat. Juffrouw Endicott's vermogen slinkt hoe langer hoe meer ze neemt het besluit Gorham te raadplegen. Hierdoor raakt ze in de macht van een tweetal ge raffineerde oplichters. Gloria vertoeft voor eenigen tijd in een hotel aan zee. Ze ontmoet daar Alan Chase, een jong architect, wien ze opdracht geelt een ontwerp te maken voor een hotel voor werkende meisjes, dat zij wil laten bouwen. Chase is in gezelschap van Frances Payne en mevrouw Daimler, waarmede ze kennis maakt. Toevallig ontmoet ze Jack. Het verhaal vervolgt met 'n gesprek tusschen hen beiden. De auto schoot weg. Zij zag het stof opwolken, snel verderweg. Vlug liep zij haar weg terug. Zij wou niemand zien, zij kon met niemand praten, en er gloeide toorn en schaamte in haar wangen. Ze was blij, dat ze mevrouw Daimler en de anderen niet zag, toen zij de stoep op kwam. Zelfs zijn vrienden wou ze niet zien. Onderweg naar de lift dacht zij aan den brief van Sara, dien zij nog ongelezen in haar tasch had, en zij ging een der conversatie-kamers in, die langs de middengang lagen. Er was daar niemand, en bij het raam stond een stoel, waar zij buiten gezicht van de deur kon zitten. Er was achter de ramen een breede veranda, met tafeltjes en lage stoelen. Er liep daar een kellner met een blad. Zij hoorde kopjes rinkelen, en stem men, en toen een meisjesstem, zoo dichtbij, dat ze schrok, en schuiven met stoelen er kwam een ge zelschap aan 't tafeltje vlak achter haar zitten. „En 't was zoowaar Jack Moreland, moeder Met een werkpak aan, en ontzettend smerige han den 1" „Maar Sophie 1" Gloria, tot aandacht verstrakt, herkende mevrouw Daimler's1 stem. „Zeker weer zoo'n malle gril van Jack." ,,'t Was anders nèt echt, moeder." Dit was Bill Daimler hij sprak net zoo luchtig, haast onver schillig, als Jack. „Toen we de garage inreden keek McGilvary naar ons verbogen spatbord en hij schreeuwdeHé, Jack 1 Absoluut niet beleefd hij blafte. En toen Jack achter een wagen vandaan kwam, rolde Sophie zoowat van haar bank. We vielen meteen op hem aan, en Mae z'n oogen sprongen haast uit z'n hoofd." „Vast een weddenschap," zei Alan Chase. Gloria, die niet gaan dorst, en zich toch schaamde te blijven, hoorde Alan grinniken. „Hij hoeft heusch niet te werken voor een boterham. En zeker niet in 'n anders garage. Daar zit iets achter, Bill." „Ja, denkelijk een meisje. Hij werkt in ieder geval als een sjouwerman, en gewoon voor loon 1 Ik wou 't niet gelooven, maar hij liet me een V IJ F D E stapeltje loonzakjes zien. Ongeopend, notabene. Sn&p je zooiets Toen zei VERVOLG hij, dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien, en ging aan 't werk. Ik wed vijfhonderd tegen één, dat 't een meisje is." „Wat bazelen jullie toch 1" sneed Sophie Daimler het gesprek af. „Jack komt vanavond hier, dan kun je hem zelf zien. Iemand in Maine heeft een nieuwen wagen gekocht, en dien brengt Jack weg. Hij zou hier een nacht overblijven. Hij moest er eigenlijk al zijn 1" Gloria wist ongezien weg te komen, en op haar kamer liet zij zich verbluft en verbaasd in een stoel vallen. Jack Moreland, dien zij voor nietsnutter had uit gemaakt, deed in een garage gewoon knechtswerk, dat zijn tante als de diepste vernedering zou aanzien. 't Móét een weddenschap zijn 1 dacht ze. Als hij echt iets wou bereiken, vroeg hij wel iets aan zijn vrienden iets, waar toekomst in zat. Jack met zijn handen werken voor loon 1 't Kon haast niet. En toch moest 't al weken zoo zijn. Dat was wel wat sterk voor een weddenschap. Bill Daimler had 't over loonzakjes gehad. Die had Jack blijkbaar opgespaard De gedachte schoot haar te binnen aan het gele envelopje, met afge- scheurden bovenrand, in de kamer van Sara Dalton. Toen ze geen geld had, en Jack haar wat leende. Zij kreeg een ongemakkelijk, schrijnend gevoel, dat ze hem miskend had. Maar ze wou 't niet toegeven. Waarom had hij 't haar niet verteld Was hij boos om wat ze gezegd had Of kon 't hem niet schelen, hoe ze over hem dacht Jack was op weg hierheen, zei Sophie Daimler. Opeens gloeiden haar wangen. Zij hoorde zijn motor weer, zij zag hem een vaart krijgen, noordwaarts Jack zou niét in de Kliffen komen vanavond. TWAALFDE HOOFDSTUK Ij^en half uur later dacht zij weer aan den brief van Sara. Zij keek hem vlug door. Er stonden allerlei nieuwtjes in, ditjes en datjes over menschen, die zij heiden kenden, dingetjes over Berkenwoud, maar niets over Jack. Gloria sloeg om, sloeg terug en herlas een gedeelte wat langzamer. „Er gebeurt iets vreemdslijkt me tenminste. Is er in jouw tijd wel eens een zekere Parsons bij juffrouw E. geweest f Hij bevalt me niet. Hij ver koopt haar aandeelen, geloof ik. Ze is erg gesloten, maar als Parsons er geweest is, lijkt ze me altijd opgewonden, en soms tobberig. En ze houdt obli gaties en zoo gewoon hier in huis Op een middag, toen Parsons hier was, liep ik bij vergissing de kamer in, en toen kwam juffrouw E. net een andere kamer uit, met 'n bosje papieren, die precies effecten leken. Parsons keek zoo gulzig, dat ik er van griezelde. Ze keek kwaad, omdat ik binnenkwam je weet hoe ze doen kan dus ik verdween heel gauw, maar ik kon 't niet meer uit mijn hoofd zetten. Ik had 't haar neef willen zeggen, maar die is in geen weken thuis geweest. Ik heb natuurlijk het recht niet, er met hem over te praten, maar ik zou 't er toch op gewaagd hebben mis schien zou ze naar hem wel luisteren. Trouwens, als ze dolle speculaties gaat beginnen met haar geld, blijft er voor haar neef niet veel te erven over. Verbrand dit velletje Gloria las den brief nog eens. In haar half jaar op Berkenwond had ze wel gezien, dat juffrouw En dicott, zoo bazig als ze was, absoluut geen kijk had op zaken. Wie was Parsons Zou de oude juffrouw, nu haar inkomen slonk, zich laten leiden door fluitende vogelaars f Langzaam verkneep zij het papier in haar vingers. Zij begreep wel, wat Sara wilde. Sara verklapte geen geheimen van een ander voor niets. Sara wou, dat zij Jack waarschuwde. Maar Jack was er niet. Hoe moest ze hem zoo gauw vinden Toch zal 't moeten, dacht ze. Hij zal Donder dag wel terug zijn. Dan ga ik naar New York. Ik ga naar die garage van McGilvary De telefoon ging. Zij luisterde er kwam een vrou wenstem, muzikaal en vaag bekend.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 22