(De Cy\°iagara- watervallen
„Met juffrouw Staunton Met mevrouw Payne.
Zoudt u vanavond met ons clubje willen dineeren
en dan mee gaan dansen in 't casino Een onderons
je, maar misschien wordt 't wel leuk."
,.0 zeker, heel graagGloria was ten slotte jong,
en alleen. En zij hield liaar stem in, maar haar oogen
schitterden.
„Dat doet me plezierals mevrouw Daimler soms
niet mee kan, beschouwt u mij maar als chaperon.
Dus tot vanavond
Gloria legde blij de telefoon neer. Zij was in geen
eeuwen in een danszaal geweestVeelbewogen dag
vandaag. Zou ze die invitatie aan Alan Chase te
danken hebben, of kwam ze van mevrouw Payne
zelf
Hierdoor dacht ze aan mevrouw Payne's stem.
Ze had een eigenaardig gevoel, dat ze die al eerder
gehoord had.
Jack Moreland kwam niet. Gloria hoorde er het
kringetje vrienden, dat op zijn komst gerekend had,"
over praten.
„Hij had al vóór ons hier kunnen zijn, met dien
wagen," zei Bill Daimler.
„Dan heeft hij panne," meende zijn zuster.
„Zou kunnen, maar hij góóchelt met auto's
Midden in dit gesprek kwam er een telegram, uit
een stad, honderd mijl ver.
..Overblijven als beloofd helaas onmogelijk. Moest
meteen verder. Jack."
Hier was het wachten en veronderstellen mee uit
zij gingen naar 't casino. Maar alleen Gloria wist,
dat Jack wegbleef van de Kliffen, omdat hij wist, dat
zij daar was. Zij mocht doen wat ze wou, haar pad
draaide toch weer naar het zijne, en bij de scheiding
had ze steeds weer nieuwe verplichtingen jegens
hem. Er was maar één weg, om van die lastige ont
moetingen af te komen: zij moest uit New York,
uit deze streek. Met dit besluit trachtte ze
hem uit haar geest te bannen. Vanavond wou ze
genieten.
Ze genoot van 't uitzicht op het water, van de
muziek, van den dans, van vele bewondering ook
voor haar toilet van groen en zilver en voor haarzelf.
Zij kon zich haast niet indenken, dat zij dezelfde
Gloria Staunton was, die nog maar enkele weken
geleden door de straten had gezworven, om werk
en levensonderhoud te zoeken. Nu was alles 't hare,
wat geld maar geven kon.
Met een nieuwe belangstelling keek zij mevrouw
Payne aan. Even voor hun vertrek naar 't casino
had mevrouw Daimler aan Gloria verteld, dat
wijlen meneer Payne zijn zaken slecht in orde had
gehad bij zijn dood. De jonge weduwe dacht er zelfs
over, bij een alleenstaande jongedame voor gezel
schap te gaan. „Ik dacht direct aan u. Frances is
natuurlijk wel jong, maar 't zou me toch een erg
prettige schikking lijken voor u allebei."
Gloria had er niet veel op kunnen zeggen zoo gauw.
Zij dacht er nog wel eens aan in den loop van den
avond, maar zij wist niet. mevrouw Payne was
een vreemde. een vriendin had ze bij zich willen
hebben Sara Dalton. maar Sara weigerde,
koppig.
En weer ving zij een stukje gesprek op, terwijl
mevrouw Payne met Alan Chase danste een ge
sprek tusschen Bill Daimler en zijn zuster. En
daaruit begreep ze, dat er iets bestaan had tusschen
Frances Payne en Jack. „Ze geeft nóg om hem,
of wéér, nu ze weduwe is, zegt Amy," vertelde Sophie
Daimler aan haar broer. „Enfin, wie weet.
En toen herinnerde Gloria zich, dat mevrouw
Payne geen deel had genomen aan het gesprek over
Jack vroeger in den avond dat zij alleen telkens
naar de deur had gekeken, met blikken van gespan
nen afwachting.
Toen Gloria weer op haar kamer was, belde zij
onmiddellijk mevrouw Daimler op.
„Ik heb eens nagedacht over dat idee van u,
mevrouw Daimler, en ik wou u even zeggen, dat ik
graag morgen af wil spreken, als mevrouw Payne
nog genegen mocht zijn."
„O," zei mevrouw Daimler, „ja, uitstekend. Ik
zal er met mevrouw Pavne over spreken. Ik geloof
stellig, dat u er allebei later blij om zult zijn."
Gloria wendde zich af en zuchtte even. Zij wou zich
zelf niet misleiden - zij wist volkomen duidelijk,
waarom zij de relaties met mevrouw Payne aan
wou gaan. Niet voor zichzelf. maar zij wou iets
doen voor die vrouw, die zij onwillens en onwetens
gedwarsboomd had. Ook Jack had zij gedwarsboomd,
of hij iets om Frances Payne gaf of niet.
Al leek het ver gezocht, dit was voor haar thans
een klein middeltje, om dat ondraaglijke gevoel van
Er zijn wel weinig natuurmonumenten in het daaraan overigens toch zoo rijke Amerika, die meer bekendheid
genieten dan de watervallen der Niagara-rivierwelke de meren Erie en Ontario verbindt, en de grens vormt tusschen
Britsch-Ganada en den N oord-Amerikaanschen staat New York.
Bij een scherpe kromming der rivier van het Westen naar het Noorden, tusschen de stad Niagara-Tallo en het
Canadeesche dorp Clifton, vormt de rivier den wereldberoemden waterval, die door het z.g. Goat-1sland (het Geiten-
eiland) in twee ongelijke armen wordt verdeeld. Beide watervallen zijn op onze foto uitstekend zichtbaar. De Ooste
lijke of Amerikaansche val midden op de foto is de kleinste hij is noch-
tans 322 meter breed en 47 meter hoog. De rechts op onze foto gelegen water
val is de groote of z.g. Hoefijzerral, omdat hij den vorm heeft van een hoef
ijzer. Hij strekt zich uit over een breedte van 750 meter en is 44 meter hoog.
Het grootsche van deze watervallen ligt niet zoozeer in de hoogte, maar
vooral in de geweldige watermassa's, welke zich onophoudelijk naar beneden
I....»........................»*...»»...! storten, en zijn als het rollen van den donder. De Indianen noemen in hun
taal de rivier dan ook de Donder-rivier"welken naam de eerste blanke
bewoners der Nieuwe Wereld hebben bewaard, want Niagara is een Indiaansche uitdrukking, welke beteekent
donder der wateren". Uit de diepte dèr door de ivateren uitgeholde kloof, ingesloten door rotsmuren tot een hoogte
van zeventig tot vijfentachtig meter, rijzen onophoudelijk witte wolken van schuim en waterdamp omhoog. Aan
den voet. van den waterval kan men aan beide zijden in rotsholten achter het reusachtig watergordijn doordringen.
Het meer op den achtergrond is het Erie-meer. De neerstortende watermassa's veroorzaken een gestadige afbrok
keling van de aardlagen er onder. Toch zal het, indien de toestand onveranderd blijft, nog veertigduizend jaar duren
voordat de gestadig terugwijkende waterval-grens tot aan dit Erie-meer zal zijn teruggedrongen. De groote boog
brug op den voorgrond verbindt de oevers der beide aan de watervallen gelegen staten, die wij boven noemden. Ook
het Geiten-eiland is, zooals uit onze foto blijkt, door een beion-brug over de versnellingen der rivier met den Cana-
deeschen oever verbonden. Het is hierover, dat de toerist zich tot in de onmiddellijke nabijheid der watervallen begeeft,
om er, als door de persoonlijke aanraking met het natuurwonder, de verhevenheid en de grootschheid van te beleven.
DE WERELD IN
VOGELVLUCHT
verplichting tegenover hem te verlichten. Hij wou
niets van haar aannemen, al had zij van hém zoo
véél aanvaard, maar zij wou doen wat zij kon voor
degenen, waar hij van hield, of die van hém hielden.
Vanavond was dat Frances Payne. Over een paar
dagen ging zij naar New York, zien wat er gedaan
kon worden, om Jack's vermogen te beschermen
tegen die zonderlinge dwaasheid van zijn tante.
De grootste moeilijkheid was deze, dat zij uit eigen
beweging naar hem toe moest gaan, na hetgeen er
vandaag gebeurd was. Zij fronste. Haar boodschap
zou haar excuus moeten zijn.
DERTIENDE HOOFDSTUK
I \n<; dagen later was Gloria weer in New York.
Dien tijd, schatte zij, kon Jack noodig gehad
hebben, om den wagen af te leveren en terug te
reizen. Zij belde hem niet op, maar nam een taxi
en reed naar de garage van McGilvary. Die kwam
zelf buiten, groot en vriendelijk.
„Is meneer Moreland ook hier
„Weg," zei de forsche man kortaf. „Terugge
komen van een karweitje en z'n ontslag genomen.
Maar 't verwonderde me niets." Zijn scherpe, goed
hartige oogen tintelden, toen hij naar die elegante
jongedame keek, die naar een van zijn knechts had
gevraagd, ,,'t Was 'n sjiek type, zoo eentje, die maar
voor de lol werkt. Maar hij deed 't best. Ik mis 'm
nu al. Als u 'm spreekt, zegt u dan maar, dat hij altijd
weer bij me terecht kan, als ie z'n duiten soms kwijt
raakt."
„Als ik meneer Moreland zie, zal ik 't hem graag
zeggen."
Ze reed weg, naar haar hotel, en zij zat achteruit
met een minachtend trekje om haar mond.
Vervolg op pag. 26
