DE PRELUDE NAAR 'T GELUK door George Stuart 1 Mr. Jones, ik geloof dat u de vertegenwoor diger van de bekende inbraakverzekering- maatschappij „De Zorg" is. Benton Vail is mijn naam. Ik beu repor ter aan de Morning Post en zou wel eens zeer vertrouwelijk met u willen pratenover mijn meisjeIk had zeer graag dat ze ondervraagd werd betreffende dien juweelendiefstal van gisteren, waarbij voor een waarde van ongeveer 8000 dollars werd gestolen. Haar naam is Mona Cashing. Zij is tweeën twintig jaar oud. en woont in het flatgebouw „Sandhurst" op den hoek van de Madison Straat, appar tement 6 BZij is namelijk een zeer goede bekende van de familie waar de juweelen gestolen zijn. Kort voor de steenen verdwenen, was zij zelfs in Mrs. Drake's slaap kamer. Ik zou u willen adviseeren, haar te vragen of zij het soms was, die aan het raam van Mrs. Drake's slaapkamer het rolgordijn opliaalde en aan iemand die buiten stond een teeken heeft, gegeven Oh ik ben niet op jaeht naar een belooning, u moet' me alleen beloven dat u niet tegen haar zult zeggen, dat ik het was, die u deze inlichtingen gegeven heeft. Ik ken Mona ongeveer een jaar. Als ik me goed herinner, geloof ik niet haar voor dien tijd ooit ont moet te hebben. Het was een soort plotselinge vriendschap. I)e om standigheden wilden eens, dat onze muziekrecensent de griep kreeg, en toen moest ik een concert voor hem waarnemen. Gewoonlijk ben ik politie-reporter.Maar onze chef zond mij naar de Orpheurn-Hall, omdat ik de eenige was, wien de kleeren van den muziek-recensent pasten. Krantenmannen hebben name lijk aanleg om dik te worden Tijdens de pauze, toen ik mij naar den rookfoyer begaf, ont moette ik een man met z'n vrouw, die ik kende en ik verwenschte hen ik weet niet waarheen. Ik was verplicht met hen te praten en kwam zoodoende laat op mijn plaats terug. Mona zat reeds op de hare met een harp Neen, ik bedoel het niet figuur lijk. Een echte harp met snaren, zij speelt daarop Zij is lid van het orkest en ik voor mij ben er vast van overtuigd dat. als die Italiaan, die dat. stuk ge schreven heeft, Mona gezien had, hij er voor haar een paar extra-noten meer bij gekalkt zou hebben. Een goed zakenman zou haar den heelen tijd op het tooneel hebben gehouden. ZÜ is van mijn lengte. Geen van ons beiden be hoeft zich te buigen, als wij elkaar kussen. We kunnen teen aan teen staan om ze te wisselen. Heur haar is houingkleurig, bovendien is zij slank en heeft ook nog een knap gezicht. Ach, mijnheer Jones, ik kan haar eigenlijk niet beschrijven, dat zou een on billijkheid tegenover haar zijn. Maar ik zeg u doe haar 'n zwart-fluweelen avondjapon aan, plant haar op het tooneel met een harp, vlak voor die lange kerels die zitten te blazen op hun trompetten, en het maakt effect. Zoo kwam het, dat vóór het orkest geëindigd was ik mij reeds achter de coulissen bevond. Toen ik de kans kreeg om haar te spreken, verloor ik geen oogen- blik tijd. „Miss Gushing,".zei ik, „ik ben de muziekrecen sent van de Morning Tost, en ik hoop, dat u zoo vrien delijk en welwillend zult zijn, me een beetje weg- m. Mona speelt op de harp. wijs te maken over al die geluiden, die ik vanavond gehoord heb." Zij was een weinig verbaasd, omdat werkelijke critici altijd bluffen dat ze er veel meer van weten dan de artisten zelf. „Oh - ik ben het jongste lid van het orkest," antwoordde ze„en niet degene, die u de gewenschte inlichtingen kan verschaffen." „Spreekt u mij nu niet tegen. Ik, als criticus, weet wat ik wil. 1bent de aardigste. En u kunt me dingen vertellen, die ik van niemand anders zou verdragen." „Ik zal u aan onzen dirigent voorstellen." „Niets daarvan," hield ik haar tegen. „Ik wenscli geen kennis met dien vreemdeling aan te knoopen. Wat mij betreft, kan hij gerust daarheen gaan, waar hij vandaan kwam en citroenen gaan plukken. Ik houd niet van zijn blikken. Razend heeft die vent me gemaakt door de manier waarop hij u aankeek onder die „Drooinerij van een doode eend", of wat het ook was. Ze keek naar den grond. „Ik was bijna een kwar tier te laat," biechtte ze op. Dat speet me voor haar. „U bent een Amerikaansche," zei ik „laten deze zuiderlingen u vooral niet afschrikken. Kom, gaat u met mg mee, dan zullen we ergens wat drinken en een sandwich eten. Muziek maakt dorstig, vooral als je er naar luistert. En onder het eten kunt u mij zoo het een en ander mededeeleu. Zoodat ik ten minste wat schrijven kan, dat zal klinken alsof ik ei- alles van af weet Begrepen „Ik zou graag willen, Mrzij aarzelde. „Vail Bent Vail." „Maar ik kan mijn harp niet hier laten." Ik ging er direct op in. „Waarom?" zei ik; „die gaat prachtig bij me in den kattebak." Zij wees me, hoe ik het instru ment in de harpkist moest doen. Daarop vertelde ze me, hoe het ding gedragen behoorde te worden, zonder je te bezeeren en ik sjouwde er mee naar de plaats waar mijn two-seater geparkeerd stond. Ik had toen echter geen idee wat er met me zou gaan gebeuren We hadden een klein soupertje bij Neild's Grill. Mona goot onder - tusschen alle muzikale termen over mij uit en gaf me uitleg over de koren en de sonore basstem en de trombone. Erg diepe wijsheid. Zonder de minste moeite schreef ik anderhalve kolom bij elkaar. Zelfs over de techniek. Het maakte een diepen indruk op de zetterij. Op de eerste plaats begreep ik zelf niet, wat ik had neergeschre ven, want Mona had me alles voor gezegd, en op de tweede plaats had ze mij haar dictionnaire ge geven, zoodat er geen enkel woord verkeerd geschreven stond. Op de derde plaats was men hoogst ver wonderd nog een muzikaal talent bij me te ontdekken. Den volgenden morgen toen onze eigenlijke muziek verslaggever mijn critiek las sprong hij zijn bed uit en sloeg direct weer aan het werk, doodsbang dat hij zijn baan tje zou verliezen en ik hem zou verdringenOch neenik a houd ine liever bij politie-rappor- ten, daar kan je meer bij lachen. Den volgenden dag, Dinsdag, belde ik Mona op. Ik vroeg haar of ik den dictionnaire terug mocht brengen en of ze haar harp mis schien ergens anders naar toe ge sleept wilde hebben. Ik gebruikte het instrument als een excuus. Een excuus om bij haar te komenMaar zij gebruikte mij ook alleen voor haar voordeel Neen, zóó bedoel ik het niet. Ik deed bij haar dienst als een soort stads-taxi. Ik vervoerde haar harp en was om zoo te zeggen haar chauffeur, meer niet. Op zekeren warmen zomeravond dat ik bezig was, mijn eenige lichte pak te verruïneeren, en doodop met dat zware instrument in mijn armen naar den auto sjouwde, schoot de heele situatie als een soort bliksem door mijn hoofd. Luister eens, Mr. Jones, alles goed en wel, dacht ik. Maar een kerel als jij is toch eigenlijk niet het juiste type om de kruier te zijn van een meisje dat harp speelt. „Mona," vroeg ik, toen ze naast me zat, zoo frisch en zoo koel als een hoentje, „hoe heeten die dingen ook weer, die lange pijpen „Oh je .bedoelt de piccolo-fluit," zei ze. „Wat is daar mee „Ze zijn toch hoogst nuttig, niet?" „Zeer belangrijk, Bent. Een eerste-klas-fluitist is werkelijk moeilijk te vinden. Zij zijn bijna nooit goed geschoold, nooit afgestudeerd, zooals dat be hoort."

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 4