DE PRELUDE NAAR 'T GELUK
door George Stuart
1
Mr. Jones, ik geloof dat u de vertegenwoor
diger van de bekende inbraakverzekering-
maatschappij „De Zorg" is.
Benton Vail is mijn naam. Ik beu repor
ter aan de Morning Post en zou wel eens zeer
vertrouwelijk met u willen pratenover mijn
meisjeIk had zeer graag dat ze ondervraagd
werd betreffende dien juweelendiefstal van gisteren,
waarbij voor een waarde van ongeveer 8000 dollars
werd gestolen.
Haar naam is Mona Cashing. Zij is tweeën
twintig jaar oud. en woont in
het flatgebouw „Sandhurst" op den
hoek van de Madison Straat, appar
tement 6 BZij is namelijk een
zeer goede bekende van de familie
waar de juweelen gestolen zijn.
Kort voor de steenen verdwenen,
was zij zelfs in Mrs. Drake's slaap
kamer. Ik zou u willen adviseeren,
haar te vragen of zij het soms was,
die aan het raam van Mrs. Drake's
slaapkamer het rolgordijn opliaalde
en aan iemand die buiten stond
een teeken heeft, gegeven
Oh ik ben niet op jaeht naar
een belooning, u moet' me alleen
beloven dat u niet tegen haar zult
zeggen, dat ik het was, die u deze
inlichtingen gegeven heeft.
Ik ken Mona ongeveer een jaar.
Als ik me goed herinner, geloof ik
niet haar voor dien tijd ooit ont
moet te hebben. Het was een soort
plotselinge vriendschap. I)e om
standigheden wilden eens, dat onze
muziekrecensent de griep kreeg, en
toen moest ik een concert voor hem
waarnemen. Gewoonlijk ben ik
politie-reporter.Maar onze chef
zond mij naar de Orpheurn-Hall,
omdat ik de eenige was, wien de
kleeren van den muziek-recensent
pasten.
Krantenmannen hebben name
lijk aanleg om dik te worden
Tijdens de pauze, toen ik mij
naar den rookfoyer begaf, ont
moette ik een man met z'n vrouw,
die ik kende en ik verwenschte hen
ik weet niet waarheen. Ik was
verplicht met hen te praten en
kwam zoodoende laat op mijn
plaats terug. Mona zat reeds op de
hare met een harp
Neen, ik bedoel het niet figuur
lijk. Een echte harp met snaren, zij speelt daarop
Zij is lid van het orkest en ik voor mij ben er vast
van overtuigd dat. als die Italiaan, die dat. stuk ge
schreven heeft, Mona gezien had, hij er voor haar een
paar extra-noten meer bij gekalkt zou hebben. Een
goed zakenman zou haar den heelen tijd op het
tooneel hebben gehouden.
ZÜ is van mijn lengte. Geen van ons beiden be
hoeft zich te buigen, als wij elkaar kussen. We kunnen
teen aan teen staan om ze te wisselen. Heur haar
is houingkleurig, bovendien is zij slank en heeft
ook nog een knap gezicht. Ach, mijnheer Jones,
ik kan haar eigenlijk niet beschrijven, dat zou een on
billijkheid tegenover haar zijn. Maar ik zeg u doe
haar 'n zwart-fluweelen avondjapon aan, plant haar
op het tooneel met een harp, vlak voor die lange
kerels die zitten te blazen op hun trompetten, en het
maakt effect.
Zoo kwam het, dat vóór het orkest geëindigd was
ik mij reeds achter de coulissen bevond. Toen ik de
kans kreeg om haar te spreken, verloor ik geen oogen-
blik tijd.
„Miss Gushing,".zei ik, „ik ben de muziekrecen
sent van de Morning Tost, en ik hoop, dat u zoo vrien
delijk en welwillend zult zijn, me een beetje weg-
m.
Mona speelt op de harp.
wijs te maken over al die geluiden, die ik vanavond
gehoord heb."
Zij was een weinig verbaasd, omdat werkelijke
critici altijd bluffen dat ze er veel meer van weten
dan de artisten zelf.
„Oh - ik ben het jongste lid van het orkest,"
antwoordde ze„en niet degene, die u de gewenschte
inlichtingen kan verschaffen."
„Spreekt u mij nu niet tegen. Ik, als criticus, weet
wat ik wil. 1bent de aardigste. En u kunt me dingen
vertellen, die ik van niemand anders zou verdragen."
„Ik zal u aan onzen dirigent voorstellen."
„Niets daarvan," hield ik haar tegen. „Ik wenscli
geen kennis met dien vreemdeling aan te knoopen.
Wat mij betreft, kan hij gerust daarheen gaan, waar
hij vandaan kwam en citroenen gaan plukken. Ik
houd niet van zijn blikken. Razend heeft die vent me
gemaakt door de manier waarop hij u aankeek onder
die „Drooinerij van een doode eend", of wat het ook
was.
Ze keek naar den grond. „Ik was bijna een kwar
tier te laat," biechtte ze op. Dat speet me voor haar.
„U bent een Amerikaansche," zei ik „laten deze
zuiderlingen u vooral niet afschrikken. Kom, gaat
u met mg mee, dan zullen we ergens wat drinken en
een sandwich eten. Muziek maakt dorstig, vooral
als je er naar luistert. En onder het eten kunt u mij
zoo het een en ander mededeeleu. Zoodat ik ten
minste wat schrijven kan, dat zal klinken alsof ik ei-
alles van af weet Begrepen
„Ik zou graag willen, Mrzij aarzelde.
„Vail Bent Vail."
„Maar ik kan mijn harp niet hier laten."
Ik ging er direct op in.
„Waarom?" zei ik; „die gaat prachtig
bij me in den kattebak."
Zij wees me, hoe ik het instru
ment in de harpkist moest doen.
Daarop vertelde ze me, hoe het
ding gedragen behoorde te worden,
zonder je te bezeeren en ik sjouwde
er mee naar de plaats waar mijn
two-seater geparkeerd stond.
Ik had toen echter geen idee wat
er met me zou gaan gebeuren
We hadden een klein soupertje
bij Neild's Grill. Mona goot onder -
tusschen alle muzikale termen over
mij uit en gaf me uitleg over de
koren en de sonore basstem en de
trombone. Erg diepe wijsheid.
Zonder de minste moeite schreef
ik anderhalve kolom bij elkaar.
Zelfs over de techniek. Het
maakte een diepen indruk op de
zetterij.
Op de eerste plaats begreep ik
zelf niet, wat ik had neergeschre
ven, want Mona had me alles voor
gezegd, en op de tweede plaats
had ze mij haar dictionnaire ge
geven, zoodat er geen enkel woord
verkeerd geschreven stond. Op de
derde plaats was men hoogst ver
wonderd nog een muzikaal talent
bij me te ontdekken.
Den volgenden morgen toen
onze eigenlijke muziek verslaggever
mijn critiek las sprong hij zijn
bed uit en sloeg direct weer aan het
werk, doodsbang dat hij zijn baan
tje zou verliezen en ik hem zou
verdringenOch neenik
a houd ine liever bij politie-rappor-
ten, daar kan je meer bij lachen.
Den volgenden dag, Dinsdag,
belde ik Mona op. Ik vroeg haar
of ik den dictionnaire terug mocht
brengen en of ze haar harp mis
schien ergens anders naar toe ge
sleept wilde hebben.
Ik gebruikte het instrument als een excuus.
Een excuus om bij haar te komenMaar zij
gebruikte mij ook alleen voor haar voordeel
Neen, zóó bedoel ik het niet. Ik deed bij haar dienst
als een soort stads-taxi. Ik vervoerde haar harp en
was om zoo te zeggen haar chauffeur, meer niet.
Op zekeren warmen zomeravond dat ik bezig was,
mijn eenige lichte pak te verruïneeren, en doodop
met dat zware instrument in mijn armen naar den
auto sjouwde, schoot de heele situatie als een soort
bliksem door mijn hoofd.
Luister eens, Mr. Jones, alles goed en wel, dacht
ik. Maar een kerel als jij is toch eigenlijk niet het
juiste type om de kruier te zijn van een meisje dat
harp speelt.
„Mona," vroeg ik, toen ze naast me zat, zoo frisch
en zoo koel als een hoentje, „hoe heeten die dingen
ook weer, die lange pijpen
„Oh je .bedoelt de piccolo-fluit," zei ze. „Wat
is daar mee
„Ze zijn toch hoogst nuttig, niet?"
„Zeer belangrijk, Bent. Een eerste-klas-fluitist
is werkelijk moeilijk te vinden. Zij zijn bijna nooit
goed geschoold, nooit afgestudeerd, zooals dat be
hoort."